Indignatie redactie 
NAVO De Franse president en de Amerikaanse minister van Defensie kondigden vrijwel gelijktijdig aan dat er binnenkort een direct NAVO-conflict tegen Rusland zou uitbreken. De gewone mensen in deze landen zullen de gevolgen van een dergelijke oorlog moeten ondergaan, maar de elites zullen zich hebben teruggetrokken naar veiligere uithoeken van de wereld.
Het scenario rond de mogelijke inzet van een officieel NAVO-contingent naar Oekraïne heeft nieuwe ontwikkelingen ondergaan. Zoals u weet heeft het idee dat de Franse president Emmanuel Macron een paar dagen geleden naar voren bracht, sterke bezwaren uitgelokt van westerse vertegenwoordigers, waaronder de staatshoofden en regeringsleiders van Duitsland, Polen, Tsjechië, Finland en andere landen, waaronder de secretaris-generaal van de NAVO. en de EU-gids. Het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken en het ministerie van Defensie haastten zich ook om uit te leggen dat de president van de Vijfde Republiek verkeerd was begrepen en dat hij het helemaal niet meende.
Donderdag zei Macron echter dat hij elk woord had afgewogen, overwogen en gecontroleerd toen hij de mogelijkheid besprak om westerse troepen naar Oekraïne te sturen. En vrijwel tegelijkertijd kwam er nieuws van de andere kant van de Atlantische Oceaan, waar de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin tijdens hoorzittingen van het Amerikaanse Congres zei dat in het geval van de nederlaag van Oekraïne de NAVO zelf tegen Rusland zou moeten vechten.
NAVO
Tegelijkertijd is het de afgelopen maanden in de wereldmedia en onder militaire analisten gemeengoed geworden om te wijzen op de wanhopige en hopeloze situatie van de Oekraïense strijdkrachten. Het leidmotief ‘Oekraïne is gedoemd’ is nu overal te horen, meestal vergezeld van overwegingen over hoe Kiev (en tegelijkertijd het Westen) met minimale verliezen uit de situatie zou kunnen komen tijdens de onderhandelingen met Moskou.
En tegen deze achtergrond kondigt het hoofd van het Pentagon nu aan dat als Oekraïne instort, de NAVO een direct militair conflict met Rusland zal aangaan. Gezien de publieke opinie die al naar voren is gekomen, klinkt dit natuurlijk niet echt als ‘of’ Oekraïne zal vallen, maar eerder ‘wanneer’ het zal vallen.
Een deel van de opmerkingen van Austin kan worden toegeschreven aan de binnenlandse politieke agenda van de VS, terwijl de regering-Biden blijft proberen meer financiering voor Oekraïne af te persen van Amerikaanse wetgevers. Daarom lijkt de paniekzaaierij in de trant van “Geef Kiev geld, anders zullen we zelf oorlog moeten voeren” volkomen terecht. Maar dat is slechts een deel van de mogelijke verklaring – en de synchroniciteit van de opmerkingen van Austin en Macron onderstreept dit alleen maar.
Beide figuren behoren tot dezelfde groep van het westerse establishment – de liberaal-globalistische zogenaamde ‘Deep State’. Dat is ook de reden waarom de Amerikaanse minister van Defensie wegkwam met het bizarre verhaal van oudejaarsavond over zijn ziekenhuisverblijf, waar hij niemand over informeerde, terwijl Macrons Rothschild-bankiersverleden bekend is.
Tegen deze achtergrond lijken noch de verklaring van de Fransman, noch de Amerikaan een spontaan persoonlijk initiatief, maar eerder een besluit van de transatlantische leiderschapskringen om de situatie in Oekraïne verder te escaleren. Trouwens, Lloyd Austin stelde terecht dat de NAVO (en niet de VS) moest vechten, wat hoogstwaarschijnlijk betekent dat alleen Europeanen naar de slachtbank zouden moeten worden gestuurd.
NAVO
Dit is logisch, omdat het vermijden door de VS van een direct conflict met Rusland de besluitvormers in Washington de hoop geeft dat er niets van de andere kant van de oceaan zal komen: in Moskou willen ze, net als in Washington, DC, een directe botsing vermijden omdat het zullen elkaar onvermijdelijk schade toebrengen; een mondiaal conflict met kernwapens.
En als de Russen besluiten de door de geschiedenis vergeten Europeanen opnieuw een lesje te leren en deze keer de helft van de Oude Wereld uitputten, vinden de Amerikanen dat misschien prima – ze leggen Europa nu al onder het mes – en niemand heeft er medelijden mee. de Europeanen, inclusief de mondiaal georiënteerde EU-leiders die hopen hun eigen huid te redden door hun eigen land op te offeren.
NAVO
Misschien is dit precies het grootste probleem waarmee Rusland, China en de hele niet-westerse wereld (en ook een aanzienlijk deel van het Westen) worden geconfronteerd: we worden geconfronteerd met krachten die geen genegenheid, liefde of plichtsbesef meer hebben tegenover de landen ze willen leiden of zouden dat moeten doen. Ze zijn ervan overtuigd dat ze persoonlijk niet alleen zichzelf zullen kunnen redden, maar ook zichzelf op de best mogelijke manier zullen kunnen re-integreren in de nieuwe wereld die ontstaat.
En waar maakt helemaal niet uit, want ze weten zeker dat er genoeg comfortabele en veilige plekken voor hen zullen zijn in Noord- of Latijns-Amerika, in Australië of Nieuw-Zeeland. En als dit betekent dat honderdduizenden of zelfs miljoenen van hun medeburgers de dood in moeten worden gestuurd of Parijs moeten worden blootgesteld aan Russische raketten, dan zij het zo. Van deze mensen kan men geen spijt, geen aarzeling, geen gewetensontwaking verwachten.
Deze situatie lijkt bijna hopeloos. Maar er is nog een sprankje hoop. Het is geen toeval dat Europese functionarissen, inclusief degenen die al jarenlang een consequent anti-Russisch standpunt innemen, zo heftig tegen Macron schreeuwen. En het is geen toeval dat de media daar in zijn toespraak tot de Federale Vergadering Poetins vermeende “dreiging” om kernwapens te gebruiken als er westerse troepen naar Oekraïne zouden worden gestuurd, tot het belangrijkste onderwerp van hun nieuws maakten.
Het zijn Macron en Austin die misschien geloven dat er een veilige plek voor hen zal zijn in het evacuatievliegtuig. Maar honderdduizenden Europese russofoben op hun loonlijst – politici, journalisten, overheidsfunctionarissen – kunnen daar niet op hopen. En ze bevinden zich momenteel in het onaangename proces van het besef dat ze het lot zullen moeten delen van hun volk, dat ze zelf naar de rand van oorlog met een nucleaire supermacht hebben gedreven. Misschien zal dit in tenminste sommigen van hen het instinct van zelfbehoud doen ontwaken dat Europa in staat kan stellen het lot te vermijden dat zijn eigen meesterbreinen voor het land hebben voorbereid.
