FED Een kat in het nauw……

De duistere geheimen in de laatste bailout van Wall Street door de Amerikaanse centrale bank, de Federal Reserve, krijgen een sluwe make-over.

Van december 2007 tot 10 november 2011 heeft de Federal Reserve in het geheim en zonder medeweten van het Amerikaanse Congres 19,6 biljoen dollar (!) aan cumulatieve leningen doorgesluisd om de handelshuizen op Wall Street van hun ondergang te redden. Slechts 14 wereldwijde financiële instellingen ontvingen 83,9% van die leningen of $ 16,41 biljoen. (Zie bijgaande tabel.) Een aantal van die banken was destijds insolvent en kwam volgens de Amerikaanse wetgeving niet in aanmerking voor deze Fed-leningen. Aanzienlijke bedragen van deze leningen werden gedekt door junk bonds en aandelen, in een tijd waarin beide markten in vrije val waren. Volgens de Amerikaanse wet mag de Fed alleen leningen verstrekken tegen “goede” zekerheden.

Zes van de instellingen die enorme leningen van de Federal Reserve ontvingen, waren niet eens Amerikaanse banken, maar mondiale buitenlandse banken die moesten worden gered omdat ze via niet-gereguleerde derivaten sterk met de banken van Wall Street waren verweven. Als een financiële instelling in deze reeks van derivaten failliet zou gaan, zou dat een domino-effect hebben veroorzaakt. Lees hierover meer in ons artikel van 18 april vorig jaar: “De derivatenbom“).

De Federal Reserve heeft toen nog eens $ 10 biljoen uitgegeven door het verstrekken van dollarswaps aan buitenlandse centrale banken, wat het uiteindelijke totaalbedrag van de bailout op $ 29 biljoen brengt. Het Levy Economics Institute gebruikte de gegevens die de Federal Reserve gedwongen was vrij te geven (als gevolg van een amendement dat in 2010 aan de financiële hervormingswet van Dodd-Frank was gehecht om het totaal van $ 29 biljoen samen te kunnen stellen) De cijfers komen overeen met de controle van het Government Accountability Office (GAO), die ook door hetzelfde amendement was uitgevoerd. De GAO-audit omvatte de meeste, maar niet alle, Fed-programma’s, dus de cijfers zijn niet zo compleet als die van het Levy Economics Institute.

Er zijn twee duistere geheimen over de laatste redding van de Federal Reserve op Wall Street. Ten eerste heeft de Federal Reserve Board in Washington, DC, een federaal agentschap waarvan de voorzitter en de raad zijn aangesteld door de president en bevestigd door de Amerikaanse senaat, de reddingsoperatie uitbesteed aan de Federal Reserve Bank of New York (kortweg de New York Fed), wat een particuliere instelling is… eigendom van de banken van Wall Street. De New York Fed besteedde op haar beurt het beheer van de bailout uit aan enkele van de Wall Street-bedrijven (de “vendors”) die de fondsen ontvingen. We weten dit uit de details in de GAO-audit. We komen daar zo op terug.

Het tweede duistere geheim is dat de onderliggende oorzaak van de enorme omvang van de bailout – honderden biljoenen dollars aan derivaten die dezelfde wereldwijde banken als tegenpartijen met elkaar verbonden – nooit door het Congres is aangepakt. Er werd een zwakke poging gedaan in de Dodd-Frank-wetgeving, maar die werd snel ingetrokken door een amendement dat door de grootste ontvanger van het bailoutplan, Citigroup, was “gefikst”. Citigroup was insolvent voor een groot deel van de tijd dat de New York Fed er $ 2,65 biljoen tegenaan gooide.

We weten dat derivaten een buitensporige rol spelen in de huidige financiële crisis omdat banken van Wall Street, Deutsche Bank en de verzekeringsmaatschappijen (inclusief AIG) nog steeds met elkaar verbonden zijn aangezien het elkaars tegenpartijen van derivaten zijn, hun aandelenkoersen veel meer zien afkalven dan de bredere marktindices. En, ter onderstreping van ons punt, afgelopen vrijdag, toen de bankaandelen onder behoorlijke druk stonden, kondigde de Federal Reserve aan dat het een regel versoepelde over hoe de grote banken hun tegenpartij-kredietrisico-derivatencontracten zouden moeten meten.

Op hetzelfde moment dat we dit schrijven ontvangen dezelfde banken de volgende ronde van bailout-operaties van de New York Fed, met behulp van veel van de identieke programma’s die de New York Fed de vorige keer (tijdens de financiële crisis) gebruikte, zoals de Commercial Paper Funding Facility (CPFF), de Primary Dealer Credit Facility (PDCF) en de Term Asset-Backed Securities Loan Facility (TALF) samen met een groot aantal anderen.
Het doel van de New York Fed bij het gebruik van zoveel programma’s met zoveel afkortingen is om het geestdodendduizelingwekkend moeilijk te maken om de geldstromen van de biljoenen dollars bij te houden die het uitgeeft aan banken van Wall Street en hun buitenlandse collega’s. Het duurde bijna vier jaar na het opendraaien van de laatste niet-verantwoorde Fed-geldkraan om nauwkeurige rapporten te krijgen over wat het had gedaan. De Fed heeft meer dan twee jaar in de rechtszaal gestreden om te voorkomen dat het publiek de details te weten zou komen.

Hoe we weten dat dezelfde banken de nieuwe bailout-gelden ontvangen? Omdat de New York Fed een lijst publiceert van haar 24 “primary dealers”, de handelshuizen van Wall Street waarmee zij haar open-market-handelsactiviteiten uitvoert en die in aanmerking komen voor haar leningen. (Ja, de New York Fed heeft een eigen handelsvloer – de enige van de 12 regionale Fed-banken die er een heeft.) Met uitzondering van AIG, een verzekeringsmaatschappij, Bear Stearns, dat werd overgenomen door JPMorgan Chase, en Royal Bank of Scotland (RBS), komt elke bank in de bovenstaande tabel momenteel in aanmerking voor biljoenen dollars aan leningen die sinds 17 september 2019 – vier maanden vóór het eerste gerapporteerde coronageval in China – door de New York Fed worden uitgespuwd. Dat gebeurde vijf maanden vooóór het eerste gerapporteerde overlijden als gevolg van het corona-virus in de Verenigde Staten.

Wat de bailout-operatie van Wall Street door de New York Fed dit keer zo veel gevaarlijker maakt, is dat het heeft besloten om een andere structuur te gebruiken voor haar leningen aan Wall Street – een structuur die verliezen zal opleggen aan belastingbetalers en, naar men hoopt, een ijzersterke oplossing zal opleveren voor het moeten publiceren van informatie: door een mistgordijn te leggen rond hoeveel bailout het uitgeeft en waar het geld naartoe gaat.

De New York Fed is van plan dit keer weer gebruik te maken van Special Purpose Vehicles (SPV’s) voor veel van haar financieringsfaciliteiten. Het is een herhaling van zetten: Enron gebruikte SPV’s om de ware toestand van zijn financiën te verbergen en zichzelf op te blazen.  Maar de vorige keer kwamen alle verliezen op het bordje van de New York Fed terecht.

Van die fout heeft de Fed nu geleerd. Dit keer dwingt de New York Fed de Amerikaanse schatkist om $ 454 miljard van de belastingbetaler te storten om de aandelenbelangen in zijn SPV’s te financieren, die hij van plan is te benutten tot ten minste $ 4 biljoen, volgens economisch adviseur Larry van het Witte Huis Kudlow. Maar de New York Fed ondertekent vervolgens een privé-contract met een privébedrijf in Wall Street om het de manager van de SPV te laten zijn, die de aankoop van giftig afval van de handelshuizen van Wall Street afhandelt en hen zuivere contanten verstrekt. Hierover schreven wij gisteren een artikel.
De New York Fed vraagt deze firma’s om een ijzersterke vertrouwelijkheidsovereenkomst die, zoals we in eentje hebben kunnen lezen, de beëindigingsduur van het contract zal overleven. De New York Fed heeft al drie programma’s opgezet met BlackRock, een van de grootste uitgevers van junkbonds en investment grade bedrijfsobligaties Exchange Traded Funds (ETF’s).

De laatste keer creëerde de New York Fed de SPV’s als Limited Liability Corporations (LLC’s). Omdat de New York Fed het aandelenbelang in de SPV had opgezet, werd zij onder boekhoudkundige regels geacht een controlerend financieel belang in de SPV te hebben en moest zij de financiële verslagen van de SPV consolideren met die van zichzelf. Deze financiële rapporten bevatten geen gedetailleerde gegevens over wie de leningen heeft ontvangen en de cumulatieve totalen.
Omdat het de belastingbetaler is die dit keer het aandelenbelang levert, mag er geen geconsolideerde rapportage of transparantie zijn vindt de New York Fed, behalve voor die programma’s die geen SPV’s zijn, zoals het kortingsvenster (Discount Window) van de Federal Reserve. De leengegevens van het Discount Window worden, onder Dodd-Frank, pas twee jaar later vrijgegeven. De GAO-audit die in 2011 werd vrijgegeven, vertelde ons het volgende over het onderwerp van de SPV LLC’s:
“FRBNY (Federal Reserve Bank of New York) consolideerde de rekeningen en resultaten van de activiteiten van LLC’s in haar jaarrekening, en gaf zo een totaaloverzicht van haar algehele financiële positie. FRBNY presenteert geconsolideerde financiële overzichten vanwege haar controlerende financiële belang in de LLC’s. In het bijzonder heeft FRBNY de macht om de significante economische activiteiten van de LLC’s te leiden en is het verplicht verliezen op te vangen en heeft het recht op voordelen van de LLC’s die mogelijk significant kunnen zijn voor de LLC. Hoewel de financiële overzichten van FRBNY de rekeningen en activiteiten van de LLC’s bevatten, publiceert elke LLC ook zijn eigen jaarrekening.”

Hoewel alleen commerciële banken in het verleden toestemming hebben gekregen om te lenen van het kortingsvenster van de Fed, heeft de Fed een beroep gedaan op haar noodleningsbevoegdheden onder de Federal Reserve Act en stond zij haar Commercial Paper Funding Facility (CPFF) toe, die was opgezet als een SPV LLC, om te lenen van dat kortingsvenster. De GAO-audit onthult het volgende:
“Door het gebruik van een SPV kon FRBNY de bestaande marktinfrastructuur gebruiken voor de uitgifte van commercial paper. Met behulp van leningen van FRBNY’s kortingsvensterinfrastructuur, zou CPFF LLC in aanmerking komende papieren te kopen op dezelfde manier als beleggers die papieren op de markt zouden kopen.”

De reden dat de New York Fed de laatste, ultieme geldschieter moest worden op de markt voor handelspapieren (en zoveel andere markten) was omdat de banken van Wall Street en hun buitenlandse broeders zo verweven waren geraakt met derivaten dat geen van hen wist welke onderneming de volgende Bear Stearns of Lehman Brothers zou kunnen zijn en het loodje gaan leggen. Dus trokken ze zich terug van het accepteren van elkaars handelspapieren en andere essentiële marktfuncties. Dit is precies wat er vandaag de dag ook gebeurt.

De New York Fed gebruikte ook een deel van haar $ 10 biljoen dollar swaps om de Zwitserse centrale bank (de Swiss National Bank) te helpen bij het opzetten van een SPV om UBS, de wereldwijde bank met een enorm belang op Wall Street, te ondersteunen. Het GAO-rapport vertelt ons hierover:
“…op 16 oktober 2008 kondigde de Zwitserse Nationale Bank aan dat ze dollars zou gebruiken die ze via haar ruillijn met FRBNY had verkregen om een SPV te financieren die ze zou creëren om tot 60 miljard dollar aan illiquide activa van UBS te kopen.”

We zouden nog even terugkomen op de “vendors”.

Volgens de GAO-audit heeft de New York Fed “bijna tweederde van haar contracten niet-concurrerend toegekend” voor haar bailoutprogramma’s. JPMorgan Chase speelde een grote rol in veel van deze programma’s, waaronder de Primary Dealer Credit Facility, waar het honderden miljarden dollars uitdeelde aan doorlopende leningen aan handelshuizen op Wall Street, met junk bonds en aandelen die als een groot deel van het onderpand werden geplaatst.
Het was ongekend in de 95-jarige geschiedenis van de Federal Reserve (in die tijd) om junk-obligaties en aandelen als onderpand te accepteren en het was ongekend om leningen te verstrekken aan handelsondernemingen in Wall Street. JPMorgan Chase werd ook de manager van de door hypotheken gedekte effecten die de New York Fed kocht als onderdeel van haar QE1-, QEII- en QEIII-programma’s.

Volgens de GAO-audit was er geen contract tussen de New York Fed en JPMorgan Chase voor hun werk aan de Primary Dealer Credit Facility. De GAO zegt dat de New York Fed simpelweg “vertrouwde” op JPMorgan Chase en een andere clearingbank, Bank of New York Mellon, “om transacties uit te voeren tussen FRBNY en ontvangers van programma’s (primary dealers). Overeenkomsten tussen de clearingbanken en FRBNY identificeerden in aanmerking komend onderpand en andere programmavoorwaarden, maar de clearingbanken werden betaald door programmadeelnemers en de functionarissen van de Federal Reserve Bank wisten niet hoe groot de vergoedingen waren die aan de clearingbanken was betaald.”

Een audit die niet wil weten hoeveel JPMorgan Chase werd betaald als een stimulans om tientallen miljarden dollars toe te kennen aan wankelende bedrijven zoals Morgan Stanley, tegen junk-obligaties en aandelen als onderpand – in een tijd waarin zowel junk-obligaties als aandelen in de markt in waarde daalden – schiet ernstig tekort als een audit van een toezichthouder van de overheid.

Andere financiële bedrijven in dienst van de New York Fed die werden onthuld tijdens de GAO-audit waren Morgan Stanley, PIMCO en BlackRock, waarvan de laatste door de Fed vandaag de dag opnieuw wordt ingehuurd voor drie van zijn programma’s.

PS I.
Als teken dat de Federal Reserve van alles uit de kast probeert te halen om de neergang van het financiële systeem tegen te houden – wat niet zal lukken – lezen we het volgende op de site van Zerohedge:

Nu Amerikaanse dealers niet langer gebruik maken van de repo-faciliteiten van de Fed (vanmorgen hadden we weer een ‘no bid’-nachtelijke repo met slechts $ 250 miljoen aan MBS ingediend voor een operatie van $ 500 miljard), terwijl de Fed alle effecten opneemt via haar agressieve QE die nog steeds voor $ 75 miljard aan papieren per dag opkoopt, voelde Powell (Fed-voorzitter red.) zich een beetje onbemind en vanochtend om 8.30 uur onthulde de Fed weer een “tijdelijke” noodliquiditeitverschaffende faciliteit, dit keer aan buitenlandse centrale banken, in de vorm van een repo-faciliteit gericht op “buitenlandse en internationale monetaire autoriteiten”, dat wil zeggen buitenlandse centrale banken die schatkistpapieren die bij de Fed in bewaring worden gehouden, mogen omwisselen voor Amerikaanse dollars.

Met andere woorden, slechts een week nadat de Fed haar swaplijnen met centrale banken had “verbeterd” en een aantal niet-G5-centrale banken had opgenomen in de lijst met tegenpartijen, heeft zij geconstateerd dat dit niet werkt – misschien vanwege haar onbetaalbare tarieven op de faciliteit – en deelt zij nu dollars uit tegen in de VS gedeponeerde effecten. We vragen ons af of de opname door de centrale bank hoger zal zijn dan de repo-faciliteit gericht op Amerikaanse dealers en die nu overbodig is. Natuurlijk, als dat niet lukt, kan de Fed gewoon aanbieden om alle effecten van de centrale bank te kopen in waarover zelfs gerenommeerde FX-strategen nu grappen maken (“Fed slaat op tilt”): een Fed die op stoom komt en van plan is alle buitenlandse centrale banken uit te kopen.

En dus, net toen de financiële situatie begon te stabiliseren, herinnert de Fed iedereen eraan hoe kapot alles nog is.

Persbericht Federal Reserve hier.