Indignatie redactie 
Onlangs vertelde ik mijn beste vriend over de transvrouw die afgelopen week in Istanbul werd toegetakeld. Met een mes. In haar gezicht. Helaas staat dit ‘incident’ niet op zichzelf: mensen uit het lhbti+-spectrum zijn helaas vaker doelwit van geweld in Turkije. De laatste tijd in toenemende mate. Een zorgwekkende ontwikkeling, omdat het land onlangs uit het Verdrag van Istanbul is gestapt – dat juist mensen tegen (huiselijk) geweld zou moeten beschermen.
Ik toonde mijn vriend een foto van de transvrouw, met haar toegetakelde gezicht. Hij schrok. “Waar ben je in hemelsnaam nog echt veilig als mens?” vroeg hij zich hardop af. Onze conclusie luidde: in Nederland. Tot afgelopen week de foto van het gehavende gezicht van Frédérique overal op het nieuws verscheen. Zwaar toegetakeld in een speeltuin. Op een plek waar je denkt dat een veertienjarige veilig zou moeten zijn.
De foto van het meisje maakte echt indruk op me. Je ziet hoe erg ze eraan toe is. Allerlei emoties kwamen bij me naar boven. Woede. Verdriet. De jongen die haar aanviel, vroeg haar of ze een meisje of een jongen is. Toen hij niet het antwoord kreeg waarop hij had gehoopt, sloeg hij haar genadeloos een paar keer keihard in haar gezicht.
“Wat bezielt je om tegen het hoofd van een mens te schoppen? Wie zijn jullie ouders? En hoe zit het met jullie nachtrust sindsdien?”
De dader zelf is ook veertien. Dus het ene kind mishandelde het andere kind. Zijn afkomst is niet het eerste wat mij zorgen baart. Wel dat een kind een ander kind zo kan toetakelen. Mijn moederhart huilt. Ik zou Frédérique willen troosten en veiligheid willen bieden. Tuurlijk ben ik boos op de dader. Waar komt deze agressie in hemelsnaam vandaan? Door welke factoren is hij zo gevormd?
Op social media lees ik stigmatiserende berichten over zijn afkomst. Zo van: zie je wel? Ik doe hier bewust niet aan mee. De mensen die hier zo lekker op gaan, wil ik niet al te veel munitie geven. De mishandeling van Frédérique was bovendien niet het enige geweldsdelict de afgelopen tijd. Was er niet ook een groepje Gooise jongens die halsoverkop van Mallorca naar Nederland vluchtten nadat ze de 27-jarige Carlo hadden doodgeschopt? Wat bezielt je om tegen het hoofd van een mens te schoppen? Wie zijn jullie ouders? En hoe zit het met jullie nachtrust sindsdien?
“Een kind dat liefdevol wordt opgevoed, zal nooit in staat zijn een ander kind of mens te mishandelen, tot de dood aan toe.”
Zo domineerde het thema agressie de afgelopen nieuwsweek. Het zal je kind maar wezen. Dit geldt uiteraard voor Frédérique en Carlo. Maar ook voor de daders. Als één van mijn kinderen dit zou doen, zou ik als ouder het gevoel hebben dat ik zwaar gefaald had. Sterker nog: ik zou mij ongeschikt voelen als opvoeder. Dat ik zo’n monster op de wereld had gezet.
Ik ben benieuwd naar de achtergrond van deze daders. Hoe arm of rijk zijn ze? Wat is hun opleidingsniveau? Hebben ze thuis genoeg liefde gehad? Dit laatste is precies wat ontbreekt in hun leven, daar ben ik heilig van overtuigd. Een kind dat liefdevol wordt opgevoed, zal nooit in staat zijn een ander kind of mens te mishandelen, tot de dood aan toe. Toch?
