Van Reset naar Wereldoorlog: Zal ​​het WEF afscheid nemen van “The Message”?

WEF – Of het nu gaat om ideologische soft power of financiële manipulatie, de kern van de agenda blijft intact, zij het in nieuwe vormen.

WEF – De vraag naar de relatie tussen het algehele collectieve westerse falen van de ‘Great Reset’, mislukkingen in talloze militaire conflicten in het verleden en heden, en daaropvolgende tekenen dat ze hun boodschap verzwakken, is van cruciaal belang en biedt meervoudig verbonden analytische vectoren voor ontwikkeling.

Dit komt door de relatie tussen Hollywood-boodschappen en de boodschappen die wereldwijd worden goedgekeurd door de westerse elites in het algemeen. Die weerspiegelen een fenomeen dat bekend staat als ‘Human Rights Imperialism’, evenals de ‘Pink Washing’ die nieuwer is voor de 21e ^eeuw . Hier zullen we uitweiden over ‘ Waarom dit antidemocratische antipopulisme in het tijdperk van big data-analyse? ‘

Het lijdt geen twijfel dat wat vaak ‘The Message’ wordt genoemd, zoals besproken in ‘ Why this Anti-Democratic Anti-Populism ‘, centraal staat in de bestaansreden van het Westen. Toch moest Hollywood blijkbaar een stap terugdoen nadat ‘The Message’ er niet in slaagde om de cijfers te laten stijgen bij de kassa en de verkoop van merchandise. Moeten het WEF en de politieke klasse in het algemeen een stap terugdoen nadat het er niet in slaagde om de reset te laten plaatsvinden?

‘The Message’, zoals het bekend staat, is een soort indoctrinatie die is ingevoegd in mainstream Hollywoodfilms en episodische series die, onder het mom van inclusiviteit, de bevolking aanmoedigt om sociale problemen te conceptualiseren als die welke voortkomen uit de gedachten en activiteiten van gewone, gewone mensen die onwetend zijn en daarom van bovenaf moeten worden opgeleid.

Met deze benadering komt er veel minder nadruk op de rol die machtsstructuren (zoals banken, bedrijven) en instellingen zelf hebben bij het bepalen van machtsverhoudingen tussen asymmetrisch vertegenwoordigde en gemachtigde segmenten van de samenleving. Het gevolg is dat in plaats van omhoog te slaan naar degenen die daadwerkelijk aan de macht zijn, mensen worden aangemoedigd om naar elkaar te slaan, en ook steeds naar beneden te slaan. Maar het is niet nodig om de oorsprong van ‘The Message’ in samenzweringsvorm te presenteren, ook al zou dat accuraat zijn.

De machthebbers begonnen aan deze culturele revolutie in het collectieve Westen (dat is het samenzweringsgedeelte), die we kunnen conceptualiseren als iets als de meest cynische exploits die oplichters maakten van de burgerrechtenbeweging na de jaren 60, gecombineerd met een eeuwigdurend triomfalisme uit de jaren 90 na de Koude Oorlog. Ten slotte zijn transgender en zelfs pro-pedofilie discursieve kaders doorgedrongen in dit motief. Nadat ze dat hadden gedaan, waren ze er niet zozeer in geslaagd om veel mensen ervan te overtuigen dat dit zo belangrijk of zelfs waar was, maar wel om andere elites ervan te overtuigen dat mensen dit omarmden. Er ontstond een vreemde virtuele economie, die uiteindelijk een correctie nodig zou hebben.

Veel Hollywood-bestuurders geloofden dat ze economisch konden floreren door zich aan te sluiten bij grassroots-activistische bewegingen (die in feite AstroTurf NGO’s waren) die beweerden de toekomst van culturele betrokkenheid te vertegenwoordigen – en beweerden dat ze de sleutels tot het publiek in handen hadden en aan “The Right Side of History” stonden. Deze strategie heeft zich echter ontpopt tot een nichemarkt, die vaak het bereik van het publiek en de winstgevendheid beperkt. Het besef daagt dat politiek neutrale films – die bevrijd zijn van de beperkingen van het moeten promoten van ‘The Message’ – een breder publiek kunnen bereiken dan films die uitsluitend op één ideologische kant zijn gericht.

Een belangrijke les die Hollywood en entertainmentbedrijven leren, is dat het innemen van een definitief standpunt over kwesties van cultuuroorlog vaak de ene kant meer vervreemdt dan het aanhangers van de andere aantrekt. Een relevant voorbeeld is het geval van Bud Light, dat berucht was om het plaatsen van een mannelijke Audrey Hepburn-imitator op hun blikjes, wat probeerde een nieuwe demografie aan te spreken, maar uiteindelijk een aanzienlijk aantal van zijn vaste klanten verloor.

De poging om een ​​beroep te doen op de ene factie resulteerde in een terugslag van de andere, wat een verlies-verliessituatie illustreert. Dit patroon heeft ook gevolgen voor de filmindustrie. Door te proberen beide kanten van het politieke spectrum te paaien, lopen studio’s het risico verdere vervreemding aan te wakkeren, waardoor hun uitdagingen groter worden.

Voor studio’s brengt het idee om hun activistische contentmakers publiekelijk af te wijzen, een eigen reeks complicaties met zich mee. Zo’n zet zou een tegenreactie kunnen veroorzaken van een aanzienlijk deel van de samenleving, met name onder culturele elites en filmcritici die dergelijke acties zien als een capitulatie voor tegengestelde standpunten. Dit zou een verhaal kunnen bevorderen dat de studio’s hun loyaliteit hebben veranderd en het publiek dat zich verraden voelt, hebben weggeduwd. De les die uit deze dynamiek naar voren komt, is dat heen en weer slingeren tussen ideologische extremen minder effectief is dan het aannemen van een neutralere houding.

Bijgevolg lijkt de trend zich te verplaatsen naar een subtielere, maar definitieve verschuiving weg van openlijk gepolitiseerde content. Het doel is om films uit te brengen die storytelling boven ideologie stellen, waardoor een bredere aantrekkingskracht ontstaat zonder de inherente risico’s die gepaard gaan met politieke polarisatie. Het toenemende succes van films die de nadruk leggen op narratief boven ‘The Message’ suggereert een groeiende publiekshonger naar dit soort content.

De weg naar het herbouwen van vertrouwen onder voorheen vervreemde doelgroepen kan echter lang en vol uitdagingen zijn. Veel kijkers die zich beledigd voelden door eerdere producties, aarzelen misschien om zich bezig te houden met nieuwe releases van studio’s die voorheen prioriteit gaven aan ideologische boodschappen. Dit geeft aan dat loyaliteit aan lang gevestigde franchises onherstelbaar beschadigd kan raken, omdat eerdere fans vertrekken zonder een nieuwe generatie enthousiastelingen om hen te vervangen.

De filmindustrie begint misschien langzaam de beperkingen te erkennen van een strategie die draait om het bedienen van gepolariseerde politieke facties. De trend richting meer politiek neutrale verhalen biedt niet alleen de mogelijkheid voor breder financieel succes, maar zorgt ook voor een terugkeer naar de kern van wat goede cinema maakt: meeslepende verhalen. Terwijl studio’s proberen hun draai te vinden, is de hoop dat ze deze verschuiving weg van ‘The Message’ zullen omarmen en zich zullen richten op het leveren van boeiende verhalen die aanslaan bij het publiek in het hele spectrum.

Levensvatbaarheid van ‘The Message’ – Het gaat niet om het geld

In het tijdperk van big data-analyse is het zeer onwaarschijnlijk dat Hollywood niet weet waar het naartoe wijst. Terugtrekken van ‘The Message’ is nu het proces dat gaande is, maar het roept vragen op over het marktonderzoek naar de levensvatbaarheid van ‘The Message’. Hoewel het belangrijk was om een ​​meer ‘perfect storm’-verhaal van ‘The Message’ te doorwerken en waarom Hollywood er een beetje vanaf stapt, zoals we hierboven deden, is het belangrijk om te begrijpen dat Hollywood winstgevendheid achter andere zorgen plaatst, niet erboven.

Een reden is dat het vanwege de boekhouding van Hollywood niet echt nodig is dat een film slaagt om succesvol te zijn voor zijn investeerders, zoals bekend en al lang vaststaat – zelfs geparodieerd in producties als ‘ The Producers ‘.

Belangrijker nog, Hollywood is een centrum van westerse hegemonische soft power, en zou eigenlijk beschouwd moeten worden als een onderdeel van het inlichtingen- en/of militair-industriële complex. In veel opzichten is het winstmotief slechts een façade. Meestal is een ideologisch avontuur een façade voor een winstmotief – hier is het het tegenovergestelde. In het centrum van alles staat fiat en controle, niet papieren bankbiljetten die ‘geld’ heten. Controleer de ideeën van mensen, en de kwestie van geld verdampt.

Projecten als Gawker Media gingen in 2016 failliet vanwege hun obsessie met ‘The Message’, en toch werd het jarenlang gesubsidieerd sinds 2003, zoals nu. In werkelijkheid diende het als een soort ‘issues based political advertising’ die stilletjes aansloot bij de campagnepraatpunten van verschillende ‘progressieve’ politici, meestal van de DNC.

Maar Hollywood zou ‘The Message’ nog acht jaar lang blijven promoten, ondanks big data-analyses(!). Pas nu zien we tekenen dat deze trend afneemt.

Het gaat echter om Macht

Bestuurlijke revoluties, zoals beschreven door de posttrotskistische schrijver en denker James Burnham, waren een fenomeen van de 20e ^eeuw – maar dit waren nieuwe ontwikkelingen die waren gekoppeld aan bepaalde technologische vooruitgang in de productiekrachten, maar ook met name aan communicatietechnologieën zoals radio. Toch was een belangrijk kenmerk van bestuurlijke revoluties van het begin tot het midden van de eeuw het expansieve fenomeen van een populisme dat vervolgens werd getransformeerd in een mobilisatie van de samenleving.

Decennialang hebben experts op het gebied van IPE (internationale politieke economie) en Global Politics (GP) – die samen met IR als een drie-eenheid kunnen worden beschouwd – geprobeerd om dit ‘probleem’ op te lossen: hoe bewandel je een dunne lijn tussen enerzijds gefabriceerde, van bovenaf opgelegde ‘maatschappelijke verandering’ (of omgekeerd, een van bovenaf opgelegde benadering om ‘de status quo’ te behouden) en anderzijds de burgers niet ‘overmatig te stimuleren’ (of juist niet te provoceren) tot een soort Hitleriaanse populistische pogrom.

De vreemde connotatie in teksten van dit soort was dat er iets ‘uit de hand liep’ binnen de Duitse bevolking dat zichzelf oversteeg – in essentie dat de ramp van het nazi-experiment van onderop werd aangestuurd door een stemming van onblusbaar fanatisme, wat leidde tot de holocaust en oorlog. Hier wordt ‘volksmacht’ geproblematiseerd, wat een consistent thema is geweest in door elites aangestuurde academische literatuur. Met andere woorden, ze beweren dat trouw blijven aan een ‘progressieve’ agenda niet iets is wat populisme kan doen.

De les die we moeten leren? Terwijl elites tot op zekere hoogte responsief moeten zijn en begrip moeten hebben voor de eisen van een bevolking, betekent leiderschap dat ‘patiënten nooit het sanatorium mogen runnen’. Dus hoe kunnen ze omgaan met economische veranderingen, veranderingen in de machtsbalans tussen regio’s of natiestaten van de wereld, en problematische sociale veranderingen die ontstaan ​​in een afnemende mondiale hegemon zoals de VS?

Tijd voor een nieuw imago: het WEF faalt op institutioneel niveau

Waar gaan deze veranderingen over? Op 24 februari ²⁰²² werd mijn stuk over hoe de zelfverklaarde ‘Great Reset’ mislukte gepubliceerd ( Is the Great Reset Failing? When Great Narratives Fall Apart ). Toevallig was dit dezelfde dag dat de Russische SMO in Oekraïne begon. Wat niet zomaar toeval is, is de relatie tussen de plandemie/reset en de oorlog in Oekraïne en Israël/Palestina.

Maar voor de Davos-menigte was het toegeven van ’tegenslagen’ (nederlagen) iets dat moeilijk was voor de machten die zijn. En als een humoristische terzijde kunnen we toevoegen dat dit besef meer dan alleen moeilijk was, maar zelfs onmogelijk voor een aantal anti-reset black-pilled bloggers. Bedenk dat zij het waren die weinig meer waren geworden dan ijverige verkopers van onheil – met andere woorden, onbetaalde publicisten voor de elite waartegen deze schrijvers terecht zijn. Hun hele identiteit was namelijk gebaseerd op een of ander cliché dat de machten die zijn alles kregen wat ze wilden en dat hun plan dienovereenkomstig verliep.

Schwab, Malleret en de mensen uit Davos staan ​​als groep dichter bij het verhaal (zo dichtbij als je maar kunt komen!) en hun verslag is heel anders: ze hebben te maken gehad met frustratie en tegenslagen en zijn tot nu toe ontevreden met de resultaten.

Dat was een analyse van het boek uit 2022 van Klaus Schwab en Thierry Malleret, in “The Great Narrative”, dat de fixatie van het Westen op “nepnieuws”, informatieoorlog en kwaadaardige actoren benadrukte, wat zowel een schuldbekentenis als een erkenning van falen onthulde.

De focus op verhalen – informatieoorlogvoering als uitloper van politieke oorlogvoering – is cruciaal. Toen bedrijfs- en overheidsculturen samensmolten, zagen we leiders als Trudeau en Johnson floreren op onhaalbare resetistische beloften, wat een gevaarlijke realiteit onderstreepte: hoe grootser de ambitie, hoe meer het zulke figuren aanmoedigde.

Deze stand van zaken voorspelde de rol van een evenzeer gedurfde Zelensky bij het aanwakkeren van het conflict tussen Rusland en Oekraïne, en de onverantwoordelijke rollen die verschillende westerse leiders, in virtuele unanimiteit, zouden spelen bij het ‘steunen van Oekraïne tot het einde’. Dit zette precies dezelfde operatie ‘lockstep’ voort die hun aanpak van Covid was, alleen lijkt het ‘virus’ nu Rusland zelf te zijn.

De drang van het WEF naar verhalen dient als een vorm van zachte macht, gericht op het hervormen van de realiteit terwijl het dissidente stemmen onderdrukt onder de noemer ‘buitenlandse’ en ‘kwaadaardige’ actoren. Dit dissidente tegennarratief wint echter aan populariteit naarmate de pogingen van de elite om informatie te controleren duidelijk worden, wat hun kwetsbaarheid onthult.

Ten slotte ontdekten we dat de overhaaste implementatie van de “Great Reset” de basis miste die nodig was voor brede acceptatie, wat wees op interne breuken binnen de eliteklasse van het Westen en een nog grotere kloof tussen de elites en de bevolkingen die zij ‘regeren’. Naarmate het publiek steeds meer zijn scepsis uitsprak, werd de stabiliteit van deze reset-agenda in twijfel getrokken. De fixatie van het WEF op politieverhalen was, paradoxaal genoeg, een teken van zijn verzwakkende greep op de macht.

De oplossing voor het WEF was om een ​​langzame rebranding uit te rollen. Dienovereenkomstig transformeren ze “van een bijeenroepingsplatform naar de leidende mondiale instelling voor publiek-private samenwerking”. In praktische zin verschuiven ze een deel van hun boodschap en focus weg van globalisering als wondermiddel. Steeds vaker zien we bij het WEF een genuanceerdere benadering die impliciet erkent dat de trends die ze gebruikten om de theorie van globalisering (als onvermijdelijk en goed) te rechtvaardigen, nu een trend laten zien die teruggaat naar de natiestaat.

Een deel hiervan is een doodgeboren poging om een ​​groter plaatje te herkennen, namelijk dat globalisering (in hun model) altijd een bevoorrechte en vanzelfsprekende was dat de traditionele centra van kapitaalaccumulatie die ze erfden uit het koloniale en imperiale tijdperk in West-Europa ook zouden leiden, sturen en waarschijnlijk het meest zouden profiteren van ‘globalisering’.

Met andere woorden, terwijl het WEF en de academische wereld hebben geprobeerd om globalisering af te schilderen als een soort ‘internationalisme’ (in de zin die door de historische/Marxistische linkerzijde wordt gebruikt), is het in werkelijkheid meer een witgewassen (of rozegewassen, liever gezegd) neo-imperialisme. Voor hen was globalisering net als een natuurkracht, de ernst van de onvermijdelijkheid ervan kon niet worden weerstaan.

De ‘natiestaat’ werd, in hun ogen, iets van het verleden – de transnationale en multinationale onderneming was de toekomst. De wereld kon zich verheugen in eenheid, hand in hand gaan en overgaan tot nucleaire en conventionele ontwapening – behalve de VS, Team Amerika, want dat zou de politiemacht van de wereld zijn . Alleen dromers, gevaarlijke reactionairen, populistische demagogen en nationalistisch-autoritaire bewegingen en hun leiders konden gek genoeg zijn om anders te geloven.

Nou, niet zo snel, ze geven nu toe dat globalisering geen ijzeren wet is. Hoewel het WEF niet helemaal afziet van globalisering, erkent het wel de complexiteit en uitdagingen die ermee gepaard gaan. Er is een groeiende erkenning van de noodzaak om redelijker en minder imperialistisch over te komen, en voor een evenwichtigere aanpak die kwesties als kwetsbaarheden in de toeleveringsketen, economische ongelijkheid en zorgen over de nationale veiligheid aanpakt.

Schwab zal naar verwachting zowel de rol als de leiderschapsstructuur verduidelijken, samen met nieuwe benoemingen op uitvoerend niveau, aangezien Schwab bezig is met een overgang van rol. De WEF Executive Board bestaat uit Fink van BlackRock en voormalig ECB-voorzitter Lagarde – en er is ook de mogelijkheid dat in termen van leiderschap van de Executive Board in de toekomst, iemand als Tony Blair (en we zouden ook zeggen Barack Obama) gezien kan worden als een van de verschillende publieke figuren, leiders of woordvoerders van de organisatie, aangezien Borge Brende als ‘low key’ wordt beschouwd – een beleefde manier om te zeggen ‘niet inspirerend’ en zonder enige publieke charisma, weet je wel, het soort waar Schwab zo goed in is.

In werkelijkheid is de boodschap waar het WEF zich stilletjes van probeert te distantiëren in werkelijkheid niet te onderscheiden van de ideologie van de VS en de EU vanaf de jaren 90. Dit is een heel groot signaal dat niet genegeerd kan worden. Deze ideologie, die het binnensmokkelen van een neo-imperialisme inhoudt binnen het discursieve kader van een ‘bedrijfsvriendelijk’ links internationalisme (bekend als ‘globalisering’), gebruikte ook pink washing en andere vormen van mensenrechtenimperialisme. Het onderdrukken van de eigen bevolking – zelfs abstract in de arena van minderheidscultuur en seksualiteit – was een legitieme casus belli om die staat omver te werpen.

Dit lijkt te betekenen dat de VS en de EU zich hier ook van terugtrekken, althans van het er zo hard op hameren. Maar is dit een verandering in hun algehele aanpak, of geven ze de hengel gewoon wat speling?

Op weg naar verder onderzoek

In hoeverre is de schijnbare terugtrekking van ideologische boodschappen in Hollywood en mondiale elite-instellingen zoals het WEF een echte strategische verandering, en hoe kan deze verandering van imago worden gebruikt om hun controle over culturele en politieke verhalen op een subtielere manier te behouden?

We bevinden ons op een kritiek punt waarop de mislukkingen van zowel Hollywoods ‘The Message’ als de bredere ‘Great Reset’ dringende vragen oproepen over de toekomst van de westerse hegemonie en haar strategieën. Het besef dat politiek neutrale content wellicht een bredere aantrekkingskracht heeft dan openlijk ideologische films, betekent een diepere verschuiving weg van de lompe sociale manipulatie die het afgelopen decennium domineerde.

Hollywoods terugtrekking uit ‘The Message’, zelfs terwijl data-analyses duidelijk de tekortkomingen ervan blootlegden, wijst op een bredere culturele herwaardering – maar, cruciaal, niet alleen in het nastreven van winst. De echte drijvende kracht achter deze verschuiving is macht – controle over verhalen, percepties en uiteindelijk de geest van mensen.

Dit is de reden waarom de heersende elites van het Westen, belichaamd door instellingen als het WEF, hun strategieën herijken. Hun aanvankelijke vertrouwen in globalisering als een onvermijdelijke kracht is verwoest door interne breuken, publieke scepsis en geopolitieke omwentelingen zoals de oorlog in Oekraïne.

De terugtrekking van de elites uit ooit onbetwistbare verhalen, inclusief hun streven naar een globalistische agenda, is niet alleen een pragmatische aanpassing, maar ook een erkenning van hun afnemende controle. Nu het WEF zijn focus verschuift van het triomfalisme van globalisering naar een voorzichtigere benadering, weerspiegelt het de grotere ontrafeling van de westerse ideologische dominantie.

Toch moeten we ons afvragen: is dit werkelijk een intrekking, of gewoon een rebranding – een poging om de controle te behouden terwijl de tactieken worden aangepast? Terwijl Hollywood en de mondiale elites terugkrabbelen, geven ze hun streven naar macht niet op. Of het nu via ideologische soft power of financiële manipulatie is, de kernagenda blijft intact, zij het gemaskeerd in nieuwe vormen. De vraag is niet of deze instellingen hun streven naar dominantie zullen opgeven, maar hoe ze zich zullen aanpassen om deze te behouden in een wereld die steeds sceptischer wordt over hun motieven en methoden.