Indignatie redactie 
Hier op dit blog is de stelling dat we onszelf een rad voor ogen draaien, ook al zijn er onmiskenbaar lieden in de weer die hun best doen om ons te belazeren. Dat laatste overigens niet altijd met opzet, maar veelal ook door een ‘overdreven‘ focus op hun eigenbelang. Zij vinden het zelf uiteraard niet overdreven, en waar onze politieke leiders bestaan bij de gratie van het identificeren van mensen met een ‘behoefte‘, komt er uit die hoek ook geen tegengas.
En ja, het ergste zijn de ‘populisten‘, maar daar versta ik iets anders onder dan in de media gangbaar is. Bij mij valt het samen met ‘oppositie‘. Overigens ook binnen enige ‘coalitie‘, en dan vooral in de aanloop naar nieuwe verkiezingen. Kortom, we zijn als collectief onverantwoordelijk bezig. En het wordt eerder steeds erger, dan dat we leren van onze fouten. In de ‘wandelgangen‘ klinkt overal de roep om ‘méér democratie‘ als de oplossing. En mijn probleem is, dat als je er op wijst dat dan de chaos alleen nóg groter wordt, en we ons eigen graf graven, je op slag volksvijand nummer één bent, en er niemand meer naar je luistert. Terwijl ik toch inzichten meen te hebben die per saldo minder pijn doen dan die we nu voor onze kiezen krijgen.
Helemaal in het begin van de uitbraak van Covid stelde ik al dat ik géén deskundige ben, en geen uitspraak kan, of mag doen over de vraag of het meer een ‘griepje‘ is, of eerder ‘ebola‘. Maar dat er in mijn optiek maar twee opties waren. ‘Lockdown‘ en uitstampen, zoals ze in China en Nieuw-Zeeland, en nog wat landen deden. Of laat maar gaan, en zorg maar voor jezelf. Waar ik het aan medelanders voorlegde keek men mij glazig aan. ‘Lockdown‘ kón helemaal niet, want we hebben recht op onze vrijheid, en we zijn een ‘open‘ samenleving, dus vergeet het maar. Laat maar gaan dan? ‘Viruswaanzin‘? Nee! Ben je gek!? Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?!
HIER een artikel waarin wordt ingegaan op het verschil tussen een ‘griepje‘, en corona-infecties zoals SARS, MERS en de huidige Covid-pandemie. En nogmaals, ik ben géén deskundige, maar op mij maakt het een betrouwbare indruk. Dan nog volgt er niet automatisch uit dat een ‘Lockdown‘ eigenlijk de enige keuze is. Maar laat maar waaien heeft serieuze consequenties, en niet alleen voor de direct getroffen patiënten. Maar delen van het bestaande systeem zullen verzadigd raken, en er is altijd de kans op mutaties die maken dat het virus op termijn alleen maar dodelijker wordt, en ongrijpbaar als je inzet op een vaccin.
Maar het Covid-verhaal is bij lange na niet het enige terrein waarop we collectief de greep op de realiteit hebben verloren. Het wemelt inmiddels van de ‘dossiers‘ die we oneindig veel ingewikkelder hebben gemaakt dan wenselijk, waardoor het één grote, onbestuurbare chaos is geworden. Denk aan de ‘eindeloze oorlogen‘, of aan de ‘vluchtelingenproblematiek‘, maar ook, en misschien we bovenal, onze economie. Of de omgang met andere landen, onze partners, vrienden, kinderen, die we in een perfide ‘Like‘ / ‘Dislike‘ keurslijf hebben gepropt.
En dan kijk je naar zo’n ‘debat‘ tussen twee kandidaten voor het presidentschap in de Verenigde Staten, en hoor je de hele wereld zeggen dat ‘de kiezer‘ het debat heeft verloren, en dan denk ik bij mijzelf: Wáár was die kiezer toen er keuzes gemaakt moesten worden? En dat zal ik u vertellen. Die zat weggedoken achter statistieken van peilingsbureaus die 24/7 de pols voelen van u en mij, en elke ‘boer‘ die we laten vertalen naar een ‘wens‘ van het electoraat. Wat je dan krijgt, is gekkigheid. Een grabbelton van incoherente illusies, met politici die ‘maatwerk‘ beloven. Alsof je met een mammoettanker over de Linge kunt varen.
Iedereen met een milligram verantwoordelijkheidsgevoel beseft inmiddels dat de overheid té groot is geworden, te veel heeft beloofd, te veel hooi op de vork heeft genomen, en met partijen op het vinkentouw die beloven nóg meer te zullen doen. Dat politieke debatten steeds minder over de inhoud gaan, en steeds meer over de vorm, met zo’n wanvertoning als dat debat in de Verenigde Staten als het absolute summum tot nog toe, is volkomen logisch. Want niemand heeft nog het overzicht. En niet alleen op het bestuurlijke niveau, landelijk, maar ook in de lagen daaronder, en op de werkvloer, voorzover je die activiteit nog ‘werk‘ kunt noemen.
Bij ‘Goedemorgen Nederland‘ was een vrouw te gast die directeur is van acht Rotterdamse scholengemeenschappen. Haar werd gevraagd hoe ze dat deed, acht scholengemeenschappen? Was dat geen onmogelijke opgave? En haar antwoord was dat het onmogelijk druk was, maar gelukkig was er op elke scholengemeenschap een directeur met wie ze goed kon samenwerken. Ze was dus de directeur van de directeuren. Ongetwijfeld geboren uit goede intenties, en ‘vraag‘ vanuit de scholen zelf, of de behoefte om nog ergens een leidende functie voor achtergestelde vrouwen te creëren. Maar dat het niet kán werken als je iedereen directeur maakt, dat begrijp ik.
De tragiek is dat we oprecht menen dat deze onbeheersbare chaos een oogstrelend perspectief is voor volkeren elders. Dat zij ons benijden, omdat we het hier zo goed voor elkaar hebben. Wat ik zie, is een ‘verouderingsproces‘, en een eens manhaftige krijger en harde werker die reeds overleden is, maar dat zelf niet beseft. Die vooral de maden en het vuur aantrekt die hem weer zullen doen wederkeren tot de as waaruit hij verrezen is, om het maar even in Bijbelse termen te vatten. Ik mag zelf dan niet religieus zijn opgevoed, maar die beeldspraak begrijp ik wel. Ik heb mij alleen altijd afgevraagd hoe dat nou kan waar het complete beschavingen betreft. Hoe is het mogelijk dat volkeren hun verstand verliezen als ze het goed voor elkaar hebben? Het is fascinerend om te aanschouwen, maar ik kan niet zeggen dat het mij inspireert als ik nadenk over de toekomst van de mensheid als geheel. Ik denk dat er toch een moment moet komen waarin we ons verstand gaan gebruiken waarvoor het bedoeld lijkt te zijn.
