Indignatie redactie 
Gaza De kromspraak van de regering-Biden verstrooit de strategische dubbelzinnigheid die het Amerikaanse standpunt tot nu toe heeft omhuld. Wat opvalt is een bizar neoconservatief project om regimeverandering in Gaza af te dwingen en een “soepel” regime te installeren, op weg naar de ‘tweestatenoplossing’. Daar komt ons inziens niets van terecht.
Gaza Op 30 oktober 2023 zeiden de Israëlische autoriteiten dat ze in de eerste dagen van hun grondinvasie ‘tientallen’ Hamas-strijders hadden gedood. Ondertussen heeft het ministerie van Volksgezondheid van Gaza moeite om zijn website online te houden, vanwege het gebrek aan elektriciteit, internet en aanvallen. Niettemin zei dat ministerie op 29 oktober dat het dodental in Gaza nu 8.005 bedraagt (waarvan 67% vrouwen en kinderen zijn).
Voor degenen die aan de cijfers twijfelen: het ministerie van Volksgezondheid heeft lijsten met de namen van de doden vrijgegeven met hun Israëlische identificatienummers (het is een teken van de bezetting van de Palestijnen van Gaza dat ze, wanneer ze geboren worden, niet door de Palestijnse Autoriteit moeten worden geregistreerd maar door Israël). Save the Children zegt dat er in deze drie weken meer kinderen (3.195) zijn gedood door Israëlische bombardementen dan er sinds 2019 in totaal in alle conflictgebieden zijn omgekomen.
Het VN-hulp- en werkagentschap voor Palestijnse vluchtelingen in het Nabije Oosten (UNRWA) zei dat op zondag de 29e dat 1,4 miljoen van de 2,3 miljoen Palestijnen in eigen land ontheemd waren, terwijl 671.000 onderdak zochten in 150 UNRWA-faciliteiten. De meeste doden door Israëlische bommen en tankgranaten zijn burgers. De verhouding tussen het aantal doden tussen strijders (weinigen) en burgers (veel) is verbazingwekkend, veel groter dan wat er in een oorlog gebeurt (in tegenstelling daarmee waren van de 1.400 Israëli’s die op 7 oktober door Hamas en andere facties werden gedood, 48,4 procent soldaten).
Door te zeggen dat ze “tientallen” Hamas-militanten – het vermeende doelwit – hebben gedood en tegelijkertijd duizenden Palestijnen hebben gedood, hebben de Israëlische autoriteiten aan de wereld toegegeven dat hun oorlog heeft geresulteerd in veel meer burgerdoden dan gedode strijders.
Ondertussen heeft het Israëlische leger zijn bulldozers gestuurd om huizen en bedrijven in het noorden van Gaza en in de stad Jenin op de Westelijke Jordaanoever te vernietigen. Weinig in deze manoeuvre lijkt op een militaire operatie, aangezien deze huizen en bedrijven geen militaire instellingen zijn. Gezien de geschiedenis van het bulldozeren van woningen op de Westelijke Jordaanoever om nederzettingen te creëren en de ‘Apartheidsmuur’, lijkt dit bulldozeren in Gaza en Jenin een grootschalige beschavingscampagne van etnische zuivering om te creëren wat de Israëlische politieke klasse Groot-Israël (Eretz Yisrael) noemt.
De Israëlische politieke klasse staat erom bekend te zeggen dat ze de ‘feiten ter plaatse’ willen veranderen, zodat alle onderhandelingen met de bezette Palestijnen gebaseerd zijn op die ‘feiten’ en niet op ‘claims’. Dit is wat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu al tientallen jaren doet via illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever: het uitwissen van de Palestijnse aanspraken op hun land en het vestigen van het recht van de Israëliërs op de gehele landmassa van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee.
In feite lijkt de Israëlische politieke klasse het conflict dat op 7 oktober begon te gebruiken als voorwendsel om te doen wat zij al tientallen jaren van plan was te doen, namelijk het uitwissen van de Palestijnen uit het historische Palestina en het uitwissen van de Palestijnse natie als entiteit.
Het idee dat Israël in feite een apartheidsstaat is, is nu goed ingeburgerd in documenten en mensenrechtenrapporten van de Verenigde Naties. Deze beoordeling laat twee dingen zien: ten eerste dat Israël en de bezette Palestijnse gebieden al “één staat” zijn, en ten tweede dat het een apartheidsstaat is met de Palestijnen in een tweederangscategorie.
De wereldwijde veroordeling van Israëls gruwelijke schending van het internationaal humanitair recht schrikt zijn militaire operaties in Gaza niet af. In zijn opmerkingen, afgelopen maandag, verwierp premier Benjamin Netanyahu de oproepen tot een staakt-het-vuren en zei dat dit “oproepen zijn aan Israël om zich over te geven aan Hamas. Dat gaat niet gebeuren.” En hij zocht morele en geestelijke steun voor zijn oorlog in de Bijbel.
Ten minste twee pantser- en infanteriedivisies van ongeveer 20.000 soldaten zijn naar verluidt de Palestijnse enclave binnengevallen. De New York Times meldde, onder vermelding van Christopher Maier, onder-minister van Defensie, dat Amerikaanse speciale troepen, inclusief commando’s, ook in Israël zijn ingezet.
Het rapport onthulde dat verschillende andere westerse landen ook stilletjes teams van speciale troepen dichter bij Israël hebben gebracht. Maier zei zonder er verder op in te gaan: “We helpen de Israëli’s actief om een aantal dingen te doen.” Zoals hij het uitdrukte, zal de situatie in Gaza “in de toekomst een zeer complexe strijd worden.”
Aan de andere kant zijn er groeiende binnenlandse zorgen dat de VS verstrikt zouden kunnen raken in een nieuw kostbaar conflict in het Midden-Oosten. Terwijl ze de dreigementen van fysieke aanvallen en laster door conservatieve media trotseerden, hebben 55 congresleden in de VS een beroep gedaan op Biden en Blinken dat de militaire operatie van Israël “rekening moet houden” met het internationaal recht. Maar de Amerikaanse regering weigert veel aandacht te besteden aan dergelijke eisen.
Wat naar voren komt is een grimmig beeld waarin president Biden Netanyahu de vrije hand geeft bij de manier waarop hij vergelding zoekt. In uitzonderlijk scherpe opmerkingen zei de Washington-democraat in het Huis van Afgevaardigden, Pramila Jayapal, zondag dat de VS “geloofwaardigheid verliezen” op het wereldtoneel vanwege hun “dubbele standaard” in hun steunniveau voor de Palestijnen in vergelijking met Oekraïne, en als gevolg daarvan worden de VS “geïsoleerd in de rest van de wereld.” Jayapal merkte op: “Er zijn racisten binnen de Netanyahu-regering.” Dit moet de eerste keer zijn dat politici in Amerika zulke scherpe kritiek op Israël uiten.
De dubbelzinnigheid van de regering-Biden verstrooit inderdaad de strategische dubbelzinnigheid die haar standpunt tot nu toe heeft gehuld. Wat opvalt is een bizar neoconservatief project om een regimeverandering in Gaza af te dwingen door middel van dwang en een soepel regime te installeren, halverwege een ‘tweestatenoplossing’.
Mahmoud Abbas, een tragische figuur maar nog steeds een vast onderdeel van het Israëlisch-Palestijnse conflict met een gecompliceerde decennialange relatie met Amerika en Israël (en zijn eigen volk), lijkt in het middelpunt van de voorgestelde transitie te staan. Hoe dan ook, alle wegen leiden naar Ramallah.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken vertrekt morgen naar Israël voor weer een regionale tournee. Het is veelbetekenend dat hij dinsdag publiekelijk het plan van de regering-Biden bekendmaakte om de Palestijnse Autoriteit terug te laten keren naar de Gazastrook, waar deze in 2007 door Hamas werd verdreven, een jaar nadat de verzetsgroep de parlementsverkiezingen had gewonnen. Zoals Blinken het verwoordde: “Wat op een gegeven moment het meest logisch zou zijn, zou zijn dat een effectieve en nieuw leven ingeblazen Palestijnse Autoriteit het bestuur en uiteindelijk de veiligheidsverantwoordelijkheid voor Gaza zou krijgen.
“Of je dat in één stap kunt bereiken, is een grote vraag waar we naar moeten kijken. En als dat niet lukt, zijn er andere tijdelijke regelingen waarbij mogelijk een aantal andere landen in de regio betrokken zijn. Er kunnen internationale organisaties bij betrokken zijn die kunnen helpen zorgen voor zowel veiligheid als bestuur.” Het lijkt erop dat Abbas op 87-jarige leeftijd een overgangsfiguur kan zijn. Maar de CIA en de Mossad hebben langdurige contacten binnen Fatah.
Het volstaat te zeggen dat de regimeverandering in de Gazastrook de kern vormt van de neoconservatieve visie van een ‘tweestatenoplossing’, waar Biden het steeds over heeft. Alleen zijn de “tweestatenoplossing” van de VS en wat de mondiale meerderheid daaronder begrijpt, twee verschillende dingen – zoals koek en kaas. Kennelijk schatten de VS in dat de ongekende Arabische eenheid zich niet zal vertalen in beslissende actie ter plaatse. Ten tweede zijn de VS, zoals blijkt uit de woorden van Blinken, van plan de tweestatenoplossing (regimeverandering in Gaza) te controleren en te domineren volgens hùn blauwdruk.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de Iran-factor van cruciaal belang zal zijn. De VS lijken erop te wedden dat zolang Israël Libanon niet binnenvalt of de halsaderen van Hezbollah volgt, Iran niet zal ingrijpen. Dat is een grote gok – het ‘bekende onbekende’ – omdat het de betrokkenheid van Iran bij het Palestijnse probleem onderschat. Volgens de inschatting van Teheran heeft Israël een enorme klap gekregen van Hamas waarvan het niet zal herstellen – dat wil zeggen: Israël is in de toekomst een verzwakte regionale macht. Er is dus een keerpunt bereikt, aangezien ook de capaciteit en invloed van de VS afnemen.
De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Hossein Amir-Abdollahian bezocht gisteren Doha en Ankara. Toen hij eerder in Doha was, had hij opnieuw een ontmoeting met het hoofd van het Hamas-politbureau, Ismail Haniyeh. Later waarschuwde Amir-Abdollahian tijdens een gezamenlijke persconferentie met zijn Turkse tegenhanger Hakan Fidan in Ankara: “Als de genocide en oorlogsmisdaden tegen burgers niet worden gestopt, is de regio zeer dicht bij het nemen van een grote en beslissende beslissing… (en) de gevolgen zullen ernstig zijn, en de oorlogshitsers zullen de gevolgen beslist niet kunnen verdragen.”
Ondertussen is ook het Russische standpunt over de situatie in Gaza verhard. In een krachtige toespraak tijdens een bijeenkomst op maandag met leden van de Veiligheidsraad en de regering en de hoofden van veiligheidsagentschappen riep president Vladimir Poetin de VS en zijn satellieten uit als “de belangrijkste begunstigden van de mondiale instabiliteit… (die) achter de tragedie zitten” van de Palestijnen, het bloedbad in het Midden-Oosten in het algemeen, het conflict in Oekraïne… het kanaliseren van financiële middelen, ook naar Oekraïne en het Midden-Oosten, en het aanwakkeren van haat in Oekraïne en het Midden-Oosten.”
Opvallend genoeg vergeleek Poetin de oorlogen in Oekraïne en Gaza als twee kanten van dezelfde medaille: uitingen van de wanhopige poging van de VS om hun afnemende mondiale invloed in een multipolaire wereld te versterken. Poetin beweerde dat de westerse inlichtingendiensten via sociale media de rellen in Machatsjkala (Dagestan) op zondagavond hadden aangewakkerd in een poging “pogroms in Rusland” uit te lokken. Poetin zei dat de VS en zijn satellieten een complot hebben bedacht om Rusland in diskrediet te brengen. Belangrijk is dat hij de conclusie trok dat “zij (de VS) niet willen dat Rusland deelneemt aan het oplossen van internationale of regionale problemen, ook niet in het Midden-Oosten.”
De ‘tweestatenoplossing’ van de regering-Biden vertoont grote tekortkomingen op vier punten. Ten eerste is het hele project verankerd in een absolute militaire overwinning op Hamas. Het doet denken aan de triomfalistische kreet ‘Missie volbracht’ na de invasie van Irak in 2003 en de bedrieglijk gemakkelijke verdrijving van de Taliban in Afghanistan eerder. (Trouwens, Biden was een fervent voorstander van de invasie van Irak en had ervoor gestemd om überhaupt de oorlog in Afghanistan te kunnen beginnen, drie dagen na de aanslagen van 11 september.)
Ten tweede is er sprake van een menselijke inhoud. De Palestijnen verafschuwen de VS en Israël en zullen zich niet onderwerpen aan de oplossingen die door deze landen zelf zijn uitgekozen. Zowel Fatah als Abbas zijn grondig in diskrediet gebrachte entiteiten. Hoe dan ook, wat maakt de regering-Biden er zo zeker van dat de Arabische regimes bereid zullen zijn op te treden als Washingtons surrogaten of als vijfde colonne in Gaza? Het is op zijn zachtst gezegd een grove en beledigende veronderstelling.
Ten derde kan de steun van Hamas niet worden weggepoetst. Verzetsbewegingen kennen weliswaar hun ups en downs, maar sterven zelden zolang er omstandigheden van buitenlandse hegemonie bestaan.
Ten slotte zou Washington nog steeds het mandaat van de VN-Veiligheidsraad nodig hebben om het complot dat het aan het uitbroeden is, te legitimeren, wat op Amerikaanse voorwaarden moeilijk te achterhalen is als we de toespraak van Poetin van maandag mogen geloven. Poetin gebruikte uitzonderlijk harde taal om het bloedbad in Gaza te beschrijven.
