De uitputtingstactiek

Het corona-etablissement gebruikt psychologische oorlogsvoering en marteling om andersdenkenden op één lijn te krijgen.

Duimschroeven, elektrische schokken of waterboarding – dit is hoe men zich over het algemeen marteling voorstelt. Waar het toebrengen van extreme fysieke pijn ontbreekt, denken we dat we nog steeds te maken hebben met beschaafde, liberale staten. De meesten van hen zien over het hoofd dat de huidige Corona-gebeurtenissen dezelfde “logica” volgen als marteling. Om het gewenste effect van de folteraar te bereiken, wordt de gemartelde persoon onderworpen aan bepaalde zorgvuldig geplande en afgemeten martelingen met de bedoeling hem te dwingen toe te geven. Bij afwezigheid van fysieke aanvallen en als dit principe ‘alleen’ op psychologisch vlak wordt toegepast, spreekt men ook van ‘witte marteling’. Iedereen die denkt dat een dergelijke omschrijving niet van toepassing is op de huidige situatie van de Corona-oppositie en de niet-gevaccineerde, moet maar één keer de volgende vragen stellen: Hoe gaat het nu en hoe is mijn gemoedstoestand de afgelopen twee jaar veranderd? Welk aandeel hebben instructies en beledigingen van systematische politici, media en particulieren in mijn welzijn? Is mijn oorspronkelijke voornemen om zich bijvoorbeeld niet te laten inenten onlangs gestrand? In zijn bijdrage belicht de Nederlandse politicoloog Kees van der Pijl de geschiedenis en aard van een nieuw soort staatsterreur. niet gevaccineerd te worden – onlangs haperde? In zijn bijdrage belicht de Nederlandse politicoloog Kees van der Pijl de geschiedenis en aard van een nieuw soort staatsterreur. niet gevaccineerd te worden – onlangs haperde? In zijn bijdrage belicht de Nederlandse politicoloog Kees van der Pijl de geschiedenis en aard van een nieuw soort staatsterreur.

De uitgeroepen noodtoestand is in wezen gebaseerd op psychologische oorlogsvoering. Volgens de Italiaanse rechter Dr. Angelo Giorgiani, we hebben te maken met een nieuwe vorm van terreur van de kant van de staat, waarin hij drie fasen onderscheidt. De eerste fase is het creëren van angst en onzekerheid. Het doet dit door de reeds genoemde voorbeelden van het opzettelijk dramatiseren van de situatie, het denigreren en niet gebruiken van beschikbare medicijnen (of zelfs het verbieden ervan) en het omzeilen van artsen op de voorgrond, door mensen de basisvrijheden te ontnemen van degenen die niet ziek zijn, en door de uitsluiting van de economie.

De tweede fase is de “messiaanse” aankondiging dat vaccins onderweg zijn en dat de lockdowns kunnen worden versoepeld zodra ze adequaat zijn toegediend. Dit wekt de hoop dat als de vaccins maar in de vereiste hoeveelheden arriveren , de absurde situatie waarin mensen zich bevinden snel zal worden opgeheven .

Vragen als de ontwikkeling van het virus, de werkelijke ernst van de besmetting, de kans op een dodelijke afloop enzovoort schuiven op de achtergrond; als alleen de vaccins arriveren, kan ons leven weer normaal worden!

De derde fase bestaat uit de eigenlijke vaccinatiecampagne met de nieuwe gentherapieën. Op het moment dat Giorgiani zijn interview gaf, had alleen Israël een geavanceerd programma om de bevolking te dwingen deze “vaccins” te accepteren. Deze worden toegediend op basis van een overeenkomst met farmaceutisch gigant Pfizer, volgens welke Israël het bedrijf zal vertellen welk percentage van de bevolking gentherapie heeft gebruikt, welke bijwerkingen zijn opgetreden, enzovoort.

Nogmaals, eerstelijnsartsen worden omzeild en de staat neemt draconische maatregelen om de campagne gaande te houden door de toegang tot alle mogelijke voorzieningen en openbare diensten te ontzeggen aan mensen die niet “gevaccineerd” zijn (1). Inmiddels zijn ook Groot-Brittannië, Portugal en de Verenigde Arabische Emiraten de route van massavaccinatie ingeslagen. In hoofdstuk 6 komen we op dit onderwerp terug.

Dat een Italiaanse rechter spreekt van een nieuwe vorm van staatsterreur moet worden gezien tegen de achtergrond van de spanningsstrategie in dit land in de jaren zeventig. Opeenvolgende regeringen en staatsinstellingen zoals de geheime diensten zijn betrokken geweest bij het uitsluiten van de Communistische Partij van overheidsdeelname door middel van gerichte moorden, valse vlagbombardementen en andere terroristische daden (2). Giorgiani diende zelf als anti-maffiarechter, een ander gebied waarin delen van de staat samenwerkten met de onderwereld.

Dus terwijl in een land als Nederland een minister van Volksgezondheid die de contracten met de vaccinfabrikanten tot staatsgeheim verklaart, algemeen geldige redenen heeft – in ieder geval in het parlement en in de media – heeft de Italiaanse ervaring een veel dieper wantrouwen jegens de staat en achtergelaten door zijn ambtenaren. Andere landen die ervaring hebben met het systematisch optreden van overheidsinstanties met kwade bedoelingen of erger zijn Uruguay en Polen, volgens Giorgiani, en er zullen meer landen zijn die strijden tegen de huidige noodtoestand (3).

In de meeste landen blijft de meerderheid van de bevolking echter grotendeels passief tijdens deze omwenteling en onderwerpt ze zich aan de revolutie van bovenaf, die verondersteld wordt een oligarchisch IT-kapitalisme af te dwingen, waar we later op terugkomen. In de roman Il Gattopardo over de Italiaanse eenwording, een belangrijk voorbeeld van zo’n passieve revolutie, wordt dit samengevat met de beroemde zin: “Als we willen dat de dingen hetzelfde blijven, moeten ze veranderen” (4).

Maar net als bij andere top-down revoluties kreeg de bevolking een ondergeschikte rol (in Italië de Garibaldi-beweging). In de Covid-crisis verbiedt de lockdown elke politieke activiteit nadat de vrijheid van vergadering en demonstratie is afgeschaft, evenals het soevereine recht van beschikking over het eigen lichaam om de verplichte vaccinatie af te dwingen.

Dat bondskanselier Angela Merkel de kritiek op de lockdown-maatregelen afwijst als een “aanval op onze manier van leven” klinkt misschien grotesk, maar het toont aan dat de machthebbers en de heersende klasse, voor wie zij hun rol spelen, erkennen dat de Covid-noodtoestand zal onze speciale sociale orde bewaren (5).

In haar boek The Shock Doctrine , gepubliceerd in 2007, beschrijft de Canadese journaliste Naomi Klein hoe twee veranderingen tot stand komen in een existentiële crisis: het verleden wordt uitgewist, er komt een ‘new normal’ voor in de plaats. Dit was het geval in Chili en Argentinië in de jaren zeventig en in de Sovjet-Unie toen deze in 1991 instortte (6).

Hetzelfde geldt nu voor de Covid “pandemie”. Dit brengt ons bij de vergelijking met marteling, die op het eerste gezicht alles behalve voor de hand liggend is. In de handleidingen van de CIA wordt marteling (“ondervraging onder dwang”) beschreven als een techniek die de gevangene in een staat van diepe desoriëntatie achterlaat. Het doel is om de mogelijkheid van weerstand te elimineren, die wordt bereikt door het vermogen van de gevangene om de wereld om hem heen te begrijpen te verstoren. Dit kan door blinddoeken, een zak over het hoofd te plaatsen of de gevangene bloot te stellen aan extreem licht of muziek, fysiek geweld of elektrische schokken. Jeff Halper’s onderzoek naar Israëlische technieken om de Palestijnen onder controle te houden, laat zien hoe een bevolking die potentieel kan terugvechten, dat kan

Ten slotte citeert Naomi Klein een verklaring van een Chileense psychiater dat marteling onder het Pinochet-regime volwassen slachtoffers terugbracht naar een kinderlijke staat. Mensen werden “verward en wanhopig, kneedbaar en bereid om instructies te gehoorzamen (…) ze werden afhankelijker en angstiger” (8).

Volgens een van de geciteerde CIA-handleidingen is er een moment (dat erg kort kan zijn) waarop alle mentale activiteit wordt uitgeschakeld. Klein vergelijkt dit met psychologische shock of verlamming. Dit heeft dan weer het effect van een (sub)traumatische ervaring die als het ware de wereld die de proefpersoon kende, inclusief het beeld dat ze in deze wereld van zichzelf hadden, doet barsten. Ervaren ondervraging staat veel meer open voor suggesties en gehoorzaamt gemakkelijker dan voor de schokervaring (9).

Marteling hoeft niet in de mechanische vorm te zijn die tot ver in de 20e eeuw de overhand had.

Al in de jaren vijftig was de CIA in het kader van het MKULTRA-project op zoek naar nieuwe methoden om gehoorzaamheid af te dwingen, bijvoorbeeld door het gebruik van psychotrope medicijnen zoals LSD. Onder het voorwendsel dat Amerikaanse krijgsgevangenen waren “gehersenspoeld” tijdens de Koreaanse Oorlog, werd gezocht naar psychologische martelmethoden die gericht waren op desoriëntatie. Het hoofd van MKULTRA, de chemisch ingenieur Dr. Sydney Gottlieb, trad in 1951 toe tot de CIA; hij gebruikte de oorlogservaring van Japanse en nationaal-socialistische kampdokters en bracht ze in sommige gevallen zelfs naar de VS (10). Ik kom hier in hoofdstuk 5 op terug.

Toen MKULTRA in de jaren tachtig openbaar werd – volgens Max Parry was in 1953 een klokkenluider onder verdachte omstandigheden overleden – werd duidelijk dat het echte doel was om de marteltechniek te verfijnen. Naomi Klein citeert Alfred McCoy, de auteur van A Question of Terror. CIA-ondervraging van de Koude Oorlog tot de War on Terror, die schrijft dat het MKULTRA-project ontdekte dat mensen aan shock kunnen worden blootgesteld door in eerste instantie hun zintuigen helemaal niet te prikkelen (“sensorische deprivatie”) en ze dan plotseling te overdosis (11). Inmiddels hebben de onthullingen over de behandeling van “terreurverdachten” uit Afghanistan op de Amerikaanse basis Guantánamo Bay in Cuba en de ondervraging van Iraakse gevangenen in de Abu Ghraib-gevangenis duidelijk gemaakt dat het bij een dergelijke behandeling inderdaad moeilijk is om van elkaar te scheiden. fysiek geweld en vernedering zijn dat wel.

De psychologische schok die gepaard gaat met het uitroepen van een pandemie, zoals marteling, heeft tot doel de acceptatie van een ‘nieuw normaal’ te bewerkstelligen en oordeel uit te bannen.

Deze stand van zaken wordt bereikt door informatie achter te houden over wat er werkelijk aan de hand is door middel van extreem bevooroordeelde informatie van politici en de reguliere media. Afwijkende meningen van vaak hooggekwalificeerde experts worden niet genoemd of afgedaan als “samenzweringstheorieën”. Dit is vergelijkbaar met zintuiglijke deprivatie bij psychologische marteling.

Anderzijds roept de aanvankelijk dagelijkse berichtgeving over “doden” (in plaats van het aantal overledenen), “anonieme massagraven” enzovoort, zonder de cijfers ooit in perspectief te plaatsen, een intense, existentiële angst op, die op zijn beurt vergelijkbaar met een overdosis prikkels. Gezichtsmasker verplicht, social distancing en soortgelijke, medisch onzinnige of zelfs contraproductieve maatregelen creëren een absurde, onwerkelijke sfeer die de psyche van mensen diep raakt. Uit onderzoek in Nederland bleek dat tijdens de eerste, nog beperkte, lockdown bij één op de drie mensen “de geestelijke gezondheid verslechterde tijdens de Corona-periode door een toename van angst, depressie en slaapstoornissen”. Een op de tien mensen dacht vaker aan de dood dan voorheen (12).

Ik beweer dat de introductie van het “nieuwe normaal” in de Covid-19-crisis, ook al ziet het er op het eerste gezicht anders uit, in wezen gebaseerd is op dezelfde principes en resultaten als de beschreven technieken om desoriëntatie en verlies van cognitieve functies te veroorzaken. De onthullingen over de Britse en Duitse plannen maken duidelijk dat dit opzet was. We hebben te maken met een biopolitieke machtsovername die begint op het niveau van mondiaal bestuur en die de soevereiniteit van het individu diep aantast, een machtsovername die een aantal vormen van geweld omvat, niet in het minst het politiegeweld tegen demonstranten, die ondanks alle politieke meningsverschillen een gemeenschappelijke oorzaak hebben: het verlies van hun vrijheid en de wens om die terug te krijgen.

Hieruit kan worden geconcludeerd dat het opleggen van de noodtoestand in praktisch de hele wereld, gezien de werkelijke omvang van de “pandemie”, in de eerste plaats een politieke stap is die, zoals we zullen zien, goed is voorbereid en in een aantal van transnationale denktanks, overlegstructuren en officiële organisaties zoals de Wereldgezondheidsorganisatie WHO en de Wereldbank werd gecoördineerd. Op hun advies en uitdrukkelijke instructie hebben de regeringen hun bevolking in een wurggreep gebracht die met alle middelen moet worden gehandhaafd. Het gaat immers om het voortbestaan ​​van de bestaande sociale orde.

In dit opzicht kan een herhaling van gebeurtenissen worden waargenomen: veel van de verschijnselen rond de aanslagen van 11 september 2001 in New York en Washington en de daaropvolgende oorlog tegen het terrorisme, met zijn invasies en regimewisselingen, herhalen zich in een aantal landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika tijdens de Covid-crisis. Duidelijke voorkennis, een propaganda-offensief, het onderdrukken van afwijkende meningen en informatie, ‘verdienmodellen’ om te profiteren van de maatregelen, toenemende spanningen in de samenleving, dit alles is eerder vertoond. Hetzelfde geldt voor de anti-Poetin-campagne na de herverkiezing van de Russische president in 2012, gevolgd door de staatsgreep van 2014 in Kiev, enzovoort.

De Covid-pandemie heeft echter alle eerdere angstcampagnes ver achter zich gelaten. Grote delen van de wereldbevolking zijn in een permanente staat van angst gebracht die elk moment kan omslaan in paniek als de heersers het wenselijk achten, hele samenlevingen worden gesloopt.

Draconische wetten die elementaire vrijheden onderdrukken, de intrekking van grondwetten, het gijzelen van hele bevolkingsgroepen – dit alles onthult dat het creëren van zoveel ellende in naam van een voorbijgaand virus de kern van onze sociale orde moet zijn.

Het programma dat wordt uitgevoerd (de Great Reset met Build Back Better , de Screen New Deal of hoe het ook heet) heeft echter niets met gezondheid te maken. Zoals ik later in dit boek zal laten zien, gaat het om het behoud van de macht van de oligarchie, de transnationale heersende klasse die wordt bedreigd door een rusteloze bevolking die een correctie eist van de absurde ongelijkheden die zijn gecreëerd door een kapitalistisch systeem dat economisch, sociaal en ecologisch aan de grond is gelopen.

Bronnen en opmerkingen:

(1) dr. Angelo Giorgiani, geïnterviewd voor het Corona Comité (Dr. Rainer Fuellmich), Sessie 39, OVAL-Media (online).
(2) Philip Willan, Puppet Masters. Het politieke gebruik van terrorisme in Italië. London: Constable, 1991.
(3) Giorgiani, in het Corona Foundation Committee.
(4) Giuseppe Tomasi di Lampedusa, De luipaard [vert. A. Colquhoun, inleiding. David Gilmour]. Londen: Campbell / Everyman’s Library, 1991 (1958), blz. 22; over de passieve revolutie, zie Gramsci, Selections from the Prison Notebooks, pagina’s 105 tot 20.
(5) Merkel geciteerd in Flo Osrainik, Das Corona-Dossier, pagina 274.
(6) Naomi Klein, The Shock-Doctrine. De opkomst van het rampenkapitalisme. Harmondsworth: Pinguïn, 2007.
(7) Jeff Halper, Oorlog tegen het volk. Israël, de Palestijnen en Global Pacification. Londen: Pluto Press. 2015, pagina 180.
(8) Klein, Die Schockdoktrin, pagina 111.
(9) Ibid, pagina 16, cursivering toegevoegd.
(10) Max Parry, “Is de wereldwijde pandemie een product van de Malthusian Elite Agenda en de Amerikaanse bio-oorlogsvoering?” Unz Review, 16 maart 2020 (online).
(11) Klein, The Shock Doctrine, pagina 41.
(12) Clara van den Berg, “Ziek van angst”, De Andere Krant, “Covid-1984”, 3 (4), pagina 5.