Ik wil niet in zo’n Totalitaire Gezondheidsstaat leven. Voor wie dat wel wil, ga vooral uw gang

Vanochtend stond hij weer voor onze deur: ons aardappelmannetje.

Inmiddels 88 jaar geschiedenis, samengebald in een klein, vriendelijk en door het leven verkreukeld en verbogen mannetje. Hij kwam enkele jaren geleden zo maar aanwaaien in zijn brommobiel. Een spontane gebeurtenis, niks besteld, niets gereserveerd, nooit gepland, hij was er gewoon opeens. En hij bleef in de jaren erna komen, steeds met dezelfde vraag.

“Hebben jullie nog een zakje aardappelen nodig?”

Die hadden we op dat moment niet nodig, maar dat deed er niet toe. Als iemand van ver in de tachtig langs de deur gaat om zakjes aardappelen te verkopen, kopen wij een zakje aardappelen. Of we ze nu nodig hebben of niet. En zo eten we al jaren de aardappelen van ons aardappelmannetje. Of we op dat moment contant geld in huis hebben doet er ook niet toe, hij vertrouwt er op dat we het de volgende keer wel betalen:”Geeft niks, komt wel”.

Vertrouwen als een goede geest uit een ver verleden, zoals ik dat van vroeger nog ken.

Zo ook deze ochtend. En waar ik vorige keer hem al gevraagd had of hij wellicht een kopje koffie wilde, maar toen zelf al weer naar een afspraak moest, kwam hij nu wel binnen voor koffie en een praatje. Hij bleef even weifelend op de drempel van onze keuken staan:

“Ja, ik moest er even uit. Weet u, ik ben pas verhuisd, en echt, waar ik nu woon, het is een prachtig huisje, daar kan ik ècht niets van zeggen, maar…”

Ik zie zijn onderlip even trillen, en leg mijn hand op zijn schouder:

“U bent er gewoon niet thuis.”

Hij zucht diep:

“Nee, precies.”

87 jaar heeft hij op zijn boerderij gewoond, die door zijn dochter is overgenomen. Na de overname huurde hij een deel van het boerderijtje van zijn dochter, zo vertelt hij. Maar dat was behoorlijk duur. Zijn dochter wilde hem wel voor een schappelijk bedrag bij de boerderij laten wonen, maar daar stak de belastingdienst een stokje voor. Deze schreef haar namelijk voor dat ze haar eigen vader meer huur moest laten betalen. De overheid zou anders haar centjes maar mislopen. En dus ging hij op zijn 87e naar een aanleunwoning, ondanks het feit dat hij volledig zelfstandig was, zijn eigen potje kookte, en misschien wel graag zijn laatste jaren ook op de boerderij had gesleten. Met dank aan de belastingdienst, te schofterig om zelfs een oude boom op zijn zelf verdiende plaats te laten staan.

Sinds begin 2020 ben ik mijn laatste restje vertrouwen in onze regering, politici en bestuurders volledig kwijtgeraakt. Ook ben ik het laatste restje vertrouwen in ons rechtssysteem kwijtgeraakt. En zelfs ben ik het vertrouwen in onze gezondheidszorg kwijtgeraakt.

Onze maatschappij is stuk, grondig stuk. Platgeslagen door opportunistische, corrupte, egocentrische, egoïstische en zichzelf verrijkende sociopaten, als eindproduct van de neoliberalistische (r)evolutie. Geen hoogte-, maar dieptepunt.

Onze politici en bestuurders hebben laten zien dat ze net zomin als hun Russische, Noord-Koreaanse en Chinese evenpolen, terugdeinzen voor het inrichten van een totalitaire staat als hen dat zo uitkomt. Het recht om vrij te bewegen, het recht om in het park van de zon te genieten, het recht om een café te bezoeken, het recht om fysiek onderwijs te krijgen, het recht om een museum, concert of bioscoop te bezoeken, het recht op fysiek contact, geborgenheid en genegenheid, alles moest wijken voor de bestrijding van een virus dat amper meer misère veroorzaakt dan een zwaar griepseizoen. En ook het recht om je uit te spreken moest eraan geloven, evenals het recht te protesteren tegen dit draconische en mensonterende beleid dat onze maatschappij ten diepste heeft beschadigd en ontwricht.

We hebben het slechtste van het slechtste gezien van onze politici en bestuurders, die geen enkel middel schuwden en er niet voor terugdeinsden om hun eigen burgers, komend uit alle rangen en standen van de maatschappij, met paarden, waterkanonnen, knuppels en schilden van pleinen en uit parken te slaan, aangezien het volgens onze politici en bestuurders maar om ‘wappies’ en ander minderwaardig tuig ging, tweederangs burgers waar zelfs met knuppel en schild geen angst voor dit virus kon worden ingeslagen. En zoals altijd waren er ook nu genoeg fascistische bruinhemden met een overmaat aan testosteron en een ernstig tekort aan moreel besef om dit uit te voeren, ditmaal gesubsidieerd en gefaciliteerd door onze politici en bestuurders, die op een afstandje via drones en camera’s mee konden genieten van dit door hen geïnitieerde tragische zinloze geweld. En zodra zij het nodig vonden, verkrachtten zij ook het rechtssysteem, zoals ten tijde van de eendaagse tragikomedie rondom de avondklok, en boog de Rechterlijke Macht zich gewillig diep voorover zodra zij Rutte en Grapperhaus in de verte zagen, en verzetten zij zich geen moment tegen deze grove aanranding van de rechtstaat.

De wetenschappers en biomedici stonden er bij en zagen dat het goed was. Mensen als Jaap van Dissel, Ernst Kuipers, Diederik Gommers, Marc Bonten en Marion Koopmans, maar daarnaast vele, vele anderen, die de even misplaatste als wetenschappelijke onbewezen maatregelen hartstochtelijk toejuichten als middel om het SARS-CoV-2 virus uit te roeien, zonder ook maar de minste verplichting te voelen hiervoor wetenschappelijk bewijs aan te voeren, laat staan dat ze zich bekommerden om de desastreuze maatschappelijke gevolgen. Ze hielden anderhalve meter afstand tot hun hun medemens en hun patiënten, zetten een masker op hun gezicht en wasten hun handen stuk, zoals Mark Rutte dat ook ons opdroeg. Geen kritische vraag ontsnapte aan hun veronderstelde wetenschappelijke breinen , en maandenlang ontsnapte er alleen virale propaganda en schimmelende gezondheidsterreur uit hun monden. Mocht de wereld ooit in brand gestoken worden, zijn het deze mensen die als eerste de lucifers en het brandhout gaan halen.

De geneeskunde, beter gezegd, een zo langzamerhand ontspoorde absolute gezondheidsdoctrine, beleeft op dit moment haar ultieme hoogtepunt. Tientallen jaren heeft het gekost om elke menselijke variatie van gedrag als afwijkend te verklaren en van een DSM-code te voorzien, zodat er uiteindelijk geen normaal mens meer overblijft. Binnenkort kan de Ritalin en de Prozac aan het drinkwater worden toegevoegd, om het risico op een depressie of al te enthousiast gedrag preventief en bevolking-breed te behandelen. Mooi meegenomen is dat pathologische rouw dan ook meteen behandeld wordt, als u twee weken na het verlies van een dierbare nog verdrietig bent. Twee weken mag u rouwen, daarna moet het afgelopen zijn.

Verder heeft de geneeskunde in de afgelopen tientallen jaren elke menselijke meet- of laboratoriumwaarde tot ziekte weten te verheffen. Wie tegenwoordig de medische correspondentie van een patiënt leest, ziet daar onder het kopje “Voorgeschiedenis” ‘hypertensie’, ‘hypercholesterolemie’, ‘obesitas’, ‘osteoporose’ en ‘artrose’, als ziekte benoemd, vaak niet meer dan eventuele voorspellers voor ziekte later in het leven, maar ongeveer even betrouwbaar als de statistische modellen van het RIVM: ’t kan hard vriezen en ’t kan flink dooien. Het is hèt symptoom van onze zieke gezondheidszorg, de ziekelijke neiging te denken dat men betrouwbaar kan voorspellen wie ziek wordt en wie niet, en wie op welke termijn kanker krijgt, dement wordt of doodgaat.

Mede onder invloed van de farmaceutische industrie moeten deze fysiologische variaties en normale verouderingsverschijnselen natuurlijk allemaal wel agressief behandeld worden, en het liefst zo vroeg mogelijk, en wel tot zo laag mogelijke waarden. Dat het Number Needed to Treat, bijvoorbeeld het aantal mensen dat behandeld moet worden met een medicijn om èèn hartinfarct te voorkomen, niet zelden in de honderden loopt, doet daarbij niet ter zake. Het gaat er om hoeveel pillen we kunnen slijten, niet om wat we er mee bereiken. We zijn in de geneeskunde zo ontzettend de weg kwijt, dat ik bij de jonge dokters vaker verbazing dan begrip ontmoet, als ik vraag wat de zin is van het behandelen met een cholesterolverlagend middel bij een 87-jarige dementerende patiënt in het verpleeghuis die een TIA of herseninfarct heeft doorgemaakt. Diezelfde patiënt die kort daarvoor vanzelfsprekend wel zijn of haar griepvaccinatie heeft gekregen, al kan hij of zij daar zelf geen toestemming meer voor geven. Al is de (boven)kamer nog zo angstaanjagend leeg, het licht moet zo lang mogelijk blijven branden. Niet kwaliteit, maar kwantiteit van leven is de maatstaf.

En voor wie het behandelen van ‘pathologische’ waarden van de bloeddruk, cholesterol, de stemming of het activiteitsniveau nog niet genoeg mocht zijn en ook zijn maag niet wil laten verkleinen om gewicht te verliezen, kan zich als vrouw vanaf haar dertigste de baarmoedermond af laten schrapen om een afwijkingen te vinden die heel misschien ooit zou kunnen evolueren tot baarmoederhalskanker. Vanaf het vijftigste jaar kan de vrouw zich om de twee jaar de borsten laten pletten, om ook in dit geval in het merendeel afwijkingen te vinden waarvan ze nooit ziek zou worden en waaraan ze nooit zou overlijden. Om te voorkomen dat de mannen zich achtergesteld voelen, kunnen zij zich, evenals de vrouwen overigens, vanaf hun 55e levensjaar de ontlasting laten controleren en als er bloed in zit, zich een coloscoop via de anus naar binnen laten schuiven. Dat deze screening van gezonde mensen leidt tot heel veel angst, ongemak en overbehandeling doet niet ter zake. Dat er nooit ondubbelzinnig werd aangetoond dat mensen er ook maar een dag langer door leven evenmin. Het is de medische handel in doodsangst, die de moderne mens graag laat bezweren door de moderne medicijnmannen van de screeningsindustrie. Het middel als doel.

En waar de medische wetenschap in de afgelopen eeuw de bewegingsruimte van ‘de gezonde mens’ steeds verder heeft ingeperkt, en steeds meer normale fysiologie tot angstaanjagende pathologie wist te transformeren, heeft deze medische vooruitgang nu eindelijk haar ultieme hoogtepunt bereikt. Een virus met een sterfte ver beneden de 1% leidde er toe, voortgestuwd door een krachtig samenspel van een door winstmotieven gedreven biomedische industrie, tunnelvisionaire ‘wetenschappers’ die nu eindelijk hun kans op eeuwige roem schoon zagen, samen met panikerende en om het comfortabele pluche vrezende politici, dat nu iedereen ziek verklaard wordt en zich door middel van een test moet bewijzen dat hij of zij niet ziek is. Dat deze testen daarvoor niet geschikt zijn doet niet ter zake. Het doel is bereikt, het middel zelf is namelijk is het doel. Gezonde mensen zijn er niet meer, er zijn alleen nog potentieel besmette mensen die getest moeten worden, in quarantaine moeten worden gezet, zo nodig onder dwang.

Verder mag het volk niet vertrouwen op hun immuunsysteem, al maakt dit in het overgrote deel van de mensen korte metten met dit virus, zoals het ook doet met de meeste andere coronavirussen. Ook dat doet niet ter zake. Ook hier is het middel het doel, en dus zal en moet er gevaccineerd worden, of iemand nu wel of niet iets te vrezen heeft van dit virus, en ongeacht of iemand al een besmetting heeft doorgemaakt en zonder veel problemen heeft geklaard. We zijn nu als volk opgesloten, en politici, bestuurders en biomedische ‘experts’ bepalen nu wie vrijgelaten mag worden en op welke voorwaarden. En alleen diegene die zich onderwerpen aan vaccinaties en testen hebben recht op vrijheid. De anderen zijn tweederangs burgers die de overheid het liefst zou onderbrengen in de grote stinkende stal van de intensieve menshouderij.

Het is de Totalitaire Gezondheidsstaat, waar gezondheid geen recht meer is, maar een door de overheid opgelegde plicht. Een plicht afgedwongen door testen en vaccinaties. Ook hoeven we niet meer na te denken over wat we verstaan onder gezondheid, hoe we daar over denken en wat we daar bij voelen, want onze mening doet er niet meer toe. De Totalitaire Gezondheidsstaat bepaalt voor u wanneer u gezond bent en wanneer niet. In principe bent u niet gezond, en slechts na tussenkomst van de Staat en door middel van een test bent u gezond, al valt u na 24 uur automatisch terug in de ongezonde toestand, ook al heeft u zich laten vaccineren, zodat u een volgende keer opnieuw onderworpen kunt worden aan de voorwaarden die de Totalitaire Gezondheidsstaat aan uw gezondheid stelt.

Ik wil niet in zo’n Totalitaire Gezondheidsstaat leven. Voor wie dat wel wil, ga vooral uw gang. Laat u vooral elk twee jaar uw borsten pletten, uw anus spreiden, uw baarmoederhalzen afschrapen, uw ontlasting op bloed onderzoeken, uw PSA prikken, uw urine onderzoeken en een foto van uw longen maken. Laat u zich testen op kanker, dementie, osteoporose, arthrose, hypertensie, hypercholesterolemie, en verder op alle verdere mogelijke microbiologische ziekteverwekkers die u zou kunnen bedenken. U kunt al deze ziekten namelijk krijgen, maar geen enkele arts kan u voorspellen welke u fataal wordt. Dat bepaalt het lot.

Alles uit de kast om maar zo vroeg mogelijk een aankondiging te krijgen dat Magere Hein in aantocht is. En vergeet in de tussentijd vooral om onbezorgd te leven, en te genieten van het moment.

Want daar heeft u in al uw doodsangst geen ruimte meer voor.