Confirmatie vinden we bijna dagelijks. Lange wachttijden, mails die niet beantwoord worden, bedrijven die ‘nee’ moeten verkopen, of bij nader inzien niet kunnen leveren. Over de oorzaken gaan de meest uiteenlopende verhalen. Zonder mij uit te sloven om die hele complexe materie helder in beeld te brengen, zou ik willen beginnen met vast te stellen dat het één tot het ander leidt. Oftewel, keuzes hebben consequenties. En verkeerde prioriteiten brengen de productiviteit van het personeel ernstige schade toe. Het zijn in feite open deuren, maar de kern van het probleem is toch de verkeerde ambities van regelgevers.

Hoe je de productie het best kunt organiseren, en ongeacht of het een fysiek product betreft dat gemaakt moet worden, of een dienst die geleverd moet worden, weet men het best op de ‘werkvloer’. Regelgevers hebben de ambitie om te helpen, maar ze zijn nog erger dan managers die regeren vanuit hun ‘ivoren toren’, omdat ze de klok wel hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt. Met als resultaat een stortvloed aan regelbagger die de ‘werkvloer’ verstikt.

Met die kritiek moet je voorzichtig zijn, omdat je al snel het verwijt krijgt dat je er kennelijk op uit bent de ‘verworvenheden’ te slopen. Ik schaam mij er, van mijn kant, niet voor om ruiterlijk te erkennen dat ik veel recent doorgevoerde ‘verworvenheden’ geen warm hart toedraag. Ik heb oog voor de nobele bedoelingen van de regelgevers, en de verwachtingen van de burger, zeker nadat hij/zij twee jaar lang doorbetaald kreeg zonder enige tegenprestatie, ‘want covid’, maar in zijn uitwerking is het de voorbode van ons faillissement, dat zich al langer aankondigde.

Hier op mijn blog heb ik daar eerder al de nodige bijdragen over geschreven, gebaseerd op persoonlijke ervaringen, en op analyses van de ‘gesubsidieerde gekte’. En dan meer in het bijzonder waar het de ‘NGO’s’ betreft die arbeidskrachten opzuigen om hen vervolgens bezig te houden met taken die helemaal niet vergoed zouden moeten worden. Op een Engelstalige website plaatste iemand een ‘link’ naar een ‘on line’ interview met een Russische activist in Moskou met een ‘Marxistische’ achtergrond, die uit is op de val van Poetin. In dat interview schampert hij over regelgeving in Rusland die dicteert dat hij vermeldt dat hij een ‘Foreign Agent’ is.

Waarom? Omdat hij, tegen een vergoeding, werkt als coördinator voor een in Nederland gevestigde ‘Marxistische’ organisatie, met een Amerikaanse directrice, die in Frankrijk woont, en jaarlijks een inkomen opstrijkt van tegen de 120.000 Euro, terwijl de Nederlandse belastingbetaler opdraait voor veertig procent van het budget van die actiegroep, met George Soros als de andere grote ‘investeerder’.

In ruil voor die financiering trappen ze rotzooi in geselecteerde landen. Niet alleen in Rusland, maar ook Myanmar. Het kost een paar miljoen, maar dan heb je ook niks. De regelgevers in ‘Den Haag’ zijn in hun nopjes, en vinden overduidelijk dat die ‘Marxisten’ goed werk doen. Maar ik ben niet overtuigd. Sterker nog, ik ben bang dat die actievoerders zelf niet eens beseffen voor wie ze werken, en wat het doel is van die ‘arbeid’. Ik gun iedereen zijn of haar overtuiging, en ik heb er zelfs vrede mee als mensen vanuit die overtuiging ‘Stupide’ handelen, maar ik wil er niet aan bijdragen. Het is geen product waar ik behoefte aan heb.

Noch zie ik het als een vorm van ‘zorg’. Ik zie die ‘handen’ liever ‘aan het bed’, ook al ben ik zelf niet ziek, of werkzaam als treinmachinist, of op Schiphol om te zorgen voor het verhelpen van het infarct bij die belangrijke werkgevers in de logistiek.

Dat geldt niet slechts voor die specifieke club ‘thuiswerkers’, maar hele legers capabele mensen worden gesubsidieerd aan het arbeidsproces onttrokken, waardoor het land nu krakend vastloopt. Bergen met regelbagger, en leuterkoek verstoppen de leidingen, en frustreren de logistieke processen. Maar de regelgevers geloven, nagenoeg zonder uitzondering, dat de enige manier om het tekort op de arbeidsmarkt op te lossen is gelegen in méér regelgeving.

Méér gesubsidieerde activiteiten, en kostenverhogende ‘rechten’, op scholing, cursussen, verlof, en het strelen en aaien van mensen die aangeven daar behoefte aan te hebben, in de ‘tijd van de baas’. Babylonische spraakverwarringen, en werknemers die de grenzen opzoeken omdat er geen toezicht meer is op wat ze doen, en wanneer ze het doen, omdat ze geen collega meer zien, en collegialiteit is verworden tot een ‘Public Relations’ activiteit.

In eerdere bijdragen stond ik al stil bij de reflex van regelgevers om, als het mis loopt, de zaak nog ingewikkelder te maken. Terwijl het in bijna alle gevallen beter zou zijn om terug te keren naar wat wellicht niet ideaal was, maar wel werkte. Om eerst nog eens goed na te denken over initiatieven die het ideaal dichterbij brengen, alvorens een nieuwe poging te wagen.

Een prangende vraag in het hier en nu is of regelgevers inmiddels door beginnen te krijgen dat ze zelf de oorzaak zijn van het leeuwendeel van alles wat er fout gaat in de samenleving, of dat ze nog steeds maar één uitweg zien: Meer adviseurs, ‘experts’, en boodschappers, allen onproductief levend van belastinggeld, en daardoor aan de verkeerde kant op de ‘balans’.

Uiteraard werken tal van factoren waar ze in ‘Den Haag’ nauwelijks invloed op hebben tegen. Maar wat daarbij dan opvalt, is dat waar die regelgevers uitspraken doen over het beleid op Europees, of mondiaal niveau, ze consequent de verkeerde keuzes maken. Ook daar is hun reflex dat we in Europa, en in de wereld, dringend behoefte hebben aan méér regels, en niet minder. En regels, niet wetten in de klassieke betekenis, tijdloos, geldend voor eenieder, en in gelijke mate.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier.

Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

Stikstofbemiddelaar Remkes zei na afloop van het gesprek vrijdag met LTO en wat ander grut, dat er sprake is van een ‘stevige vertrouwenscrisis in Nederland’, en dat die niet alleen gaat over de aanpak van het stikstofprobleem. Het eerste gesprek wat Remkes voerde duurde langer, want het was reuze gezellig.

Laten we, om te beginnen, eens vaststellen dat er absoluut geen noodzaak is om aan het milieu of het klimaat  te gaan sleutelen, omdat “99% van de wetenschappers het daarover eens is”. Ook met dat cijfer is gerommeld, evenals met alle andere zogenaamde studies die de regering (en met hen vele andere) als alibi opgeeft. In het verleden heeft het klimaat altijd geschommeld, evenals de hoeveelheden CO₂ en NO_x in de atmosfeer. Bovendien gaat het er niet om of wetenschappers het met elkaar eens zijn; het gaat om onomstotelijk bewijs en dat is er niet.

Het klimaat en het milieu zijn momenteel de populairste stokken waarmee geslagen wordt, teneinde politieke doelen te bereiken die zonder die leugens niet op een democratische wijze bereikt kunnen worden. Als een bankier een politieke partij infiltreert of een bedrijf zo’n partij zelfs opkoopt om een toekomstige winstpositie veilig te stellen, dan heeft dat niets met de politieke argumentatie van milieu of het klimaat te maken, maar met ordinaire geldzucht en een democratie die kennelijk niet voldoende meer functioneert.

In strijd met de wet

Naar aanleiding van Kamervragen gaf de regering zonder omhaal toe dat de huidige plannen gebaseerd zijn op een nog door te voeren wetswijziging. Onze regering voert dus maatregelen in die strijdig zijn met de huidige wet. Maatregelen die zij nodig achten ‘omdat er een rechtsuitspraak ligt’, waarmee zij doelen op de uitkomst van een rechtszaak die werd gevoerd door de Nijmeegse milieuactivist Vollenbroek (alchemist van beroep) en waarin werd geëist dat de merkwaardige milieudoelen sneller bereikt moesten worden.

Gaat er wellicht nog iemand naar de rechter om te eisen dat onze regering zich nu eens gewoon aan de wet gaat houden? Of heeft deze rechter, op bevel van een milieufanaat, geoordeeld dat iedereen zich aan een wet moet houden die nog niet bestaat?

Het formele doel is om in 2030 74 procent van alle Natura 2000-gebieden onder de kritische risicowaarde te brengen. Dat is absoluut onmogelijk om de vrij eenvoudige reden dat zo’n 30 tot 35 procent van de totale stikstofdepositie uit het buitenland komt. Gaan we, om dat toch te bewerkstelligen, b.v. Duitsland en België militair veroveren en hen onze wil opleggen? Daar komt nog bij dat die ‘kritische waarde’ en de vermeende dispositie worden berekend met behulp van het Aerius-model wat daar nagenoeg ongeschikt voor is vanwege grote onzekerheidsmarges. Als rechter Vollenbroek dáár naar kijkt, kan Minister Van der Wal wel op Curaçao blijven en voorlopig ‘low profile’ kiezen.

“Koeien vervangen door
vluchtelingen? Waanzin”

Geld kan geen CO₂ laten verdwijnen en koeien vervangen door geïmporteerde ‘vluchtelingen’ verandert volmaakt niets aan een zogenaamde stikstofdispositie. Grasland volbouwen met huizen laat wel de temperatuur stijgen en vernielt ook nog eens vele honderden vierkante kilometers aan rijke zuurstofproductie. De antropogene (door menselijk handelen) invloed op het milieu is nog nooit zo groot geweest als in deze tijd en eigenlijk kunnen we dit tijdperk duiden als dat van politieke klimaat- en milieumishandeling. Ten koste van leefbaarheid, mens en milieu, worden kanslozen onze maatschappij ingepompt die voldoende chaos-ervaren en -bestendig zijn om een politiek verdeel- en heers-systeem in stand te houden; kijk maar waar die vluchtelingen vandaan komen.

Inderdaad: er is een stevige vertrouwenscrisis in dit land. Dat komt omdat de achtereenvolgende regeringen beleid voeren dat niet is gebaseerd op wat de maatschappij als koers voor ogen had toen men ging stemmen. Eenmaal gekozen op valse voorwendselen, volgt er steevast beleid wat eigenlijk niemand wilde. Keer op keer is de bevolking bedot door een elite waar we kennelijk met geen mogelijkheid vanaf kunnen komen; een premier die al 12 jaar premier is en Kamerleden die hun hele werkzame leven Kamerlid zitten te wezen. En het resultaat van hun werken? “We moeten toch eens wat aan het milieu gaan doen, minder koolstofdioxide en minder stikstof”.

Terwijl het hele land op instorten staat…

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier.

Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

Nederlanders die niet of met binnenlandse vakantie waren, konden er niet omheen: sinds deze week is Mark Rutte de langstzittende premier. Op maandag 1 augustus evenaarde hij de vorige recordhouder Ruud Lubbers (1982-1994, van het christendemocratische CDA). En de volgende dag brak hij diens record.

Rutte behoort tot het zeldzame slag politici met zelfspot. Vlak voor het zomerreces zei hij nog over zijn jarenlange premierschap: ‘Ik voel wel dat ik langzamerhand halverwege ben.’

De totaalbalans kan pas na beëindiging van zijn premierschap worden opgemaakt. Beschouw dit artikel als een tussentijdse rapportage.

Recordpremier

Op dinsdag 2 augustus ontvingen alle leden van zijn partij, de rechts-liberale VVD, een mail met als onderwerp ‘Mark Rutte: recordpremier’. De VVD stuurt wel vaker mails. Enkele weken eerder werd de leden nog een fijne vakantie gewenst.

Toepasselijk woord, ‘recordpremier’. De formatie van 1977 veertig jaar als langste in de Nederlandse parlementaire geschiedenis. Dit record verbrak Rutte al in 2017. En verbeterde hij in 2021, toen negen maanden werd geformeerd. Dat jaar waren de verkiezingen in maart. In januari was het kabinet al afgetreden, wat betekent dat Rutte ook de premier is die het langst demissionair (uittredend) was.

Premier en partij

Rutte is de eerste liberale premier sinds Pieter Cort van der Linden (1913-1918). De VVD werd opgericht in 1948. Hij is dus de eerste VVD-premier.

De vraag hoe lang hij nog aanblijft wordt steeds vaker gesteld. Op de radio stelde oud-minister en VVD-coryfee Henk Kamp dat Rutte nog jaren mee kan. In een dagblad dacht een briefschrijver hier anders over: ‘Nu Mark Rutte zijn doel als langstzittende premier heeft bereikt kan hij met een gerust hart opstappen want niemand zal dat in de toekomst verbeteren, dus dag Mark het ga je goed.’

Weinig partijen zullen een leider afdanken zolang gedacht wordt dat die verkiezingen wint. Je kunt je afvragen of die eenzijdige gerichtheid op één persoon wel handig is. Bij de VVD lijkt alle mogelijke moeite gedaan om te voorkomen dat naast Rutte nog iemand kan schitteren.

Aanvankelijk kon Rutte nog steunen op andere partijprominenten. Alleen: deze waren vaak al actief in de partij vóór hij premier werd. Kamp was bijvoorbeeld Kamerlid in de jaren negentig en al minister geweest onder CDA-premier Balkenende (2002-2010, tot 2007 met VVD als regeringspartner). In 2010 stonden op de landelijke lijst mensen die kort verkiezingswinst hadden geboekt bij plaatselijke verkiezingen. In 2021 waren de hoogste nieuwkomers voormalige persoonlijke assistenten van bewindspersonen en ex-fractiemedewerkers. Mensen zonder werkervaring buiten de landelijke VVD.

U weet dat de CVP na premier Dehaene niet gelijk een andere aansprekende partijleider paraat had. Een soortgelijk probleem had de Open Vld na premier Verhofstadt. Ook in Nederland wordt geopperd dat partijen in de regel niet erin slagen de opvolging te regelen.

Het punt is dat er uitzonderingen op die regel bestaan. Lubbers volgde in 1982 partijgenoot Dries van Agt op. En op die vijf jaar nadat Wilfried Martens ruim een decennium CVP-premier was, volgde nog bijna een decennium met Dehaene.

Partij van de Arbeid

Na Lubbers belandde het CDA acht jaar in de oppositie. Van 1994 tot 2002 was Wim Kok premier namens de sociaaldemocratische Partij van de Arbeid. De nieuwe lijsttrekker, Ad Melkert, wist het premierschap net zomin te behouden voor de partij als in 1994 CDA-lijsttrekker Elco Brinkman. Wellicht vreest de VVD-top dat hetzelfde gebeurt met de eerste lijsttrekker na Rutte.

In 2002 belandde de PvdA in de oppositie, dat klopt. Maar Wouter Bos, partijleider van 2002 tot 2010 en vanaf 2007 vicepremier en minister van Financiën, was Kamerlid geworden in 1998 en staatssecretaris in 2000. Dat was tijdens het tweede kabinet-Kok (1998). Job Cohen was daarin staatsecretaris, tot hij in 2001 burgemeester werd van Amsterdam. In 2010 was Cohen lijsttrekker.

De partij verloor de formatie, maar het verkiezingsresultaat was goed. De latere staatssecretaris, minister en Europees Commissaris Frans Timmermans werd in 1998 voor het eerst Kamerlid. Het premierschap van Kok was voor de PvdA geen reden om niet verder naar talent te zoeken en op te stellen.

De VVD daarentegen concentreerde de partij eenzijdig rond de leider. Daaruit kun je afleiden dat de VVD de zusterpartijen in de buurlanden niet intensief volgt. De Duitse FDP maakt al tientallen jaren alles afhankelijk van de partijleider, net als de Vlaamse liberalen van 1982 tot 2008.

Premier en buitenland

In de internationale politiek versterkt anciënniteit iemands gezag. Angela Merkel was de langstzittende Europese regeringsleider toen zij afgelopen najaar aftrad als bondskanselier van Duitsland. Eerder werd abusievelijk gesteld dat Rutte dan de langstzittende leider zou zijn. Dit bleek een vergissing. Rutte werd premier in oktober 2010. Eerder dat jaar ging Viktor Orbán hem voor in Hongarije. De laatste maakte er vervolgens een sport van zoveel mogelijk andere regeringsleiders, vooral West-Europese, tegen zich in het harnas te jagen. Rutte zal de facto meer invloed hebben.

Op 17 maart 2021 won Rutte zijn vierde verkiezingen op rij. Nog geen twee weken later vond de Nacht van Rutte plaats: alle partijen behalve de VVD steunden ene motie van afkeuring tegen hem. Gevolgd door de langste formatie ooit, waarbij de VVD de meeste standpunten inleverde. Afgelopen juni keurde zijn eigen partijcongres een kerndoel van het kabinetsbeleid af. En dan is er sprake van nieuwe — en levensvatbare — electorale concurrentie: JA21 en BBB. Is Rutte één termijn te lang doorgegaan?

Psychologisch is het onwaarschijnlijk dat gewoontedier Rutte een buitenlandse vervolgcarrière overweegt. Maar op dit moment lijkt zijn binnenlandse positie zwakker dan voorheen. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, zeker met het oog op Oekraïne.

Alles bij elkaar kunnen wij ons afvragen of zijn aanblijven net zo goed is voor het land als voor de persoon. Misschien was hij zijn reputatie in de geschiedenisboeken beter geweest, als hij zonder record op zijn hoogtepunt was gestopt.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier.

Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.