WEF Het wereldwijde misdaadsyndicaat (I)

Met zijn Great Reset wil het World Economic Forum (WEF), de lobby van ’s werelds grootste bedrijven, de wereld zogenaamd redden van de ineenstorting van het klimaat. In de uitzending van Nieuwsuur, gisteren, werd gesuggereerd dat al die berichten over deze organisatie geplaatst kunnen worden in de categorieën nepnieuws en propaganda. Merkwaardig, omdat juist het WEF zèlf haar plannen de wereld inslingert die al dat “nepnieuws” bevestigen.

Schandalig genoeg wordt het World Economic Forum door velen (vooral in de politiek en bij de multinationals) erkend als een internationale organisatie, net als het Rode Kruis, niet in de laatste plaats vanwege de afhankelijkheid van de Verenigde Naties van zakelijke fondsen. Als zodanig zit het niet in de gelederen als lobbygroep wanneer de internationale instanties bespreken hoe de wereld zogenaamd kan worden gered, maar zit het aan tafel…. op de voorzittersstoel.

Al tijdens de tweede bijeenkomst in Davos in 1972 nam de eerste regeringsleider deel: de Luxemburgse president Pierre Werner presenteerde zijn “Werner-plan” voor een Europese monetaire unie. Ook de wereldberoemde raketwetenschapper (lees: nazi-bewonderaar) Wernher von Braun maakte zijn opwachting. De Europese Commissie nam het beschermheerschap van de bijeenkomst en ook die van het daaropvolgende jaar op zich. Het werd voorgezeten door onze standhouder/prins Bernhard, een voormalig lid van de NSDAP en de Reiter SS, die een paar jaar later ontslag nam uit alle openbare functies vanwege zijn betrokkenheid bij het Lockheed-omkopingsschandaal.

Prins Bernhard was voorzitter van de Bilderbergconferentie, een jarenlang geheim forum voor transatlantische uitwisseling tussen politieke en zakelijke elites, van 1954 tot zijn roemloos vertrek. De Duitser Klaus Schwab was soms lid van de stuurgroep van de Bilderbergconferenties.

Al in 1975 sloot het World Economic Forum de eerste officiële samenwerkingsovereenkomst met een VN-organisatie, de United Nations Industrial Development Organization (UNIDO), die tot taak had de industriële ontwikkeling van ontwikkelingslanden te bevorderen. Deze overeenkomst vormde de kern voor de integratie van regeringen in de Davos-agenda. Deze agenda werd zo succesvol nagestreefd dat tegenwoordig bijna alle belangrijke regeringsleiders een keer per jaar een pelgrimstocht naar Davos maken om hun respect en onderdanigheid te betuigen aan vertegenwoordigers van de grootste internationale bedrijven.

Wijselijk richtte het forum zijn uitnodigingen aanvankelijk tot de zwakste leden van de internationale gemeenschap. In het kader van de UNIDO-overeenkomst, die in 1976 inging, werden regeringsfunctionarissen van arme landen uitgenodigd om met hun delegaties naar Davos te komen en aan de verzamelde bedrijfsmanagers uit te leggen waarom het de moeite waard zou zijn om in hun land te investeren – en wat ze bereid waren te doen om het te laten gebeuren.

De OESO, een spraakmakende, maar informele club van geïndustrialiseerde landen, werd het jaar daarop, 1977, een betalend lid van het World Economic Forum.

In 1997, toen politicoloog Samuel Huntington de term ‘Davos Man’ bedacht om een mondiale elite te beschrijven die ‘weinig behoefte heeft aan nationale loyaliteit, die nationale grenzen als obstakels beschouwt en nationale regeringen ziet als overblijfselen uit het verleden waarvan de enige nuttige functie is om de wereldwijde operaties van de elite te vergemakkelijken’, reageerde de British Economist met een redactioneel commentaar dat het Forum met trots reproduceerde in zijn herdenkingspublicatie voor het 40-jarig jubileum.

Het artikel, getiteld “In Praise of Davos Man”, besprak de manieren waarop kapitaal macht uitoefent over regeringen:

“”Het gebeurt niet elke dag dat 1000 mensen die de wereld regeren zich onder één dak verzamelen. Maar elk jaar komen 1000 mensen die denken de wereld te regeren samen in Davos, voor de jaarlijkse bijeenkomst van een stichting die bekend staat als het World Economic Forum. (…) Samuel Huntington, een Amerikaanse academicus, heeft Davos centraal gesteld in een discussie over beschaving en haar toekomst. Hij heeft de Davos-man aangevallen. En of hij nu belangrijk is of niet, de Davos Man moet verdedigd worden. Hoewel dit weekend zo’n 40 staatshoofden massaal naar Davos komen, wordt het evenement betaald door bedrijven en gehouden in hun belang. Ze gaan daar niet heen om de politici op te peppen, het is andersom.”

1997 was ook het jaar waarin het Forum besloot om aan zijn logo de slogan “Toegewijd aan het verbeteren van de toestand van de wereld” toe te voegen. In de geest van de verdedigingsrede van The Economist is men geneigd om “.. voor internationaal kapitaal” toe te voegen om de slogan compleet te maken.

Het enorme potentieel van een schoonheidswedstrijd van naties voor een jury van investeringsgericht maar sceptisch mondiaal kapitaal ontsnapte Schwab niet. In 1979 publiceerde het World Economic Forum voor het eerst zijn “Global Competitiveness Report”. Elk jaar, op enkele uitzonderingen na, rangschikt het Forum landen op basis van hun aantrekkelijkheid voor internationale investeerders. Naast enkele officiële statistieken is de basis van de ranglijst hoe tevreden managers zijn met de omstandigheden in het land, volgens de enquêtes van het Forum.
Wat het zogenaamd betekent als een land hoog scoort op deze index, wordt uitgelegd door het Forum in zijn Competitiveness Report 2019:

”De Competitiveness Index meet de factoren die groei en welvaart op lange termijn stimuleren. Het biedt onbevooroordeelde informatie die leiders in de publieke en private sector in staat stelt de belangrijkste drijfveren van groei beter te begrijpen.”

De index van het Forum heeft echter nooit gediend als een voorspellend instrument voor groei op lange termijn. China en India, die in 2012 ver onder de concurrentie-index stonden, hebben sindsdien de groeipercentages ver overschreden van landen die volgens de index een veel hoger groeipotentieel hadden, zoals Zwitserland, de VS en Duitsland. Bij nadere beschouwing van de methodologie blijkt dat de index iets heel anders meet en ook allesbehalve objectief en onpartijdig is. Het is opgebouwd uit deelindexen die bijvoorbeeld de kwaliteit van het rechtsstelsel en de mate van arbeidsmarktregulering meten vanuit het perspectief van kapitaal, of de hoogte van de belastingen.

Volgens het Forum beïnvloeden deze factoren de groei indirect door van invloed te zijn op het rendement op investeringen, “die de fundamentele aanjagers van groei zijn”. Zo zou het winstbelang van bedrijven volledig samenvallen met het doel van toenemende groei. Alles wat de winst van internationaal mobiele bedrijven en financiële investeerders verhoogt, is goed voor het concurrentievermogen en stimuleert daardoor de groei. Een hoge indexwaarde geeft dan ook aan dat bedrijven die in dit land actief zijn, weinig last hebben van lastige regelgeving en een hoog rendement kunnen genereren, waarbij zeer weinig geld naar werknemers en de belastingdienst gaat.

Deze interpretatie wordt ondersteund door de uitgesproken overlap van de topposities met de schaduwfinanciële index van de Tax Justice Network-organisatie. In deze index staat Zwitserland, dat al jaren ook een leider is in de ranglijst van concurrentievermogen, routinematig bovenaan, met zeer ‘concurrerende’ landen zoals de VS, Singapore, Luxemburg, Duitsland en Nederland niet ver achterop. Schaduw financiële centra bieden de nodige infrastructuur voor bedrijven om belastingwetten en transparantieregels te omzeilen. De belangrijkste financiële schaduwcentra zijn ook de meest ‘concurrerende’ landen.

Volgens het World Economic Forum doet de index uitstekend werk door regeringen aan te zetten tot pro-kapitaalbeleid. “Het rapport is een onvervangbaar instrument geworden dat veel regeringen gebruiken om hun hervormingsprioriteiten vast te stellen”, zegt de jubileumbrochure van het Forum. De prominente en kritiekloze media-aandacht die de ranglijst stelselmatig krijgt, ondersteunt deze beoordeling.

In het begin (van zijn jacht op het grote geld en macht) verwelkomde Schwab graag elk bedrijf dat naar Davos wilde komen in ruil voor het betalen van de toegangsprijs. Maar om de ‘intieme en exclusieve sfeer van het Forum’ te benadrukken, introduceerde hij al in 1977 een speciaal statuut voor bedrijven waarvan de managers regelmatig aanwezig waren. Aanvankelijk waren er 71 bedrijven en in 1980 waren dat er al 300, steeds vaker ook van buiten Europa.

Daarom werd het “European Management Forum” in 1987 omgedoopt tot “World Economic Forum”. In 1994 bereikte het aantal leden de duizend. Schwab maakt werk van de schijn “om de exclusiviteit te behouden”. Er mochten niet meer leden bij komen.

Naarmate zijn invloed en lidmaatschappen toenamen, intensiveerde het Forum zijn lobbyactiviteiten voor grote bedrijven. Het World Economic Forum noemt zichzelf ‘de instelling voor publiek-private samenwerking’. Het ondertekende een aantal overeenkomsten met VN-organisaties. De kern van de meeste van deze overeenkomsten is een verbintenis van de arme VN-agentschappen om de expertise en actieve ondersteuning van “de particuliere sector” in hun eigen activiteiten te gebruiken, en dit op een (economisch) duurzame manier te doen, d.w.z. zodanig dat er private winsten worden gemaakt in het proces. In ruil daarvoor wordt van bedrijven verwacht dat zij de projecten medefinancieren.

Om ervoor te zorgen dat de belangen van de grote bedrijven effectief kunnen worden behartigd bij de VN en mondiale regelgevende instanties, organiseert het Forum sinds de jaren tachtig sectorspecifieke speciale clubs. In deze clubs kunnen de grootste bedrijven in de financiële sector of de auto-industrie het eens worden over hun belangen en strategieën en een forum krijgen in Davos om deze belangen te behartigen bij overheden en regelgevers.

In de begindagen van deze regeling in 1985 staat in de jubileumpublicatie van het Forum: ”Tijdens het European Management Symposium van dat jaar hielden de CEO’s van de leidende bedrijven in de telecommunicatie- en IT-industrie afzonderlijke vergaderingen met relevante ministers en regelgevende instanties. Het was het eerste branchespecifieke evenement van het Forum en het begin van een evolutie die uiteindelijk leidde tot de oprichting van de Governors’ Meetings en Industry Partnerships.”

In 1991 breidden ze dit succesvolle format uit met industrieën die in het bijzonder afhankelijk zijn van overheidsbescherming, hulp en regelgeving, waaronder ruimtevaart, auto’s, energie, bouw, financiën, landbouw, gezondheidszorg, IT, media en textiel. Academici, beleidsmakers en andere experts over specifieke onderwerpen kwamen aan bod. Deze initiële 300 “Forum Fellows” traden op als vaste adviseurs en deelnemers aan Forum-activiteiten over onderwerpen die relevant waren voor de verschillende industrieën.

De Forum Fellows werden later de Global Agenda Councils van vandaag, of ‘world agenda councils’, een term die getuigt van de wereldwijde agenda van het Forum. Volgens het Forum wordt lidmaatschap van de Global Agenda Councils niet vergoed.

Als een goede partner van de regeringen heeft het Forum voor het eerst het programma van zijn jaarlijkse bijeenkomst in 2005 zó gestructureerd dat het “gerichte steun kon verlenen aan het Verenigd Koninkrijk, dat het voorzitterschap van de G8-groep van geïndustrialiseerde landen op zich had genomen en dat het EU-voorzitterschap in de tweede helft van het jaar zou hebben.

” In de daaropvolgende jaren zette het Forum zijn succesvolle aanpak voort door nauw samen te werken met elke gastregering van de G8 of G20 om het Davos-programma vorm te geven. Volgens het verslag van het Forum dient dit om ervoor te zorgen dat inbreng van geïnteresseerde groepen en sectoren van het grootbedrijf tot uiting kan komen in het werkprogramma dat de respectieve regering opstelt voor de G7, G8 of G20.

De leidende invloed van het World Economic Forum op het roulerend voorzitterschap van de G-groepen van regeringen is zo groot geworden dat Washington er klaarblijkelijk voor wilde zorgen dat Chinese, Russische of Indiase belangen niet zouden wedijveren met Amerikaanse belangen. In 2005 richtte het World Economic Forum een zijtak in de VS op, het “World Economic Forum USA Inc”.

Het vormde het wereldwijde hoofdkantoor van het Center for Global Industries, dat werd belast met het ontwerp en de implementatie van de industriële partnerschappen. De Amerikaanse tak van het Forum werd opgericht als een juridisch onafhankelijke entiteit, met een eigen bestuur en personeel, onafhankelijk van het Forum. Dit zorgde ervoor dat de VS de controle over de belangrijke industriële partnerschappen zou behouden.

De club van ’s werelds rijkste mensen en de grootste natuurvernietigende bedrijven wil de “Great Reset” realiseren. In plaats van armoede, ziekte, overbevolking en vernietiging van de natuur, beloven de megarijken ons een eerlijke wereld in harmonie met de natuur. Ondanks de overduidelijke absurditeit en het cynisme erachter mag dit initiatief niet worden genegeerd. Er zit een duister plan achter. De mainstream media (in ons land bijvoorbeeld de NPO, waarvan Nieuwsuur de regeringsstandpunten graag faciliteert) noemen alle berichten in de alternatieve media over het World Economic Forum “nepnieuws” en “propaganda”. Weet u alvast wat u aan hèn hebt, qua objectieve berichtgeving.

Het World Economic Forum is volgens zijn eigen beschrijving “DE internationale organisatie voor publiek-private samenwerking” en heeft als hoofddoel “de toestand van de wereld te verbeteren”. De Wereldbank, een naaste collaborateur van het Forum, heeft er een strategie van gemaakt om alleen ontwikkelingsprojecten te ondersteunen waar de aangesloten bedrijven van deze club geld aan kunnen verdienen.

De Verenigde Naties (VN) zijn sterk afhankelijk gemaakt van het geld van de bedrijven en kunnen praktisch niets doen dat hun belangen niet bevordert of zelfs tegen hen ingaat. Zelfs het Internationaal Monetair Fonds (IMF) treedt nu vrij ongegeneerd op als deuropener voor multinationals wanneer het geacht wordt een arm land in moeilijkheden te helpen of zijn financiële systeem te beoordelen.

Opmerkelijk is dat van de ‘Board of Trustees’ één Nederlander deel uitmaakt: voormalig DSM-topman en commissaris bij Philips en Unilever Feike Sijbesma. Sijbesma zit ook in verschillende andere functies bij onder meer de Wereldbank en hij is bij de VN acief met  klimaatverandering.

Dus deze machtige organisatie, het World Economic Forum, werkt al bijna 50 jaar aan zoals zij zelf zegt, een betere wereld, en met groot succes beweert het: “Het World Economic Forum heeft een reputatie opgebouwd als een vertrouwd platform voor geïnformeerde samenwerking en samenwerking tussen alle belanghebbenden – versterkt door een track record van succes gedurende vijf decennia.”

Als u echter de korte film bekijkt die het Forum heeft uitgebracht om u in de stemming te brengen voor de Grote Reset, dan kunt u niet anders dan oordelen dat het ofwel jammerlijk is mislukt in zijn hoofddoel, of – waarschijnlijker – dat het de toestand van de wereld alleen voor haar leden wil verbeteren. In dit geval zouden de enorme winsten van de grote bedrijven en de toenemende ongelijkheid van inkomen, rijkdom en macht tekenen van groot succes zijn.

Het in kaart brengen van de huidige situatie door de film bestaat uit een hectische opeenvolging van dystopische scenario’s: vuilnisbelten, epidemieën, protesten tegen ongelijkheid, vernietiging van het milieu… Dan, op een oude computer, wordt de reset-knop ingedrukt, en plotseling is alles goed. Beelden van scholen vissen in de blauwe oceaan, prachtige groene landschappen, blije baby’s…

Na deze niet zo subtiele introductie gaat de video verder met een extreem spraakmakende opsomming van getuigenisgevers. Onder hen zijn de Britse troonopvolger, het hoofd van het Internationaal Monetair Fonds en de directeur-generaal van de Verenigde Naties.

Het bekijken van de video doet een aanslag op uw vermogen van het opnemen van clichés. Klaus Schwab verklaarde aan het begin dat “het nu tijd is om het systeem te ontwerpen voor de post-Corona-periode.” VN-secretaris-generaal Guterres en de Britse prins Charles spraken over vrede op aarde en een harmonieuze samenleving met de natuur. Niets over hoe we daar komen.

IMF-baas Georgieva benadrukt de urgentie om de digitale kloof te overbruggen, d.w.z. ervoor te zorgen dat Amerikaanse digitale bedrijven in alle uithoeken van de wereld geld kunnen verdienen. Daarna vervalt ze in onbedoeld sarcasme toen zij, het hoofd van de organisatie die al decennia lang de sociale uitkeringen ontmantelt, benadrukt hoe belangrijk het is “in mensen te investeren, in de sociale cohesie van de samenleving”.

Men moet de sociale systemen efficiënter maken, eist ze ernstig, terwijl haar mensen op hun missies in arme landen waarschijnlijk tegelijkertijd werkten aan een tiental sociale reductieprogramma’s. Wat ze niet eens vermeldde, was de mogelijkheid om extra IMF-geld te creëren, de zogenaamde special drawing rights (SDR), en die bij voorkeur uit te delen aan ontwikkelingslanden die als gevolg van Corona in existentiële nood zijn geraakt. Evenmin noemde ze de mogelijkheid van schuldverlichting.

De baas van Mastercard, Ajay Banga, legt ten slotte uit hoe de overgang naar het Great-Reset-paradijs “vanuit het oogpunt van de bedrijven”, althans in principe, kan worden beheerd: “Om ervoor te zorgen dat het werkt, moet de particuliere sector het onderdeel maken van zijn bedrijfsmodel”, d.w.z. er geld mee kunnen verdienen. Anders werkt het niet, leren we. Om dit te doen, heb je “een enorm vertrouwen tussen de private en de publieke sector nodig, wat heel moeilijk te bereiken is”.

Maar dankzij Corona is er nu meer van dat vertrouwen. Staten vertrouwen bedrijven nu veel meer gegevens toe voor gratis verwerking. Meer ervan, en alles komt goed. Maar…. als politici en rijke geldschieters alleen geïnteresseerd zijn in het verspreiden van welluidende frases, en de bedrijven alleen willen wat ze altijd al wilden, namelijk geld verdienen, waarom dan al die moeite doen met zo’n sterrencast?

Het antwoord ligt in de planning voor de Grote Reset, niet in de hoogst onwaarschijnlijke implementatie ervan. Ze namen een pagina uit het boeddhistische speelboek: Het pad is het doel. Het gaat niet om een nieuwe start, maar om het sturen en monopoliseren van de discussie over een mogelijke radicale nieuwe start. Vrijelijk gebaseerd op het motto: Als een beweging gevaarlijk voor je kan worden en je kunt hem niet verslaan (wat ook moeilijk is als de halve wereld niet meedoet), plaats je dan op de eerste rij ervan.

We zijn zeker niet de enigen die op het idee kwam om een boekproject “Reset” te noemen. Ondertitel: “Hoe kapitalisme werkt en hoe we het kunnen overwinnen”. Dit soort denken hangt in de lucht, wanneer in zo’n diepe economische crisis als we de laatste jaren meemaken de rijkste mensen ter wereld vele miljarden aan rijkdom verwerven en de aandelenmarkten – na een kort schokmoment – doen alsof er niets is gebeurd. Voordat het World Economic Forum echter ook met het label “Reset” kwam, hadden we de ietwat abstracte werktitel wat ons betreft al veranderd in de meer concrete: “Hoe bedrijven de macht grijpen en wat we eraan kunnen doen”.

Mensen die zich goed hebben verdiept in het fenomeen World Economic Forum hebben al jaren het gevoel dat er iets vreselijk mis gaat en dat een reset echt nodig is. Het is inmiddels in de samenleving ook heel wijdverbreid – getuige de vele acties die er plaatsvinden. Dus voor degenen die het meest profiteren van de huidige situatie is er een dringende behoefte om de discussie te beheersen en al diegenen die al vroeg met krachtige radicale ideeën (kunnen) komen, te isoleren of te omarmen. En dit is precies waar de Great-Reset-oefening voor is.

De volgende jaarlijkse bijeenkomst in Davos zal een “tweelingtop” zijn: aan de ene kant de gebruikelijke ontmoeting van de bedrijfsleiders en miljardairs met de regeringsleiders en de mainstream media. Aan de andere kant moeten alle belangrijke stakeholders, in ieder geval digitaal, vertegenwoordigd zijn om de Great Reset te helpen plannen. ‘Stakeholders’ is een managementwoord voor vertegenwoordigers van groepen die belang hebben bij de acties van de bedrijven, mensen en acties die door de bedrijven zelf zijn uitgekozen.

Als het allemaal alleen om discussies tussen vertegenwoordigers en profiteurs van de status-quo zou gaan, zou het veilig kunnen worden genegeerd, zelfs als het wordt ondersteund door de Who’s Who van “global governance” (wereldregering). Maar het WEF-kernprogramma is iets anders: volgens een eerder persbericht van het Forum zei Schwab:

“De ‘Grote Reset’ vereist dat we alle belanghebbenden van de mondiale samenleving integreren in een gemeenschap met gemeenschappelijke belangen, doelen en acties”. In de video is hij nog explicieter over de claim het debat te monopoliseren: “Dit initiatief zal iedereen in de wereld integreren die een stem heeft en die een bijzonder innovatief voorstel heeft om de levensomstandigheden te verbeteren.”

Om al deze mensen wereldwijd te vinden, heeft het World Economic Forum in 2020 tot aan de bijeenkomst in Davos (2021) zijn tentakels uitgestrekt, die het tot dan toe grotendeels verborgen heeft gelaten. Het netwerk van bijna 10.000 “Global Shapers” in 428 steden (hubs) en 148 landen werd hiervoor geactiveerd. De vormgevers zijn zoiets als de juniororganisatie van het World Economic Forum. Het doel is om in een vroeg stadium high potentials te identificeren die invloedrijk kunnen worden in het bedrijfsleven, de politiek en de cultuur, ze met elkaar te laten netwerken en kennis te laten maken met het World Economic Forum.

Als deze “useful idiots” voldoende ambitieus en beheersbaar blijken te zijn, wordt hun loopbaan bevorderd. Op deze manier hebben Klaus Schwab en de leden van zijn club bijna overal ter wereld mensen met een invloedrijke positie in het bedrijfsleven, de politiek (tot op het niveau van regeringen – zie die van ons) of de cultuur die ze kunnen bellen als ze iets willen weten of een gunst nodig hebben.

Op de website van het Forum voor Democratie lezen we hoe op verzoek van hun kamerlid Pepijn van Houwelingen december vorig jaar geheime brieven openbaar werden gemaakt van het World Economic Forum, gericht aan leden van het kabinet. In de brieven – gericht aan premier Rutte, D66-leider Sigrid Kaag en CDA-leider Wopke Hoekstra – worden de leden van het kabinet persoonlijk bedankt voor hun bijdrage aan de Great Reset. Z

o schrijft een vertegenwoordiger van het World Economic Forum aan Sigrid Kaag: “[…] uw bijdragen aan het werk van de Great Reset zullen uitzonderlijk cruciaal zijn bij de komende jaarlijkse bijeenkomst. Uw deelname aan de beraadslagingen in Davos zal tevens verzekeren dat Nederland een grote rol speelt in het vormgeven van de toekomst van het internationale handelssyteem.” Ook Wopke Hoekstra kreeg een dergelijke bedankbrief.

Van Karien van Gennip, de huidige CDA-minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, getrouwd en 4 trillende kinderen, weten we niet of zij ook een brief ontvangen heeft. Haar band met het WEF blijkt in ieder geval niet uit haar c.v.

En waarom pleit Kajsa Ollongren er (namens wie?) voor een europees leger? En wat is de connectie tussen het WEF en Hugo de Jonge?

In antwoord op één van de brieven van Schwab schrijft premier Rutte: “Bedankt voor de uitnodiging van de 50e jaarlijkse bijeenkomst van de World Economic Forum. […] Laat me het belang van de World Economic Forum voor de Nederlandse regering benadrukken. Door de jaren heen hebben we een sterke relatie opgebouwd, zoals ook blijkt uit de substantiële Nederlandse delegatie op de jaarlijkse bijeenkomst.”

Ten aanzien van de landbouwproblematiek en de rol van Nederland bij de Food Innovation Hubs, hier een link naar de Letter of Intent (pdf), waarin Nederland niet alleen haar medewerking aan het World Economic Forum verleent maar tegelijkertijd ook weer eens een stuk soevereiniteit van ons land uit handen geeft.

In het kader van de Great Reset heeft het World Economic Forum deze Global Leaders uitgeroepen tot vertegenwoordigers van de jonge generatie, die ervoor moeten zorgen dat de hervormingsplannen in het langetermijnbelang zijn van toekomstige generaties (van elites).

Dat is dan nog maar het begin. Wie potentieel impactvol en dus gevaarlijk blijkt te zijn, wordt omarmd en belangrijk gemaakt, naar conferenties in alle delen van de wereld gevlogen, gelokt met vacatures, stipendia en andere ondersteuning, onmerkbaar verstrikt in een web van afhankelijkheden waaruit hij of zij ze kan zichzelf niet bevrijden zonder angst om in het niet te vallen. Wie zich verzet men enzich onttrekt aan de omhelzing moet toezien hoe andere hervormers met minder angst om gecorrumpeerd te worden, worden gestileerd tot bakens van hoop.

Op deze manier hoopt het World Economic Forum ervoor te zorgen dat hervormingsbewegingen niet uit de hand lopen, bijvoorbeeld degenen die een deel van de rijkdom van de megarijken willen belasten, of die ernaar streven dat deze obscene rijkdom in de eerste plaats niet tot stand komt door de buitensporige, concurrentiebeperkende intellectuele eigendomsrechten te verminderen, of door de rechten van werknemers te versterken, of door grote bedrijven te dwingen belastingen te betalen zoals iedereen.

Dat is hoe het werkt, hoewel zelden zo openlijk gepresenteerd als in dit hervormingspreventieproject van de elites genaamd de Grote Reset.