Met vaccinatiepas en digitaal patiëntendossier naar een Big Brother samenleving

Er zal sterk worden aangedrongen op steeds grotere controles op individuen vanuit industrieën die daarvan kunnen profiteren, of het nu gaat om de groeiende digitale infrastructuur waar die controles op vertrouwen, of de korte termijn boost in het ‘vertrouwen’ van de consument – maar de lange termijn impact op de economie, gelijkheid, sociale cohesie en de vrijheden die onze samenleving vóór het Nieuwe Normaal kende moeten niet worden onderschat!

De Europese Commissie wil de verordening over interoperabele Covid-vaccinatie- en herstelcertificaten, die geldig was tot halverwege het jaar, met een jaar verlengen tot medio 2023. Want er zouden weer enkele gevaarlijke Covid-varianten kunnen verschijnen en het zou kunnen dat er dan een geschikt en effectief vaccin beschikbaar komt. Brussel zegt graag onze mening hierover te willen weten om deze als onderdeel van het wetgevingsproces naar het EU-parlement en de EU-Raad te sturen. We hebben niet de illusie dat met de mening van de burgers ook maar omgekeken wordt.

Het initiatief van de Commissie met de mogelijkheid van feedback is hier in het nederlands te vinden: Extension of EU Digital COVID Certificate Regulation (uitbreiding van de EU-verordening digitale COVID-certificaten). Als u denkt ook maar enige invloed te hebben, dan kunt u uw agressie mening hier kwijt.

Eén van de voorgestelde wijzigingen is nogal duister. Om de prikkel voor vrijwillige deelname aan vaccinonderzoeken te vergroten, moeten alle deelnemers vaccinatiecertificaten kunnen ontvangen, ongeacht of ze het vaccin of een nepmedicijn (placebo) krijgen. Dit is de kers op de taart van de hypocrisie op het gebied van gezondheidsbescherming, die al duidelijk blijkt uit het feit dat mensen die niet kunnen worden gevaccineerd, op gelijke voet worden behandeld met degenen die zijn gevaccineerd, hoewel ze hetzelfde vermeende gezondheidsrisico voor de bevolking vormen als mensen die om andere redenen niet zijn ingeënt.

Maar belangrijker is natuurlijk de stap naar het bestendigen van het vaccinatiekaartcontroleregime. In eerste instantie wordt deze slechts met een jaar verlengd. Maar de rechtvaardiging stelt zulke lage drempels voor een verdere verlenging dat iedereen die ervan uitgaat dat het controleregime na nog eens 12 maanden zou eindigen, behoorlijk naïef is. We citeren:
“Er wordt aangenomen dat nadat een piek in het aantal gevallen van omicron is bereikt, een groot deel van de bevolking voor ten minste een periode zal worden beschermd tegen COVID-19 als gevolg van vaccinatie en/of eerdere infectie. De effecten van een mogelijke toename van besmettingen in de tweede helft van 2022 zijn echter moeilijk te voorspellen. Daarnaast bestaat de mogelijkheid dat de pandemische situatie weer verslechtert door de opkomst van nieuwe zorgwekkende SARS-CoV-2 varianten.
Gezien deze bevindingen kan niet worden uitgesloten dat lidstaten EU-burgers ook na 30 juni 2022, dat wil zeggen de datum waarop Verordening (EU) 2021/953 momenteel afloopt, bewijs van vaccinatie, testen en herstel met betrekking tot COVID-19 opvragen. Om ervoor te zorgen dat burgers van de Unie en hun familieleden niet worden verhinderd om hun digitale EU COVID-19-certificaten te gebruiken, die een effectief, veilig en privacybeschermend middel zijn om hun COVID-19-status te bewijzen, indien na 30 juni 2022 bepaalde beperkingen gelden inzake vrij verkeer in verband met de volksgezondheid moet blijven bestaan.”

De vaccinatiepas is hard op weg om alleen digital-only te worden, alleen digitaal geldig, op de mobiele telefoon of eventueel als papieren afdruk met QR-code. Dat is al het geval in sommige Europese landen. De overheid heeft de regels voor verschillende combinaties van vaccins en ziekte en voor verschillende tijden sinds de laatste vaccinatie zo complex gemaakt dat iets anders dan digitale vastlegging en controle nauwelijks effectief mogelijk is.

Nu moet het bewijs van herstel als toegangsautorisatie voor al het mogelijke ook de digitale weg ingaan. Tijdens hun bijeenkomst op 10 januari hebben de ministers van Volksgezondheidvan de EU-;idstaten besloten om hun eigen ministerie van Volksgezondheid op te roepen “een wettelijke basis te creëren waarmee de verplichting om uitsluitend een digitaal leesbaar bewijs van herstel (QR-code) te presenteren als onderdeel van toegangscontroles tot evenementen, faciliteiten en aanbiedingen op een veilige wettelijke basis wordt geplaatst volgens de corona-regelgeving van de deelstaten, zodat de geautoriseerde status ook via de Corona-Warn-App kan worden weergegeven.”

Ook wil Brussel dat alle testcentra die PCR-tests aanbieden, worden aangesloten op de Corona-Warn-App.

De EU beschouwt het Digitale COVID-certificaat (EUDCC) nu al als een succes, maar softwareontwikkelaars zijn een andere mening toegedaan. De EUDCC, die is aangenomen door 27 EU-staten en 18 andere landen, gebruikt streepjes- of QR-codes in de certificaten die niet zijn versleuteld waardoor ze kwetsbaar zijn voor cybercriminaliteit en misbruik.

Versleuteling – het proces dat nodig is om de informatie van mensen te beschermen – zou een gedeelde, openbare sleutel gebruiken om gegevens te versleutelen en vervolgens een privésleutel om gegevens te ontsleutelen om deze indien nodig leesbaar te maken. Maar het gebruik van een privésleutel in het publieke domein zou geen zin hebben, omdat deze gemakkelijk kan worden verkregen of gestolen. Hierdoor zijn de codes in de certificaten simpelweg niet versleuteld. Zoals de zaken nu geregeld zijn, zou iemand de informatie kunnen stelen door simpelweg over iemands schouder te kijken en een foto van de code te maken. Als criminelen een terminal hacken waarmee mensen een bar kunnen betreden, kunnen ze gegevens van duizenden klanten overhevelen en toegang krijgen tot namen, geboortedata, vaccinstatus en locatie. Verder is er ook niet de infrastructuur aanwezig om encryptiesleutels, gerelateerd aan de digitale identiteit van een persoon, in een gedistribueerde omgeving te verwerken, omdat er geen overeenstemming is bereikt over de gestandaardiseerde aanpak voor het beheer van de betrokken sleutels.

Bepaalde vereisten van de EUDCC maken het moeilijker om te beschermen – het feit dat het offline moet kunnen werken sluit oplossingen uit die vertrouwen op veilige servers. Digitale identiteitsexperts werken aan een technologie die gebruik zou maken van blockchain, maar dit is nog in een te vroeg stadium voor implementatie in de COVID-certificaten. We kunnen voorlopig nog even rustig ademhalen, lijkt het.

Maar vergeet niet dat deze trein allang in beweging is: in Duitsland wil de groen-zwarte regering in Baden-Württemberg als proefproject een vaccinatieregister invoeren ter ondersteuning van de  geplande algemene vaccinatieplicht, zodat dat op federaal niveau sneller kan. Brussel roept Stuttgart op om een ​​centraal register te onderzoeken. Staatsminister van Volksgezondheid Manfred Lucha (Groenen) legt dit als volgt uit: “Eén ding is me duidelijk: een vaccinatieregister is een belangrijk onderdeel van de modernisering van de administratie en, dankzij de mogelijkheid om het te koppelen aan digitale patiëntendossiers, een centraal onderdeel van de digitalisering van de zorg.”

De Duitsers zijn al in een vergevorderd stadium en het zal ons niet verbazen dat dat ook in ons land zo is (alleen wordt er hier door de regering niet echt transparant beleid gevoerd). Allereerst is er volgens het Duitse ministerie van Volksgezondheid een digitale vaccinatiepas gepland met vrijwillige registratie van alle vaccinaties. Ook wordt nagegaan of een dergelijk paspoort verplicht kan worden bij een pandemie. Volgens wat Bill Gates, de WHO, het WEF en andere belanghebbenden te zeggen hebben, is de pandemie het Nieuwe Normaal. De ervaring van de afgelopen twee jaar spreekt daar zeker niet tegen.

De koppeling met het digitale patiëntendossier zou er dan voor zorgen dat ook de overige gezondheidsgegevens, in ieder geval technisch, overal kunnen worden opgevraagd (door wie?). Dit is waarschijnlijk het eerste van belang bij het overschrijden van grenzen, waar de douaniers in een goede positie verkeren om u te dwingen uw gegevens “vrijwillig” vrij te geven, of anders niet geheel vrijwillig aan de andere kant van de grens te blijven.

Het is geen toeval dat de Gates Foundation en de Rockefeller Foundation het werk van de WHO aan richtlijnen voor de digitale vaccinatiekaart hebben gefinancierd. Ze zijn ook de belangrijkste drijfveren van ID2020, de campagne om een ​​wereldwijd interoperabele digitale identiteitsdatabase voor alle mensen te creëren. De bewapenings- en IT-beveiligingsgroep Thales heeft digitale vaccinatiecertificaten beschreven als een toegang tot een universeel mobiel digitaal identiteitsbewijs.

Ook is het niet zo belangrijk of deze digitale vaccinatiepas (en herstelbewijs) gedurende of slechts op bepaalde tijden verplicht is. Volgens de ideeën van het op de VS gerichte conglomeraat van machtige stichtingen, IT-bedrijven, adviesbureaus en bedrijfslobby’s, dat tegelijkertijd de drijvende kracht is achter de wereldwijde vaccinatiecampagne en de campagne voor de digitaal-biometrische identiteit van alle mensen op aarde (zoals naast de wereldwijd geharmoniseerde vaccinatiecertificaten), zal het vaccinatiecertificaat permanente ID-kaarten, paspoorten en rijbewijs als de belangrijkste identificatiedocumenten vervangen.

In een aantal landen zijn de beheerders van de vervaardigde apps een samenwerking aangegaan met ID-Now. Hiermee kunnen gebruikers naast het digitale vaccinatiecertificaat ook hun geverifieerde ID-gegevens lokaal opslaan in de app op hun smartphone. Zo bezoek je een restaurant, café of bar exclusief met de app en zonder handmatig een identiteitsbewijs te controleren. Voor de beheerders van de app is dit nadrukkelijk de voorbereiding op de tijd na de pandemie. Zij zien de toegangscontroles bij alle mogelijke ingangen als een vast onderdeel. De geautomatiseerde controle van de bewegingen van burgers moet mogelijk zijn zonder hiaten. Het is de ultieme realisatie van Big Brother.

Als dit namelijk eenmaal is toegepast, gaat het door, zelfs als er geen pandemie is. De controle-infrastructuur is er immers, evenals de vraag van de overheid en het bedrijfsleven naar de gegevens, en een populatie die bang (gemaakt) is zal het nog lange tijd prettig vinden als alleen mensen met een “up-to-date vaccinatiestatus” over corona, griep en andere infectieziekten met hen in het vliegtuig mogen stappen of een locatie bezoeken. Als we ons entreebewijs dan digitaal betalen – het kan straks niet anders – en de vaccinatiepas wordt gekoppeld aan het digitale patiëntendossier, zoals de ministers van Volksgezondheid graag willen, dan zullen overheden en organisaties voorzien van (wereld)machten met computerprogramma’s in staat zijn om ons volledige bewegingsprofiel, al onze financiële gegevens en al onze gezondheidsgegevens op te roepen vanaf elke computer – zowel voor voortdurende observatie als voor gedetailleerde analyse achteraf in het geval dat iemand op een bepaald moment in een bepaalde persoon geïnteresseerd raakt.

Bijzonder aantrekkelijk is ook de mogelijkheid om over deze databases analyseprogramma’s te draaien, die bepaalde patronen in de data opzoeken en de corresponderende personen markeren die nog niet eens op het scherm waren. Ze kunnen interessant zijn omdat ze dingen doen of eigenschappen hebben die de autoriteiten wantrouwen, of omdat ze bijzonder lucratieve klanten zijn voor bepaalde bedrijven aan wie de gegevens kunnen worden verkocht.

Mocht het zorgstelsel te duur worden (en dat vindt de politiek nu al) dan kunnen dergelijke programma’s ook worden gebruikt om te bepalen wie welke behandeling verdient en krijgt en wie niet, bijvoorbeeld omdat ze geen dieet- en fitnessadviezen hebben gevolgd of omdat hun statistische resterende levensverwachting laag is.

Dat de Europese Unie, en dus ook ons land, veel weg heeft van een corpocratie, blijkt uit de intensieve lobby van grote bedrijven, het World Economic Forum en managementadviesbureaus waar meer dan gewenst nauw wordt samengewerkt, zoals bijvoorbeeld Deloitte. Behalve dat dit soort bedrijven en instanties regelmatig complete wetsvoorstellen schrijven (die dan ook klakkeloos worden aangenomen door onze volksvertegenwoordigers) hebben zij al vele malen opgeschreven wat er aan gedaan kan worden, bijvoorbeeld in Deloitte’s “Global Health Care Outlook” die begin februari werd gepubliceerd (met de ondertitel: “Are we finally seeing the long-promised transformation” – Zien we eindelijk de lang beloofde transformatie?” Een samenvatting daarvan is te vinden op de website van het Nazi Hoofdkwartier World Economic Forum.

Omdat de meeste gezondheidszorgstelsels in verschillende mate ondergefinancierd zijn, adviseren de bedrijven niet ​​om meer geld te verstrekken of de exorbitante winstmarges van de farmaceutische bedrijven te verlagen. Nee, ze propageren een virtueel zorgsysteem, een kosteneffectief “digitaal gezondheidsbeheer”. Daarbij kan “een geïntegreerd platform verbonden door een digitale controletoren met proactieve AI-functies de stroom van patiëntgegevens optimaliseren en de efficiëntie van artsen en middelen verhogen.” Het vergroten van de afstand tot de patiënt speelt geen rol meer.

Door alle spelers in het zorgsysteem – dus overheid, verzekeraars, IT-bedrijven, zorggroepen – te netwerken en realtime data te ontvangen en uit te wisselen van mensen die zijn uitgerust met allerlei sensoren, wordt ervoor gezorgd dat iedereen de juiste behandeling krijgt op het juiste moment.

Deloitte besteedt bijzondere aandacht aan de mentale gezondheid van mensen, want hier gebeurt veel. De coronapandemie en de maatregelen die zijn genomen om deze tegen te gaan, zouden ervoor hebben gezorgd dat een golf van depressies, angststoornissen en andere psychische aandoeningen en problemen door de bevolking zou gaan woekeren. Overheden, verzekeraars en werkgevers zeiden zich zorgen te maken over de geestelijke gezondheid en het welzijn van hun burgers, polishouders en werknemers. Nogmaals, het wondermiddel zou in hun ogen kunstmatige intelligentie, digitalisering en telegeneeskunde moeten zijn. De tijdrovende therapiesessie wordt vervangen door “korte, doelgerichte therapiemodellen”. Er moeten handige en goedkope apps worden gebruikt.

Wilt u uw mentale gezondheid en de normaliteit van uw gedrag voortdurend laten monitoren door apps die al uw gegevens direct doorsturen naar de autoriteiten, werkgevers en verzekeraars, die deze dan analyseren, aanvullen en met elkaar delen? Waarschijnlijk niet. Als je het tòch moet doen, bijvoorbeeld omdat je anders veel hogere verzekeringspremies zou moeten betalen, dan ga je niet proberen ziektes en je eigen gedragsproblemen te ontdekken, maar te verbergen. Dat zou het ziekteverzuim aanzienlijk kunnen verminderen, maar pas na de Tijl-Uilenspiegel-methode.

Regelgeving zou dus nodig zijn. Zo zien Deloitte en het World Economic Forum dat ook. Om ervoor te zorgen dat overheden dit niet op hun eigen onhandige manier doen die de vrijheid van bedrijven te veel inperkt, hebben ze samen een toolbox voor regelgeving ontwikkeld. Het bevat onder meer instrumenten voor het beveiligen van persoonsgegevens en “principes en standaarden voor de veilige, ethische en strategische introductie van digitale GGZ.” Dan kan er toch niets meer mis gaan?

Er kan ook niets mis gaan als je hun aanbeveling opvolgt:
“Naast de interesse in het gebruik van digitale oplossingen voor geestelijke en gedragsmatige gezondheidszorg, groeit de discussie of het zinvol is dat werkgevers meer betrokken raken en investeren in het bevorderen van geestelijke gezondheid en welzijn op de werkplek in plaats van de overheid, verzekeraars of het overlaten aan de arbeiders zelf. Werkgevers hebben er een gevestigd belang bij: een slechte geestelijke gezondheid beïnvloedt de algemene gezondheid, het vermogen om productief te werken (of helemaal niet), relaties met anderen en de maatschappelijke kosten die gepaard gaan met werkloosheid, gezondheidszorg en sociale zorg.”

Deloitte stelt zich hier bewust naïef op. Een organisatie gevestigd in de VS, waar nauwelijks bescherming bestaat tegen onterecht ontslag, kan niet anders dan opmerken dat de snelste en vaak meest efficiënte manier voor werkgevers om mentale problemen op de arbeidsmarkt op te lossen, is om werknemers te kunnen ontslaan. De “patiënten” moeten worden aangemoedigd om actiever betrokken te zijn bij het beheer van hun gezondheid door gebruik te maken van trackers en andere monitoringapparatuur, die dankzij de mobiele 5G-technologie volledig nieuwe mogelijkheden bieden:
“5G maakt van niet-traditionele zorgpunten effectieve wapens (weaponizes). Geavanceerde draadloze technologieën zullen ons welzijn continu monitoren en bieden realtime inzichten en gepersonaliseerde gedragsbegeleiding. Laten we zeggen dat u naar uw werk rijdt en uw AI-assistent vertelt u dat u vanmorgen uw laatste bloeddruk- en statinepillen hebt opgebruikt. De AI-assistent zegt ook dat er drie afslagen verderop een apotheek is en dat hij zo vrij is geweest om daar uw recepten klaar te leggen. U verlaat de snelweg, stopt bij de drive-in apotheek en haalt uw pillen op. Een handige omweg van vijf minuten vermijdt het onderbreken van de medicatie-inname. Met dit soort ‘milieu-intelligentie’ kunnen we ons welzijn in de toekomst proactief beheren.”

… en de verzekeringsmaatschappij zal er onmiddellijk achter komen als u de AI niet volgt, en in dit geval zullen ze uw verzekeringspremie verhogen of de gezondheidsbescherming verminderen. Geweldig, toch?

En dan moet natuurlijk alles in de cloud worden verpakt, dat wil zeggen op de servers, die meestal worden beheerd door de grote Amerikaanse bedrijven zoals Amazon en Microsoft, en dankzij de CLOUD Act wereldwijd toegang hebben tot de (in eerste instantie) Amerikaanse diensten.

Berichten uit China laten al zien waar dat toe zou leiden. Daar is een startup die kleine chips onder de huid van mensen implanteert. Deze zouden lichaamsfuncties meten en zouden kunnen worden verbonden met een overheidsserver. Niet iedereen is zo enthousiast over dit perspectief. Volgens een recent artikel van het World Economic Forum werd in 2021 alleen al in de VS ongeveer 30 miljard dollar geïnvesteerd in telegeneeskunde. “We betreden het tijdperk van het ‘Internet van Lichamen’, waarin onze fysieke gegevens worden verzameld door een reeks apparaten die worden geïmplanteerd, ingeslikt of gedragen” – zo beschreef het World Economic Forum deze ontwikkeling al in juni 2020. Een ziekenhuisafdeling in China werd als grensverleggend omschreven, waar de lichaamsfuncties van alle patiënten centraal worden geregistreerd en bewaakt met behulp van sensoren, zodat het medisch personeel niet meer in contact hoeft te staan met de patiënten.

Een rapport van het Amerikaanse militaire onderzoeksinstituut Rand vat het in een notendop samen: “Het internet van lichamen kan doorbraken in de medische wetenschap teweegbrengen, maar ook een surveillancemaatschappij mogelijk maken met een indringing in de persoonlijke sfeer op een ongekende schaal.” De campagnes van het World Economic Forum en haar useful idiots regeringsleiders, ceo’s en anderen die door hen hopen op een mooie carrière, waarover we eerder hebben geschreven in het kader van ID2020, Lockstep en Known-Traveller, laten er voor ons geen twijfel over bestaan ​​dat dit de tweede belofte is die wordt gedaan om het Internet of Bodies (IoB) – zoals het in het engels genoemd wordt -vooruit te helpen.