Onderzoek toont aan dat klimaatsceptici meer doen voor milieubescherming dan klimaatfanaten

Ook in het klimaatbeleid blijkt dat goede mensen verre van goede mensen zijn. Degenen die anderen lastigvallen met morele zelf-enscenering zijn geenszins beter af. Integendeel, moderne klimaatfanaten dragen liever de verantwoordelijkheid over aan de staat. Dit wordt geïllustreerd in de eenjarige longitudinale studie door drie auteurs, Michael P. Hall, Neil A. Lewis Jr. en Phoebe C. Ellsworth van het Department of Psychology (University of Michigan) en het Department of Communication (Cornell University).

Op Sciencedirect.com meldde het trio over het resultaat: 600 Amerikaanse burgers werden gedeeld door cluster analyse in drie groepen: 1) om sceptici die niet geloven aan de klimaatverandering; (2) “matig bezorgd” die een beperkt geloof hebben in klimaatverandering; en (3) “ernstig betrokken” wiens geloof en bezorgdheid hoog waren.

Resultaat: de zeer betrokkenen waren voorstander van een staatsklimaatbeleid , maar zeiden weinig over hun eigen acties. In het artikel “Het laatste kietelen van de leuke samenleving: de apocalyptiek van het postmodernisme” wordt een reden gevonden voor deze schijnbare tegenstelling:

Klimaatactivisten, van wie de meesten uit betere financiële omstandigheden komen, staan ​​niet minder onder druk van de consument dan degenen die ze bekritiseren. Dit is al te zien in de demo’s van Friday for Future of Extinction Rebellion: “Kinderen en activisten van heinde en verre reizen naar grote evenementen met alles wat ze veroordelen met hun tegenstanders: ze gebruiken vliegtuigen en auto’s als hun eigen Transportmiddelen. Ze gebruiken smartphones en internet, twee grote CO2-producenten, voor communicatie en dating. Dan een kleine verfrissing bij McDonald’s. Zelfs met afval en afvalproductie ben je niet preuts. “

Ze ‘zijn niet in staat om van hun idee af te zien. Asceticisme is alleen vereist van de gedemoniseerde tegenstander. Hij moet slagen, wat je niet zelf grijpt. Het zou hier te gemakkelijk zijn om van dubbele normen te spreken. Misschien gelooft de meerderheid van de jonge klimaatavatars niet in hun eigen visie op horror? Of voel je de onmogelijkheid van de vereiste afstand door je eigen voorbeeld? In beide gevallen projecteren activisten hun eigen conflict op hun tegenstander, de klimaatpleger, die ze des te agressiever bedreigen – zoals 68 studenten ooit de kwaadaardige ‘kapitalisten’. De frustratie van hun eigen zwakheid laat hen achter na de sterke staat, de regulering door politici noemen.