Wat gebeurt er achter de schermen bij de FED?

In plaats van mee te helpen het moeras te dempen, plundert de Amerikaanse centrale bank, met hulp en medeweten van politici, ’s rijks schatkist via de New York Fed.

De rol van de Federal Reserve onder de Amerikaanse wetgeving (de Federal Reserve Act) is om op te treden als de centrale bank van de natie en als laatste, ultieme geldschieter van commerciële banken die zich in een crisis bevinden, en om het monetaire beleid vast te stellen om de dubbele doelstellingen van stabiele prijzen (die zowel deflatie als op hol geslagen inflatie voorkómen) en tegelijkertijd de werkgelegenheid te maximaliseren.

Maar sinds december 2007 houdt de Federal Reserve eenvoudigweg er een eigen agenda op na, onafhankelijk van de wet die erop van toepassing is. De Federal Reserve – het instituut is niet federaal, en reserves heeft het al helemaal niet – heeft besloten om de rol van het instandhouden van het moeras op Wall Street uit te besteden aan één van haar 12 regionale Federal Reserve-banken, de New York Fed.

De eigen agenda van de New York Fed behelst het tentoonspreiden van een glimmend object voor de mainstream media in een “kijk hier maar niet daar”-operatie. Tijdens de financiële ineenstorting van Wall Street in 2008, die de Amerikaanse economie in de ergste crisis sinds de Grote Depressie heeft geduwd, was het glanzende object een vierletterig acroniem genaamd TARP, een afkorting voor Troubled Asset Relief Program.

TARP was een door het Amerikaanse Congres goedgekeurde bailout van de belastingbetalers die de banken van Wall Street van de ondergang moesten redden, inclusief de banken die de crisis hadden veroorzaakt (die dat deden door hun federaal verzekerde bankeenheden in derivatencasino’s te veranderen). De mainstream media waren destijds razend enthousiast over TARP, omdat het in de herfst van 2008 hompen van $ 10 miljard tot $ 45 miljard uitdeelde aan de grootste banken op Wall Street, en kleinere bedragen aan kleinere banken die in paniek waren geraakt.

Maar terwijl het glimmende TARP-object van $ 700 miljard overal op de voorpagina’s van de kranten stond, had de New York Fed, zonder goedkeuring van het Congres of zelfs ook maar enig medeweten van dat Congres, een geheime bailout van $ 29 biljoen verstrekt aan banken van Wall Street. De New York Fed gebruikte haar onbeperkte vermogen om uit het niets geld te creëren om banken van Wall Street en hun handelshuizen, maar ook internationale buitenlandse banken en centrale banken, te bedienen, met het leeuwendeel van $ 29 biljoen aan doorlopende leningen, tegen een fractie van de rente die deze financiële ondernemingen op de open markt in rekening zouden zijn gebracht. Deze doorlopende leningen zijn in het geheim in december 2007 begonnen en hebben tot en met 21 juli 2010 geduurd.

De Federal Reserve was zó wanhopig om die $ 29 biljoen geheim te houden voor het Amerikaanse volk, dat ze publicatie ervan meer dan twee jaar voor de rechtbank aanvocht, met het argument dat het Amerikaanse volk geen recht had op deze informatie. Het verloor die strijd.

Dit keer hebben de Federal Reserve en de New York Fed hun stiekeme spel schaamteloos in een hogere versnelling gegooid omdat ze een veel groter glanzend object hebben: een dodelijke pandemie die het nieuws domineert en effectief elk netwerk of krantenverslag weg houdt bij wat er allemaal achter de schermen gebeurt bij de New York Fed.
Overal in de mainstream media wordt gezegd dat het corona-virus de wereldeconomie fors heeft verzwakt. Dat is slechts ten dele waar: het heeft vooral laten zien hoe fragiel en kwetsbaar die wereldeconomie in elkaar zit. Meer dan tien jaar na de financiële crisis van 2008 is er gewerkt aan een langzaam herstel, waarbij de schulden exponentieel gegroeid zijn en de rentetarieven het laagst in de wereldgeschiedenis. Centrale banken kopen van alles op, zelfs slechte aandelen, en geven aan de financiële markten het sein dat investeren risicoloos geworden is.
Veel mensen leven op de pof en zijn blij als zij het eind van de maand halen. Nu komt men erachter dat het in werkelijkheid bij veel bedrijven ook zo toegaat. Weinig reserves, geen mogelijkheid om zichzelf te redden zonder door de overheid financieel gecompenseerd te worden, en dat na slechts een paar weken….

Wat er bij de New York Fed gebeurt, is hetzelfde als tijdens de financiële crisis van 2007 tot 2010. De gemiddelde Amerikaan krijgt de kruimels toegeschoven van de stimuleringswet die bekend staat als de CARES Act, terwijl de banken op Wall Street astronomische bedragen krijgen toegeschoven, dankzij de wijd open gezette geldkraan van de New York Fed.

Erger nog, in wat op een samenzwering van stilte begint te lijken, heeft geen mainstream nieuwsuitzending gerapporteerd over de meer dan $ 9 biljoen (!) aan supergoedkope repo-leningen die de New York Fed sinds 17 september 2019 in Wall Street-handelshuizen heeft gepompt of zelfs maar over het feit dat die leningen verstrekt zijn – vier maanden vóórdat de eerste coronavirus-zaak werd gemeld in de Verenigde Staten en in een tijd dat president Trump op tv opschepte over de ongekende robuustheid van de Amerikaanse economie.

Even zorgwekkend is dat de New York Fed weigert de namen vrij te geven van welke van deze handelshuizen het leeuwendeel van deze $ 9 biljoen aan noodfinanciering hebben ontvangen. Het merendeel van deze handelshuizen is eigendom van beursgenoteerde wereldwijde banken. Volgens de wet hebben hun aandeelhouders het recht om alle materiële feiten te weten die betrekking hebben op de financiële toestand van die naamloze vennootschap. Maar dat is niet gebeurd en de Securities and Exchange Commission, die verantwoordelijk is voor de handhaving van de effectenwetgeving, heeft tot op de dag van vandaag hierover gezwegen.

En dit keer houden de tekortkomingen van Wall Street in het Congres een pistool op het hoofd van het Huis van Afgevaardigden en de Senaatsleden die wanhopig op zoek zijn naar hulp voor de kleine bedrijven en werkloze arbeiders in hun eigen staten, door een nieuwe $ 4,54 biljoen grote bailout te eisen (en te krijgen) voor Wall Street, waar de belastingbetaler op zal draaien voor $ 454 miljard aan verliezen. (Wanneer die $ 454 miljard opraakt, is de duidelijke verwachting dat het Congres zal worden aangesproken om méér belastinggeld toe te wijzen om de verliezen van Wall Street op te vangen.)

Er is niets in een wet die de Federal Reserve controleert vastgelegd die zegt dat als de belastingbetaler 454 miljard dollar ophoest, de Amerikaanse centrale bank dat in een verhouding van 1:10 (dus tot 4,54 biljoen dollar) mag gebruiken en dat geld kàn gebruiken om giftig afval op te kopen van de banken en handelshuizen op Wall Street. De New York Fed heeft simpelweg besloten dat dit is wat ze moeten doen om Wall Street te steunen en hun slechte weddenschappen over te nemen. En bijna niemand in de mainstream media stelt vragen over dit krankzinnige, scheve speelveld dat is opgezet door de New York Fed.

Zo leent de grootste en meest serieel beboete en gerechtelijk vervolgde bank in Amerika, JPMorgan Chase, miljarden van het kortingsvenster van de Federal Reserve tegen ¼ procent rente. De Fed biedt haar repo-leningen aan handelshuizen op Wall Street aan tegen 1/10 van een procent rente. Maar de leningen aan kleine bedrijven onder de CARES Act en Small Business Administration worden tegen tien keer zoveel rente verstrekt. Moet een kleine restauranteigenaar 10 keer zoveel rente betalen als een gigantisch handelshuis op Wall Street?

En dan is er nog de Primary Dealer Credit Facility (PDCF) die natuurlijk opraakt bij de New York Fed. Het verstrekt leningen aan Wall Street-handelshuizen voor een periode van 90 dagen tegen een rentevoet van ¼ van een procent en als onderpand dat het voor deze leningen accepteert, heeft het besloten aandelen op te nemen. Inderdaad, aandelen, in een tijd waarin sommige aandelen binnen een week maar liefst 25 procent of meer van hun koers verliezen. Dit is duidelijk een illegale activiteit van de Amerikaanse centrale bank, omdat de Federal Reserve Act vereist dat de Fed leningen verstrekt tegen “goede” zekerheden.

Een flink aantal handelshuizen aan wie de New York Fed deze leningen verstrekt, hebben geen goede kredietwaardigheid. Maar in tegenstelling tot de gemiddelde Amerikaanse werknemer, zijn ze in staat om (slechte) aandelen te lozen en een lening te krijgen tegen ¼ van een procent rente.

De handelspoot van JPMorgan Chase is één van de handelshuizen die in aanmerking komt om te lenen tegen die ¼ van een procent onder de PDCF, waarbij kelderende aandelen als onderpand worden gebruikt. Vergelijk dat eens met wat JPMorgan Chase vorige week adviseerde aan in problemen verkerende Amerikanen: het zal niet langer woninghypotheken ontwikkelen en àls je een eerste hypotheek van JPMorgan Chase wilt krijgen, heb je een aanbetaling van 20 procent nodig en een kredietscore van ten minste 700. JPMorgan Chase is een 3-voudig veroordeelde criminele organisatie die zelf geld leent tegen 1/4 van een procent rente.

De PDCF was de grootste van de geheime programma’s die de New York Fed tijdens de laatste financiële crisis heeft uitgevoerd. Volgens een audit uitgevoerd door het Government Accountability Office (GAO) in 2011, heeft de PDCF 1.376 leningen verstrekt voor een totaalbedrag van $ 8,95 biljoen. Van dat bedrag ging $ 5,7 biljoen, of 64%, naar Citigroup, Morgan Stanley en Merrill Lynch, blijkt uit een GAO-audit.

Op 17 maart van dit jaar beschreef de Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin de nieuwe uitrol van de PDCF als een middel om “de beschikbaarheid van krediet voor Amerikaanse werknemers en bedrijven te vergemakkelijken”. Maar de moedermaatschappijen (grootbanken) van de handelshuizen die lenen bij de PDCF voor een kwart van een procent rente, blijven meer dan 17% rente in rekening brengen op de door hen verstrekte creditcards aan miljoenen recentelijk ontslagen werknemers.