Welgeteld één volwassene in het ‘Huis van Afgevaardigden’ tijdens de stemming weigerde over de vraag of Trump moest worden ‘Impeached’

We weten allemaal dat het hoe dan ook je reinste flauwekul is. Partijdig gekissebis, dat op geen enkele manier kan resulteren in het beëindigen van het presidentschap van Donald Trump. Sterker nog, het versterkt zijn positie eerder in de aanloop naar de verkiezingen van volgend jaar. Eén volwassen ‘Democratische‘ afgevaardigde, tevens kansloos kandidate voor de nominatie van haar partij, Tulsi Gabbard, stemde niet voor, of tegen de moties van haar partijgenoten, maar ‘present‘.

Daarnaast stemden twee, respectievelijk drie ‘Democraten‘ tegen de moties, terwijl de ‘Republikeinen‘ een gesloten front vormden. Het zijn belangrijke ‘details‘, die u echter niet snel helder in beeld zult krijgen in de berichtgeving van de ‘Mainstream Media‘. Ik begin mij steeds meer te realiseren dat het niet in alle gevallen een kwestie is van cynisch bedrog, en doelbewuste manipulatie. Dat het geen ‘complot‘ is, maar een ‘aandoening‘.

Dito waar inmiddels op grote schaal kinderen worden ingezet voor het bereiken van politieke doelen die om extreem complexe besluitvorming vragen. Vanuit mijn commentaarpositie lijkt het op prostitutie. Maar dat is voor menige volwassene die zich identificeert met het standpunt van die jongeren een diepe belediging. Hun eigen denkniveau ontstijgt dat van die kinderen niet. En je ziet dat ook terug in het oprukkende gebruik van de term ‘jongere‘ voor mensen die ouder zijn dan achttien.

Zelf ben ik nog van de generatie die in de ‘typetjes‘ van van Kooten en de Bie, de ‘Oudere Jongere‘, een humoristisch verwijzing zag naar ‘aanstelleritis‘ binnen bepaalde groepen volwassenen, die krampachtig probeerden ‘jeugdig‘ over te komen, in de hoop te kunnen profiteren van wat de overheid allemaal te vergeven had. Die het simpele gegeven dat we gemiddeld allemaal langer leven, en vitaler zijn dankzij goede zorg, en voldoende welvaart, zagen als een uitnodiging om hun jeugd te verlengen door welbewust onverantwoorde risico’s te nemen, en de samenleving te ontregelen. Ik zie nu in dat dat een onjuiste inschatting was. Dat het geen parodie was, maar een diagnose.

Die ‘Oudere Jongere‘ kiest in meerderheid niet welbewust, maar is simpelweg seniel. Door het zo op te schrijven maak je geen vrienden, omdat het suggereert dat je je verheven voelt, ‘want volwassen‘, maar dat is niet echt wat ik bedoel over te brengen. De realiteit is, dat kwalificaties als ‘seniel‘, en andere aanduidingen van de geestelijke conditie van een individu, in feite volslagen arbitrair zijn. Er is in de meeste gevallen geen ondubbelzinnige aanwijzing voor een oorzaak van die conditie, noch overeenstemming over de criteria die een messcherp onderscheid maken tussen ‘wel‘ en ‘niet‘. Een been is gebroken, of niet. ‘ADHD‘, of niet, seniel, of niet, is in hoge mate een subjectief oordeel. Ik kan van u zeggen dat u wel heel erg ‘ADHD‘ bent, als u druk in de weer bent, terwijl ik er juist mijn gemak van wil nemen. En ik kan van u zeggen dat u seniel bent, en u kunt van mij zeggen dat ik seniel ben. ‘Welles!‘ ‘Nietes!‘

De volwassene, in mijn beleving, kan best een vitale, levenslustige burger zijn die ‘jong oogt’, en nog leuk mee kan doen met anderen die veel jonger zijn dan hij of zij. Maar op het moment dat een ruzie ontaardt in ‘Welles!’ ‘Nietes!‘, grijpt hij of zij in, voordat de kissebissende partijen elkaar de hersens inslaan. En liefst vér daarvoor. Niet noodzakelijk door nadrukkelijk de kant te kiezen van één van de partijen, tenzij glashelder is wie er gelijk heeft, en wie niet. Maar door de aandacht te vestigen op het gegeven dat we niet voor alle vragen een antwoord hebben. En dus ook niet overal ‘afspraken‘ over kunnen maken. Behalve dat we elkaar niet het mes op de keel moeten zetten.

Die ‘volwassen-modus‘ is in onze ‘feesteconomie‘ geërodeerd, en wordt niet langer herkend als een adequate manier om ellende te voorkomen, terwijl we daarnaast hele generaties hebben opgevoed in het besef dat hun ‘mening‘ telt. Dat was ooit bedoeld als een aanmoediging om te participeren in het publieke debat, waar argumenten en feiten aan het eind van de dag de doorslag geven, maar een kind zal het al snel begrijpen als de belofte dat die ‘mening‘ gehonoreerd zal worden in de vorm van ondersteuning bij de realisatie. Dus niet als het vertrekpunt van een discussie, of mogelijkheid om inspraak te hebben, maar als het eindpunt. Seniliteit wordt ook wel aangeduid als ‘kindsheid‘, en dan als een onderscheiden kwaliteit van het échte ‘kind‘ zijn, als een degeneratie van de verstandelijke vermogens na een fase waarin men ‘volwassen‘ was, op verstandelijk gebied.

Over de vraag of de ‘feesteconomie‘ een oorzaak is, of een gevolg, wil ik mij hier nu niet stellig uitlaten. Tulsi Gabbard, die door haar stem ‘boven de partijen‘ ging staan, is op dit moment kansloos als kandidate voor het presidentschap binnen haar eigen partij, die met de dag meer gaat lijken op een kleuterklas waarvan de ‘juf‘ of ‘meester‘ seniel is geworden. Maar dat verraadt een oordeel van mijn kant waardoor ik net zo kansloos ben om invloed uit te oefenen in deze ‘Draagvlak‘-tijd, en dat vormt voor menigeen met ambitie, of een scherp oog voor wie de ‘Topbanen‘ uit mag delen, en de ‘uitkeringen‘ / ‘subsidie‘ / ‘opdrachten‘ verzorgt in een wereld die gedreven wordt door ‘geld van de overheid‘, een valide motivatie om zich seniel te gedragen.

Seniel gedrag betekent nog niet dat iemand ook seniel is. Calculerend opportunisme dat je volop tegenkomt bij de mensen die zich als ‘Influencer‘ staande proberen te houden in al het infantiele geweld, is onmiskenbaar aanwezig. Maar waar mensen aantoonbaar keuzes maken waar ze zelf serieus last van gaan krijgen, terwijl het niet al te ingewikkeld is om dat te voorzien, of waar betrokkene de schouders ophaalt, na te zijn gewaarschuwd, en zegt: ‘Nou en!? Ik probeer het tóch!’, waarna ze hulp nodig hebben om niet in een ‘ondiep graf‘ te belanden, duidt erop dat er meer gaande is.

Je kunt wijzen op allerlei oorzaken, van de kwaliteit van het onderwijs, drugs- en medicijngebruik, de afwezige ouder, en de ludieke kijk op ‘leidinggeven‘, of ons verlangen om niemand teleur te stellen en iedereen een ‘prijs‘ te geven voor het ‘meedoen‘. Maar eigenlijk zijn dat symptomen, en geen originele oorzaken. Ze versterken onmiskenbaar de trend, maar dat is meer de progressie van het ‘ziektebeeld‘.

Tegelijk moet ook ik onder ogen zien dat ‘volwassen‘ als een gezonde staat niet nauw omschreven is, exact omdat het impliceert dat iemand in volle vrijheid eigen keuzes mag maken, maar daar dan ook zelf verantwoordelijk voor is. Met slechts een ‘vangnet‘ voor mensen die getroffen worden door het noodlot. En dat zijn niet de consequenties van het eigen handelen waarvan ‘men‘ zegt dat ‘niemand dat kon voorzien‘, terwijl alle lichten op ‘rood‘ stonden. Maar omdat de muziek niet stopte, gingen we door met dansen?