Wolkenwietje in Damascus

Damascus – De volkomen wereldvreemde Duitse minister van buitenlandse zaken, Annalena Baerbock, ging met haar Franse collega Jean-Noël Barrot naar Damascus om de door de NATO geïnstalleerde nieuwe leider te ontmoeten. Ze had voor de gelegenheid haar mooiste witte spijkerpak aangetrokken, waar Ahmed al-Sharaa, doorgaans Julani genoemd, vrouwen het liefst ziet in een zwarte ‘tent‘. Julani heeft formeel nog een prijs van tien miljoen Dollar op zijn hoofd staan als terrorist, en kansloos dat hij Annalena eveneens de hand zou schudden, een begroeting die hij wel in huis had voor Barrot, een man.

Damascus Ziedaar de frontale botsing tussen ‘Multipolair‘ en ‘Unipolair‘ in een notendop. De door de NAVO afgezette Assad was uitgesproken ‘Westers‘ in zijn opvattingen, en hij en zijn Britse vrouw moesten moeite doen om het de minder buigzame leiders in de regio naar de zin te maken. Terwijl het in Syrië zelf frontaal botste met de ‘Muslim Brotherhood‘ waar Julani een representant van is. Het leidde tot aanslagen op het leven van Assad’s vader, en van Assad en zijn familie, met bijgevolg repressie van die ‘Muslim Brotherhood‘ in Syrië, vanwege de fundamentalistische intolerantie van die organisatie.

Vergelijkbaar beeld als in de jaren tachtig in Afghanistan, waar de Amerikanen, samen met hun Saoedische geldschieters, Al Qaida en de Taliban hielpen om zich te ontdoen van de seculiere communisten, die werden geholpen door de Russen, waarna we dat land ‘vergaten‘.

Tot begin deze eeuw, toen de NAVO in dat land op zoek ging naar Bin Laden, en we het hele land omwoelden met onze bommen, terwijl Osama in Pakistan zijn nagels zat te vijlen. (Dat we ‘eigenlijk‘ pijpleidingen voor olie en gas door dat land aan wilden leggen, en de Taliban niet mee wilde werken, terwijl we tevens het oog hadden laten vallen op de papaverteelt ten bate van onze farmaceutische industrie, ‘oxycodon‘, en lucratieve illegale handel, dat werd er niet bijverteld).

Tegen de tijd dat we vertrokken, twintig jaar later, omdat het bekeren van de Taliban een onmogelijke opgave was gebleken, de ‘oxycodon‘ epidemie in de Verenigde Staten een slechte pers kreeg, en die pijpleidingen er toch niet zouden komen, hadden we triljarden ‘verbrand‘. De eersten die het land verlieten, letterlijk met koffers vol Dollars, en goed gevulde bankrekeningen in de Golfstaten, waren onze lokale ‘vrienden‘. (En ja, ik ben op de hoogte van de ontkenning, gesteund door goed betaalde ‘fact checkers‘ die dat onwelgevallige aspect moesten zien te begraven, maar er waren ‘ooggetuigen‘).

De Russen en de Chinezen namen onze plaats in, en sluiten ‘deals‘ met de Taliban. In Syrië kreeg Julani van Baerbock en Barrot de opdracht om ervoor te zorgen dat de Russen opkrassen uit dat land, maar de nieuwe leider van Syrië gaf aan dat hij graag zou zien dat de Russen bleven, omdat Syrië en Rusland gedeelde strategische belangen hebben. Auw!

Tot eind jaren tachtig stond de Sovjet Unie voor het ‘Unipolaire‘ communisme. Het ‘Multipolaire‘ kapitalisme van de ‘Vrije Markt‘ veegde de vloer aan met die ideologie, en terecht! De Europese Unie was alles, behalve ‘Unipolair‘. Het was gericht op handel. En verder was elk land vrij om binnen de eigen grenzen keuzes te maken die het volk bevielen. Het werkte als een zonnetje. Ook in de Verenigde Staten was de federale overheid meer een ‘coördinator‘, met vergaande autonomie voor de afzonderlijke staten.

Het hedendaagse Rusland is een afspiegeling van dat kapitalistische ideaal, waar regionale leiders veel autonomie hebben om eigen culturele normen en waarden overeind te houden, waarbij de federale overheid zich beperkt tot het buitenlandse- en defensiebeleid, en het vervullen van een coördinerende rol bij infrastructurele projecten en activiteiten die van ‘landsbelang‘ zijn, die niet aan ‘marktpartijen‘ kunnen worden overgelaten.

Voor mij is het volkomen onbegrijpelijk hoe het in de hoofden van die ‘Bevrijdingsideologen‘ werkt, waar ze keer op keer in de ‘kookpot‘ van de door hen ‘bevrijde‘ inboorlingen terechtkomen, als ‘missionaris‘.

Maar niet willen, of kúnnen leren. Ze passen hun ‘evangelie‘ aan, en proberen het opnieuw, met hetzelfde resultaat. Die hunkering naar ‘gezellig samen‘ zit diep in de mens. ‘Ja, maar dat is een Nazi, luister dan!‘ Nee, hij is onze ‘vriend‘, en we gaan hem ‘bevrijden‘. ‘Ja, maar die man wil jou gesluierd over straat zien lopen, luister dan!‘ Nee, hij is onze ‘vriend‘, en we gaan hem helpen zich te ontdoen van die seculiere dictator. ‘Die aasgier is er op uit om al jouw bezit af te nemen, waarna je hem om een aalmoes kunt vragen, luister dan!‘ Nee, het is onze ‘vriend‘, en we gaan hem helpen de macht te veroveren.

Totaal verblind, peterselie in de oren, en hard zingen om niet te horen, en dan zit je daar in je spijkerbroek op een stoel in een paleis in Damascus, waar je om meer dan één reden totaal wordt genegeerd, en dan slaan de stoppen door. ‘Soep!?! Ik in de soep?!? Weet je wel wie ik ben?!?‘ Ja, een wereldvreemde jonge vrouw met een ‘foute‘ opa waar je trots op bent, die druk is haar land te slopen, en van ons eist dat we de ‘buitenlandse bases‘ sluiten, terwijl Duitsland is volgebouwd met bases van de Amerikanen.

Waarom bemoeiden de Russen zich eigenlijk met Syrië, en steunden ze Assad? Omdat ze zagen hoe de NAVO gebruik maakte van ‘evangelisten‘ om wereldwijd chaos te stichten, traditionele structuren te slopen, en zodoende de weg vrij te maken voor hun ‘Winner-Takes-All‘-roofkapitalistische, parasitaire natte droom. Het ging ze niet om de persoon van Assad, noch territorium. Ze hadden daar een strategisch belang, en dat staat nog fier recht overeind.

Vergelijk het ook met mijn kritiek op de ‘Consensus Wetenschap‘, waarvan ik stug volhoud dat het nog niet naast wetenschap heeft gelegen, omdat het een religie is. Wetenschap is gestoeld op nieuwsgierigheid, polarisatie, ontdekken, en de kunst van het samenwerken met mensen waarmee je het fundamenteel oneens bent, op zoek naar wat ‘waar‘ is, wat ‘werkt‘. De ‘Consensus Wetenschap‘ is het streven om alles te bedekken met een ondoordringbare laag ‘Grey Goo‘. Gezellig! En wie niet ‘gezellig‘ is, kan aan het gas, want wij hebben elektra! Cordon Sanitaire eromheen, en klaar.

Het voorgaande kan ‘intellectueel chaotisch‘ aandoen, maar dat is dan ook exact het hele punt. ‘Unipolair‘ kan niet overweg met fundamentele verschillen. In de ‘aanhef‘ is daar de toon al vijandig of neerbuigend, respectloos, aanmatigend. ‘Multipolair‘ accepteert dat sociale cohesie zijn beperkingen heeft.

De ‘BRICS‘-landen accepteren van elkaar dat ze onderling niet zelden vergaand cultureel verschillend zijn, maar dat handel mogelijk moet zijn ondanks dat, zolang er maar wederzijds respect is. Het gevaar gaat uit van de ‘evangelisten‘, de ‘bevrijders‘, de ‘missionarissen‘, de ‘consensus verkopers‘, en de op territoriale expansie gerichte aasgieren die die ‘nuttige idioten‘ misbruiken als kanonnenvoer.

PS: In de tekst hierboven gebruik ik opzettelijk de oneerbiedige term ‘tent‘ voor de meest strikte vorm van de hijab, omdat in de ‘politieke kringen‘ waarin Annalena Baerbock, en de burgermoeder van Amsterdam, hun wortels hebben op die wijze werd gesproken over dat ‘vrouwonvriendelijke, anti-emancipatoire‘ kledingstuk in een niet al te ver verleden.

Totdat ze radicale Moslims ‘ontdekten‘ als een te ‘bevrijden‘ soort, wat onderstreept dat er niks principieels schuilt in hun standpunten, maar dat het ‘onder de streep‘ slechts gaat om de ‘kale macht‘, en het verkondigen wat hun ‘Masters-of-the-Universe‘, hun ‘voorgangers‘, hen aanreiken als uit te venten standpunt, omdat daar de ‘winst‘ zit. Staande ovatie voor een oud-SS-er? Geen probleem. Monumenten voor SS-ers in de Baltische staten en Oekraïne? Geen probleem. Spreek hen er niet op aan, want dan krijg je de dooddoener dat het ‘complex‘ is ingewreven.

Ja, het ís complex, en daarom moet je het ‘lokaal‘ simpel houden, met een stevige, niet voor meer dan één uitleg vatbare grondwet die voor alle inwoners van een land in gelijke mate geldt, en iedereen gelijk voor de wet. In een eerdere bijdrage heb ik wel beschreven hoe bepaalde vrouwen in een hijab in Dubai volkomen in hun element waren.

Peperdure hijab, van superlichte, elegante stof met een verfijnde afwerking, en hooggehakte schoenen van Louboutin nog juist zichtbaar, evenals een peperduur horloge en gouden sierraden, de laatste I-Phone in de hand, met een hoesje vol échte diamanten, geraffineerd opgemaakte ogen, en een eigen Bentley om van huis naar de haarsalon te rijden.

Ik gun het hen, zonder mijn ogen te sluiten voor de realiteit van vrouwen die dat kledingstuk, en de opgelegde regels, als een gevangenis ervaren. Maar wie ben ik om op grond van die lastige dichotomie de keuze te maken om hen te moeten ‘bevrijden‘?