Huisartsen zijn ontstemd over actie voor omstreden medicijn Hydrochloroquine

Afgelopen donderdag kopte NRC ‘Huisartsen zijn ontstemd over actie voor omstreden medicijn‘. De redacteuren Wilmer Heck en Andreas Kouwenhoven pakten uit met een frontale aanval op een arts uit Limburg, Rob Elens, die zegt goede resultaten te hebben gehaald met Hydrochloroquine, een spotgoedkoop medicijn dat in een ver verleden werd gebruikt tegen malaria. Het is tevens het middel dat Trump aanprees, waarvoor hij in de media werd afgefikt. De Limburgse huisarts beveelt het middel niet alleen aan, maar heeft ook een ‘conceptbrief‘ opgesteld, waarmee je je eigen arts kunt vragen om, in het geval van een besmetting, dat middel voor te schrijven. De krant trekt een heel blik van met naam en toenaam genoemde artsen open die stellen het middel zeker niet te zullen voorschrijven. En die best bereid zijn om hun Limburgse collega op zijn nummer te zetten, waar de man zich van zijn meest onprofessionele kant laat zien.

Twee dagen later (!) kopt Teletekst: ‘Oud malariamiddel mogelijk werkzaam‘, en RTL meldt hetzelfde, met daarboven de retorische vraag: ‘Eindelijk een doorbraak?‘. Hier op dit blog trof u, helemaal in het begin van de pandemie, al eens een link naar een artikel, geschreven door een medicus, waarin hij patiënten aanraadde om het middel, en een cocktail van vitaminepreparaten (C en D) te slikken in de strijd tegen Covid-19. Hij had niet het onomstotelijke bewijs dat het malariamiddel een wondermiddel was, maar hij stelde: ‘Baat het niet, dan schaadt het in elk geval ook niet‘. In de maanden daarna werd dat in de media fel bestreden door andere ‘witte jassen‘. Waarop er uit de hoek van de voorstanders van dat spotgoedkope middel weer kritiek kwam, omdat die critici allemaal op de loonlijst van ‘Big Pharma‘ stonden, en Dollartekens in hun ogen hadden, waar zij juist hoopten op de verkoop van peperdure alternatieven voor dat spotgoedkope malariamedicijn, waarvan het patent verlopen is, zodat het voor een appel en een ei kan worden gefabriceerd.

Mijn eigen expertise op dit gebied is ‘nul‘. Ik slik in stilte vitamine C en D, doe niet moeilijk over mondkapjes, en afstand bewaren, maar maak er ook geen obsessie van. Wat wel vaststaat, voor mij, is dat het hele onderwerp gegijzeld is door mensen met Dollartekens in de ogen. Iets wat over de hele linie ontzettend schadelijk is. Voor de volksgezondheid, en voor de economie. Of het nou mensen zijn die vasthouden aan modellen die niet werken, maar ondertussen hopen op méér geld voor verbeteringen van hun modellen, of de ‘vaccin-business‘, die koste wat kost hun eigen vaccin proberen te verkopen, en onder geen beding mag dat Russisch of Chinees zijn, al vallen we allemaal dood neer terwijl we wachten op hun product. Daar overheen de ‘mondkapjes-penoze‘, die mooie mogelijkheden zien hun eigen ‘business‘ op te starten door Chinese producten af te laten keuren, of de ‘Corona-test‘ sjoemelaars, en ‘APP-criminelen‘ met hun politieke handlangers. En al die charlatans met hun eigen ‘copy-writers‘ (redacteuren) in de kranten, en ‘pratende hoofden‘ op de televisie.

Of dat perfect getimede artikel op de voorpagina van de krant het bewijs is van opzettelijke obstructie, in dienst van ‘Big Pharma‘, of dat het een tenenkrommende misser was van een stel broodschrijvers die ‘thuiswerkend‘ zijn losgeweekt van de échte wereld, zou ik niet durven zeggen. En het laat mij eerlijk gezegd ook koud, inmiddels. In dezelfde editie van de krant een enorm artikel waarin een reeks kandidaten voor de ‘Nobelprijs voor de Vrede‘ aan de lezers worden voorgesteld, die het allemaal niet geworden zijn. Veertien kandidaten had Hanneke Chin-A-Fo voor de lezers van NRC uitgezocht. En ook andere kranten hadden hun eigen ‘short-list‘ met de gaapverwekkende types die fanatiek door de ‘Atlantici‘ naar voren worden geschoven als ‘Duiven‘, hoewel het in meerderheid wolven in schaapskleren zijn. Of erger. En het werd het wereldvoedselprogramma, dat niet op die lijstjes stond. Wat ook mij enigszins verraste, omdat in het verleden dat ‘Nobelprijscommittee‘ opzichtig in de zak zat van het ‘Bondgenootschap‘ dat we de NAVO noemen, maar allang niet meer exclusief ‘Atlantisch‘ is.

De lijst met eerdere prijswinnaars is zó ‘omstreden‘, dat het maar de vraag is of ze daar bij het wereldvoedselprogramma wel aan toegevoegd willen worden. Ooit was het wel een nobel initiatief van de man die zijn fortuin binnenharkte met de fabricage van springstof, maar zeker de laatste decennia werd het hele ‘Committee‘ zo corrupt als maar zijn kon, en gierde het ook van de schandalen rondom individuele leden, die beslist geen toonbeeld bleken te zijn van ethisch gedrag. Dat de media Navalny op hun ‘shortlist‘ plaatsten onderstreept slechts dat het, in hun optiek, een stuk gereedschap is in de ‘toolkit‘ voor politieke propaganda. Ja, de voormalige directeur van de CIA, en drijvende kracht achter ‘RussiaGate‘ in de Verenigde Staten, droomt van Navalny als president van Rusland, en Joe Biden die Trump opvolgt, wat een enorme opsteker zou zijn voor de wereldvrede, in zijn benevelde brein. Navalny is een rechts-extremist en ultra-nationalist met een electorale achterban van minder dan twee procent van de Russische bevolking. Hoe een van oorsprong liberale krant als NRC zich achter hem kan opstellen, is mij een eeuwigdurend raadsel. Zoals ik ook niet uit de voeten kan met die poging om een doorbraak in de behandeling van ‘Corona‘ te frustreren, met een beroep op volgzaamheid, midden in een implosie van het uitgestippelde beleid, waardoor Nederland nu de ‘Zieke Man van Europa‘ is.

Is het amateurisme? Is het desinteresse? Is het ideologie? Of zit er een kern van waarheid in de ‘complot-theorie‘ dat bepaalde cynische types keihard, en gecoördineerd, werken aan het ten val brengen van onze beschaving en welvaart? Of loopt dit treintje op ‘Dollar‘-rails, als een soort prédestinatie door onze verslaving aan ‘Fiat-Geld’? Of denken we alleen maar dat we intelligent zijn, maar worden we gecontroleerd door wrede aliëns die aan de knoppen draaien, als een tijdverdrijf, met de mens als een ‘character‘ in hun ‘Game‘, zoals Hollywood scriptschrijvers na een avondje snoepen van de paddestoelen bedenken, als ze de volgende versie van de ‘Matrix‘ vormgeven? Zou dat omgekeerd ook werken? Dat wanneer mensen teveel van dat soort fictie gaan lezen, of ernaar kijken, ze wegzweven uit de realiteit zoals die rare Brennan? Losgeslagen van zijn ankers, druk in de weer met het scheppen van een niet-bestaande wereld vol ‘Demons‘, die alleen in zijn hoofd levensecht zijn.

Ondertussen vallen we. Dat vallen geeft ons de illusie van ultieme vrijheid. Denken en handelen zonder consequenties. Mijn zorg betreft het moment dat we een vast object tegenkomen dat onze val breekt, of dat we met een doffe klap de bodem van de put bereiken. ‘Imagine‘. Volgens mij bedoelde John Lennon iets anders dan John Brennan. Een ander soort vrijheid. Ook al kan uiteraard niet worden ontkend dat Lennon ook niet vies was van de geestverruimende middelen. Zelf hoop ik nog steeds dat we uit deze ‘slechte trip‘ wakker worden voor we écht uit het raam springen, omdat we menen te kunnen vliegen.