De poort naar een nieuwe wereld (I)

Met de invoering van het Covid-19 certificaat (eerder nog de Groene Pas genoemd, god mag weten waarom) worden niet-gevaccineerde mensen benadeeld. Bovendien wordt de vrijheid van reizen waarop alle EU-burgers op grond van het EU-Verdrag recht hebben gekoppeld aan het vooral digitale, d.w.z. op de smartphone op te slaan, document. Met welk recht?

De Europese Commissie is weer eens met een onvolwassen voorstel gekomen waarvan alleen de titel (redelijk) goed klinkt. Daarachter zit – hoogstens – niets: de EU-staten moeten het paspoort zelf vullen met inhoud. De door de elite gewenste tweedeling van de maatschappij is op handen.

Sinds juli 2021 zadelt de Europese Commissie de EU-burgers op met een nieuw reisdocument, het zogenaamde “Groene Paspoort”. Ze hebben het niet alleen nodig om landsgrenzen te overschrijden, maar ook om gebruik te kunnen maken van hun bewegingsvrijheid binnen het land: als voorwaarde voor toegang tot culturele evenementen, sportfaciliteiten, restaurants of hotels. Op dit paspoort staat uw coronastatus als “Gevaccineerd – Getest – Hersteld” – voorwaarden die in verschillende toepassingen en combinaties in de meeste EU-landen bepalen wie mag deelnemen aan het sociale leven en wie niet. De basis wordt gelegd door wetten en verordeningen in de afzonderlijke landen, de vraag naar hun fundamentele of constitutionele legitimiteit wordt bedekt door een wirwar van voortdurend veranderende bepalingen en een escalerende uitbreiding van de verplichting om te vaccineren. Deze aantasting van de burgerlijke vrijheden is een kantelpunt in de ontwikkeling van de democratie en de rechtsstaat.

In het tijdperk van het fundamentele burgerrecht op bewegingsvrijheid is anno 2021 het paspoort niet alleen een sleutel tot bewegingsvrijheid, maar ook een instrument waarmee autoriteiten controle krijgen over het verkeer van burgers en buitenlanders. Overal op het nationale grondgebied hebben zij de mogelijkheid om deze bewegingsvrijheid te beperken, voorwaarden aan te verbinden en te controleren. Geheel nieuw is het verzoek om bewegingsvrijheid te koppelen aan de toestand van farmacologische toediening en testen, zoals dat bij coronamanagement het geval is; een andere noviteit sinds Corona is om de alledaagse manieren van het individu aan deze voorwaarden te koppelen en zo niet alleen de bewegingsvrijheid, maar ook tal van andere burgerrechten op te heffen. Het is een schending van het taboe op grondrechten dat breekt met de emancipatorische tradities van het paspoort.

Vaccinatiepaspoorten, zoals die verschenen bij de standaard invoering van vaccinaties tegen infectieziekten met ernstige gevolgen voor leven en gezondheid in zowel de westerse als niet-westerse verzorgingsstaten na de Tweede Wereldoorlog, zijn in principe geen paspoorten. Dit zijn slechts lijsten die artsen en patiënten in staat stellen hun vaccinatiegeschiedenis te begrijpen.
Tegenwoordig worden in veel landen vaccinatiegegevens opgeslagen in elektronische medische dossiers, wat sommigen zorgen baart over de almacht van de gezondheidsindustrie. De kwestie van verplichte vaccinatie(s) doet zich meestal niet voor omdat vaccinatie zonder twijfel als vanzelfsprekend werd beschouwd op basis van medische informatie en routinematige toediening in de loop van de zuigelingen-, conventionele en ongevallengeneeskunde. Slechts voor enkele ziekten (vooral pokken) zijn vaccinaties in de meeste landen gefaseerd verplicht gesteld.

Kinderziektes, die elk schoolkind onvermijdelijk doormaakt en waardoor het dus de nodige antistoffen opbouwt, werden pas opgenomen in het algemene vaccinatieprogramma tijdens de farmacologisering van de samenlevingen en werden in sommige landen verplicht gesteld, maar worden niet universeel aanvaard. Vaccinatiepaspoorten worden alleen gebruikt als aanvulling op het reisdocument (het “echte” paspoort) als bepaalde landen toegang tot gegevens over bepaalde vaccinaties vereisen. Dit geldt vooral voor tropische ziekten en infecties die hoogtij vieren in ontwikkelingslanden en die een groter of kleiner risico vormen voor niet-geïmmuniseerde reizigers; dit zijn echter meestal aanbevelingen die de meeste reizigers graag opvolgen. Vanzelfsprekend worden zieke reizigers die zijn teruggekeerd, onderworpen aan quarantaine en speciale monitoring.

In het geval van het Sars-Cov-2-virus is gekozen voor een geheel andere aanpak. De verklaring van de ziekte als pandemie door de wereld-gezondheidsorganisatie WHO en de opname ervan in nationale maatregelenprogramma’s hebben we al uitvoerig besproken. De medische beoordelingen van het verspreidingsrisico en het gevaar van de ziekte lopen sterk uiteen, maar de informatiebeperking die in de meeste staten en de media wijdverbreid is voorkomt serieuze discussie en afweging.
Overheden vertrouwen op “deskundigen” met veelal wiskundige modellen om lockdown, contacttracering en afstandsvereisten weer te geven als nodig, nuttig en zonder alternatieven. Hiermee wordt niet alleen een principieel onderscheid gemaakt tussen mensen die met het virus in aanraking zijn gekomen (hoewel er zeer grote twijfels bestaan ​​of het door tests kan worden opgespoord – in ieder geval niet met de PCR-tests) en mensen die besmet zijn met het virus (hoewel ook hier de meeste ziektegevallen mild zijn en geen secundaire effecten hebben) in de zin van verwarrende ziektecurves en alarmerende schriktactieken van vermeende overbevolking op intensive care-afdelingen.
De gevolgen van de maatregelen op een groot aantal terreinen van de samenleving, te beginnen met lichamelijk en psychisch welzijn en het gezondheidssysteem, via onderwijs en arbeidsverhoudingen tot de economie, worden uitgesloten of aarzelend, te laat of contra-productief aangepakt. De door velen gedeelde angst dat de maatregelen ernstigere gevolgen zullen hebben voor samenlevingen dan de gevaren van het virus, is inmiddels het kenmerk geworden van smaad van afwijkende meningen van de mainstream.

Met name de interface tussen paspoort en gezondheidscertificaat, die tot uitdrukking komt in het “Groene Paspoort”, moet hier worden bekeken. De aanduiding als “paspoort” is een valse schijn, namelijk dat het document deuren zou openen. In plaats daarvan werpt het duidelijke barrières op: voor wie er toegang mee kan krijgen, houdt het in dat het gaat om een ​​terugkeer naar bewegingsvrijheid, hoewel dit gebaseerd is op de presentatie van iemand met een min of meer gezondheidsrisico (vaccinatie) en met meer of minder inspanning (test) dat aan bijbehorend document wordt gekoppeld. Alleen de derde voorwaarde, herstel, kan worden bereikt zonder verdere fysieke interventies, maar vaak alleen met enige bureaucratische inspanning, en zelfs dit slechts voor een beperkte periode.
Voor wie niet aan deze eisen kan of wil voldoen, is het gepraat over de opening die de vereniging “pas” met zich meebrengt, met de kleur “groen” bekend van het milieu (waar het niets mee te maken heeft), puur sarcasme. Want als je het “Groene paspoort” niet hebt, mis je zulke simpele projecten als het bezoeken van cultuur en restaurants, laat staan ​​naar het buitenland gaan. Daarnaast bestaat het risico van uitsluiting uit de beroepsuitoefening, die gepaard gaat met elk beroep op het opnemen van werkplekken en verplichte vaccinatie, en daarmee een dreigend bestaansverlies.

De “Green Pass” verschilt echter nogal van het gewone paspoort. Het meet de lichamen en voegt ook de vaccinatie- of testuitslag toe aan de lijst met identificerende lichaamskenmerken. Terwijl de conventionele persoonsbeschrijving voornamelijk werd gebruikt om de eigenaar te identificeren, is de nieuwe verplichting geen beschrijving, maar een classificatie: degenen die deze niet hebben behoren tot de gevaarlijkste categorie die het “Handbuch der österreichischen administrativen Polizey” uit 1829 had – om namelijk aan de “dubieuze mensen in het algemeen” te laten zien, dat wil zeggen degenen die niet overeenkwamen met het rationele, verlichte, staatsgelovige, hardwerkende menselijke beeld van het Josephinisme en Vormärz.

De “Groene Pas” is dus een soort anti-pas. In plaats van inclusie en autorisatie dient het om onderscheid te maken tussen gezonde en twijfelachtige mensen (die risico lopen, omdat zieke mensen al onderworpen zijn aan quarantaine volgens het corona-management). Het is zorgwekkend dat degenen die niet zijn gedeporteerd (en niet ziek zijn), als zieken worden behandeld, omdat er geen andere manier is om hun uitsluiting te beargumenteren.
Het ontnemen van bewegingsvrijheid aan een gezond persoon kon niet worden gerechtvaardigd met burgerlijke vrijheden, zelfs niet onder corona-gerelateerde beperkingen. Dus de mensen zonder papieren worden eenvoudigweg als een gezondheidsrisico bestempeld, als ziek. Het is het zoveelste geval binnen de Europese Unie van het omkeren van de bewijslast: vaccinatie of testen geeft u de mogelijkheid om de keuringsinstantie van het tegendeel te overtuigen.

De “Groene Pas” is een privilege, een voorrecht dat kan worden verkregen door de definities van de heersende elite te erkennen en de bewijsprocedures voor twijfelachtige en onschadelijke maatregelen van de overheid te implementeren. Een sterk staaltje onderwerping voor de illusie van vrijheid en veiligheid!

Het is een terugval in het paspoortsysteem en de veralgemening van bewegingsvrijheid als burgerrecht. Nu zijn het weer bepaalde instellingen die – sommige tegen betaling, andere gratis voor het individu, maar ten koste van de sociale zekerheid – het bewijs leveren van het “groene”: artsen, apotheken, laboratoria, test- en vaccinatiestraten, uitgesplitst volgens status in het infectieproces, werkingsduur en toepassingsgebied. Een stortvloed aan instituties die net zo verwarrend is, onderhevig aan constante veranderingen, maar ook onderhevig aan ontwijkmogelijkheden, zoals we die kennen uit de oudere paspoortgeschiedenis van het corporate tijdperk.
Het individu is van hen en hun welwillendheid afhankelijk, zodat hij of zij bijvoorbeeld naar de bioscoop, het sportveld of de kapper kan. Waarom is de lijst met voorwaarden voor het verlenen van privileges beperkt tot de ziekteverwekker Covid-Sars-2? Zijn er geen gevaarlijke ziektekiemen meer die ook op de lijst moeten staan? Moeten we er sowieso op voorbereid zijn dat Covid-Sars-2 de intrede vertegenwoordigt van een farmacologisch tijdperk waarin mensen worden getest op allerlei constante of nieuw opkomende pathogenen om hun status van bewegingsvrijheid te behouden?

Vervolgens rijst de vraag wie er feitelijk bevoegd is om te controleren. Er zijn hier verbazingwekkende parallellen met de beginjaren van het staatspaspoortsysteem. In de klassenmaatschappij waren er geen algemene regels voor de controle van paspoorten en begeleiders: men liet er een zien waar men hoopte dat het een ingang zou openen. Of hij het wel of niet gebruikte bleef in het ongewisse, soms was het misschien zelfs beter om zonder aanbeveling en beschermingsbrief te reizen als deze door de verkeerde persoon was afgegeven.
Dat veranderde met de nationalisatie van het paspoortsysteem in de 18e eeuw, toen de paspoortcontrole zich concentreerde op de grensstations aan de staatsgrens. Zolang het paspoort echter verplicht was voor binnenlandse reizen, dus tot het midden van de 19e eeuw, waren een hele reeks instellingen langs de route verplicht om het paspoortdocument te controleren, en anders geen vervoer (wagen, trein), geen accommodatie en voedsel (herbergiers) en het niet toestaan ​​van doorreizen (politie en bestuursorganen).

Om ervoor te zorgen dat geen “pas-loze individuen” uit andere delen van het land onderdak konden vinden in bossen en dunbevolkte gebieden, werden de heersers met regelmatige tussenpozen aangespoord om “invallen” uit te voeren op hun grondgebied vanwege personeelstekorten bij de staatspolitie, en pasloze mensen werden aangehouden door de staatsautoriteiten met kans op deportatie. Vandaag de dag zijn het weer gastheren, serveersters, hoteliers, culturele organisatoren, beveiligingspersoneel of knuffelende  dienstverleners die min of meer vrijwillig verplicht zijn om de covid-status van hun klanten te controleren, anders mogen ze er niet in, of als ze dat al zijn, moeten ze er uit worden gezet.

We kunnen dus gerust stellen dat de “Groene Pas” (overigens zijn ze van dat “groene” inmiddels ook al teruggekomen, het heet nu een “Covid 19-certificaat”) eigenlijk niets gemeen heeft met het paspoort als autorisatie-instrument. Ten slotte worden paspoorten afgegeven ongeacht de gezondheidsstatus, met alle voordelen van opname als het een felbegeerd staatsburgerschap is in een land met hoge lonen, en alle nadelen die niet-staatsburgers die aanwezig zijn of bereid zijn het land van verblijf binnen te gaan, naast de moeilijkheden die voortvloeien uit hun sociale status, hebben verwacht. Integendeel, de “Groene Pass” keert terug naar het tijdperk van het voorrecht van reizen en sporten. Het is niet de algemeen geldende (burger)wet die toegang geeft, maar een bepaalde lichaamsstatus. Bovendien maakt het verplichte gezondheidscertificaat het paspoort ongeldig en maakt het de vrijheid om te reizen ongeldig. Want als het overschrijden van de grens gekoppeld is aan een bewijs van gezondheid, dan heeft het echte paspoort zijn functie verloren.

Het belangrijkste document in deze tijden is de QR-code, de Quick Response opgeslagen op onze smartphone, die de eigen gegevens en signalen opslaat en koppelt aan de door de staat benoemde portiers en de zelfbenoemde blokwachters van de beschermde zones in realtime of ze ons mogen binnenlaten.

Vluchtelingen worden tegenwoordig zonder een autoriserend reisdocument in een land toegelaten. Zonder coronabewijs loop je als ingezetene van de Europese Unie bij de Belgische grens straks risico op een boete van 95 euro.

Morgen:
Bent u een van de talloze Nederlanders die al volledig zijn ingeënt tegen SARS-CoV-2? We respecteren uw keuze. We vinden het echter ook prima als iemand afziet van een vaccinatie. Wie dit tegen de achtergrond van alle bekende feiten anders ziet, dus mensen wil dwingen zich te onderwerpen aan een verplichte vaccinatie (die er nu nog niet is – wel een indirecte vaccinatie), staat dicht bij totalitarisme. Willen we ècht die kant op?