Indignatie redactie 
Alles nieuw maken, kan natuurlijk. Het is eerder vertoond. Soms kwamen er ruiters, verbroken zegels, verderf en een bloedmaan aan te pas, al kan het ook met minder bloedvergieten. Neem de Volkskrant: al honderd jaar om de zoveel tijd volkomen nieuw.
Nieuw worden is best moeilijk. Vraag omstreeks 15 januari rond hoe het staat met fitter worden en niet zo’n zak hooi meer zijn: wéér niet gelukt. Na corona zouden we nieuw worden, en niet meer zo veel rondrijden op de snelweg. Donderdag was het twee uur lang optrekken (een beetje) en remmen (veel) op het stukje tussen Amsterdam en Den Haag; vrijdag was het nog barrer en bozer. Rijksmuseum werd Rijks spatie Museum, en daarna stond Het melkmeisje nog steeds uit dezelfde kan te schenken. De Volkskrant heeft ook na honderd jaar het zeuren over alles wat niet deugt niet afgeleerd.
Toch is er een diepgewortelde en continue behoefte aan het nieuw maken van oude dingen. Rond het fenomeen rebranding is een imposante industrie opgetrokken. Er zijn boeken over, en symposia waarop marketeers elkaar bloedserieus uitleggen dat communicatie key is, omdat verhoogde awareness cruciaal is om de likeability van het product in kwestie te garanderen. Staan we weer te happen in iets dat voor een bedrag ter grootte van het jaarlijkse onderwijsbudget van een middelklein ontwikkelingsland een uitgekiende, knisperende nieuwe verpakking in ossenbloedrood kreeg. Blijkt het dezelfde gore kledder van altijd te zijn.
En nu krijgen we, beloven ze ons, in Den Haag straks ‘een heel nieuwe start’. Totaal anders. Compleet. (Als het onderhandelen lukt, want daar moet nog mee worden begonnen. Soms vergeten ze om dat erbij te zeggen, misschien is dat de nieuwe manier van communiceren.)
Nieuw team! Zelfde premier weliswaar, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Zelfde Hoekstra, zelfde Kaag, zelfde partijen, zelfde Segers die elke week iets anders vindt en daar gepijnigd ‘Meloen’ bij kreunt. Maar toch. Heel nieuw, want allerlei andere partijen kunnen hun steun aan de nieuwe coalitie verkopen in ruil voor een ministerschap. Dat is een beslist nieuw. Dank je feestelijk, we zijn je buitenvrouw niet, zei PvdAGroenLinks al, maar bij Liane den Haan thuis zal heel wat worden afgedroomd.
Nieuw soort regeerakkoord, want dun! Met minder in beton gegoten afspraken en met meer vrije onderhandelingsruimte om er samen met de Tweede Kamer uit te komen. De Tweede Kamer is tegenwoordig een woest grommende arena met negentien fracties die gedijen bij maximale uitvergroting van nauwelijks waarneembare verschillen, en bij hartstochtelijk bedreven getuigenispolitiek op de vierkante millimeter waarvan je leuke filmpjes op Insta kan zetten, maar wie weet. Wie weet gaat het lukken om daar ministers heen te sturen die zonder rugdekking zaken komen doen. Wie weet keren ze ongeschonden terug.
Mark Rutte zegt dat hij meer ruimte wil ‘voor goede en scherpe debatten met de Tweede Kamer’. Goede debatten, dat is beslist nieuw. Hij wil via die goede debatten komen tot ‘de beste oplossingen’. Bekijk de oude oplossingen van vroeger en weet: ook dat is heel nieuw.
Nieuwe problemen! ‘De agenda van de toekomst is echt anders dan de agenda van 2017’, legde Johan Remkes donderdag uit. Dat is geen peilloos diepe wijsheid, om niet te zeggen: het vermoedelijk grootste cliché van deze formatie, maar toen hij de onderwerpen opsomde waren we thuis in grote verwarring. Stikstof, onderwijs, klimaat. Allemaal al een probleem sinds een kabinet of tien. Maar nu willen ze er écht iets aan doen, ze willen ‘de beste oplossingen’ zelfs.
