Indignatie redactie 
Het is voor ons allemaal een roerige tijd, niemand kan op dit punt meer zeggen dat het hem of haar niet persoonlijk treft. Natuurlijk zijn er nog zat mensen voor wie de schade nog enigszins beperkt blijft of nog niet zo zichtbaar is. Het feit is dat niemand ontkomt in zekere mate aan deze huidige realiteit. Lang hebben we ons verbaasd en verwonderd over het twijfelachtige beleid dat werd genomen door de overheid. Lang hebben we met argus ogen gekeken naar de zogenaamde motivaties van het kabinet om de aldus hun broodnodige maatregelen door te voeren. Lang hebben we gekeken naar hoe het parlement steeds meer buitenspel raakte en hebben we vol verbazing gekeken hoe het merendeel van de Tweede Kamer hun eigen failliet in de hand heeft gewerkt. Lang hebben we rustig aangezien hoe het kabinet sprookje na sprookje verkondigde en hoe makkelijk de bevolking het voor zoete koek nam. Lang hebben we gezien hoe onze grondrechten werden verkwanseld, onze rechtsstaat werd vernietigd en hoe geweld plegende handhavers vogelvrij werden verklaard. Lang hebben we aangezien hoe we in een uiterst kwetsbare positie werden gemanoeuvreerd.
Tenslotte kwam er deze week weer een persconferentie en ik denk dat de meeste van ons de inhoud hiervan wel min of meer konden voorspellen. Daarom denk ik ook niet dat de meeste mensen heel erg verbaasd waren bij het horen van deze zoveelste belediging van onze intelligentie. Veel woorden wil ik er dus ook niet aan vuil maken. Maar ik wil wel graag even benoemen dat ik het zorgwekkend vind dat naast de gebruikelijke nonsens er nu een regelrechte haatzaai tactiek schaamteloos wordt uitgevoerd. Allereerst kon ik mijn oren bijna niet geloven dat Hugo daar serieus de waarheid zit te verdraaien met zijn sprookje over de zogenaamde bange pro vaccinatie artsen die zich niet zouden durven uitspreken. Dit is een pertinente leugen aangezien het exact het omgekeerde is. Dat begon al bij huisarts Rob Elens en gaat vandaag onverminderd door waarbij artsen die wel waarde hechten aan een eed die ze ooit hebben gezworen voor de tuchtraad moeten verschijnen en ga zo maar door. Op het moment dat Hugo zo de feiten aan het verdraaien was, kon ik alleen maar denken dat hij nu toch echt door de mand zou vallen. De realiteit zal wel weer teleurstellend blijken maar dat is nog niet mijn grootste zorg. Het feit dat Hugo niet eens meer de moeite neemt om zijn minachting voor ongevaccineerden te verbergen vind ik ronduit gevaarlijk.
We zitten in de problemen lieve mensen. Hoewel ik gisteren nog een aanzienlijk positiever betoog hield kan ik vandaag even niet anders dan dit gewoon zo regelrecht te benoemen. Dit platform is naast een schat aan informatie ook een bron van ervaringen uit het dagelijks leven van u en van mij en van ons allemaal. Het lijkt mij ook van belang dat de effecten die zichtbaar zijn in ons dagelijks leven hier benoemd worden opdat er een realistisch beeld gevormd wordt van hoe we er daadwerkelijk voorstaan. Als ik naar mijn eigen ervaringen van de laatste tijd kijk moet ik concluderen dat we er niet best voorstaan. Al maanden pleiten we voor bewustwording en slaan we iedereen die het horen wil maar ook vooral die het niet horen willen met de feiten om de oren. Hoeveel leugens we al niet hebben blootgelegd en hoe vaak we ons al niet kritisch hebben uitgelaten over alles wat betrekking heeft tot het beleid en diens gevolgen. Is er een vraag die we inmiddels nog niet gesteld hebben? De frustratie is bij mijzelf momenteel enorm en ik begin mij steeds meer af te vragen of ik niet gewoon zelf dom bezig ben. Dom omdat ik er persoonlijk niet beter van word in tegendeel de immens grote hoeveelheden stress en frustratie hebben niet alleen een negatieve invloed op mijn gemoedstoestand, lichamelijk raak je ook al gauw veel vatbaarder voor ziekte en narigheid. Deze negatieve uitwerking op je hele wezen zal jullie helaas ook niet vreemd zijn. Op momenten dat de negativiteit dreigt toe te slaan is het belangrijk om juist dan stand te houden en dat is verdomde moeilijk, u weet ervan.
Deze week kwam iemand die mij zeer dierbaar is in zeer ontdane toestand mij vertellen wat haar was overkomen. Deze 76-jarige dame was zoals ze gewend is naar de breiclub geweest. Deze breiclub georganiseerd door de plaatselijke kerk is eigenlijk pas net weer open nadat ze meer dan een jaar de deuren dicht hielden. Afijn, onder het genot van een kopje koffie en versnapering kan een ieder zich voegen bij de club die voornamelijk uit u raad het al dames op leeftijd bestaat. Al breiende keuvelen de dames over van alles en nog wat en uiteraard ook over het leven van alledag. Deze woensdagochtend van de breiclub stond voornamelijk in het kader van de poppenkast van die avond ervoor. De aankondigingen van het demissionair kabinet werden in de groep besproken waarop iemand uit de groep volmondig verklaarde: ” het is allemaal de schuld van de ongevaccineerden”. Ik herhaal “het is allemaal de schuld van de ongevaccineerden”. Waarna een oorverdovende stilte volgde aldus de dame die mij het verhaal vertelde. In haar ogen zag ik nog steeds de schok van wat zich had plaats gevonden en even twijfelde ik om naar het vervolg te vragen maar besloot dit toch te doen. Ook vroeg ik of er niemand was die daar wat op had te zeggen en tot mijn grote opluchting bleek dit dus gelukkig wel het geval. Een vriendin van haar zo vervolgde ze het verhaal sprak zich namelijk wel uit en op een manier dat er niets meer tegenin te brengen was. Zo vertelde haar vriendin dat ze het totaal niet eens was met de stelling die de roeptoeterige mevrouw eerder had aangenomen. Ook verklaarde ze ten aanzien van de groep dat ze zich ook had laten vaccineren en dat ze sindsdien niets dan narigheid heeft omtrent haar gezondheid. Ze vertelde dat ze met Astra-Zeneca was geprikt en kort daarna bij de cardioloog terecht kwam, en hoe ze tot op heden nog ademhalingsproblemen heeft. Haar verklaring was dat ze zich had laten vaccineren omdat ze geen risico wilde vormen voor haar pas geboren kleinkindje maar dat ze zich wel een tweede keer had bedacht indien ze de gevolgen van te voren had geweten. Toen bleef het stil en de rest van de ochtend bleef de sfeer om te snijden zo besloot de dame die haar verhaal bij mij deed.
Nu ik zojuist haar verslag onder woorden heb gebracht laat de kern van de problematiek zich raden en schiet er van alles door mijn hoofd. In de eerste plaats applaus voor Hugo want je haatzaaierij werkt werkelijk formidabel! In de tweede plaats weer die eeuwige frustratie die ik krijg als ik me bedenk hoe mensen in elkaar steken. De walging die ik krijg als ik moet concluderen hoe simpel de hoi polloi (plebs) is. Simpel, onverschillig, dom, laks, wanstaltig, eerloos en buitengewoon misselijkmakend hoe dat stomme volk zich laat manipuleren. U merkt aan mijn taalgebruik dat ik persoonlijk helemaal klaar ben met het merendeel van de bevolking en ik zie geen reden meer om hun gedrag als onkunde te zien. Want in hun domheid hebben ze me geraakt op een plek waar ik me doorgaans niet gauw laat raken. In hun onnozelheid hebben ze me op mijn ziel getrapt en mijn hart pijn gedaan. Want laat mij u wel zeggen mijn hart brak bij het zien hoe erg de kwetsbare mensen en vooral ook de ouderen door Hugo’s haatpraktijken geraakt worden. Kunt u zich voorstellen wat het met je als mens doet als je een bejaard vrouwtje met de tranen in haar ogen van haar breiclubje terug ziet komen? Als u zich dat kunt voorstellen, dan kunt u mij misschien ook vertellen wat ik tegen datzelfde vrouwtje moet zeggen als ze mij onzeker verteld dat ze bang is om boodschapjes te gaan doen als Hugo straks nog ergere maatregelen op ons loslaat. Wellicht kunt u mij ook vertellen hoe ik het zo’n vrouwtje uitleg dat het niet aan haar ligt als ze huilend verteld dat ze de wereld niet meer snapt. Potverdorie ik snap die wereld zelf niet eens meer! Vertel mij alstublieft hoe ik nog de woorden kan vinden om haar en kwetsbare mensen zoals haar gerust te stellen en te troosten. Zeg het mij maar, want ik weet het soms niet meer.
Kotsmisselijk word ik ervan.
