Indignatie redactie 
We hebben diverse malen geschreven over de doelstellingen van president Poetin met het oog op de Russisch-Oekraïense oorlog. Het belangrijkste punt was dat wat als Rusland, en president Poetin, Oekraïne gebruiken als een ‘proxy-oorlog’ tegen het Westen en niet andersom, zoals veelal in de alternatieve media wordt geduid? In dit artikel gaan we meer in op de details, op de persoon Poetin en de rol van de EU.
We hebben diverse malen geschreven over de doelstellingen van president Poetin met het oog op de Russisch-Oekraïense oorlog. Het belangrijkste punt was dat wat als Rusland, en president Poetin, Oekraïne gebruiken als een ‘proxy-oorlog’ tegen het Westen en niet andersom, zoals veelal in de alternatieve media wordt geduid? In dit artikel gaan we meer in op de details, maar eerst de reden waarom we onze eerder gedane prognoses heroverwegen.
Rusland heeft twee simulaties uitgevoerd van nucleaire bombardementen op Stockholm. Eerst in 2013, bevestigd door de NAVO, en de tweede eind maart 2022. Niemand wist echt, of het werd in ieder geval niet openbaar gemaakt, wat het hoofddoel van deze runs was. Sommigen zeggen dat de 2022-run was om Zweden bang te maken voor toetreding tot de NAVO. Maar we hebben echter ook informatie die dit enigszins tegenspreekt of op zijn minst in twijfel trekt.
We hebben informatie gezien dat Zweden (betrouwbare?) informatie had ontvangen dat Rusland begin 2022 Gotland zou binnenvallen, een eiland in het midden van de Oostzee. Wie Gotland (Zweden) controleert en Kaliningrad (Rusland), controleert in feite de Oostzee. Dit verklaart ook waarom er in Zweden vrijwel geen discussie was over de NAVO voordat de aanvraag werd ingediend. Zweden waren ervan overtuigd dat de doelstellingen van Rusland (president Poetin) veel verder gingen dan welke ‘schermutseling’ in Oekraïne dan ook.
Bij de gesimuleerde bomaanslag op Stockholm in 2013 wilden de Russen een aanval simuleren die in feite de hele Zweedse samenleving zou immobiliseren, waardoor alle inspanningen om Gotland te heroveren zinloos zouden zijn. Rusland (pres. Poetin) heeft waarschijnlijk al heel lang haar ogen op Gotland gericht, en de Russen simuleerden een aanval die in feite de hele Zweedse samenleving zou immobiliseren, waardoor alle inspanningen om Gotland te heroveren zinloos zouden zijn. Rusland (pres. Poetin) zou mogelijk wel eens al heel lang zijn ogen op Gotland gericht kunnen hebben.
Onlangs kwam ons een zeer interessant interview onder ogen van een voormalige Zwitserse inlichtingen- en militaire officier Jacques Baud. Hij is een harde criticus van de huidige geglobaliseerde orde en wordt daarom door sommigen bestempeld als ‘complottheoreticus’. Hij presenteerde Oekraïne als een belangrijk strategisch spel voor Rusland, waar inferieure krachten werden ingezet om een beeld te scheppen van een wijdverbreid conflict (een invasie).
Dat interview, gecombineerd met nieuwe informatie, deed ons twijfelen of we de bedoelingen van president Poetin in Oekraïne verkeerd hebben ingeschat. Andere onduidelijkheden in de “Oekraïense operatie” ondersteunen dit ook.
Het is onderhand wel iedereen duidelijk dat men een land met de grootte van Oekraïne niet kan innemen met de kracht van slechts 200.000 en meer manschappen. De operationele fouten, zoals troepen die zonder benzine kwamen te zitten, waren ook een beetje te “voor de hand liggend”. Ik vonden we dat toch wel erg dom, maar nu bekijken we dat vanuit een andere invalshoek. Hoewel er zeker enkele operationele problemen en mislukkingen waren (militaire operaties hebben die altijd, vooral in Rusland), heeft het geen zin om met volkomen onvoorbereide kracht in de aanval te gaan.
We zetten dus vraagtekens bij onze eerdere inschattingen over de vraag of dat zelfs is gebeurd en zo ja, hoe opzettelijk was het?
We redeneren als volgt: als we de middelen van onze tegenstander, in dit geval het Westen, met onze inferieure kracht zouden willen aanspreken of uitputten, zouden we een beeld creëren van een poging tot een grootschalige invasie met meerdere fronten. Dit zou de mannen en de middelen van onze tegenstander netagief beïnvloeden, terwijl ze hen uitputten en belasten. We zouden de middelen van onze tegenstander uitputten om te vechten, en ons dan terugtrekken en hergroeperen naar een andere locatie.
Dit, operativnoe iskoustvo (de operationele kunst die de manoeuvres van militaire formaties beschrijft om een superieure vijand aan te vallen), is wat Jacques Baud en een geheime Amerikaanse bron suggereren dat Rusland heeft gedaan. Hoewel betrouwbare cijfers over slachtoffers zeer moeilijk te achterhalen zijn, hebbenwe gezien dat alle informatie, in ieder geval vóór het offensief van Kharkiv, wijst op aanzienlijk grotere verliezen aan Oekraïense zijde.
Als de verbluffende cijfers van de Russische verliezen in de regio Charkov ook maar enigszins accuraat zijn, zou dit natuurlijk de balans voor de Oekraïners veranderen, maar we moeten niet vergeten dat ook het Westen op grote schaal (dankzij de mainstream media) propaganda gebruikt.
De militaire hulp aan Oekraïne komt in ieder geval uit een beperkte aanvoer van het Westen. Nog onlangs verklaarde Josep Borrell, de hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid: “De militaire voorraden van de meeste lidstaten zijn, ik zou niet zeggen uitgeput, maar in hoge mate verminderd, omdat we veel capaciteit aan de Oekraïners hebben geleverd”. Hoewel dit een onderdeel zou kunnen zijn van westerse propaganda, blijft het een feit dat Europese landen een vrij beperkte capaciteit hebben aan munitie en materieel.
Om de beslissende “klap”, indien mogelijk en aannemelijk, toe te dienen, zouden we het economische en maatschappelijke weefsel van onze tegenstander raken door bijvoorbeeld cruciale voorraden te verminderen, als een daad van tegensancties. Overigens moet het voor president Poetin duidelijk zijn geweest dat het Westen sancties zou opleggen, zoals het ons vóór het uitbreken van de oorlog ook duidelijk was. Maar goed, de beslissende klap zou onze tegenstander materieel, politiek en psychologisch verzwakken.
Poetin
Zou president Poetin echt met zo’n “lange strijd” in Oekraïne en in Europa rekening hebben gehouden? Een definitief antwoord is, althans op dit moment, niet te geven, maar er kan iets geleerd worden door de achtergrond van Poetin te analyseren.
De vader van president Poetin zou naar verluidt het beleg van St. Petersburg 1941-1944 hebben overleefd. Hij leerde zijn zoon om altijd te controleren, controleren en controleren, alles voordat je iets doet. Zou iemand met zo’n familie- en persoonlijke geschiedenis grote irrationele fouten maken, zoals het starten van een oorlog in Oekraïne en het uitvoeren van gesimuleerde nucleaire bombardementen naar de grootste hoofdstad van Scandinavië, gewoon als gevolg van ‘grillen’ in zijn hoofd? Het is natuurlijk mogelijk, maar onwaarschijnlijk. Vladimir Poetin is een strateeg.
In 2017 publiceerde het Brookings Institute een onderzoek naar Vladimir Putin, door Fiona Hill en Clifford Gaddy, getiteld: “What makes Putin tick, and what the West should do”. Een artikel waard om te lezen.
Twee belangrijke zaken uit het artikel:
1. Het idee dat Poetin een opportunist is, op zijn best een improvisator, maar geen strateeg, is een gevaarlijke misvatting. Poetin denkt, plant en handelt strategisch. Maar voor Poetin is strategische planning onvoorspelbare planning. Er is geen stap-voor-stap blauwdruk. Er zijn strategische doelen en er zijn veel manieren om die doelen te bereiken. Wat zijn volgende stap in de richting van het doel precies zal zijn, hangt af van de omstandigheden. Het hangt ervan af hoe zijn tegenstander reageert.
2. Sancties doen pijn, maar ze schrikken hem niet af zoals ze Jeltsin afschrikten. Poetin heeft het vermogen om op te treden, en hij is bereid te escaleren om in plaats daarvan het Westen af te schrikken. Poetin heeft zelfs de nucleaire optie op tafel gelegd om het Westen “angst aan te jagen”…. Poetin weet dat hij het Westen moet laten denken dat hij kernwapens zal gebruiken als de oorlog naar de volgende militaire fase gaat, niet dat hij ze gaat gebruiken.
Dit is het ultieme afschrikmiddel. Poetin is niet vastbesloten om Rusland of zijn presidentschap en zijn systeem te vernietigen. Hij zal de mogelijkheid hebben om kernwapens in te zetten als hij denkt dat dat nodig is, maar… Poetin wil dat de Russische staat met hem aan het hoofd overleeft, ook al wil hij de Verenigde Staten en Europa wegduwen van Rusland en uit zijn buurt.
Dit vergroot de kans dat de doelstellingen van president Poetin in Oekraïne kunnen verschillen van de doelstellingen die in de westerse mainstream media worden gepresenteerd. De tweede mogelijkheid wekt de angst dat hij misschien een punt heeft bereikt waarop hij denkt dat de enige manier voor Rusland om veiligheid te garanderen, bezopasnost (directe vertaling: de afwezigheid van dreiging) is door militaire operaties in bedreigende omliggende gebieden.
Dit omvat, naar onze mening, alle leden van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, de NAVO. Bovendien, als hij in Oekraïne vast loopt ziet hij misschien kernwapens als de enige uitweg. Dit zou de oorlog doen escaleren naar een volledig nieuwe en uiterst gevaarlijke fase.
De recente toespraak van president Poetin lijkt onze angsten en het hierboven gepresenteerde scenario enigszins te bevestigen. Poetin maakt, eigenlijk een enigszins waarheidsgetrouwe, bewering dat Rusland vecht tegen het ‘westerse militaire complex’. Hij vermeldt ook, opnieuw naar waarheid, dat het Oekraïense leger wordt bijgestaan (onder bevel) door westerse adviseurs.
De NAVO-top heeft zelf toegegeven dat NAVO-bondgenoten Oekraïne sinds 2014 trainen en bewapenen. Iets om te onthouden wanneer westerse mainstream media schrijven over een “niet-uitgelokte” invasie. Denk ook nog even aan 2014 – de door de VS georganiseerde en met 5 miljard dollar betaalde staatsgreep op de Maidan, de hier op volgende crisis op de Krim – en het begin van de oorlog in Oost-Oekraïne. Sinds die tijd is Oekraïne vooral een enorme witwasmachine voor de globalisten.
Vervolgens kondigt Poetin in zijn toespraak een gedeeltelijke mobilisatie aan, die vanaf nu “van toepassing is op reserves en degenen die eerder in het leger hebben gediend”. Daarnaast waren er in de westerse mainstream media beweringen over ‘nucleaire chantage’. De optie voor het gebruik van kernwapens ligt nu duidelijk op tafel, op dit moment waarschijnlijk alleen als een bedreiging.
Zoals we in eerdere artikelen schreven is het doel van president Poetin altijd geweest om een landcorridor tot stand te brengen naar het Krim-schiereiland. Daar zal hij waarschijnlijk niet aan toegeven. Dit betekent dat we waarschijnlijk te maken zouden krijgen met een langdurige crisis tussen de twee naties.
Beide bovengenoemde delen van zijn toespraak zullen dat waarschijnlijk afdwingen. Gedeeltelijke mobilisatie om de Oost-Zuid-corridor te versterken en veilig te stellen en de (vrijwel gegarandeerde) resultaten van de referenda in o.a. Cherson om zich bij Rusland aan te sluiten. Na de referenda zullen ze in het denken van Poetin een deel van Rusland worden en dus in het uiterste geval met kernwapens kunnen worden verdedigd.
Dit alles maakt het voor Europa een stuk zorgelijker. Het lijkt ook vrij duidelijk dat al het gepraat over een snelle staatsgreep in Rusland vergeten kan worden en dat we voorbereid moeten zijn op het volledige gebruik van het ‘energiewapen’ door Rusland tijdens de winter. De economische oorlog zal waarschijnlijk op alle fronten versnellen.
We beseffen dat we hier een nogal speculatieve mogelijkheid hebben geschetst. We hopen echt dat dit bij pure speculatie blijft en dat we een snel vredesvuur in het Kremlin kunnen zien. Maar we zijn nogal sceptisch van aard. Poetin heeft een Stalin-achtige command-and-control greep op de Russische samenleving gecreëerd. Enige kritiek en zelfs kleinere rellen zijn waarschijnlijk toegestaan, maar voor een daadwerkelijke staatsgreep is een grote tegenmacht nodig, waarvan we niet zeker weten of die in het moderne Rusland bestaat. Nogmaals, we hopen dat we het bij het verkeerde eind hebben, maar we moeten ook voorbereid zijn op de mogelijkheid dat het huidige westerse verhaal over Oekraïne te optimistisch is.
De VS
In een interview uitgezonden op CNN op zondag 18 september verdedigde voormalig president Clinton zich tegen veelvuldige beschuldigingen dat de Oekraïense crisis het indirecte gevolg was van de uitbreiding van de NAVO naar Oost-Europa. Tijdens het presidentschap van Clinton sloten Tsjechië, Hongarije en Polen zich in 1999 aan bij de militaire alliantie, waarmee het proces begon dat leidde tot de uitbreiding van het NAVO-lidmaatschap van 16 (1998) tot 30 (2021).
“President Poetin heeft er geen geheim van gemaakt dat hij denkt dat de ontbinding van de Sovjet-Unie een grote tragedie in de wereldgeschiedenis was”, zei Clinton. De verdediging van de voormalige president was dus gebaseerd op bekende argumenten. Aan de ene kant het vermoeden dat Poetin expansionistische doelen had en vroeg of laat het Sovjet-imperium zou herscheppen, een claim die ook kan worden gemaakt over de Verenigde Staten en hun verlangen naar wereldwijde hegemonie.
Aan de andere kant in de retoriek van het “exporteren van democratie” waardoor de Verenigde Staten deze landen welvaart zouden hebben gebracht. Deze welvaart is zeker niet het gevolg van het NAVO-lidmaatschap, maar het resultaat van andere factoren. In diezelfde jaren heeft Rusland zelfs een gestage groei van het bbp per hoofd van de bevolking gehad zonder tot enige alliantie toe te treden!
Maar naast deze details is het interessant op te merken dat journalist Fareed Zakaria in het interview niet de fundamentele vragen heeft gesteld:
1)/ Waarom hebben de Verenigde Staten, en dus hun president, zich niet gehouden aan de beloften aan Gorbatsjov om de NAVO niet uit te breiden naar het oosten?
2) Als China een militair bondgenootschap zou sluiten met de meeste Zuid-Amerikaanse landen en dit vervolgens zou willen uitbreiden naar Mexico, onder meer door militaire bases met kernwapens te installeren, wat zou dan de reactie van de Verenigde Staten zijn?
Twee simpele vragen waar niet alle NAVO-aanhangers een logisch en verstandig antwoord op hebben.
We weten dat de ware bedoelingen van een persoon niet worden weergegeven in woorden en toespraken, maar in daden, in de concrete acties die worden ondernomen. Hetzelfde geldt voor staten en regeringen, die natuurlijk uit mensen bestaan. Clintons verdediging was zo zwak omdat er in feite geen fout te rechtvaardigen was. Een fout is wanneer bij de uitvoering van een plan sommige dingen verkeerd worden gedaan.
De VS hebben altijd het plan nagestreeft om een wereldrijk te creëren en het obstakel voor de realisatie ervan was voor hen de Sovjet-Unie. Nadat het Warschaupact in 1991 in Praag was ontbonden, volgden de VS consequent hun plan: niet om het Atlantisch Pact, dat begonnen was als een defensiepact, niet langer een bestaansreden te geven (dus te ontbinden), maar om integendeel het bondgenootschap uitbreiden tot aan de grenzen met Rusland. Dit is geen vergissing, maar een coherente strategische zet.
En zo komen we bij de huidige situatie, waar, ondanks het feit dat de wereld multipolair is geworden, het beleid van Washington op dezelfde weg voortgaat en onnodig lijden en pijn brengt aan de hele wereldbevolking. Hiermee bedoelen we niet dat de Verenigde Staten het enige kwaadaardige rijk in een rechtvaardige en vreedzame wereld is, maar alleen dat het bereid is alles te doen om zijn droom om de hele planeet te beheersen niet op te geven. Zij zijn de typische vertegenwoordigers van een overheersingsmentaliteit die zich over de hele wereld heeft verspreid en die, terwijl het zijn schemerjaren tegemoet gaat, schreeuwt als een zwaargewond wild dier.
De laatste verklaringen van Biden moeten worden geïnterpreteerd om Poetin te waarschuwen dat, als hij atoomwapens zou gebruiken, de reactie van de VS gevolgen zou hebben. De boodschap is duidelijk, het is een bedreiging: de VS zijn zelfs bereid om kernwapens te gebruiken als het uiteindelijk leidt tot de vernietiging van de planeet.
De EU
Veel van de “Dogs of War” zullen zich in hun handen wrijven bij het vooruitzicht van een hogere verkoop van de komende wapendeals. En (bijna) alle politici in het Westen doen wat ze altijd al hebben gedaan: hun eenheid tegen Rusland herbevestigen en trouw zweren aan Oekraïne. En geen van de politieke leiders twijfelt of er iets is verwaarloosd in termen van vredesonderhandelingen of op zijn minst een staakt-het-vuren als eerste stap naar een vreedzame oplossing.
Bij de VN kunnen we ons nog vvoorstellen dat men initiatieven neemt tot het zoeken naar vrede, maar niet bij de EU, die zichzelf arrogant omschrijft als een “vredesproject” en als een “unie van waarden”. In de agressieoorlog van 1999 tegen Servië (Republiek Joegoslavië), officieel een NAVO-oorlog, waren EU-landen betrokken als NAVO-leden. In verschillende “vredesmissies” zoals bijvoorbeeld in Afrika of Azië staan militairen uit EU-landen onder NAVO-bevel. En juist nu, in de oorlog in Oekraïne, laat het zien wat het “vredesproject EU” waard is. En de Europese Commissie laat zien wat zij onder “democratie” verstaat…….
Von der Leyen threatens the Italians: "We will see the result of the vote in Italy. If things go in a difficult direction, we have tools, as in the case of Poland and Hungary." A desperate attempt to influence the vote in Italy that runs towards the far right. Game over Ursula! pic.twitter.com/MhkaiQus9x
— RadioGenoa (@RadioGenoa) September 23, 2022
Als de regeringsleiders van de EU denken dat vrede en welvaart alleen kunnen worden bereikt en behouden door wereldwijde samenwerking, dan moeten zij iets verkeerd hebben begrepen. De sancties hebben de oorlog in Oekraïne niet beëindigd en zullen die ook niet beëindigen. De sancties brengen de Russen wel schade toe, maar de gevolgen ervan brengen ook enorme schade toe aan de EU-staten….. maar op geen enkele manier de VS. Zij zijn de profiteurs. De extreme prijsstijgingen in de EU, vooral voor energie, zijn niet alleen maar ook een gevolg van de sancties. En als de economie de bietenbrug opgaat, bedrijven failliet gaan en delen van de bevolking in armoede vervallen, is het bereiken en behouden van welvaart voorbij. Blijkbaar begrijpen zij dat nog steeds niet. Een wel erg hoge prijs is voor de waanzinnige ideologieën waarbij EU-burgers de duidelijke verliezers zijn.
Toch zien we de laatste tijd in Europa, na de totale steun van regeringen voor de oorlog door wapens naar Oekraïne te sturen en na de relatieve instemming van de bevolking die wordt gebombardeerd met de beukende pro-oorlogspropaganda, dat de dingen veranderen. De onvrede onder de burgers groeit, de Brusselse tegenstellingen worden steeds duidelijker en het gevoel gemanipuleerd te worden neemt toe. Overal begint onvrede zich te uiten met tal van populaire initiatieven, zoals die in Engeland begon en ook Italië bereikte: “We don’t pay for your war”,
verwijzend naar elektriciteits- en gasrekeningen.
De demonstratie van 3 september in Praag, nauwelijks getoond in de mainstream media en waar bijna 100.000 mensen de opheffing van de
sancties tegen Moskou eisten, is symbolisch. Dit zijn zeer grote aantallen, aangezien Tsjechië een klein land is zonder een lange traditie van protesten. Zeggen dat de demonstratie werd georganiseerd door nationalisten en populisten helpt niet om deze verschijnselen te begrijpen; het feit is dat de onvrede groeit en mensen niet langer geloven in de retoriek van oorlog.
Er bestaat een grote kloof tussen wat er in de mainstream media wordt gezegd en het echte leven, tussen de uitspraken van politici en wat mensen werkelijk in hun gevoelens en gedachten beleven. Naast wanhoop en de verspreiding van fascistische ideeën, krijgen steeds meer mensen een
groot wantrouwen tegen het systeem.
Als het gezond verstand nu niet snel terugkeert, moet gevreesd worden dat het te laat zal zijn.
