Sylvana Simons

Zelden werden zwarte mensen in Nederland zo gehaat als Sylvana Simons. Vanaf het moment dat ze Martin Simek in 2015 aansprak op het gebruik van de term ‘zwartjes”, raakten ze binnen één week al haar opdrachtgevers kwijt. Denk je dat eens in. Al je opdrachtgevers kwijt raken omdat je iemand op zijn taalgebruik aanspreekt. Een witte man. Die vervolgens ‘grapt’ dat zij, als zwarte vrouw, pas rond Sinterklaastijd weer spreekrecht heeft. Een smeriger dijenkletser kon haast niet worden gegeven. Toch raakte niet hij, maar zij al haar opdrachtgevers kwijt!

In de dagen, maanden en zelfs jaren die volgden zou Sylvana Simons worden gebruikt als nationale pispaal. Mikpunt van spot en ironie maar bovenal zou zij als het opruiende oog worden gezien van de ruig woedende racismeorkaan. Achtervolgd door angstaanjagende en primitieve barbaren die haar dood en verderf toewensten;  “Ik ruk je tong eruit, breek je benen, gooi benzine over je heen en kijk hoe je sterft.” Op de hielen gezeten door brute racisten; “Je gaat d’r aan je gaat d’r aan! Dansend op je graf je gaat d’r aan!”. Minzaam uitgescholden door rigide nationalisten; ‘Nationale knuffelaap!’. Uitgelachen door omstreden tv-presentatoren; ‘Ze is zo trots als een aapje!’. Bedreigd door extreem rechtse koloniale denkbeelden; ‘Smerige slavin, hangen zul je!’.  Slechts een enkeling van haar belagers werd veroordeeld, het merendeel kon zijn kinderen ongestoord en naar eigen inzicht verder opvoeden.

.. en ook Sylvana moest weer verder.

Maar als de haatknuppel van miljoenen mensen je treft, dan wankel je. Dan zit je thuis op de bank en merk je ineens dat je hand trilt. Dan schrik je van de deurbel ook al weet je dat de postbode zou komen. Dan neemt angst bezit van je en verstijven je spieren. Dan krijg je een dichtgeknepen keel. Je ademhaling versnelt en dan wil je vluchten. Toch liep Sylvana niet weg. Ze bleef staan. Ze bleef rechtop staan terwijl iedereen haar dwong te knielen. Ze droogde haar tranen terwijl men haar hart brak. Ze sprak over gelijkheid en liefde terwijl ze met haat en onverdraagzaamheid werd geïnjecteerd. Niemand uit de hele Nederlandse geschiedenis is ooit zo op de persoon kapot gemaakt. Puur om wie zij is. Afgerekend omdat ze zwart is. Uitgekotst omdat ze een vrouw is. Persona non grata omdat ze een zwarte vrouw is.

Als je dan in een zee van haat zwemt en je natte haren vol zitten met het gewicht van loodzware scheldwoorden. Als iedereen je aanmoedigt om te verdrinken en de zoute druppels van een onderkoelde zee littekens branden op je huid. Als de kade volstaat met journalisten die de andere kant op kijken en als pijnlijke woorden onbewogen jouw mensbeeld verbrijzelen. Dan is dat omdat de geschiedenis nooit jouw kant koos en het heden je laat zinken. Iedereen zou hieraan kapot gaan maar Sylvana raapte zichzelf Bij1.

Tot vandaag.

Want inmiddels is de tengere nationale pispaal uitgegroeid tot een enorme zwarte mijlpaal. Eat that bitches! Voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis is er een een zwarte fractievoorzitter in de Tweede Kamer. Sylvana Simons zocht, vocht en vond zichzelf opnieuw uit. Ze zal worden opgewacht door een overmacht aan rechts conservatieve populistische en nationalistische fractieleden die vast van plan zijn haar te slopen. Ze zullen zich opmaken om haar te vernederen. Ze zullen haar uitlachen en brandmerken. Ze zullen haar alsnog proberen te breken. Maar Sylvana zal tussen haar zweet en tranen door vastberadenheid glimmen en hoop uitstralen. Want eindelijk kiest de geschiedenis eindelijk haar kant. Onze Rosa Parks is uitgestapt. Aankomst Binnenhof Den Haag. En dat is tussen al het rotnieuws door weer zó hoopgevend, dat ik dit toch even bij iedereen onder de aandacht wilde brengen.

Sylvana bedankt!