Het Rijk Amerika vernietigt zichzelf

Amerika  De miljardairs, christelijke fascisten, oplichters, psychopaten, imbecielen, narcisten en devianten die de macht over het Congres, het Witte Huis en de rechtbanken hebben gegrepen, kannibaliseren de staatsmachinerie. Deze zelf toegebrachte wonden, kenmerkend voor alle late rijken, zullen de tentakels van de macht verlammen en vernietigen. En dan zal het rijk, als een kaartenhuis, instorten.

Amerika  – Verblind door arrogantie, niet in staat de afnemende macht van het imperium te bevatten, hebben de mandarijnen in de Trump-regering zich teruggetrokken in een fantasiewereld waar harde en onaangename feiten niet langer opdringen. Ze spuwen onsamenhangende absurditeiten terwijl ze de grondwet ondermijnen en diplomatie, multilateralisme en politiek vervangen door bedreigingen en loyaliteitsbetuigingen. Agentschappen en departementen, opgericht en gefinancierd door wetten van het Congres, gaan in rook op.

Ze verwijderen overheidsrapporten en gegevens over klimaatverandering en trekken zich terug uit het Klimaatakkoord van Parijs. Ze trekken zich terug uit de Wereldgezondheidsorganisatie. Ze straffen ambtenaren die werken bij het Internationaal Strafhof, dat arrestatiebevelen uitvaardigde voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en voormalig minister van Defensie Yoav Gallant vanwege oorlogsmisdaden in Gaza.

Ze stelden voor dat Canada de 51e staat zou worden. Ze hebben een taskforce gevormd om “antichristelijke vooroordelen uit te roeien”. Ze roepen op tot de annexatie van Groenland en de inname van het Panamakanaal. Ze stellen de bouw voor van luxe resorts aan de kust van een ontvolkt Gaza onder Amerikaanse controle, wat, als het doorgaat, de Arabische regimes die door de VS worden gesteund, ten val zou brengen.

De heersers van alle late rijken, inclusief de Romeinse keizers Caligula en Nero of Karel I, de laatste Habsburgse monarch, zijn net zo onsamenhangend als de Mad Hatter, die onzinnige opmerkingen maakt, onbeantwoordbare raadsels opwerpt en woordensalades van onzin opdreunt. Zij zijn, net als Donald Trump, een weerspiegeling van de morele, intellectuele en fysieke rot die een zieke samenleving teistert.

Ik heb twee jaar lang onderzoek gedaan en geschreven over de verdraaide ideologen van degenen die nu de macht hebben gegrepen in mijn boek “ American Fascists: The Christian Right and the War on America .” Lees het zolang het nog kan. Echt waar.

Deze christelijke fascisten, die de kernideologie van de Trump-regering definiëren, zijn niet verlegen over hun haat voor pluralistische, seculiere democratieën. Ze proberen, zoals ze uitvoerig beschrijven in talloze “christelijke” boeken en documenten zoals Project 2025 van de Heritage Foundation , de rechterlijke macht en wetgevende takken van de overheid, samen met de media en de academische wereld, te vervormen tot aanhangsels van een “gechristianiseerde” staat geleid door een goddelijk gezalfde leider.

Ze bewonderen openlijk nazi-apologeten zoals Rousas John Rushdoony, een voorstander van eugenetica die betoogt dat onderwijs en sociale voorzieningen overgedragen moeten worden aan de kerken en dat de Bijbelse wet de seculiere wet moet vervangen, en nazi-partijtheoretici zoals Carl Schmitt. Ze zijn uitgesproken racisten, vrouwenhaters en homohaters. Ze omarmen bizarre samenzweringstheorieën van de theorie van de vervanging van blanken tot een duister monster dat ze “de woke” noemen. Het spreekt voor zich dat ze niet geworteld zijn in een universum dat gebaseerd is op de werkelijkheid.

Christelijke fascisten komen uit een theocratische sekte genaamd Dominionisme. Deze sekte leert dat Amerikaanse christenen de opdracht hebben gekregen om Amerika een christelijke staat en een agent van God te maken. Politieke en intellectuele tegenstanders van dit militante Bijbelisme worden veroordeeld als agenten van Satan.

“Onder christelijke heerschappij zal Amerika niet langer een zondige en gevallen natie zijn, maar een natie waarin de 10 geboden de basis vormen van ons rechtssysteem, creationisme en ‘christelijke waarden’ de basis vormen van ons onderwijssysteem, en de media en de overheid het Goede Nieuws aan iedereen verkondigen,” schreef ik in mijn boek. “Vakbonden, burgerrechtenwetten en openbare scholen zullen worden afgeschaft.

Vrouwen zullen van de arbeidsmarkt worden verwijderd om thuis te blijven, en iedereen die als onvoldoende christelijk wordt beschouwd, zal het burgerschap worden ontzegd. Afgezien van haar bekeringsmandaat, zal de federale overheid worden gereduceerd tot de bescherming van eigendomsrechten en de veiligheid van het ‘vaderland’.”

De christelijke fascisten en hun miljardair-financiers, merkte ik op, “spreken in termen en zinnen die bekend en geruststellend zijn voor de meeste Amerikanen, maar ze gebruiken woorden niet langer om te betekenen wat ze in het verleden bedoelden.” Ze plegen logocide , doden oude definities en vervangen ze door nieuwe. Woorden — waaronder waarheid, wijsheid, dood, vrijheid, leven en liefde — worden gedeconstrueerd en krijgen diametraal tegenovergestelde betekenissen.

Leven en dood betekenen bijvoorbeeld leven in Christus of dood aan Christus, een teken van geloof of ongeloof. Wijsheid verwijst naar het niveau van toewijding en gehoorzaamheid aan de leer. Vrijheid gaat niet over vrijheid, maar over de vrijheid die voortkomt uit het volgen van Jezus Christus en bevrijd zijn van de dictaten van het secularisme. Liefde wordt verdraaid tot een onbetwiste gehoorzaamheid aan degenen, zoals Trump, die beweren te spreken en te handelen voor God.

Naarmate de doodsspiraal versnelt, zullen spookvijanden, binnenlands en buitenlands, de schuld krijgen van de ondergang, vervolgd worden en bestemd zijn voor vernietiging. Zodra de verwoesting compleet is, wat zorgt voor de verarming van de burgers, een ineenstorting van de publieke diensten en het opwekken van een beginnende woede, zal alleen het botte instrument van staatsgeweld overblijven. Veel mensen zullen lijden, vooral omdat de klimaatcrisis met steeds grotere intensiteit haar dodelijke vergelding toebrengt.

De bijna-instorting van ons constitutionele systeem van checks and balances vond plaats lang voordat Trump aankwam. Trumps terugkeer aan de macht vertegenwoordigt de doodsreutel van de Pax Americana. De dag is niet ver weg dat, net als de Romeinse Senaat in 27 v.Chr., het Congres zijn laatste belangrijke stemming zal houden en de macht zal overdragen aan een dictator. De Democratische Partij, wiens strategie lijkt te zijn om niets te doen en te hopen dat Trump implodeert, heeft zich al neergelegd bij het onvermijdelijke.

De vraag is niet of we ten onder gaan, maar hoeveel miljoenen onschuldigen we meenemen. Gezien het industriële geweld dat ons rijk hanteert, zou dat veel kunnen zijn, vooral als de machthebbers besluiten om naar de kernwapens te grijpen.

De ontmanteling van het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling (USAID) — waarvan Elon Musk beweert dat het wordt gerund door “een slangennest van radicaal-linkse marxisten die Amerika haten” — is een voorbeeld van hoe deze brandstichters geen idee hebben hoe imperiums functioneren.

Buitenlandse hulp is niet welwillend. Het wordt gebruikt als wapen om de voorrang over de Verenigde Naties te behouden en regeringen te verwijderen die het rijk vijandig acht. Die landen in de VN en andere multilaterale organisaties die stemmen zoals het rijk eist, die hun soevereiniteit overdragen aan mondiale ondernemingen en het Amerikaanse leger, ontvangen hulp. Degenen die dat niet doen, krijgen dat niet.

Toen de VS aanbood om een ​​vliegveld te bouwen in de Haïtiaanse hoofdstad Port-au-Prince, vereiste dit dat Haïti zich zou verzetten tegen de toetreding van Cuba tot de Organisatie van Amerikaanse Staten, zo meldt onderzoeksjournalist Matt Kennard.

Buitenlandse hulp bouwt infrastructuurprojecten zodat bedrijven wereldwijde sweatshops kunnen runnen en grondstoffen kunnen winnen. Het financiert “democratiepromotie” en “juridische hervorming” die de aspiraties van politieke leiders en regeringen dwarsbomen die onafhankelijk willen blijven van de greep van het imperium.

USAID betaalde bijvoorbeeld voor een “politieke partij hervormingsproject” dat was ontworpen “als tegenwicht” tegen de “radicale” Beweging Naar Socialisme ( Movimiento al Socialismo ) en probeerde te voorkomen dat socialisten als Evo Morales in Bolivia werden gekozen. Vervolgens financierde het organisaties en initiatieven, waaronder trainingsprogramma’s zodat Boliviaanse jongeren Amerikaanse zakenpraktijken konden leren, zodra Morales het presidentschap op zich nam, om zijn greep op de macht te verzwakken.

Kennard documenteert in zijn boek ” The Racket: A Rogue Reporter vs The American Empire ” hoe Amerikaanse instellingen zoals de National Endowment for Democracy, de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds, de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank, USAID en de Drug Enforcement Administration samenwerken met het Pentagon en de Central Intelligence Agency om het mondiale Zuiden te onderwerpen en te onderdrukken.

Cliëntstaten die hulp ontvangen, moeten vakbonden breken, bezuinigingsmaatregelen opleggen, lonen laag houden en marionettenregeringen in stand houden. De zwaar gefinancierde hulpprogramma’s, ontworpen om Morales ten val te brengen, leidden er uiteindelijk toe dat de Boliviaanse president USAID uit het land gooide .

De leugen die aan het publiek wordt verteld, is dat deze hulp zowel de behoeftigen in het buitenland als ons thuis ten goede komt. Maar de ongelijkheid die deze programma’s in het buitenland faciliteren, repliceert de ongelijkheid die in eigen land wordt opgelegd. De rijkdom die uit het Globale Zuiden wordt gehaald, wordt niet eerlijk verdeeld. Het belandt in de handen van de miljardairsklasse, vaak gestald op buitenlandse bankrekeningen om belasting te ontlopen.

Onze belastingdollars financieren ondertussen onevenredig veel het leger, dat de ijzeren vuist is die het systeem van uitbuiting in stand houdt. De 30 miljoen Amerikanen die slachtoffer werden van massaontslagen en de-industrialisatie verloren hun baan aan arbeiders in sweatshops in het buitenland. Zoals Kennard opmerkt, zowel in eigen land als in het buitenland, is het een enorme “overdracht van rijkdom van de armen naar de rijken wereldwijd en binnenlands.”

“Dezelfde mensen die de mythes over wat we in het buitenland doen bedenken, hebben ook een soortgelijk ideologisch systeem opgebouwd dat diefstal in eigen land legitimeert; diefstal van de allerarmsten, door de allerrijksten,” schrijft hij. “De arme en werkende mensen van Harlem hebben meer gemeen met de arme en werkende mensen van Haïti dan met hun elites, maar dit moet worden verdoezeld om de oplichterij te laten werken.”

Buitenlandse hulp houdt sweatshops of ‘speciale economische zones’ in stand in landen als Haïti, waar arbeiders voor een paar cent per uur zwoegen en vaak onder onveilige omstandigheden voor wereldwijde ondernemingen.

“Een van de facetten van speciale economische zones, en een van de prikkels voor bedrijven in de VS, is dat speciale economische zones nog minder regels hebben dan de nationale staat over hoe je omgaat met arbeid, belastingen en douane”, vertelde Kennard me in een interview. “Je opent deze sweatshops in de speciale economische zones. Je betaalt de arbeiders een fooi. Je krijgt alle middelen eruit zonder douane of belasting te hoeven betalen.

De staat in Mexico of Haïti of waar dan ook, waar ze deze productie naar het buitenland verplaatsen, profiteert er helemaal niet van. Dat is zo bedoeld. De staatskas is altijd degene die nooit wordt vergroot. Het zijn de bedrijven die er baat bij hebben.”

Kennard schrijft in zijn boek dat dezezelfde Amerikaanse instellingen en controlemechanismen werden gebruikt om de verkiezingscampagne van Jeremy Corbyn, een felle criticus van het Amerikaanse imperium, voor het premierschap van Groot-Brittannië te saboteren.

De VS heeft in het fiscale jaar 2023 bijna $ 72 miljard aan buitenlandse hulp uitgekeerd . Het financierde initiatieven voor schoon water, hiv/aids-behandelingen, energiezekerheid en anti-corruptiewerk. In 2024 leverde het 42 procent van alle humanitaire hulp die door de Verenigde Naties werd bijgehouden.

Humanitaire hulp, vaak omschreven als “soft power”, is bedoeld om de diefstal van hulpbronnen in het mondiale Zuiden door Amerikaanse bedrijven, de uitbreiding van de voetafdruk van het Amerikaanse leger, de strenge controle van buitenlandse regeringen, de verwoesting veroorzaakt door de winning van fossiele brandstoffen, het systematische misbruik van werknemers in wereldwijde sweatshops en de vergiftiging van kinderarbeiders op plekken als Congo, waar ze worden ingezet om lithium te delven, te maskeren.

Ik betwijfel of Musk en zijn leger van jonge handlangers bij het Department of Government Efficiency (DOGE) — dat geen officieel departement is binnen de federale overheid — enig idee hebben hoe de organisaties die ze vernietigen werken, waarom ze bestaan ​​of wat het zal betekenen voor de ondergang van de Amerikaanse macht.

De inbeslagname van personeelsdossiers van de overheid en vertrouwelijk materiaal, de poging om honderden miljoenen dollars aan overheidscontracten te beëindigen – voornamelijk die welke betrekking hebben op diversiteit, gelijkheid en inclusie (DEI), de aanbiedingen van overnames om “het moeras droog te leggen”, inclusief een overnameaanbod aan het gehele personeelsbestand van de Central Intelligence Agency – nu tijdelijk geblokkeerd door een rechter – het ontslag van 17 of 18 inspecteurs-generaal en federale aanklagers , het stopzetten van overheidsfinanciering en subsidies, ziet hoe ze de leviathan die ze aanbidden kannibaliseren.

Ze zijn van plan om de Environmental Protection Agency , het Department of Education en de US Postal Service , onderdeel van de interne machinerie van het imperium, te ontmantelen. Hoe disfunctioneler de staat wordt, hoe meer het een zakelijke kans creëert voor roofzuchtige bedrijven en private equity-bedrijven. Deze miljardairs zullen een fortuin verdienen door de restanten van het imperium te “oogsten”. Maar uiteindelijk doden ze het beest dat de Amerikaanse rijkdom en macht creëerde.

Zodra de dollar niet langer de reservevaluta van de wereld is, iets wat de ontmanteling van het imperium garandeert, zal de VS niet langer in staat zijn om zijn enorme tekorten te betalen door staatsobligaties te verkopen. De Amerikaanse economie zal in een verwoestende depressie terechtkomen.

Dit zal een ineenstorting van de burgermaatschappij veroorzaken, stijgende prijzen, met name voor geïmporteerde producten, stagnerende lonen en hoge werkloosheidscijfers. De financiering van ten minste 750 overzeese militaire bases en ons opgeblazen leger zal onmogelijk te handhaven zijn. Het imperium zal onmiddellijk krimpen. Het zal een schaduw van zichzelf worden. Hypernationalisme, gevoed door een beginnende woede en wijdverbreide wanhoop, zal veranderen in een haatdragend Amerikaans fascisme.

“De ondergang van de Verenigde Staten als de meest vooraanstaande wereldmacht zou veel sneller kunnen komen dan iedereen zich kan voorstellen,” schrijft historicus Alfred W. McCoy in zijn boek “ In the Shadows of the American Century: The Rise and Decline of US Global Power ”:

Ondanks de aura van almacht die imperiums vaak uitstralen, zijn de meeste verrassend kwetsbaar en missen ze de inherente kracht van zelfs een bescheiden natiestaat. Een blik op hun geschiedenis zou ons eraan moeten herinneren dat de grootste van hen vatbaar zijn voor ineenstorting door diverse oorzaken, waarbij fiscale druk meestal een belangrijke factor is. Het grootste deel van twee eeuwen lang is de veiligheid en welvaart van het thuisland het hoofddoel geweest voor de meeste stabiele staten, waardoor buitenlandse of imperiale avonturen een overbodige optie zijn, die meestal niet meer dan 5 procent van het binnenlandse budget krijgen toegewezen.

Zonder de financiering die bijna organisch ontstaat binnen een soevereine natie, zijn imperiums berucht om hun roofzucht in hun meedogenloze jacht op plundering of winst – getuige de Atlantische slavenhandel, de rubberlust van België in Congo, de opiumhandel van Brits-Indië, de verkrachting van Europa door het Derde Rijk of de Sovjet-exploitatie van Oost-Europa.

Wanneer de inkomsten krimpen of instorten, zo benadrukt McCoy, “worden imperiums broos.”

“Hun ecologie van macht is zo kwetsbaar dat, wanneer de zaken echt mis beginnen te gaan, rijken regelmatig met onheilige snelheid uit elkaar vallen: slechts een jaar voor Portugal, twee jaar voor de Sovjet-Unie, acht jaar voor Frankrijk, elf jaar voor de Ottomanen, zeventien voor Groot-Brittannië en, naar alle waarschijnlijkheid, slechts zevenentwintig jaar voor de Verenigde Staten, gerekend vanaf het cruciale jaar 2003 [toen de VS Irak binnenvielen],” schrijft hij.

Het arsenaal aan middelen dat wordt ingezet voor wereldwijde dominantie – grootschalige surveillance, het uithollen van burgerlijke vrijheden, waaronder een eerlijk proces, marteling, gemilitariseerde politie, het enorme gevangenissysteem, gemilitariseerde drones en satellieten – zal worden ingezet tegen een onrustige en woedende bevolking.

Het verslinden van het karkas van het rijk om de buitensporige hebzucht en ego’s van deze aaseters te voeden, kondigt een nieuw donker tijdperk aan.