Indignatie redactie 
Dames en heren, het is zo ver: we zijn virusvrij! De besmettingen dalen exponentieel, IC’s stromen leeg en er is onder-sterfte. Nee, niet morgen, we kiezen een willekeurig punt op de horizon, april ’22. Laat het even op je inwerken. Alles van het afgelopen jaar plus nog zo’n jaar. Voor wie het moeite kost om dit plaatje te zien, het is vaker gebeurt met virussen. Ze zijn enige tijd gevaarlijk maar vanwege het geniale auto-immuunsysteem blijken we bestand, ook zonder vaccin. Als dit visioen mag landen geeft het gelegenheid, om retrospectief te bepalen wat nú verstandig en passend is t.a.v. het virus, op microniveau.
Trekt het virus zich terug dan is de perfect storm voorbij. De trias diabolica, corona-, media- en angst-virus valt uiteen. Als de orkaan gaat liggen kunnen de planken van de kozijnen. Het is geen optie om ze te laten zitten tot de volgende storm. Leef! Vermoedelijk zal de overheid toch eerst de bestaande maatregelen met 6 weken verlengen omdat je niet kan weten of “het” alsnog de kop op steekt; of een mutatie. De parlementaire Don Quichot die vecht tegen onzichtbare molens, de volgende golf moet worden voorkomen, de magazijnen met vaccins geleegd. In Den Haag wordt een parlementaire enquête opgetuigd, het ritueel van reinigend onderzoek en achter elkaars rug wegduiken om de loopbaan te redden. De winst en verliesrekening wordt opgemaakt in eenheden van gewonnen en verloren toekomst. Voorbeeld: 1 extra zelfdoding met 60 jaar toekomstverwachting wordt weggestreept tegen minstens 30 corona-“slachtoffers” met nog 2 jaar te leven. Vastgesteld kan worden dat na de eerste paniek Corona geen killervirus bleek en in dat licht worden de maatregelen geëvalueerd. Wat heeft het opgeleverd en wat is de schade. Voor de hand liggende verbeterpunten: -deskundigen mogen in de toekomst uitsluitend binnen het vakgebied advies uitbrengen. Dus nooit meer: “ik kom bedden tekort, gooi het land dicht”. Bovendien zal in de toekomst iedere deskundige, helder de te verwachten winst in perspectief moeten plaatsen met de mogelijke verliezen.
Het volk zal samen feest vieren en individueel de scherven bij elkaar rapen. Zo snel als mogelijk wordt door werkend en studerend Nederland het leven weer opgepakt en gestart met economisch herstel. Binnen een paar maanden zal vrijwel niets meer zichtbaar zijn van het C-intermezzo. Onder de oppervlakte zal de, meer geniepige, schade zich langzaam ontvouwen. Nog jarenlang is Covid-gerelateerde sterfte te verwachten vanwege uitgestelde behandelingen. Een belangrijke toevoeging voor het Corona-dashboard. Andere essentiële meetwaarden voor het inzicht zijn: verloren banen, faillissementen en, met terugwerkende kracht, de verhouding van positieve PCR-tests bij mensen met en zonder ziekte. In zo’n aangepast overzicht zou tevens een eenzaamheidsmeter moeten staan. Bij voorbeeld een grafische voorstelling van het aantal huishoudens dat te maken heeft met een gehospitaliseerde C-patiënt tegenover de huishoudens waar minstens 1 gezinslid het uitgilt van stress en of eenzaamheid.
Het communicatie team van de overheid krijgt een nieuwe opdracht om de posters van de covid-campagne te vervangen. Het woord samen zal er vast weer vaak in voorkomen. De vraag is of het dezelfde mensen zijn en of zij het funeste effect van hun oude campagne zullen meten. De analyse van een zeldzame aanslag op de sociale coherentie door te sturen op isolement. Het offer dat verlangd wordt is namelijk centraal uitgebeeld in het marketingoffensief. Open en toch verdekt.
Twee woorden; tegengestelden in contrasterende kleuren. Zichtbare en onzichtbare leestekens. Het eerste woord maakt opzichtig geen deel uit van de zin die volgt. Zo bezien kan na alleen uitsluitend een punt worden gelezen. Alleen. Dat is het pad naar Samen tegen Corona. Uw isolement is de bijdrage aan solidariteit. Fusie van eenzame en saamhorige.
De zware angst-code moet gekraakt en veel moet gerepareerd. Van de hoogste autoriteit tot het individu. De overheid zal om te helen het lied gaan zingen van herstel en wederopbouw. Op individueel niveau is het vaak een stuk ingewikkelder. Psychologisch gezien is angst een virus dat persoonlijke software aantast. Na 25 maanden blijkt die emotie als een bulletje aan je vinger te kleven, je krijgt het er zo maar niet vanaf. Ongeacht de intelligentie is het verwijderen van een virus uit je eigen software vaak een pijnlijk proces, het gaat gepaard met tranen.
De meerderheid zal zich helen en herstellen, maar de geestelijke gezondheidszorg -of wat er nog van over is-, zal decennialang overspoeld worden door mensen die in hun kinderjaren kregen aangeleerd dat ze de natuurlijke vijand zijn van hun geliefde oude familieleden. In de relationele sfeer is averij opgelopen, zich uitend in wellust of remmingen bij fysiek contact en het afgenomen vermogen om emotioneel te hechten. Kinderlijke onbezorgdheid en plezier zijn ontnomen waardoor depressies ontstaan. Jongeren met FOMO zijn uitgeput, omdat zij sinds de lockdown’s geen vertrouwen hebben dat het volgende week weer feest is.
De door het systeem beschermde kwetsbare groep ouderen zullen zich vermoedelijk niet melden voor hulp. Na 2 jaren van lijdzaam wachten kunnen ze weer genieten van bezoek, aandacht en een knuffel. Wat zullen de tranen rollen als weer vrij kan worden omhelsd. Als ze het durven. Zij hebben niets te verliezen maar de laatste levensfase is doordrenkt geraakt van opgelegde doodsangst.
De mentale sterkhouders, gezonde mensen tussen de 30 en de 55, zagen hun ouders verpieteren en hun kinderen verdwijnen in de pc. Zij zitten ingeklemd tussen de generaties die elkaar lief hebben, en missen, maar zij voelen de verantwoordelijkheid. Onzeker regeren zij de familie, zoals Den Haag het land. De vrije denkers zien de essentie van het leven maar eenmaal bang geworden leggen zij strikte voorwaarden op en zijn dwingend in hun eisen. De door amygdala aangestuurde prikkels die angst veroorzaken, vinden na enige tijd reflexmatig plaats en dat staat, ongemerkt, het logisch denken in de weg. De hen geboden oplossing is repressie en zij zetten de gevoelde druk door naar hun omgeving. Beeldend is een dame op leeftijd, aan het woord in een recente nieuwsuitzending, nadat zij de vaccinatie had ontvangen: “voor mij had het niet gehoeven maar na een gesprek met de kinderen heb ik het toch maar gedaan….want ik wil ze wel weer graag zien”. De tragiek van eensaamhorigheid.
Ondanks de akelige campagne, …wat kan je zo bang maken om tot de conclusie te komen je vader of moeder alleen te laten sterven. Hartverscheurende verhalen van zorgmedewerkers die zieke mensen in de laatste uren bijstaan zonder enige familie-aanwezigheid. In opdracht wordt de lijkzak dicht geritst terwijl niemand afscheid heeft genomen. Buiten de stervende en het zorgpersoneel, hoe kan je dit jezelf aan doen?
We zullen de bangheid ook blijvend terugzien in het straatbeeld, dat nog vele jaren niet mondkap-vrij zal zijn, zonder spoedwetgeving. Zie Azië na SARS en MERS. De mens die het meest lijdt aan het lijden dat men vreest, zal hardnekkig volhouden dat het toch echt kan beschermen tegen ziekte.
Het komt dus aan op onszelf. We bepalen individueel de essentie van het leven en maken keuzes, onafhankelijk van hardvochtige voorschriften. Als het niet anders kan, wordt burgerlijke gehoorzaamheid opgeschort om het ver-ontmenselijken te stoppen. De lijn tussen angst en moed is dun. Creëer dat toekomstige virusvrije plaatje en bedenk hoe je later herinnerd wil worden door jezelf, je ouders, je kinderen.
