Oversterfte

In mijn bijdrage van eergisteren, onder de kop ‘Oversterfte‘, verwees ik u naar een presentatie van Peter Doshi, waarin hij de vloer aanveegt met het gemakzuchtige ‘consensus-denken‘, terwijl de ‘harde‘ cijfers er geen bewijs voor leveren, of zelfs in een geheel andere richting wijzen. Maar veel vaker nog is het beeld complex, en doen we aan ‘Cherry Picking‘. We halen die cijfers eruit die ons vooroordeel bevestigen, en negeren wat ons niet bevalt, of waar we geen verklaring voor hebben. Dat was in dat artikel van belang, waar er meer mensen sterven dan statistisch ‘normaal‘ is in een gegeven periode, dus ‘oversterfte‘, maar waar dat de vraag oproept waar die mensen dan aan sterven? Het ‘knee-jerk‘-antwoord is: ‘Covid‘.

Zo hebben we voor de meest uiteenlopende fenomenen een simpele verklaring. De vlag op de modderschuit. Ergens beseffen we wel dat het té eenvoudig is, maar het geeft ons een goed gevoel als ‘iedereen‘ weet dat dat het ‘juiste‘ antwoord is. Saamhorigheid in stupiditeit. Althans, als we onszelf vervolgens verbieden om er verder nog over na te denken, en ons gemakzuchtig mee laten slepen door het ‘gezonde volksgevoel‘. Waarom? Omdat het ‘veilig‘ is. Maar als het antwoord nou eens niet ‘Covid‘ is, maar ‘de vaccins‘, of liever: ‘het spike eiwit‘ dat ons lichaam door die ‘vaccins‘ leert maken, dan is het niet slechts schijnveiligheid, maar ronduit suïcidaal. En zeker waar iemand overlijdt mét ‘Covid‘, maar niet exclusief dóór ‘Covid‘, en we de andere oorzaken niet onderkennen als ‘bijwerkingen‘, is dat ‘knee-jerk‘ antwoord een ‘shortcut to nowhere‘, als ons doel het vergroten van onze kennis en veiligheid was.

‘Iedereen‘, die de ‘consensus‘ heeft omarmd, ziet ‘andersdenkenden‘ als destructieve lieden in een overigens harmonieuze, idyllische samenleving. Dat die ‘andersdenkenden‘ artsen zijn, en wetenschappers, die zélf op onderzoek uitgaan, of kennis bezitten waardoor ze een voorsprong hebben op andere artsen en wetenschappers, maakt voor mij een wereld van verschil. Bij de ‘Dames‘ van ‘GoedeMorgen-Nederland‘ was kinderarts Károly Illy weer eens te gast. Lid van het OMT, en fanatiek voorstander van massale ‘vaccinatie‘, ook van minderjarigen, die hij hoogst persoonlijk bij elke gelegenheid tracht te overtuigen om toch vooral die prik te gaan halen. Hij stelde dat de tegenstanders van ‘vaccinatie‘ tegen ‘Covid‘ niet naar programma’s als ‘GoedeMorgen Nederland‘ kijken, en dat het daarom cruciaal is dat mensen zoals hij het ‘Woord‘ richten tot die dolende zielen, om hen terug te voeren naar de kudde. Nou ben ik uiteraard opzichtig een uitzondering op de ‘Károly-regel‘, al ben ik geen trouwe kijker. Maar in mijn optiek is het omgekeerde het geval. Hij mist informatie van zijn ‘andersdenkende‘ collega’s, omdat hij zo druk is met het verspreiden van het ‘Woord‘.

Niet alleen aangaande de hele ‘Covid-materie‘ gaat het mis. Het is in de praatprogramma’s ook een optocht van ‘gezonde Nederlanders‘ die aanhaken bij de ‘consensus‘ over ‘relschoppers‘. Het kost mij geen enkele moeite om mijn afkeuring uit te spreken over mensen die vernielingen aanrichten, plunderen, hulpverleners naar het leven staan, of die uit zijn op een ‘matpartij‘ met de politie. Zie ook mijn commentaren over wat zich ontspon in ‘Kenosha‘ tijdens de grootschalige rellen, plunderingen en brandstichtingen daar, met twee doden tot gevolg. Maar meeblaten in dat koor, zonder op zoek te gaan naar de oorzaken, of genoegen te nemen met bizarre ‘redenaties‘, zoals die van mevrouw Keklin Yücel, oud kamerlid voor de PvdA, eveneens aangeschoven bij de ‘Dames‘, zult u mij niet horen doen. Sterker nog, ik krijg er ‘uitslag‘ van. Eerst stelt ze dat we in Nederland héél weinig regels hebben, terwijl er niet eens meer een jurist te vinden is die alle wetten en regels in ons land kent, laat staan dat burgers er bekend mee zijn. En dan heb ik het nog maar niet over de interpretaties van al die verschillende wetten en regels, en hoe ze met elkaar, en het gezonde verstand, interfereren, waardoor de praktijk erger is dan de dystopische wereld die Kafka schetste in zijn boeken. En dat is dan nog de wereld van vóór ‘Covid‘, waarbij de in Duitsland wonende schrijver C.J. Hopkins stelt dat wat we nu meemaken niet zozeer een vervelende onderbreking is van de ‘Normaal‘, maar de ‘Nieuwe Normaal‘ die geweld oproept. Laten we zeggen dat mevrouw Yücel en de heer Hopkins elkaar niet verstaan.

Maar vervolgens reutelt ze vrolijk verder, over afzien van geweld, en dat we in ons land conflicten met woorden oplossen. Om er vervolgens op te laten volgen dat ze van mening is dat sommige uitlatingen in het parlement niet door de beugel kunnen, en dat ze graag strafrechtelijke vervolging zou zien. ‘Cherry Picking‘. En in het voorbijgaan bewijst ze het gelijk van Hopkins. Maar zonder zich daar bewust van te zijn, want ook zij heeft ongetwijfeld de ‘beste bedoelingen‘. Het is om wanhopig van te worden! En dat zie je ook in toenemende mate bij mensen die zich wanhopig afvragen waar de ouders van die ‘rellende‘ kinderen zijn? Thuis, voor de buis, waar hen via praatprogramma’s aan de lopende band wordt voorgehouden dat ‘opvoeden‘ betekent dat je moet gehoorzamen aan je kind, waar je nog wat van hen kunt leren, omdat ze op school de laatste instructies hebben gekregen over alles wat er toe doet. Omdat de school is geëvolueerd van een ‘kennisfabriek‘ tot ‘vormingscentrum‘, met als resultaat de hedendaagse praktijk zoals die zich aan ons openbaart. En dat je hen de ruimte moet geven, en niet in de weg moet lopen. Met soortgelijke instructies is de politie ook decennialang op pad gestuurd. Masseren. ‘Het gesprek aangaan‘. Achteruit lopen. Gedogen. Positief discrimineren. Niet profileren. Vertrouw op het ‘model‘. En meld je aan voor een ‘praatgroep‘ of gespecialiseerde therapeutische sessie als je depressief wordt van de uitgevente machteloosheid, de geestdodende realiteit van een dienst als ‘veldwachter‘ in je ‘flitsbusje‘ langs de snelweg, of als je voelt dat je elk moment kunt ‘knappen‘ door de opgekropte woede en frustratie.

Mart Smeets zat bij Jinek, en nadat Aboutaleb vol trots had verteld dat hij in zijn jonge jaren ‘tikken‘ kreeg als hij zich misdroeg, kwam Mart op de proppen met herinneringen aan zijn activistische jonge jaren, met demonstraties tegen de oorlog in Vietnam. En hoe zijn vader hem ‘op zijn donder‘ gaf als er verhalen kwamen over het afsteken van rotjes in de buurt van politiepaarden. Maar beste Ahmed, en beste Mart, zelfs bij wet hebben we ‘tikken‘ en ‘op de donder‘ geven verboden, en de sanctionering overgeheveld naar de overheid, die ‘taakstraffen‘ uitdeelt, en boetes oplegt waar de ouders vervolgens voor opdraaien. De tijd dat de politie aan de deur kwam om de ouders te informeren over een kind dat zich misdroeg, met het advies om hem of haar ‘op de donder‘ te geven, ligt tientallen jaren achter ons. Als de politie zich meldt aan de deur, is het eerder omdat een ‘NSB-er‘ ouders heeft verlinkt die hun kind ‘op de donder‘ gaven. Op aangeven van de ‘experts‘ heeft de overheid zich actief tegen de ouders gekeerd. Die trein is vertrokken. Ouders zijn er in toenemende mate ook niet meer voor hun kinderen, omdat ze allebei zijn ingeschakeld in de ‘Arbeitseinsatz‘, en beiden wel moeten werken om de hypotheek, of de huur en de energierekening te kunnen betalen. Voorzover ze nog bij elkaar zijn. Kijk naar de zoon van je Amsterdamse collega, Ahmed, die met een echt vuurwapen over straat ging. De wereld is fundamenteel veranderd door het overheidsbeleid.

Los daarvan, en zonder de ogen te sluiten voor het gegeven dat kinderen die worden mishandeld autonoom ook wel degelijk een probleem vormen, blijf ik maar hameren op de noodzaak om op zoek te gaan naar de argumenten die ‘relschoppers‘ zelf opvoeren. Ik hoor Aboutaleb dan wel zeggen dat hij het niet begrijpt, omdat de gemeente vele miljoenen in ‘projecten‘ voor jongeren steekt, en hij best ‘wil praten‘ met burgers die grieven hebben, maar als je ziet dat het bereik van die ‘projecten‘ en het ‘gelul‘ zo langzamerhand ‘min nul‘ is geworden, en eerder als een rode lap op een stier lijkt te werken, waarbij mensen blijkbaar het idee hebben dat ze niks meer te verliezen hebben, dan is er toch écht meer aan de hand. Dan is ‘zoals iedereen weet‘ geen antwoord meer waar je mee wegkomt. Omdat het ‘Woord‘ een leugen is. Een sprookje.

De politie, en hulpverleners, kunnen alleen functioneren in een systeem waarin ‘afspraak-is-afspraak‘ geldt. Waar elke burger de gelijke is van elke andere burger ‘voor de wet‘, met slechts een scheiding op basis van leeftijd, tussen ‘minderjarig‘, en ‘volwassen‘. Een systeem waarin ‘politieke dieren‘ niet met een eigen agenda de regie voor ‘politie-optreden‘ naar zich toe trekken, en andere normen hanteren voor ‘relschoppers‘ waar ze mee sympathiseren, dan voor ‘relschoppers‘ die hun agenda weerzinwekkend vinden. Dat opportunisme, en het schermen met ‘modellen‘ vol ‘aannames‘ die evident ‘politiek‘ zijn, waardoor je zelfs kunt ‘bewijzen‘ dat ‘2G‘ meer besmettingen oplevert dan ‘1G‘, door de ‘aanname‘ in te voeren dat de tests slechts voor 80% betrouwbaar zijn, en de ‘aanname‘ dat ‘vaccins‘ goed beschermen. Het enige wat je daarmee bewijst, is dat je het niet weet. En dat we dus meer mensen nodig hebben zoals Peter Doshi, en de waslijst met artsen en wetenschappers die alles en iedereen opzij schuiven om te wéten, en daarmee hun eigen loopbaan in gevaar brengen. Of waar het demonstranten en ‘weigeraars‘ betreft, zichzelf ‘markeren‘ voor de ‘Zwarte Lijst‘ in de ‘surveillance samenleving‘.

‘Iedereen‘ zit niet in het ‘Grote Complot‘, maar ‘iedereen‘ is ‘Stupid‘, of ‘hulpeloos‘, binnen Cipolla’s matrix. En de ‘andersdenkenden‘ hebben niet de waarheid in pacht, maar hun kracht is dat ze durven te twijfelen aan de ‘aannames‘, en dat wat ‘iedereen weet‘, waardoor ze wel op zoek moeten naar antwoorden. Dat levert kennis en inzichten op die voor ‘iedereen‘ niet zijn weggelegd.