Uitgelekte bestanden leggen de geheime infiltratie van Groot-Brittannië in Palestijnse vluchtelingenkampen bloot

Onder het mom van het verbeteren van de benarde situatie van de Palestijnse vluchtelingen in Libanon, heeft een initiatief van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken bijbedoelingen die van invloed zijn op de Libanese binnenlandse politiek.

In februari werd de Libanese journalist Mohammed Shoaib gearresteerd op verdenking van samenspanning met de Israëlische spionagedienst Mossad. De schrijver die voor Al-Jaras werkte , bekende dat het beruchte spionagebureau hem in het geheim betaalde om ’tientallen’ anti-Hezbollah-artikelen te schrijven, waarbij hij een schamele $ 30 tot $ 70 per artikel ontving.

Shoaib kreeg in het bijzonder de taak om succesvolle banen te schrijven over de “Iraanse bezetting” van Libanon en om Hezbollah ten onrechte in verband te brengen met de explosie in de haven van Beiroet in augustus 2020, drugshandel en moord op politieke activisten.

Er wordt ook beweerd dat de Mossad specifiek om zijn werk heeft verzocht, aanzetten tot vijandigheid jegens Palestijnse vluchtelingen in het land, waarvan bijna 300.000 . In totaal herbergt Libanon meer dan 1,7 miljoen vluchtelingen en heeft het de grootste vluchtelingenpopulatie per hoofd van de bevolking ter wereld.

Ongeveer de helft bewoont kampen die worden beheerd door de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA), waar ze te maken hebben met erbarmelijke levensomstandigheden, overbevolking, armoede, werkloosheid, gebrek aan toegang tot de rechter en andere onuitsprekelijke ontberingen. De 11-jarige, door het buitenland gesteunde crisis in buurland Syrië heeft er ook toe geleid dat Palestijnse vluchtelingen daar – en Syrische burgers – hun toevlucht zochten in Libanon.

Gezien Israëls staat van dienst op het gebied van veelzijdige misdaden tegen het Palestijnse volk, is het niet verwonderlijk dat ze zich richten op een toch al kwetsbare vluchtelingenpopulatie voor propagandadoeleinden. Niettemin is Israël niet het enige vijandige buitenland dat zijn toevlucht neemt tot deze tactieken.

Uit gelekte bestanden die door The Cradle zijn beoordeeld, blijkt dat het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken zich jarenlang in het geheim heeft bemoeid met de vluchtelingenkampen in Libanon, met dank aan ARK, een schimmige inlichtingendienst van de vermoedelijke MI6-agent Alistair Harris. De agenda van Londen is echter nogal anders dan die van Tel Aviv – het probeert op subtiele wijze revolutionaire ijver aan te wakkeren en hen uit te buiten als onwetende voetsoldaten in de voortdurende clandestiene oorlog tegen de heersende elite van Libanon.

‘Gemeenschapsbetrokkenheid’

De documenten geven aan dat ARK sinds 2009 in alle 12 kampen actief is en door de Britten gefinancierde “programmering” van verschillende soorten implementeert. Deze ervaring heeft het bedrijf een “fijn begrip” gegeven van hun interne politieke, economische, ideologische, religieuze en praktische dynamiek, en heeft geleid tot de oprichting van een “divers bezorgteam” en een scala aan “lokale contacten” met “toegang in alle kampen en bijeenkomsten’, wat betekent dat discussies en activiteiten van bewoners op gemeenschapsniveau kunnen worden bespioneerd en beïnvloed.

Dit intieme, verraderlijke inzicht wordt versterkt door “dagelijkse monitoring van WhatsApp-groepen op buurtniveau”, met “alle nieuwe informatie, zoals banden tussen een lokale groep en een factie, of conflicten tussen facties”, gedocumenteerd door ARK’s interne “stakeholdertracker”. .”

Doorgaans is ARK betrokken geweest bij kleinschalige initiatieven in de kampen, waaronder het herstel van straten en begraafplaatsen, recyclinginitiatieven, het helpen bij het opstarten van kleine bedrijven, het verstrekken van inkomsten aan kansarme en gehandicapte bewoners, het creëren van kinderdagverblijven en kinderdagverblijven, en zelfs het lanceren van een gemeenschapscentrum, Sawa Coffeeshop. Het dient tot op de dag van vandaag als “een populaire plek voor jongeren om maatschappelijke betrokkenheid in hun gemeenschap te verzamelen en te promoten en een gedeelde Palestijnse identiteit die de factieverschillen overbrugt.”

In inzendingen aan het ministerie van Buitenlandse Zaken van mei 2019 stelde ARK voor om deze activiteiten aanzienlijk op te voeren. Het beloofde om in elk kamp “Community Leadership Committees” op te richten, samengesteld uit zorgvuldig geselecteerde “stakeholders” – waaronder NGO’s, jeugdactivisten, vrouwenorganisaties en vertegenwoordigers van gewapende buurtgroepen – om “quick impact-projecten” te identificeren die daarin zouden kunnen worden geïmplementeerd . Deze projecten zijn gericht op het tegengaan van bedreigingen voor de sociale stabiliteit in de kampen, het creëren of verbeteren van levensonderhoud en het bieden van betere toegang tot diensten.

Een social media-platform gecreëerd door ARK, Nastopia – dat destijds 20.000 “sterk geïnvesteerde” volgers op Facebook had, een cijfer dat sindsdien bijna is verdubbeld – zou van fundamenteel belang zijn voor deze inspanningen.

De pagina, gerund door een 24-koppig team van door ARK opgeleide “jeugdverslaggevers”, zou worden gebruikt om lokale deelnemers te rekruteren, het bewustzijn en de vraag naar “betrokkenheid bij de gemeenschap en verbeterde omstandigheden” onder kampbewoners te vergroten. Andere activiteiten zijn onder meer de promotie van door het ministerie van Buitenlandse Zaken gefinancierde projecten en het publiceren van door hen gegenereerde ‘succesverhalen’, terwijl ‘het promoten van de Palestijnse cultuur en het gevoel erbij te horen, en het aanpakken van sociaal onrecht’.

Nastopia was op dat moment “al [een] effectieve stem voor het verbinden van Palestijnse gemeenschappen, met name jongeren”. ARK citeerde een recent “Camps Films Festival”, georganiseerd door het platform, gedekt door Al-Jazeera, dat “films liet zien die het leven in de kampen en wat het betekent om Palestijn te zijn” tonen, en daarbij “positieve voorbeelden van een gedeelde identiteit aanleveren”. .”

Al die tijd moest de Nastopia-pagina worden gecontroleerd met “feedback van de gemeenschap” over de diverse initiatieven die werden gemeten om gebieden te identificeren waarin deze activiteiten “kunnen worden aangepast om de impact te maximaliseren”. Door gespecialiseerde training voor het personeel kon het platform ook dienen “als een forum voor online en offline discussie over sociale onrechtvaardigheden [en] virtuele ruimte om te praten over onderwerpen die in de kampen als taboe worden beschouwd”, waardoor ARK nog dieper in de hoofden van vluchtelingen.

‘Actief burgerschap’

Als de voor de hand liggende bewakings- en manipulatiedimensies van ARK’s project niet verontrustend genoeg waren, krijgt het een acuut sinister karakter wanneer men bedenkt dat een hoofddoel van “het benadrukken van succesvolle initiatieven” in de kampen was om “het vertrouwen van het publiek in hun eigen vermogen om bij te dragen aan maatschappelijke verandering.”

Een doelgroepanalyse in opdracht van het ministerie van Buitenlandse Zaken, uitgevoerd door ARK in maart 2019, had tot doel een deel van de Libanese bevolking te lokaliseren dat zou kunnen worden gemobiliseerd om “positieve sociale verandering teweeg te brengen”, en methoden waarmee spanningen tussen sektarische gemeenschappen zouden kunnen worden verminderd, om te verenigen hen in oppositie tegen de heersende elite van het land. Tussen de regels door lezend, geeft het elke schijn van een blauwdruk voor de omverwerping van de Libanese regering.

Er werd naar behoren een ideaal publiek geïdentificeerd, dat 12 procent van de bevolking vertegenwoordigde, dat geweld afwees maar “andere vormen van controversiële politiek” niet afwees en “beïnvloed” kon worden om deel te nemen aan “gedrag dat leidt tot positieve sociale verandering”, zoals protesten en gemeenschapsinitiatieven.

De enige vragen voor ARK waren: “Wat kan er worden gedaan om andere Libanezen in staat te stellen hetzelfde vertrouwen te hebben in hun potentieel om bij te dragen aan positieve sociale verandering?” en “hoe kan dit segment van de bevolking … worden uitgebreid tot een groter deel van het publiek?”

Het antwoord, zo stelde ARK, was om zowel heimelijk als openlijk de boodschap te promoten dat “verandering mogelijk is en dat gewone burgers een rol moeten spelen bij het bereiken van verandering”, door middel van propagandacampagnes en initiatieven van het maatschappelijk middenveld “[belichten] waar verandering heeft plaatsgevonden. bereikt of waar bedreigingen voor de stabiliteit van Libanon zijn bestreden.” Dit zou de diverse bevolking van het land laten zien dat ‘belemmeringen’ voor hervormingen kunnen worden overwonnen door het heft in eigen handen te nemen.

Het leveren van bewijs van een “responsieve regering op lokaal niveau” was cruciaal voor het versterken van “principes van actief burgerschap” onder de Libanese bevolking – en in de analyse werden specifiek Syriërs en Palestijnen genoemd, die meestal soennitische moslims zijn, als een “belangrijk deel” van de demografie van het land , om op deze manier gemotiveerd te worden.

Met andere woorden, de activiteiten van het ministerie van Buitenlandse Zaken in de vluchtelingenkampen vormen slechts een fragment van een bredere, clandestiene, meerkanaals aanval op de publieke perceptie in Libanon die Groot-Brittannië heeft gevoerd tegen zijn democratisch gekozen regering.

Een gemobiliseerde kracht

Men kan deze inspanningen beoordelen aan de hand van hun vruchten. In oktober 2019, zeven maanden nadat de Doelgroepanalyse van ARK aan het ministerie van Buitenlandse Zaken was geleverd, overspoelden grootschalige protesten de straten van Beiroet, die sindsdien eb en vloed zijn geweest, en hebben ze onderweg enorme hoeveelheden westerse media-aandacht gegenereerd.

De mate waarin de door het ARK gefinancierde bemoeienis van het ministerie van Buitenlandse Zaken in Libanon deze opruiende onrust beïnvloedde, zal misschien nooit volledig meetbaar zijn, maar het kan veelbetekenend zijn dat in juli van dat jaar duizenden vluchtelingen in verschillende kampen eenstemmig begonnen te demonstreren en de regering eisten onmiddellijk de werkgelegenheid te hervormen wetten die hen als “buitenlandse arbeiders” uitsluiten van tal van beroepen.

Deze beroering was aantoonbaar de vonk die de hele “oktoberrevolutie” deed ontbranden – en in een van de inzendingen van het ministerie van Buitenlandse Zaken verwijst ARK naar hoe het “trots is” om ervoor te zorgen dat vluchtelingen die voor zijn illegale regelingen worden gerekruteerd, “jaarlijks verlof, ziekteverlof en ziektekostenverzekering”, ondanks dat dit niet “wettelijk noodzakelijk” is vanwege de lokale wetgeving die Palestijnen discrimineert.

Wie profiteert?

De invloed van ARK op de aanstaande algemene verkiezingen in mei, de eerste in het land sinds het begin van de rellen, is nog ondubbelzinniger. Verschillende nieuwsmedia hebben de ongekend grote overvloed aan jonge kandidaten geprezen die strijden om het ambt – 80 in totaal, velen van hen vrouwen.

Een clandestien project van het ministerie van Buitenlandse Zaken, beïnvloed door de eerder genoemde doelgroepanalyse , had tot doel  Libanese jongeren in dienst te nemen als ‘agenten van verandering’, en onder hen een cultuur van actieve politieke participatie te bevorderen, zodat ze beter ‘politieke instellingen en individuen verantwoordelijk konden houden’, en verhoging van de “deelname aan de verkiezingen” ten gunste van oppositiepartijen.

Onder auspiciën van ARK riep ARK “bootcamps” bijeen in “prioritaire gebieden” van Libanon, cultiveerde het “een nationale groep die in staat is om aan te dringen op meer verandering” bestaande uit jonge vrouwen, en creëerde sociale media en op jongeren gerichte websites met politieke interviews, vragen -en-antwoordsessies, verslaggeving van bootcamp-bijeenkomsten, “oproepen tot actie” en “humoristische berichtencampagnes”. De activiteit op deze activa zou naar verwachting toenemen in de aanloop naar de verkiezingen van 2022.

Het is duidelijk dat, ongeacht de uitslag van de verkiezingen in mei in Libanon, de uiteindelijke winnaars niet de partijen en kandidaten zullen zijn die een ambt bemachtigen, of de gemiddelde Libanese burgers die hen hebben gekozen, maar Groot-Brittannië – ongeacht welke vorm de volgende regering aanneemt, op de een of andere manier een ander, het zal de financiële, ideologische, militaire en politieke belangen van Londen dienen.