Indignatie redactie 
Boris Johnson won de Britse verkiezingen met een overweldigende meerderheid, ondanks een massale mediacampagne tegen hem. Zijn overwinning is – net als het Brexit-referendum in 2016 – een triomf van democratie over globalistische elites die onze democratie ondermijnen.
De verkiezingscampagnes in de westerse democratieën zijn de afgelopen jaren langs een nieuwe frontlinie gevoerd. De links-rechts oppositie die al tientallen jaren wordt gecultiveerd is de strijd tussen de anti-establishmentbewegingen en de krachten van het establishment met een geglobaliseerde agenda. Enerzijds eenvoudige mensen die hun vorige manier van leven willen behouden, anderzijds elites die werken aan een globalisering van werk- en leefomstandigheden.
Zo was het met de verkiezing van de FPÖ in Oostenrijk, Salvinis Lega in Italië, Donald Trumps als president van de VS en ook met Brexit. Een van de belangrijkste kenmerken van een functionerende democratie is dat de minderheid die wordt verslagen bij verkiezingen de legitimiteit van het meerderheidsbesluit erkent. Een essentieel onderscheidend kenmerk van de geglobaliseerde elites is het ondermijnen van deze regel. Ze accepteren geen democratische beslissingen die de geglobaliseerde agenda in de weg staan. Johnson’s huidige overwinning in de context van Brexit is een levendig voorbeeld van de antidemocratische manier waarop deze wereldwijde elites werken.
De Brexit werd beslist door de hoogste autoriteit die democratie te bieden heeft – het referendum. Hier manifesteert de wil van het volk zich in een onmiddellijke ondervraging. En de Britten besloten in 2016 de EU te verlaten. Precies dat mocht echter niet gebeuren vanuit de globalisten. De relativering en herinterpretatie van het Brexit-referendum begon daarom onmiddellijk nadat de resultaten waren aangekondigd.
Toen 17,4 miljoen Britten stemden om de staatssoevereiniteit te herwinnen, werd dit historische resultaat niet gevierd door de media en werd het referendum opgehouden als de primaire vorm van de democratische wilvorming van het volk. Integendeel – het resultaat werd onmiddellijk in twijfel getrokken: alleen de oude, ongeschoolde, landelijke, misschien zelfs racisten en xenofoben, zouden de grote Brusselse superstaat hebben verworpen en de weg naar een zeer slechte isolatie hebben gekozen, de overgrote meerderheid zou eigenlijk zijn gebleven de EU, met name de progressieve jeugd, wier toekomst op het spel staat. Helaas hebben helaas veel vertegenwoordigers van deze jeugd niet gestemd.
De ‘Leavers’ werden ook op een tweede niveau in diskrediet gebracht: ze namen hun beslissing niet vanwege de bestaande grieven in de EU, maar vanwege een geheime invloed van buitenlandse mogendheden. The Guardian’s Carole Cadwalladr bedacht een duistere samenzweringstheorie dat Steve Bannon, Nigel Farage, Aaron Banks en Cambridge Analytica – mogelijk met behulp van Vladimir Poetin, Donald Trump en Darth Vader – de Britse kiezers hadden gehersenspoeld via Facebook-advertenties, want hoe anders zou je niet willen deelnemen aan het unieke vredesproject Verenigde Staten van Europa, geleid door charmes zoals Jean-Claude Juncker, Guy Verhofstadt, Martin Schulz, Donald Tusk en Angela Merkel?
Het spook van Poetin’s invloed op Facebook wordt koppig in leven gehouden door het ruwe verhaal te herhalen. Het feit dat de claims van Cadwalladr als een gigantische media-eend lang door de onafhankelijke Britse informatiecommissaris zijn ontmaskerd, wordt echter bewust genegeerd.
Maar dit hielp allemaal niet, de meeste Britten hielden vast aan Brexit. Dit ondanks het feit dat Theresa May, een tegenstander van Brexit, het publiek al drie jaar lang probeerde te verslijten – met een eindeloze onderhandeling met de EU over een acceptabele deal.
Ze deed alsof de Britten niet de beste hefboomwerking hadden – namelijk om de EU zonder een deal te verlaten. Dat bracht Nigel Farage terug op het toneel. Met zijn Brexit-partij maakte de politicus de meest succesvolle partij ooit. Na een paar maanden was de Brexit-partij 34% in de peilingen en was daarmee de koploper voor de Tories and Labour. Farage bezegelde het einde voor Theresa May.De conservatieven brachten in plaats daarvan de originele Brexiteer Boris Johnson. Dit beloofde waar de meeste Britten naar verlangden: stop het hangspel! “Brexit gedaan krijgen!” Werd zijn campagnemotto, waarmee hij nu afhaakte.
Maar de weg naar de overwinning was rotsachtig. Hoewel slechts 34% van de Britten zelfs in de BBC-peilingen in de EU wilde blijven, begon een massale mediacampagne tegen Johnson en tegen de duidelijke Brexit die verband hield met zijn verkiezing opnieuw.
Een enorme lastercampagne tegen Johnson explodeerde twee weken voor de verkiezingen. Massamedia probeerden racisme, seksisme en corruptie vast te leggen aan de kandidaat. Enthousiaste negatieve campagne-onderzoekers gingen door elke tweet en elk woord dat Johnson in het verleden had geschreven en de meest absurde dingen schandaliseerde: Johnson had Nigerianen beschreven als ” geïnteresseerd in geld ” of gesproken over zwarten met ” watermeloenglimlachen “. Hij vergeleek burka-dragers met een ” brievenbussleuf ” en hij noemde homo’s “kontjongens in spieroverhemden”.
Allerlei overdreven beschuldigingen tegen Johnson verschenen plotseling: 20 jaar geleden had hij werknemers bij de toeschouwer geknepen of – God verbied – campagneschenkingen van Brexit-tegenstanders aanvaard en begunstigden gunstig behandeld. Of dat hij een affaire had met een Amerikaan in zijn tijd als burgemeester van Londen, wiens bedrijf twee startsubsidies ontving van in totaal 13.000 euro van het stadhuis. Huh: Geweldig schandaal!
Tegelijkertijd doorzocht de campagnecommissie het hoofdkwartier van de Brexit-partij op vage aantijgingen, hackers stalen de sms-berichten van de financier van de Leave.EU-campagne Aaron Banks en plaatsten deze online.
Ondanks deze massale modderstrijd en lastercampagne van internetgigant Google, de staat BBC en vrijwel alle grote mediahuizen, heeft Boris Johnson nu een duidelijke meerderheid gewonnen.
Het Britse volk koos voor vrijheid en democratie. De Engelsen, die zich in 1215 al aan het voorbereiden waren om de macht van koningen, niet-gekozen elites en hovelingen te beperken, met de Magna Carta. In overeenstemming met de traditie van de Engelse nationale dichter John Milton, die in 1649 schreef na de executie van Charles I: “Dat wij als een vrije natie het recht hebben de regering af te schaffen of de regering te verwijderen … Want zonder dit natuurlijke en noodzakelijke recht een vrije natie, hoe trots ook, kan niet meer zijn dan slaven en vazallen. “
Met andere woorden, Johnson’s overwinning is de belofte om nooit meer slaven en vazallen van Berlijn en Brussel te zijn.
