Indignatie redactie 
In een aantal artikelen hebben we gekeken naar de Coronawaanzin, en de protestbeweging die tegen deze maatregelen is ontstaan. Sommige mensen zien de protesten als een bedreiging, omdat ze bang voor het virus zijn en slaafs volgen wat de mainstream voorschrijft. Anderen zien er een ondermijning van de eigen ideologie in. Vooral het feit dat links en rechts steeds vaker samen de straat op gaan wordt niet begrepen, en als een groot gevaar gezien. Beiden standpunten zijn begrijpelijk als je niet over de horizon heen kijkt. Weer een andere groep mensen ziet de demonstraties als een soort bevrijding, omdat ze met eigen ogen kunnen zien dat ook anderen hun problemen en noden delen. Als we spreken over bevrijding is natuurlijk het begrip vrijheid niet ver weg meer. En precies dat begrip zien we steeds vaker tijdens de acties en de demo’s. Dan is er nog de grote grijze groep die zich stil houdt en gewoon probeert te overleven. Een fenomeen van alle tijden.
We moeten dus vaststellen dat de maatschappij intussen behoorlijk versplinterd is. Ook bewegen mensen zich tussen de verschillende kampen. Hoe je ook over Corona mag denken, het moet intussen voor bijna iedereen duidelijk zijn dat de maatregelen van de overheid op zijn minst overdreven, en waarschijnlijk zelfs schadelijk en gevaarlijk zijn. Precies dat beeld zien de mensen die wel over de horizon willen kijken. Ze zien ook de vele tegenstrijdigheden, en de leugens die om het virus zijn heen gebouwd. Als gevolg vragen ze zich dan terecht af waar dit alles heen gaat. Wordt er alleen maar een virus bestreden, of zien we de eerste stappen richting een vorm van dictatuur? Mensen die wakker zijn denken het laatste, anderen twijfelen nog. Maar ook zij voelen de druk, en de herintroductie van sociale controle om de wil van de overheid aan het volk op te leggen. De verklikkersmaatschappij wordt aan alle kanten uitgebouwd. De vrijheid, onze vrijheid, is in gevaar. En precies dat gevaar is veel groter dan het gevaar dat van Corona zelf uit gaat.
Overigens hebben veel mensen al veel langer het gevoel de controle over het eigen leven en de eigen omgeving kwijt te zijn. Niemand luistert naar hun problemen en ze zien geen enkele vertegenwoordiging in de politiek of de maatschappij. Zij kunnen geen gebruik maken van de lobbyapparaten, waar de grote bedrijven en de globalisten altijd mee schermen. Zij mogen betalen en verder stil zijn. Niemand wordt iets gevraagd. Is ons gevraagd of we het eens waren met de massamigratie naar Europa, die in 2015 pas echt vaart kreeg? Hebben we er een stem in gehad of we de verdringing, de criminaliteit, de vreemde invloeden en de aanval op onze tradities wel wilden? Konden we meebeslissen over de introductie van de Euro, die het leven stukken duurder heeft gemaakt, en het financiële systeem onstabieler? Is ons ooit gevraagd of we het er wel mee eens zijn dat steeds meer macht naar Brussel gaat ten koste van onze eigen soevereine staat? Hebben we kunnen mee praten over de hetze tegen Rusland, en de voorbereiding van een grote oorlog midden in Europa? Het antwoord op al deze vragen is Nee! Ons is nooit iets gevraagd, maar het gebeurd allemaal wel.
Dat wordt dan gelegitimeerd met het feit dat we eens in de 4 of 5 jaar aan verkiezingen mogen deelnemen. Verkiezingen waarbij je kunt kiezen uit partijen die het bijna allemaal met elkaar eens zijn. Partijen die het systeem aan alle kanten aanhangen en ondersteunen, en zogenaamde “volksvertegenwoordigers” die aan dit alles een dikke boterham verdienen, zichtbaar en achter de schermen. Partijen die zich wel tot spreekbuis van het volk willen maken krijgen geen kans of worden uitgesloten. Kortom; er is eigenlijk niets te kiezen. En dat is precies wat het systeem wil. We hebben te maken met nepparlementen, nepdemocratie, en valse vertegenwoordigers. Is het dan een wonder dat veel mensen zich van dit corrupte zootje afwenden en de straat op gaan. De Corona waanzin heeft dit alles nog vele malen versterkte. Maar ook de gender en \klimaat onzin wordt door steeds meer mensen afgewezen en als vijandig gezien. Daarom ook de roep om vrijheid op de demonstraties. Het is een poging om uit te breken, weg van de openlucht gevangenis, waar echte oppositie niet of nauwelijks wordt getolereerd.
Deze roep om vrijheid wordt door het systeem in alle landen met geweld beantwoord. Bij door het systeem gewilde demonstraties (racisme, milieu) houdt de politie zich afzijdig. Men moedigt zelfs aan of doet mee. Maar als een demonstratie zich tegen het systeem richt, zoals tegen de Coronamaatregelen, wordt de knuppelgarde van de ME er op afgestuurd. Die zoeken dan de meest kwetsbaren om neer te knuppelen als een waarschuwing aan alle anderen. Op bijna alle recente demonstraties in binnen en buitenland waren de demonstranten vreedzaam, terwijl het geweld van de politie uitging. Dat waren ook geen ontsporingen, opgeroepen door onverwachte situaties, het ging veel meer om grootschalige intimidatie, die iedere burger die overweegt de straat op te gaan angst moet aanjagen. Verder zijn we terecht gekomen in een maatschappij waar bijna alles wordt geregeld met dwang, verplichtingen en verbodsbepalingen, waar natuurlijk ook boetes aan kleven. Is het een wonder dat steeds meer mensen dit alles niet meer willen, en voor vrijheid de straat op gaan?
Daar komt nog bij dat de overheid de bevolking aanmoedigt om elkaar te bespioneren, en waar mogelijk anoniem te verklikken. Dit geldt intussen niet alleen meer voor criminaliteit, maar ook voor overtredingen van de Coronaregels. “Ziet u dat de buurman wat te veel mensen op zijn verjaardag heeft? Bel dan meteen de politie, wij komen dan de pret bederven”. Zo schrijven ze het natuurlijk niet, maar het komt er wel op neer. Mensen moeten weer over hun schouder kijken, niet overal kun je je mening zeggen. Doe je dat wel, is zo maar je baan weg of staat de politie voor de deur. Het zijn maar voorbeelden, maar er komen er wel steeds meer, zowel in Nederland als in de omringende landen. Al deze zaken hadden we ooit al eens eerder, en niemand met een beetje verstand wil naar dit soort maatschappij terug. Maar dat is intussen wel aan het gebeuren.
Geen wonder dus dat de roep naar vrijheid klinkt als er demonstraties zijn. Mensen zijn weer bezig om de vrijheid te leren waarderen. Niet dat we tot nu toe echte vrijheid hebben gekend, want dat past niet binnen het huidige systeem. De volkeren van Europa staan op dit moment op een kruispunt. Een kruispunt met drie wegen richting de toekomst. We kunnen alles accepteren wat er nu gebeurd en langzaam maar zeker de dictatuur binnen wandelen. De zogenaamde spoedwet wijst op dit gebied de weg. We kunnen ook strijd voeren voor de schijnvrijheid die we sinds 1945 hebben gekend. Maar we kunnen ook doorstoten naar de echte vrijheid. Een vrijheid die ons de kans geeft om onze eigen toekomst te bepalen. En ook een vrijheid die we kunnen doorgeven aan de toekomstige generaties. Misschien nog wel de belangrijkste opdracht van allemaal. Om dit alles te bereiken moeten we het huidige systeem slopen, steen voor steen, en balk voor balk. Daarvoor is eenheid nodig. Als we die eenheid bereiken kan niets ons meer stoppen. Dan komt eindelijk de weg vrij. Laten we onze keuze maken en aan de slag gaan. Een toekomst zonder vrijheid is geen toekomst. De echte strijd gaat nu beginnen.
