Eén april 2021. De dag dat er een einde kwam aan onze parlementaire democratie

Een liegende Rutte mag blijven omdat parlementariërs van de kartelpartijen het belang van hun partijen zwaarder laten wegen dan het belang van de burger. Welkom op het niveau van Wit-Rusland. Want laten we eerlijk zijn. Stemmen heeft geen zin meer. Alles gaat om het partijbelang. En laat het bij D’66 nou net gaan over transparantie en begrijpelijke communicatie. Nou dat hebben we gezien. Poe poe. Een politieke slangenkuil was het, met Ollongren als bloedoffer van Kaag.

Natuurlijk zagen we het allang aankomen. Rutte had last van geheugenverlies, kreeg een “foei” standje van Kaag en sprong om vier uur ‘s ochtends lachend op z’n fiets. Een puinzooi achterlatend die ik voor het laatst heb gezien toen ik de deksel van de blender was vergeten erop te doen. Ons geheugen zit wonderlijk in elkaar. Vergelijk het maar met een telefooncentrale. Piep piep piep, een vonkje en je hebt contact. Er zijn mensen die die piepjes missen. En vooral ook dat vonkje. Zeg maar de waakvlam van onze herinnering.

Veel politici lijden aan geheugenverlies. Maar Rutte is er het slechtst aan toe. Al weet hij dat vaak zelf niet meer. Rutte lijdt aan de zware variant. Soms komen signalen via via tot hem. Het is een patroon van vergeetachtigheid en chaos die via via weer leidt tot chaos in z’n hoofd. Via via een motie van afkeuring is Mark het (paas)haasje en moet ie op zoek naar nieuwe vrienden om eieren voor z’n geld te kiezen.

Dit land zit midden in een coronacrisis, een economische crisis, een gezondheidscrisis, onderwijscrisis, wooncrisis en een vertrouwenscrisis tussen overheid en burger. Ga dit maar eens uitleggen aan het eerste de beste oembaloemba land. Dat wij een premier hebben als een gladde Teflon pan die met een stuitende arrogantie keihard staat te liegen zonder dat wij hem de Tweede Kamer uit flikkeren.

Man, man, man, dit was het dan. Het einde van Nederland. Wat een treurig zooitje bij elkaar van incompetente labiele vrouwen, volksmenners, beroepsvragenstellers, eendagsvliegen, knuffelallochtonen, boerentrienen en verkenners Ollongren en Jorritsma die heel toevallig alles geestelijk hebben verdrongen. Voeg daarbij een corrupte rare snuiter met een selectief geheugen. Eentje die schijt heeft aan alles en zegt dat ie nooit over Omtzigt heeft gesproken. Mensen, vergeet de kabinet BMW limousines en koop een wit busje met zwaailicht en sirene. Plaats genoeg voor een hele afdeling psychiatrische patiënten.

Mijn hart krimpt als ik Omtzigt zie spreken. Wat een onrecht is deze man aangedaan. Je ziet de pijn in z’n ogen en de frustratie op z’n gezicht. Functie elders. Bedankt voor je bewezen diensten. Wat een droevenis. Omdat zelfs het feit dat je naam is genoemd door iedereen vergeten is. Hoe beroerd is dat. Bij leven reeds vergeten zijn. Al na een week opgelost in de mist. De beste combinatie van wraak en revalidatie is het wegpromoveer ambt te aanvaarden dat die minkukels je hebben voorgelegd; ‘Minister van visserij’. Ik zeg; “Gewoon doen”. In de vroege morgen langs de waterkant gaan ontspannen. Turend naar je dobber. Misschien sla je Rutte nog aan de haak en onthoudt dan; laten spartelen en niet terugzetten.