Indignatie redactie 
Met de benoeming van Liz Truss tot premier komt het conflict tussen de conservatieve regering en de Britse arbeidersklasse in een beslissende fase.
In de Tory-partij, die nog steeds 170.000 voornamelijk oudere leden telt, kozen ongeveer 80.000 welgestelde reactionairen Liz Truss voor het hoogste ambt van Groot-Brittannië. Ze wordt beschouwd als de kandidaat die de oorlog tegen Rusland en China het meest meedogenloos zal bevorderen en de klassenstrijd in het Verenigd Koninkrijk het meest brutaal zal afdwingen.
Na het gedwongen aftreden van Boris Johnson in juli verklaarde de Socialistische Gelijkheidspartij:
De politieke angst achter de leiderschapsuitdaging die bijna tot de ineenstorting van de regering leidde, is dat Johnson te verdeeldheid zaait en een figuur in diskrediet brengt. In de ogen van de heersende klasse kan hem de volgende fase van hun offensief tegen de arbeidersklasse of de voortzetting van de NAVO-oorlog in Europa niet worden toevertrouwd.
De Britse bourgeoisie bevindt zich in een politieke crisis die geworteld is in een wereldwijde kapitalistische ineenstorting, een nog steeds woedende pandemie, een snel stijgende wereldinflatie, een handelsoorlog, het uitbreken van oorlog en, belangrijker nog, een heropleving van de klassenstrijd.
Net voordat Truss’ verkiezing werd aangekondigd, schreef de Daily Telegraph : “Voor het eerst sinds Margaret Thatcher zal Groot-Brittannië een principiële, klassiek liberale, marktgerichte, goed gelezen, economisch geletterde en politiek geëngageerde premier hebben.”
Liz Truss begon tien jaar geleden haar positie in de Tory-partij op te bouwen toen ze, als nieuw gekozen parlementslid, co-redacteur was van het boek Britannia Unchained, geschreven door verschillende leden van een Tory-groep genaamd Thatcherite-Free Enterprise Margaret Thatcher. Dit boek hekelt “opgeblazen overheid, hoge belastingen en overregulering” in het VK. Britse arbeiders zijn geprezen als “de ergste slappelingen ter wereld” en lof van “economieën als Singapore, Hong Kong en Zuid-Korea” werd geëvenaard door oproepen voor meerdere vrijhandelszones.
Met betrekking tot de pandemie zei Truss onlangs dat er onder haar leiding “geen lockdowns” en “geen verplichte maskers meer” zouden zijn.
Achter deze monsterlijke persoon staat een regering zonder enig volksmandaat. In haar poging om de dictaten van de financiële oligarchie uit te voeren, bedreigt ze miljoenen mensen met ellende, dictatuur, het uitbreken van een derde wereldoorlog en nucleaire vernietiging.
Truss treedt aan tijdens een verwoestende crisis in de kosten van levensonderhoud. Op hol geslagen inflatie en stijgende brandstofkosten hebben geleid tot een golf van stakingen in de spoorweg-, post- en telecomsectoren die op het punt staan zich naar miljoenen anderen uit te breiden.
Liz Truss is berucht om haar oorlogszucht tegen Rusland. Het hoogtepunt werd bereikt in augustus toen haar werd gevraagd of ze de Trident-kernwapens van Groot-Brittannië zou activeren, zelfs als dit “wereldwijde vernietiging” betekende. Truss antwoordde zonder enige emotie: “Ik ben er klaar voor.”
Truss heeft ook toegezegd de militaire uitgaven tegen 2030 te verhogen tot 3 procent van het BBP, wat een enorme impact zou hebben. Volgens de militaire denktank Royal United Services Institute (RUSI) zou dat een toename van 30 procent van het aantal troepen betekenen en een duizelingwekkende 157 miljard pond kosten.
Om dit te financieren zouden de inkomstenbelastingen met 5% moeten worden verhoogd en de sociale uitgaven in ongekende mate moeten worden bezuinigd. £ 157 miljard is het equivalent van de jaarlijkse uitgaven van de National Health Service (NHS) in het VK.
De heersende klasse is van plan de oorlog in Europa te laten escaleren door militaire actie te ondernemen tegen China en tegelijkertijd de honderden miljarden euro’s terug te vorderen die tijdens de pandemie naar de grote bedrijven zijn gevloeid. Ze weet dat ze dit onder de omstandigheden van een woedende economische crisis onmogelijk met democratische middelen kan bereiken.
Het Royal United Services Institute (RUSI) heeft de aangekondigde militaire uitgaven van Truss inderdaad “het einde van het vredesdividend” genoemd, en de RUSI-beoordeling stelt: “Sinds het midden van de jaren vijftig is Groot-Brittannië in staat geweest om het groeiende aandeel van zijn nationaal inkomen besteed aan de nationale gezondheidszorg en staatspensioenen door het aandeel van het BBP dat aan defensie wordt besteed te verminderen. opofferingen vereist.”
De voorbereidingen voor de brute onderdrukking van sociaal verzet zijn goed gevorderd.
De dag voor de overwinning van Truss berichtte de Sunday Times over een uitgelekt strategiedocument van de Britse politiechefs met noodplannen om een mogelijke inflatiecrisis aan te pakken. De krant verwacht blijkbaar dat de misdaad zal toenemen en de openbare orde zal instorten. De dreiging van massale onrust “als reactie op aanhoudende en pijnlijke economische druk” was voor een hoge functionaris aanleiding om te waarschuwen: “De koortsachtige omstandigheden die leidden tot de rellen in Londen van 2011 zouden kunnen terugkeren.”
De belangrijkste zorg van de Tories is echter niet alleen de onrust, maar het collectieve verzet van de arbeidersklasse.
Als reactie op de spoorwegstakingen heeft de regering al wetten gemaakt om contractarbeiders als stakingsbrekers in te zetten. Truss zal nu een “minimumdienstenwet” invoeren die stakingen verbiedt in alle belangrijke industrieën en diensten, inclusief het onderwijs en de nationale gezondheidsdienst.
Transportminister Grant Shapps heeft de inhoud van dit wetsvoorstel al uiteengezet in de Daily Mail , en hij pochte: “We gaan deze sloebers aanpakken (…) net als Thatcher.” De wet stelt ook hogere drempels voor een stemming vóór de staking, en de opzegtermijn voor stakingen moet twee keer zo lang zijn als voorheen. Verder is er een verplichte “beraadslagingsperiode” en steeds nieuwe stemmingen gepland, en is er slechts één staking per stem toegestaan. Het recht op piketlijnen zal ook worden beperkt en boetes tot £ 1 miljoen zullen worden overwogen als een vakbond deze anti-stakingswetten overtreedt.
De verantwoordelijkheid om de Tories in staat te stellen een dergelijk offensief te lanceren, ligt volledig bij de PvdA en de vakbonden.
De Tories kwamen in 2010 in een coalitie met de liberaal-democraten aan de macht omdat miljoenen arbeiders zich hadden vervreemd van de Labour-partij van Tony Blair en Gordon Brown. De belangrijkste redenen waren de oorlog in Irak in 2003 en de redding van de banken in 2008, die het ’tijdperk van bezuinigingen’ inluidde.
Duizenden arbeiders die terug wilden vechten tegen de Tories en de Blairisten stemden voor Jeremy Corbyn als Labour-leider, maar vernamen dat hij voor beiden had gecapituleerd.
Tegenwoordig opereert Labour, onder Sir Keir Starmer, in een feitelijke coalitie met de Tories, die hun pro-oorlogsbeleid ondersteunt en helpt de stakingen te onderdrukken. In de onmiddellijke nasleep van de verkiezing van Truss, toen zelfs de liberaal-democraten opriepen tot vervroegde verkiezingen, feliciteerde Starmer ‘onze volgende premier, Liz Truss, die zich voorbereidt op zijn ambt’.
Buiten het parlement controleert en onderdrukt de vakbondsbureaucratie de klassenstrijd. In de zomer deed ze er bijvoorbeeld alles aan om de stakingsgolf in te dammen en een bredere opleving van vakbondsacties te voorkomen. De stakingen raakten geïsoleerd en velen waren uitverkocht met subinflatoire loonsverhogingen. Tegelijkertijd verhindert een langdurig stemproces dat de grootste bataljons arbeiders in de NHS, de lokale overheid en het onderwijs de strijd aangaan.
De vakbonden en de PvdA hebben veel van hun gezag verloren door decennia van verraad. De spanningen in de klassen zijn erg groot omdat van arbeiders wordt verwacht dat ze nog harder werken voor nog minder loon, terwijl ze worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen. Het ontketenen van de sociale macht van de arbeidersklasse hangt dus af van het loskomen van de wurggreep van de vakbonden en de Labour Party.
De Socialistische Partij voor Gelijkheid biedt haar steun aan de oprichting van actiecomités op elke werkplek om de klassenstrijd onafhankelijk van de vakbondsbureaucratie te voeren. Deze comités moeten strijden voor een verenigd offensief, een algemene staking, gericht op het omverwerpen van de regering. Via de International Workers’ Alliance of Action Committees (IWA-RFC) moeten Britse arbeiders in elk land contact opnemen met hun klassenbroeders en -zusters. Internationaal verenigd, wordt de arbeidersklasse een onstuitbare kracht.
We roepen de arbeiders op om gehoor te geven aan de roep om onmiddellijke algemene verkiezingen om de beste voorwaarden te scheppen voor de ontwikkeling van politieke oppositie tegen de gemeenschappelijke agenda van Tory en Labour. Daarbij moeten we 1) de meedogenloze escalatie van de oorlog tegen Rusland stoppen, 2) een einde maken aan de eindeloze overdracht van Covid-19, massale infecties en overlijden, en 3) een einde maken aan de meedogenloze aanval op de levensstandaard en democratische rechten van de arbeidersklasse.
De enorme strijd die voor ons ligt, moet worden gevoerd op basis van een socialistisch en internationalistisch programma. Dit vereist de opbouw van het revolutionaire leiderschap van de Socialistische Gelijkheidspartij en het Internationale Comité van de Vierde Internationale.
