Indignatie redactie 
Triest toch, eigenlijk? Dat ik dit artikel met het zweet tussen mijn bilnaad plaats en het niet goed durf te publiceren. Na lang wikken en wegen, doe ik het toch. Ik wil niemand voor de schenen schoppen of überhaupt aanvallen, maar voel een onbedwingbare dwang om ook mijn stroom aan gevoelens eens te ventileren. Wanneer je (nog) niet vaccineert, maakt jou dat dan een slechter mens?
Ik was er al zo bang voor. De gedachte die sinds maart 2020 met regelmaat door mijn hoofd spookt. Zou het echt zo zijn? Dat het ‘oude normaal’ nooit meer terugkomt? Dat we op een geraffineerde manier gedwongen worden om een prik te laten zetten? Dat het een periode wordt van verdeeldheid en we mede door manipulatie van de regering en media, als gevaccineerde en ongevaccineerde lijnrecht tegenover elkaar komen te staan?
Sinds begin juni mochten we voorzichtig weer van wat meer vrijheden gaan genieten, ondersteunt door het nu nog gratis PCR-testje. Vanaf september zou iedereen zijn prikje gehad moeten hebben en kom je, als niet gevaccineerde, zonder een negatieve test of vaccinatiebewijs nergens meer binnen. Prima toch? Ik begrijp het en zal die consequenties met alle liefde dragen, ik doe mijn test en betaal ervoor, klaar. Een week later werden de resterende regels plotsklaps aan de wilgen gehangen (op de 1.5 meter na, die overigens niet of nauwelijks wordt nageleefd) en we mochten helemaal los. Winkelen, op vakantie, bomvolle stadions, festivals, naar de vrouwen van plezier en weer los in de nachtclubs en cafés waar je mocht ‘dansen met Janssen.’ Het logische gevolg daarvan was dat we enorme piek kregen in de besmettingen en gaan we nu een nieuwe fase in. De fase van dwang en verplichting. Sindsdien voel ik mij op z’n zachts gezegd niet zo prettig, vertwijfeld ook.
Ik was enkele weken geleden in een kledingwinkel en ving een gesprek op tussen twee dames, die luidkeels bespraken dat wanneer je niet geprikt bent uitsluiting van uitjes én de maatschappij je eigen schuld is. Oké, eigenlijk te krankzinnig voor woorden dat termen als ‘uitsluiting van de maatschappij’ gebruikt kunnen en mogen worden tegenwoordig. Maar goed, ik deed daar dan toch dat testje voor, om die uitsluiting te voorkomen? Verder werd er besproken dat je een asociaal figuur bent zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel en dat je net als iedereen met een gezond verstand maar gewoon een prik moet gaan halen.
Dat het de schuld is van ‘anti-vaxxers’ als WIJ weer een golf en lockdown krijgen en dat een plekje op de IC dan niet gerechtvaardigd is en je dan zeker niet achteraf mag zeuren. Oh ja joh, serieus? Dat zijn nogal gedurfde uitspraken, die mijns inziens smeken om een respons. Laat ze er in hun giftige enthousiasme nu totaal geen erg in hebben dat er ook wel eens iemand in de buurt kan staan die niet gevaccineerd is of misschien het vaccin niet mág krijgen door gezondheidsredenen. Laat ik mij nou ook nog eens hartstikke aangesproken en gekwetst voelen. Ik heb dus even mijn nek en vingerkootjes gekraakt, want als je zulke dingen door een winkel krijst waar iedereen die daar loopt van mee kan genieten, laat ik mijn kans niet voorbijgaan om daar gezellig op in te haken. Good talk, was ‘t…kort, krachtig, met mijn kapje én netjes op 1.5 meter natuurlijk.
Niemand heeft om deze rottijd gevraagd en de ‘keuze’ was én bleef vrij, toch? We wonen tenslotte in een democratisch land waar je vrij bent om je eigen beslissingen te nemen, toch? Wanneer je het lef hebt gehad om (nog even) te bedanken voor je prikje, is er overduidelijk aangetoond hoe weinig ervoor nodig is en hoe razendsnel iets een reden kan zijn, om inderdaad buiten de boot te vallen en de stempel wappie, anti-vaxxer, een aso die zijn verantwoordelijkheid niet neemt en zich afzet tegen de maatschappij te krijgen. Mag ik misschien afwachtend en sceptisch zijn, omdat ik niet weet wat er in mijn lijf gespoten wordt en wat de effecten op de lange termijn zullen zijn?
Door verhalen over bijwerkingen die ik eng en verontrustend vind en mede ook daarom beslis dat ik (nu nog) niet wil gaan? Mag ik misschien door mijn beslissing dan ook in mijn waarde gelaten worden? Het gesprek van de dag, ‘heb jij al je prikken gehad en…wanneer ben jij geweest, waarmee ben jij gevaccineerd?’ Er wordt niet eens gevraagd of je überhaupt wel gevaccineerd wilt worden. Er wordt gewoon aangenomen dat je in de rij aansluit en wanneer blijkt dat ik niet geprikt ben, zijn de reacties zo bizar en absurd dat ik mij bijna een misdadiger voel.
Termen als vaxxers en anti-vaxxers vallen steeds vaker, het moet niet gekker worden, alsof het een wedstrijd is. Leef en laat leven, ik vraag of eis ook geen verklaring als mensen wel geprikt zijn. Sterker nog, mijn vader, zusje, man en zoon zijn al volledig geprikt en dat is hun keuze. Laat mij dan ook alsjeblieft vrij in mijne. Ik doe er alles aan om niet ziek te worden, houd mij strikt aan de regels en zit al praktisch 1.5 jaar binnen en heb mij bijna alle contacten ontzegd. Mocht ik in het – worse case scenario – terechtkomen, dan zal ik de gevolgen dragen. Zou dat betekenen dat ik geen plekje op de IC ‘verdien,’ dan zal ik het daarmee moeten doen. Zoals mensen besloten hebben om geprikt te worden, zo besluit ik om het (voorlopig) niet te doen en dat maakt mij dan geen anti-vaxxer.
Dat ik mijzelf niet zonder slag of stoot zal laten vaccineren mag duidelijk zijn en zal pas, wanneer mij het mes aan de strot gezet wordt, voor mijn prikken gaan. Die door mij gevreesde kant, leeft nu sterk op in Europa en zal zich als een ander soort virus over de landen verspreiden. Mijns inziens is het een kwestie van tijd voordat werkgevers de mogelijkheid gaan krijgen om van hun personeel te eisen dat ze vaccineren en op non-actief gezet worden en onbetaald thuis komen te zitten, wanneer ze dat niet doen. Er wordt tenslotte al over gesproken in sommige landen en aangezien ik ook moet eten, zal dat misschien mijn reden zijn om onder druk te zwichten. Ik voel mij alleen bij de gedachte al onpasselijk, allesbehalve prettig en ongerust.
Hoe triest is het dat je ondanks alles waar je voor staat en in gelooft, straks gechanteerd wordt om iets te moeten waar je, je niet goed bij voelt. Ik ben in mijn (directe) omgeving in de minderheid tussen mensen die net zo besmettelijk kunnen zijn als ik, ook gewoon nog door anderen besmet kunnen worden en zich daar nu, gek genoeg, ineens totaal geen zorgen meer om maken. Zo angstig en voorzichtig diezelfde mensen vóór hun vaccinatie waren en mensen voor rotte vis uitmaakte omdat iemand te dichtbij ze in de buurt kwam, zo onbekommerd en ongeïnteresseerd zijn ze nu over en naar elkaar toe. Schokkend!
Ik word verscheurd door het krampachtig vasthouden aan mijn gevoel en het feit dat ik naar een punt geforceerd word waarin ik nu misschien toch moet gaan prikken. Het is voor mij zowel een zegen als een vloek, om alles altijd zo intens te voelen en heb het gevoel dat ik daardoor mijn positieve inslag én mijzelf langzaam verlies. De aversie die ik voel naar het vaccin en mijn drang om voor mijn overtuigingen te blijven staan, trekken mij bijna uit elkaar. Het mijzelf continue moeten verdedigen naar anderen, omdat sommige personen dat van mij verwachten, het moeten uitleggen waarom, de kritiek en vijandigheid die daarop volgen, de verwijten, het van alles naar je hoofd geslingerd krijgen, de afkeuring en de opgedrongen preken die ik krijg.
Ze maken dat ik mij soms verdrietig voel en mij een gevoel van eenzaamheid geven (een gevoel wat mij voorheen totaal onbekend was,) zuigen mij leeg tot op het bot en maken dat ik een nog grotere kluizenaar word dan ik voor die tijd al was. De wereld is rot en verdorven aan het worden en openbaart zo overduidelijk wie of wat we daadwerkelijk zijn, when the going gets tough.
Hoe weinig is er eigenlijk voor nodig om eenheid om te zetten naar verdeeldheid en empathie op te laten lossen en er een ware tweestrijd gecreëerd wordt, waarin zoveel agressie en zelfs haat voelbaar is? Verbijsterend…één of twee prikjes.
