Indignatie redactie 
Het Akkadische rijk wordt vaak beschouwd als ’s werelds eerste rijk en bereikt zijn hoogtepunt tussen de 24e en 22e eeuw voor Christus, zo’n 4.400 jaar geleden.
Het was in het Midden-Oosten, de thuisbasis van een flink aantal rijken over de millennia. Het begon met koning Sargon, die erin slaagde zijn buren in Babylonië te veroveren, besloot verder uit te breiden naar Syrië en Kanaän.
Koning Sargon vestigde een bevlieging die tot de dag van vandaag is gebleven. In elk tijdperk sinds zijn tijd zijn er die naties geweest die, nadat ze aanvankelijk successen hadden behaald bij de verovering, de verleiding niet konden weerstaan om ‘alles te hebben’.
Elk van hen had op zijn beurt de gelegenheid om te leren waarom dit niet het meest verstandige doel is voor een natie om na te streven.
Het Romeinse rijk stortte gedeeltelijk in, omdat het probeerde zoveel mogelijk van de bekende wereld op te slokken en ontdekte dat, zodra een andere beschaving was veroverd en geplunderd, militaire en andere middelen nodig waren om de controle te behouden. Rome leerde te laat dat, hoewel verovering vaak winstgevend is, het behouden van een veroverd land een verplichting is.
In de loop van de millennia heeft de geschiedenis veel rijken zien komen en gaan. Tegen de tijd van het Spaanse rijk (piek in 1521–1643) hadden koningen een ruw idee van hoe groot de wereld was en zagen in dat het beheersen van dit alles een hele taak was.
Dit hield echter niet de ambitieuze leiders tegen. Elke eeuw heeft zijn Genghis Khan of Napoleon gezien, wiens verlangen naar verovering onverzadigbaar was. Herhaaldelijk kwamen dergelijke leiders tot een slecht einde, vooral omdat ze probeerden meer af te bijten dan ze konden kauwen.
Groot-Brittannië bezat de negentiende eeuw, met kolonies over de hele wereld, maar vandaag eten wij Britten bescheiden taart, omdat we waren overschaduwd vanwege buitensporige oorlogvoering en overheidsuitgaven.
Toen hadden de VS de twintigste eeuw in handen, niet alleen om delen van de wereld te koloniseren, maar ook om de rest ervan te controleren.
Dit begon in 1899. Toekomstige president Theodore Roosevelt verklaarde publiekelijk dat ‘vrede alleen door oorlog kan komen’. Hij beweerde dat het Amerikaanse leger een ‘internationale politie’ was en dat hij, als president, het recht had om invasies te bevelen om het Manifest van Amerika te handhaven. Lotsbestemming. Tijdens zijn presidentschap heeft hij zijn invasies zo goed gedaan dat hij in 1906 de eerste Amerikaanse president was die de Nobelprijs voor de vrede ontving.
En zo is het sindsdien doorgegaan. Opeenvolgende presidenten hebben door de kers geplukte landen die moesten worden binnengevallen – vaak met de rechtvaardiging dat het was “om de wereld veilig te maken voor democratie” – een zin bedacht door de spin-artsen van Woodrow Wilson om Amerika’s betrokkenheid bij de Eerste Wereldoorlog te ondersteunen.
In recentere decennia vielen de VS onder George Bush Irak en Afghanistan binnen. Onder Barrack Obama vielen de VS Syrië en Libië binnen. En vandaag worden sabels bijna wekelijks in Iran gerammeld. (Ik heb lang het gevoel gehad dat de derde wereldoorlog zou beginnen in de Straat van Hormuz.)
En om een geografisch evenwicht te behouden, geeft de Amerikaanse regering wekelijks mededelingen aan de groeiende behoefte aan agressie in Venezuela en Noord-Korea.
Waarom? Nou, net als koning Sargon zijn de Amerikaanse militaire belangen zich er altijd van bewust dat er nog steeds een paar landen zijn die niet door de VS worden gedomineerd. Zoals te zien is op de kaart hierboven, is de VS militair aanwezig in alle landen die roze zijn gekleurd.
De VS heeft ongeveer 800 militaire bases en militairen ingezet in 177 landen – in totaal 1,3 miljoen troepen. Naast deze bases zijn er talloze ‘leliebeschermers’ of mini-militaire bases. Dergelijke bases huisvesten over het algemeen wapens en voorraden, klaar voor grotere troepeninzet.
Verder hebben de VS een groot aantal ‘militair actieve adviseurs’ en ‘vredestroepen’ overal ter wereld ingezet.
Het is dan ook geen verrassing dat de VS neigt naar de dag dat 100% van de wereld Amerikaanse militaire laarzen ter plaatse heeft.
Die grijze verzameling eilanden op de kaart, net boven Noorwegen, zijn bijvoorbeeld de Svalbard- en Jan Mayen-eilanden. Hoewel ze momenteel worden bewoond door Russen en Noren, in de poolcirkel zijn en vrijwel geen waarde hebben, toen de Amerikaanse minister van Defensie Jim Mattis in 2018 Svalbard bezocht, zag hij het als een goede site voor een Amerikaanse basis en zei: “Zeker Amerika’s kreeg zijn spel in het noordpoolgebied. Daar bestaat geen twijfel over. ‘
Momenteel nemen de kosten van het leger 54% van alle federale discretionaire uitgaven in beslag – $ 598,5 miljard per jaar. Voor de belastingbetaler betekent dit dat, als de VS zichzelf niet langer als politieman ter wereld zouden beschouwen, zijn belastingen drastisch zouden kunnen worden verlaagd en het economische welzijn van zijn gezin dramatisch zou kunnen worden verbeterd.
Maar de Amerikaanse regering zou dit soort denken beschouwen als een ramp, omdat ervan wordt uitgegaan dat de VS in groot gevaar zouden komen door buitenlandse agressie, met name vanuit Rusland (dat slechts één militaire basis buiten zijn grenzen heeft) en China (dat geen heeft) .
Colorado Senator Cory Gardner heeft inderdaad een wetsvoorstel gesponsord dat Rusland wil aanwijzen als staatssponsor van terrorisme. Hij heeft gezegd: “Poetin’s Rusland is een outlawregime dat erop gericht is het internationale recht te ondermijnen en de door de VS geleide liberale wereldorde te vernietigen.”
Het zijn vechtwoorden. Senator Lindsay Graham, een co-sponsor, heeft gezegd: “Ons doel is om de status quo te veranderen en zinvolle sancties en maatregelen op te leggen tegen Poetin’s Rusland.”
John Bolton heeft Cuba, Nicaragua en Venezuela gekenmerkt als ‘een trojka van tirannie’, een die moet worden onderworpen.
Wat hebben al deze landen gemeen? Slechts één ding: ze komen momenteel niet onder de duim van het Amerikaanse leger.
Het Amerikaanse leger en zijn vertegenwoordigers in de regering verwennen oorlog, of ze begrijpen niet dat hun aanhoudende onvoorzichtige bedreigingen voor andere soevereine naties gelijk staat aan een oorlogsverklaring door het Amerikaanse leger.
Gezien de enorme hoeveelheid stoom die de Amerikaanse regering opbouwt in de richting van deze landen, zou het uiterst verrassend zijn als de wereld zich niet in een staat van wereldoorlog zou bevinden in de niet al te verre toekomst.
Het Amerikaanse rijk, net als zijn voorgangers door de geschiedenis heen, staat op het punt meer af te bijten dan het kan kauwen en de wereld zal de prijs betalen.
