Indignatie redactie 
De geloofwaardigheid van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens staat op het spel nadat een reeks verwoestende lekken van klokkenluiders heeft aangetoond dat het VN-orgaan een vermeend CW-incident in Syrië in 2018 heeft vervormd. De vervorming door de OPCW van het incident suggereert dat senioren directeuren van de organisatie werden daartoe onder druk gezet door westerse regeringen.
Dit heeft ernstige implicaties omdat de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk meer dan 100 luchtaanvallen op Syrië lanceerden na het CW-incident in de buurt van Damascus in april 2018. De westerse mogendheden haastten zich om de Syrische regeringstroepen de schuld te geven en beweerden het gebruik van verboden wapens tegen burgers. Dit was op dat moment ondanks de bezwaren van Rusland en ondanks het bewijs van onafhankelijke onderzoekers dat het CW-incident een provocatie was van anti-government militanten.
Daaropvolgende rapporten van de OPCW later in 2018 en 2019 verdraaien het incident zodanig dat de Syrische regering wordt aangeklaagd en de westerse mogendheden achteraf worden verontschuldigd over hun “vergeldingsacties”.
De klokkenluiderssite Wikileaks heeft echter meer interne communicatie vrijgegeven door 20 OPCW-experts die protesteren tegen hoge functionarissen op het hoofdkantoor van de organisatie in Den Haag die zich bezig hielden met het ‘onderzoeken’ van hun veldrapporten uit Syrië.
Kopieën van de gepubliceerde OPCW-rapporten blijken belangrijk bewijs te hebben onderdrukt dat twijfel doet rijzen over het officiële westerse verhaal dat beweert dat de Syrische regering de schuldige was. Dat geeft aan dat de OPCW bezig was met een dekmantel om de luchtaanvallen door westerse mogendheden achteraf te ‘rechtvaardigen’. Dit is een kolossaal schandaal dat impliceert dat de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk Syrië ten onrechte hebben aangevallen en zich daarom schuldig maken aan agressie. Maar ondanks de ernst van het schandaal hebben de westerse media het grotendeels genegeerd. Dit geeft aan dat deze media ondergeschikt zijn aan de agenda van hun regeringen over Syrië, in plaats van de waarheid te onthullen als onafhankelijke journalistieke diensten.
Een eervolle uitzondering is Fox News-anker Tucker Carlson, die het schandaal op de Amerikaanse nationale tv bekendheid heeft gegeven. Dat geldt ook voor de Britse veteraan Peter Hitchens, die het debacle in de krant Mail on Sunday heeft ontmaskerd.
Afgezien van die bronnen hebben de reguliere westerse media weggekeken. Dit is een verbazingwekkende schending van de journalistieke plicht om het algemeen belang te dienen en regeringen ter verantwoording te roepen voor misbruik van macht.
Grote Amerikaanse nieuwsbronnen zijn verdiept in de Trump-beschuldigingszaak vanwege zijn vermeende machtsmisbruik. Maar deze zelfde media hebben een aantoonbaar veel ernstiger machtsmisbruik genegeerd met betrekking tot het lanceren van raketten op Syrië over een leugen. Dat zegt veel over de verwrongen prioriteiten van dergelijke media.
Hun onverschilligheid voor het OPCW-schandaal weerspiegelt echter ook hun schuld in het aanjagen van het verhaal dat de Assad-regering de schuld geeft, en daarmee het land opricht voor militaire stakingen. Kortom, de bedrijfsmedia zijn medeplichtig aan misleiding en mogelijk een oorlogsmisdaad tegen Syrië. Daarom negeren ze het OPCW-schandaal.
Dat illustreert hoe westerse nieuwsmedia niet “onafhankelijk” zijn, zoals ze pompeus beweren, maar eerder dienen als propagandakanalen om de agenda van hun regering te vergemakkelijken.
Een verhelderende case study werd gepubliceerd door Tareq Haddad, die onlangs uit Newsweek stopte omdat de redactie zijn rapporten over het lopende OPCW-schandaal censureerde. Haddad legde uit dat hij belangrijke details had om de OPCW-cover-up verder te ontmaskeren, maar ondanks zorgvuldige beraadslaging over het verhaal werd hij op onverklaarbare wijze teruggeslagen door senior redacteuren van Newsweek die hem vertelden het te laten vallen. Er was meer dan een hint in de insider-vertelling van Haddad dat senior medewerkers bij de publicatie werken als middelen voor westerse inlichtingendiensten, en dus in staat zijn om verhalen te vinden die problemen veroorzaken voor hun regeringen.
Gezien de griezelige stilte tussen de Amerikaanse, Britse en Europese media over het OPCW-schandaal is het redelijk om te stellen dat er een systematische controle is op redactionele beleid over welke verhalen wel of niet moeten worden behandeld. Wat verklaart de algehele stilte nog meer?
Het schandaal komt wanneer westerse mogendheden proberen de bevoegdheden van de OPCW te verbreden voor het toeschrijven van schuld bij dergelijke incidenten. Rusland heeft bezwaar gemaakt tegen deze stap en zei dat het het gezag van de VN-Veiligheidsraad ondermijnt. Gezien het schandaal over Syrië heeft Rusland terecht de geloofwaardigheid van de OPCW betwist. De organisatie is een hulpmiddel geworden voor westerse mogendheden.
Russische gezant van de OPCW en ambassadeur in Nederland Alexander Shulgin zegt dat Moskou categorisch bezwaar maakt tegen uitbreiding van de functies van de OPCW en zijn bevoegdheden om de schuld te geven. De uitbreiding van de bevoegdheden wordt aanbevolen door de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk – de drie landen die betrokken zijn bij het misbruiken van de OPCW in Syrië om luchtaanvallen tegen dat land te rechtvaardigen.
De Russische gezant voegde eraan toe: “Het toerekeningsmechanisme van de OPCW is een door de VS en haar bondgenoten opgelegd mandaat, dat niets te maken heeft met het internationale recht en de bepalingen van het Chemical Weapons Convention. Alle stappen in deze richting zijn niets meer dan bemoeienis met het exclusieve domein van de VN-Veiligheidsraad. We kunnen deze flagrante schending van het internationale recht niet accepteren. “
Zo wordt de OPCW – een VN-orgaan – door westerse machten in een rubberstempelmechanisme veranderd om hun daden te legaliseren. En toch, ondanks het toenemende bewijs van corruptie en misdaad, negeren westerse bedrijfsmedia de zaak ijverig. Is het een wonder dat deze media hun geloofwaardigheid verliezen? En, ironisch genoeg, hebben ze de moed om de media van andere landen te minachten als ‘gecontroleerd’ of ‘operaties beïnvloeden’.
