Het echte schandaal van het Chinese hacken

Terwijl Trump de oorlog met China dreigt omdat het COVID-19-onderzoek bespioneert, lijkt niemand het echte probleem op te merken: het hamsteren in plaats van het delen van oplossingen voor de pandemie.

Het beeld dat de meeste mensen hebben van de wereld van spionage omvat een intrigerend gevarieerde cast van contrasterende persoonlijkheden. Het omvat het kleurrijke, het griezelige, het mooie maar ook het bedrieglijk gewone. Het beschikt over een sexy Mata Hari en Christine Keeler. Het strekt zich uit over de geschiedenis van Christopher Marlowe tot de Cambridge Five, van Rosencrantz en Guildenstern tot Julius en Ethel Rosenberg. En de meeste mensen behouden het beeld van de wereldvermoeide spionnen uit de Koude Oorlog die de romans van Graham Greene en John le Carré hebben bevolkt en de films die door hen zijn geïnspireerd.

De opkomst van internet heeft het landschap van spionagejufferij aanzienlijk veranderd. Om een ​​spion te zijn, had je een gedegen opleiding nodig, gevolgd door intensieve gedragstraining en intercultureel bewustzijn. Maar in tegenstelling tot het verleden zijn de mensen die tegenwoordig als spionnen worden geïdentificeerd, meestal nerds: hackers, digitale piraten en cyberspionnen. Net zoals drone-operators die op een afgelegen locatie zitten en die lijken op een videogameconsole, de soldaat op het slagveld steeds meer hebben vervangen, zijn de spionnen in het nieuws van vandaag gezichtsloze operators. Hun persoonlijkheden zijn onbekend en biografieën zonder enige kleur en drama.

Het beeld wordt nog complexer als we bedenken hoe de verhalen over de cyberspionnen in de media opduiken. De bron is meestal een overheid die ze ontmaskert. Maar met zo weinig inhoud om te onthullen, behalve het aanwijzen van verborgen coderegels, kan het publiek er niet eens zeker van zijn dat een nieuw geïdentificeerde spion echt is. En aangezien elke slimme programmeur die gemotiveerd genoeg is om de uitdaging aan te gaan het veiligste doelwit kan hacken, kan de handeling die wordt aangemerkt als spionage slechts een prestatie zijn van codeervermogen door een tiener die indruk wil maken op een paar cybervrienden.

We mogen niet vergeten dat sommige politici in democratische naties van tijd tot tijd alarm moeten slaan om buitengewone veiligheidsmaatregelen te rechtvaardigen die ze willen opleggen, mogelijk om andere redenen, of om simpelweg aan het electoraat te bewijzen hoe waakzaam ze zijn bij het verdedigen van hun kwetsbare natie. In dergelijke omstandigheden wordt het ontcijferen van de politieke bedoeling achter incidenten als gevolg van codering een grote uitdaging. Het is in een dergelijke context dat de regeringen van de VS en het VK de afgelopen week ten minste twee gevallen van spionage hebben gesignaleerd door ieders favoriete vijanden in verraad: Rusland en China.

In de oogst van spion waarschuwingen van de afgelopen week, was er ook wat de verplichte vermelding van de Russische inmenging in West-verkiezingen (de Schotse onafhankelijkheid is geworden referendum van 2014). Maar in de twee hedendaagse gevallen die de krantenkoppen haalden, bleek het doel niet het gebruikelijke militaire, electorale of culturele doel (“twijfel zaaien” en “verwarring creëren”) maar medisch. De spionnen in kwestie probeerden onderzoek te hacken naar de reacties op COVID-19, de ziekte die wordt veroorzaakt door het nieuwe coronavirus.

Volgens The Guardian heeft het Amerikaanse ministerie van Justitie twee Chinese hackers aangeklaagd “wegens het stelen van vaccinonderzoek naar Covid-19” en andere vormen van industriële spionage. “Ambtenaren van het ministerie van Justitie zeiden dat Li [Xiaoyu] en Dong [Jiazhi] zich richtten op biotechbedrijven in Californië, Maryland, Massachusetts en elders, maar dat ze geen onderzoek naar Covid-19 daadwerkelijk in gevaar hadden gebracht.”

Hier is de 3D-definitie van vandaag:

Compromis:

Laat een idee, concept, proces of object ontsnappen uit de handen van een persoon of instelling die het idee, concept, proces of object angstvallig heeft opgepot om de maximale winst te behalen

Contextuele opmerking

De boodschap dat er niets is gecompromitteerd, zal het publiek geruststellen. Maar, zoals vaak in deze gevallen, zijn de motivatie en de vermeende bevoegdheid van de Chinese regering eerder impliciet dan bewezen. Met zijn typische onduidelijkheid verduidelijkt CNN : “Hoewel de aanklacht niet specificeert of de hackers in opdracht van de Chinese regering hadden gewerkt terwijl ze de coronavirusprojecten aanvielen, waarschuwen hoge nationale veiligheidsfunctionarissen voor pogingen van de Chinese regering om te stelen maandenlang coronavirusonderzoek van Amerikaanse instellingen. ”

Met andere woorden, net als Russiagate, als ‘nationale veiligheidscijfers’ waarschuwen dat iets kan worden geïnitieerd door een geïdentificeerde agent (de Chinese regering) en dat er dan iets gebeurt (maar niet precies wat ze vreesden), hoeft de conclusie niet verder onderzoek. Dat is precies hoe complottheorieën worden gebouwd en gerechtvaardigd, maar het is ook hoe de beste primeurs in de media worden geconstrueerd.

Historische opmerking

In de wereld van geo-diplomatieke inlichtingen, voortgebracht door de Koude Oorlog en voortgezet door alle naties die het sindsdien kunnen betalen, is het bespioneren, hacken en verspreiden van desinformatie een soort operationele norm geworden. Dit betekent dat wanneer een politieke leider een angst moet veroorzaken, er altijd een beschikbaar zal zijn voor onmiddellijke uitbuiting. In de afgelopen 70 jaar kwamen alarmen over spionage en buitenlandse bemoeienis pas in de media op momenten waarop leiders het opportuun achten om dergelijke incidenten onder de aandacht van het publiek te brengen. Te midden van een hardnekkige pandemie die de leiders van de VS en het VK ernstig politiek verdriet heeft veroorzaakt, is dit een van die momenten.

De meeste van deze gevallen veroorzaken milde diplomatieke incidenten die onmiddellijke pragmatische gevolgen kunnen hebben, maar zelden het machtsevenwicht veranderen of degenereren tot vormen van duurzaam conflict. In het geval van vandaag lijken China, na de sluiting van het Chinese consulaat in Houston, China te confronteren met de VS, en zijn de gevolgen verre van verwaarloosbaar. Het is tenslotte een verkiezingsjaar in de VS en de kansen van Donald Trump om een ​​nieuw vierjarig huurcontract voor het Witte Huis te krijgen, nemen snel af. Dit kan slechts de eerste handeling zijn van een vier maanden durend drama of een alternatief scenario – naast het Israël-Iran-conflict – voor Trump om de staart te hebben om de hond te kwispelen .

Met het ultieme vooruitzicht op een intercontinentale oorlog, lijkt niemand in de media op te merken wat speciaal en anders is aan het idee van hackonderzoek naar COVID-19-behandelingen, behandelingen en vaccins. Dat komt omdat zowel de media als de politici er niet in zijn geslaagd de basisvraag te stellen: waarom zou iemand toegang willen hebben tot dringend medisch onderzoek?

In een rationele wereld waarin bijna 8 miljard mensen worden aangevallen door angst voor besmetting, vergezeld van het doorbreken van hun economie en de gewelddadige transformatie van hun manier van leven, zou onderzoek naar behandelingen en genezingen logischerwijs de vorm moeten aannemen van een universeel samenwerkingsproject spontaan gedeeld met alle competente experts en onderzoekers over de hele wereld. In plaats daarvan zijn we passief getuige van een wedstrijd die uitsluitend wordt gedreven door het winstmotief van enkelen.

De echte vraag is: waarom wordt dit onderzoek niet al gedeeld? Waarom moet het worden gehackt? Iedereen weet het antwoord op die vraag. Het is te duidelijk, te veel een deel van het landschap om op te noemen. Daarom durven ze niet eens de vraag te stellen of de gevolgen te beoordelen. De winnaar van de race verwacht rijkelijk beloond te worden, met een monopolistische positie. En de natie die de winnaar herbergt, zal de eerste zijn die het uitbuit, met de mogelijkheid om te hamsteren.

Dat is hoe de wereldorde van vandaag werkt en iedereen lijkt het als normaal te accepteren, zelfs in deze verre van normale tijden. Het is een verenigd ideologisch systeem dat zowel de geopolitiek als de economie regelt. Concurrentie, winst en wat Thomas Piketty de ‘sacralisatie van eigendom’, inclusief industrieel eigendom, heeft genoemd , zijn de pijlers van ons historisch erfgoed uit het industriële tijdperk. 

Geheimen staan ​​monopolies toe. Monopolies garanderen buitensporige winst. De regel van het spel is dat onderzoekers aan de ene kant van de wereld niet op de hoogte moeten zijn van de voortgang van hun collega’s elders. Moge de beste onderzoeker winnen. Dit vertraagt ​​echter niet alleen de voortgang naar een bevredigende oplossing, maar vergroot ook het risico dat de winnende oplossing gebrekkig of onvolledig is.

In de wereld van vandaag betekent delen een compromis. Maar dat wordt om een ​​simpele reden onaanvaardbaar geacht: compromis betekent compromitteren. Helemaal onaanvaardbaar.