Op elk niveau leven we, meer en meer, in een dystopische sprookjeswereld

Een week na de demonstratie op de Dam werden er twee en een half keer zoveel nieuwe ‘Covid‘- besmettingen gerapporteerd dan in de week daarvoor. Die piek werd echter ‘toegeschreven‘ aan het gegeven dat zelfs Nederland, als één van de laatste landen op de wereld, is begonnen met ‘meten‘. Met andere woorden, een relatie met de protesten op de Dam kan niet worden aangetoond, en is dus speculatief. Je mag dus, zoals de eigenaar van ‘De Balie‘ in Amsterdam, inmiddels frequente gast in praatprogramma’s, beweren dat er géén nieuwe besmettingen zijn door die demonstratie, en daaruit de ‘conclusie‘ trekken dat het absurd is dat jouw ‘platform van het vrije woord‘ niet gewoon open mag.

Er zijn inmiddels talloze ‘bronnen‘ die zeggen dat ze betrouwbare informatie hebben over het aantal besmettingen, en het aantal sterfgevallen. Nationaal, en internationaal. Daarnaast wemelt het van de commentatoren, al dan niet behangen met een universitaire titel, die bij die cijfers een praatje en een plaatje hebben om ons gerust te stellen, of de paniek te voeden. Daaronder inmiddels ook degenen die voor het ene doel de paniek voeden, en ons voor het andere doel gerust stellen. En met dezelfde ‘cijfers‘ en plaatjes.

In een zeer beperkt aantal landen meten ze écht. In andere landen doen ze alsof. Of meten ze alleen bepaalde ‘werkers‘ en ‘hoogwaardigheidsbekleders‘ die worden afgeschermd van alle risico’s op besmetting, zodat je nog niks weet. ‘Gemeten‘ waarden worden her en der door ‘experts‘ gefilterd op arbitraire wijze.

Maar ook als je iets meet, moet je jezelf de vraag stellen: ‘Wat wéét ik nou?‘ Na de dood van de voormalige ‘bajesklant‘ George Floyd heeft iedereen ‘cijfers‘. Over het aantal ‘gekleurde‘ ongewapende Amerikanen die omkwamen bij confrontaties met de politie. Dat zijn er veel. Zoals er ook veel niet-gekleurde ongewapende burgers omkomen bij confrontaties met de politie in dat land, afgezet tegen andere landen in de wereld. En er daar ook veel agenten worden gedood, gekleurd en niet-gekleurd. Er vallen hoe dan ook veel slachtoffers als gevolg van geweld in dat land. Meer gekleurde slachtoffers dan niet-gekleurde, maar de daders zijn ook vaker gekleurd dan niet-gekleurd. Je kunt alle ‘cijfers‘ keurig overzichtelijk in een tabel zetten, en op een website plaatsen, maar wat wéét je dan?

Achter elke dode zit een verhaal. Bij ‘Covid‘ niet anders dan bij geweldsdelicten. Bij ‘Covid‘ kun je die doden voorkomen door dat virus ‘uit te stampen‘, maar hoe stamp je het gebruik van geweld uit de mens? En als we bij ‘Covid‘ al niet de bereidheid hebben om even drie maanden ‘pas op de plaats‘ te maken, omdat we onze ‘vrijheid‘ belangrijker vinden, dan heeft het meten van geweld al helemaal niet zoveel zin meer.

Wie nu wijst op het liederlijke geweld dat volgde op de dood van Floyd, in de hele ‘westerse‘ wereld, stelt zich ‘kwestbaar‘ op. Dat wil zeggen, dat bepaalde groepen het zien als een legitimatie om jou naar het leven te staan, omdat je overduidelijk een ‘racist‘ bent. Dat ben ik niet, en ik ontken ook helemaal niet dat er iets mis is in ons deel van de wereld. Maar wat is nou de oorzaak, en wat is het gevolg? Wat was er eerder? De kip, of het ei? Wanneer ben je eigenlijk een ‘racist‘? Ik ben opgevoed met het idee dat een ‘racist‘ iemand is die onderscheid maakt tussen mensen op basis van ras, om op grond daarvan te discrimineren. ‘Positief‘ of ‘Negatief‘ maakt daarbij dan niet uit. In beide gevallen begint het met een blinde vlek voor meetbare kwaliteiten, die bruikbaar zijn in de samenleving, en die een objectieve norm zouden moeten zijn voor het toewijzen van een functie, uitkering of studie.

Als je naar een politiekorps kijkt, dan zou je volgens mij exclusief moeten selecteren op basis van kwaliteit. Dus niet op basis van ras, leeftijd, sekse, of sexuele voorkeur, en andere ‘Lifestyle‘-keuzes. Rechtschapenheid, en dus een afkeer van discriminatie (positief of negatief), of ‘gedogen‘ en klassejustitie, lijkt mij een waardevolle eigenschap voor een agent. Zelfbeheersing ook, maar dat mag dan weer niet ontaarden in lethargie en geen verantwoordelijkheid durven nemen. Ik hoef u hopelijk niet te vertellen dat die kijk op politiediensten al enige decennia geleden met het badwater door het afvoerputje van de ‘Identiteitsmaatschappij‘ is verdwenen.

Na enige decennia waarin agenten meer tijd doorbrachten op ‘cursus‘ en in de ‘administratie‘, dan op straat, en veel hoog gekwalificeerde agenten gedesillusioneerd afhaakten, of uit angst om in de fout te gaan bij het naleven van regels en wetten die niemand begreep, omdat ze onderdeel zijn van een Kafkaiaans spookhuis waar je elk moment tegen de lamp kunt lopen als een ‘verdachte‘, ook al ben je je van geen kwaad bewust, zitten we nu met een vreemdsoortige mix van volgzame angsthazen, die niets meer doen zonder opdracht. Ze weten wát er fout is in hun wijk, ze weten wíe er fout zijn in hun wijk, en ze weten ook dat veel van die fouten niet slechts worden ‘gedoogd‘, maar selectief worden gedoogd door politieke dieren die menen dat ‘goed‘ en ‘fout‘ volledig achterhaalde concepten zijn.

In zo’n omgeving valt er niks te meten. Je kunt wel meten, maar dan weet je nog niks. Pas als ‘Bellingcat‘, of een in zijn wiek geschoten columnist met ‘invloed‘ roept: ‘Pak ze!‘, of als een ‘politieke klasse‘ zich genoodzaakt ziet de eigen verantwoordelijkheid af te wentelen op anderen, komt de politie in beeld. Tot die tijd zijn ze voor die ‘politieke klasse‘ slechts nuttig als verkeersregelaars en als verlengstuk van de belastingdienst. Dat die agenten nu voor de wolven worden gegooid, en er wereldwijd wordt gesproken over ‘hervormingen‘ die er op neerkomen dat we geen politie meer nodig zouden hebben, is een interessant experiment waarbij je het meten maar beter helemaal kunt vergeten, vrees ik.

Degenen die het idee hebben dat de politie de oorzaak is van alles wat er niet deugt in de samenleving, hebben een rotsvast vertrouwen in de scholen om ‘De Boodschap‘ te verspreiden. In die sectie van de samenleving ging tijdens de ‘Intelligente Lockdown‘ ook de meeste aandacht uit naar de noodzaak om de kinderen weer zo snel mogelijk bij de ouders vandaan te halen. Want stel je voor dat die kinderen voor zichzelf zouden gaan denken! De tijd dat scholen instituten waren waar je druk was met het aanleren van de kwaliteiten waardoor je je dromen waar kon maken, via het uitbreiden van je cognitieve vaardigheden en het vergroten van je handvaardigheid, waarbij lesstof pas in de schoolboeken kwam na zorgvuldig te zijn doorgemeten, ligt alweer decennia achter ons.

Op elk niveau leven we, meer en meer, in een dystopische sprookjeswereld. Collectieve autosuggestie is eerder de oorzaak dan een kwaadaardige regie. Het begin van die aandoening valt samen met het moment waarop we ‘wetenschap‘ met grof geweld wegtrokken uit de hoek van ‘exact‘, en er een religie van maakten. Om te weten hoefde je niet langer te meten. De consensus was voldoende. ‘Goed‘ en ‘Fout‘ waren voortaan relatief. Maar niet in de betekenis van weleer, dat je gehouden was te twijfelen totdat de bewijzen rond waren, en de feiten onweerlegbaar de schuld toewezen aan deze of gene. Nee, we leven nu in de tijd waarin schuld kan worden toegewezen door 40.000 pagina’s aan ‘processtukken‘ te produceren. Kwaliteit is ingeruild voor kwantiteit. Hoeveel mensen je weet te mobiliseren voor een lynchpartij is doorslaggevend. Stukje bij beetje zakken we terug in de oersoep.