Waarom zijn de farmaceuten immuun voor aansprakelijkheid voor vaccinatieschade?

De farmaceutische industrie is er al heel snel in geslaagd bij politici (in ons land, de EU en overal in de wereld) vrijstelling te krijgen voor enige aansprakelijkheid bij de door hen ontwikkelde “vaccins”. Wat dat betreft hadden zij sneller immuniteit voor henzelf geregeld dan voor de burgers. Normen en waarden vervagen als farmaceuten en politici aan dezelfde kant van de streep staan: het afbreken van de rechtsstaat gaat onverminderd door.

In 2007 stapelden vele jaren van ongecontroleerde hebzucht in Manhattan zich op tot een financiële ineenstorting die de hele wereldeconomie bedreigde. Het is het scenario dat wij vandaag de dag ook voor onze ogen zien afspelen.

Consultants van de miljardenfirma’s AstraZeneca, Pfizer en Moderna hebben klaarblijkelijk waardevolle lessen getrokken uit de gebeurtenissen die volgden.

In een functionele samenleving zou de ineenstorting van 2007 hebben geleid tot een vloedgolf van juridisch leedvermaak als reactie op de misdaden van de (centrale) bankiers. In ongenade gevallen leidinggevenden zouden gedwongen zijn om sunami’s van met tranen gevulde mea culpas aan te bieden om strafvervolging te vermijden.

Voor zover regulering van interstatelijke handel onder de bevoegdheid van de Amerikaanse federale overheid valt, zouden federale aanklagers van dichtbij en veraf aanklachten hebben uitgevaardigd, voor zover het oog reikt. Openbare aanklagers hadden dit voorbeeld moeten volgen. Kortom, 2007 had een legaal jachtseizoen moeten zijn op criminelen van Wall Street.

In plaats daarvan hielden de bankiers een metaforisch (economie)pistool tegen het hoofd van politici en beleidsmakers en eisten ze meer geld toen ze zelf via de achterdeur ontsnapten. Niet alleen werd zo goed als geen van hen vervolgd – de Amerikaanse regering gooide meer geld naar hen toe om te proberen het vuur te blussen.

Tegen de achtergrond van een imploderende economie hebben de theoretische vertegenwoordigers van de burgers $ 700 miljard uitgegeven om de giftige casinoschulden terug te kopen die Wall Street uit het niets tevoorschijn toverde. De meeste niet-vervolgde afpersers in Manhattan zijn in de tussenliggende jaren letterlijk en figuurlijk vetter geworden, velen bezetten duurbetaalde bestuursposities en talkshows als nieuwsacteurs, uitsluitend belast met het napraten van de nieuwste instructies van criminele organisaties als Goldman Sachs.

In die periode tijdens en na de kredietcrisis kregen gewone Amerikanen zoals gewoonlijk de kruimels.

Spoelen we snel door naar het jaar 2020, en volgend.

Een andere economische topsector – dit keer de farmaceutische industrie – bevindt zich in een even gelukkige positie, in die zin dat ze een metaforisch pistool tegen het hoofd van de regeringen in de wereld houden. De macht die Big Pharma op politici (en in het verlengde daarvan de burgers) nu heeft, is echter geen economische ineenstorting. Dit keer is hun winnende hand met kaarten een ademloos bericht over een opkomende pandemie die – in februari 2020, volgens de onnauwkeurige voorspellingen van Dr. Fauci en andere de facto beleidsmakers op het gebied van de volksgezondheid – binnen enkele maanden miljoenen mensen dreigde te doden.

Ze beloofden natuurlijk dat het lijden verlicht zou kunnen worden met een noodvaccin. Op dit punt haalde Big Pharma een pagina uit het Manhattan Banker Playbook in de vorm van de Shock Doctrine tevoorschijn. Een centrale strekking van de Shock Doctrine is dat de grote bedrijven, als middel om hun macht uit te breiden, een publieke crisis aangrijpen om te profiteren wanneer de gelegenheid zich voordoet.

De angst die wordt opgewekt door de dreiging van een economische of sociale ineenstorting, of de vele miljoenen slachtoffers, brengt tijdelijk het oordeel van de politici, medici en burgers in gevaar. In een mum van tijd overtreffen de zorgen om de veiligheid alle andere.

“In momenten van crisis zijn mensen bereid veel macht over te dragen aan iedereen die beweert een magische remedie te hebben – of de crisis nu een financiële crisis is of, zoals de regering-Bush later zou aantonen, een terroristische aanslag.”
-Naomi Klein, in The Shock Doctrine

Met deze toekomstvisie zetten de farmaceuten hun stappen om de materiële rijkdom van het land naar zich toe te trekken en hun greep op de macht te verstevigen. AstraZeneca-directeur Ruud Dobber gaf de aftrap met zijn opmerking: “In de contracten die we hebben, vragen we om schadeloosstelling. Voor de meeste landen is het acceptabel om dat risico op hun schouders te nemen, omdat het in hun nationaal belang is.” Het komt echter neer op juridische dubbele standaarden en de verdere ineenstorting van de rechtsstaat.

De uitspraak van Dobber geeft weer wat de leidinggevenden van AstraZeneca als rechtvaardiging hebben aangedragen. “Schadeloosstelling” betekent dat AstraZeneca niets zal verliezen als en wanneer hun vaccins mensen verminken of doden. De gemiddelde persoon hoeft geen universiteitsgraad te halen om de hypocrisie en absurditeiten in het spel te zien. Als een bejaarde vrouw naar McDonald’s gaat, koffie koopt die te warm is en het vervolgens op zichzelf dumpt, komt ze in aanmerking voor een schikking van $ 3 miljoen dollar (is gebeurd in de VS). Autofabrikanten zijn verantwoordelijk voor defecte airbags wanneer hun producten niet presteren zoals het bedrijf beweert dat ze dat zullen doen.

Waarom zouden grote farmaceutische bedrijven extra beloond moeten worden om een vaccin te produceren? Een levensvatbaar vaccin bedenken om “de wereld te redden” is een PR-extraatje dat de stoutste dromen van de meest ambitieuze publicist in de geschiedenis te boven gaat. Inderdaad, de public relations-firma’s die namens de farmaceutische reuzen opereren, stáán erop dat hun klanten onvermoeibaar werken om vaccins te ontwikkelen voor altruïstische, humanitaire doeleinden – uiteraard zonder winstoogmerk: “Een belangrijk element van de samenwerking van Oxford met AstraZeneca is de gezamenlijke toezegging om het vaccin zonder winstoogmerk te verstrekken voor de duur van de pandemie over de hele wereld, en voor altijd aan lage- en middeninkomenslanden.” (persbericht AstraZeneca)

Als een bedrijf als AstraZeneca voldoende gemotiveerd is om een – in theorie – levensreddende behandeling te bieden zonder rekening te houden met winst, waarom zou het dan aanvullende prikkels nodig hebben in de vorm van garanties van juridische autoriteiten dat het niet verantwoordelijk zal zijn voor mogelijke verwondingen of sterfgevallen? Des te meer als de directieleden van AstraZeneca oprecht geloven – zoals uit hun openbare uitingen blijkt – dat hun product volkomen veilig is. Was het namelijk niet Pascal Soriot, de ceo van AstraZeneca, die gezegd heeft: “De resultaten tonen aan dat het vaccin effectief is tegen Covid-19, met in het bijzonder geen ernstige infecties en geen ziekenhuisopnames in de vaccingroep, en ook veilig is en goed wordt verdragen.”

Dat roept de vervolgvraag op die we in de mainstream media nog ooit hebben gehoord of gelezen: waarom is juridische immuniteit dan nodig, Pascal?

We hebben het hier over een medicijn dat niet eens gericht op een specifiek virus en het beschermt ook niet zodanig dat u het niet krijgt! Het is alleen bedoeld om het minder ernstig te maken. Het stopt het niet en beschermt anderen er niet tegen. Het wordt op frauduleuze wijze aan ons verkocht. Het is een radicaal nieuwe, niet-geteste methode die de manier van functioneren van ons DNA op onbekende manieren verandert. Het heeft geen jaren van testen ondergaan zoals wat vereist is van alle oude-stijl-vaccins. Het kan (en zal) later tot desastreuze gevolgen leiden.

Het is een zeer riskante gok van politici voor vermeende bescherming tegen een virus dat een vrij laag sterftecijfer heeft en in ongeveer 5 dagen kan worden genezen als politici en medici goedkope en veilige medicatie toestaan. Het heeft een grotere kans op schade dan de ziekte zelf! Het kan enorme aantallen mensen doden of beschadigen – en elke dag zien we de schrijnende voorbeelden dat dat al gebeurt.
Welk normaal mens zou ervoor pleiten om het aan elke burger te geven als de risico’s zo groot zijn?

Om even wat cijfers te noemen: gedocumenteerde sterfgevallen na vaccinatie stijgen en zijn nu bijna 3.000 in de VS en de EU. Sommige van deze sterfgevallen houden mogelijk geen verband met vaccinaties, maar in de VS vond 47% van de sterfgevallen na vaccinatie plaats bij mensen die binnen 48 uur na vaccinatie ziek werden, en 31% van de sterfgevallen binnen 48 uur na vaccinatie. De gemiddelde leeftijd was 78 jaar, het jongste geval was 23.

Zoals de New Yorkse advocaat Aaron Siri opmerkte in een recent artikel op StatNews, is het noch regeringen noch werkgevers momenteel toegestaan om covid-vaccinaties te eisen, aangezien covid-vaccins nog niet officieel zijn goedgekeurd: ze hebben alleen een noodtoestemming gekregen in de VS en een voorwaardelijke vergunning voor het in de handel brengen in de EU. Inderdaad, de Amerikaanse FDA merkt specifiek op dat covid-vaccins “onderzoeksvaccins zijn die voor geen enkele indicatie zijn goedgekeurd”. Het is belangrijk te weten dat de begroting van de Amerikaanse toezichthouder voor grofweg de helft gefinancierd wordt door…. de farmaceutische industrie.

Dit is hoe het spel wordt gespeeld: wanneer politici, medici en farmaceuten burgers overhalen om zich te onderwerpen aan vaccinatie vanwege een vermeende trouw aan de wetenschap, zijn de vaccins van o.a. Pfizer en AstraZeneca volgens hen onberispelijk veilig en effectief en iets anders suggereren krijgt het stempel complotdenken. Maar wanneer de aandacht verschuift naar de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van die vaccinatie, zou “dat risico op hun schouders nemen”, in de woorden van Ruud Dobber, oneerlijk zijn omdat de wetenschap er nog niet is.

Zo breken de farmaceuten, daarbij geholpen door politici, de rechtsstaat af – een andere vorm van het privatiseren van winsten en het op de burgers afwentelen van verliezen.