Indignatie redactie 
Waarom promoten grote regeringen, bedrijven, denktanks en het Davos WEF allemaal een Zero Carbon wereldwijde agenda om het gebruik van olie, gas en steenkool te elimineren? Ze weten dat de omslag naar elektriciteit uit zonne- en windenergie onmogelijk is. Het is onmogelijk omdat de vraag naar grondstoffen van koper tot kobalt tot lithium tot beton en staal het wereldwijde aanbod overstijgt.
Het is onmogelijk vanwege de duizelingwekkende biljoenen kosten van batterijback-up voor een “betrouwbaar” 100% hernieuwbaar elektriciteitsnet. Het is ook onmogelijk zonder de ineenstorting van onze huidige levensstandaard en een ineenstorting van onze voedselvoorziening te veroorzaken, wat zal leiden tot massale sterfte door honger en ziekte. Dit alles voor een wetenschappelijke fraude genaamd door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde?
Zelfs als de brutale corruptie rond de recente vaccinatiedrukte door Big Pharma en grote overheidsfunctionarissen wereldwijd wordt verbleekt, is de dwaze druk van vooral de regeringen van de EU en de VS om een Groene Agenda te bevorderen waarvan de kosten versus baten zelden openlijk zijn onderzocht. Daar is een goede reden voor. Het heeft te maken met een sinistere agenda om industriële economieën te vernietigen en de wereldbevolking met miljarden mensen te verminderen.
We kunnen het verklaarde doel van Zero Carbon wereldwijd tegen 2050 onderzoeken, de VN-agenda 2030, zogenaamd om te voorkomen dat wat Al Gore en anderen beweren een omslag zal zijn in onomkeerbare zeespiegelstijging, “kokende oceanen”, ijsbergsmeltingen, wereldwijde catastrofes en erger. In een van zijn eerste daden in functie, in 2021, vaardigde Joe Biden een proclamatie uit dat de Amerikaanse economie tegen 2050 Zero Net Carbon zal worden op het gebied van transport, elektriciteit en productie. De Europese Unie, onder de beruchte corrupte Ursula von der Leyen, heeft vergelijkbare doelen aangekondigd in haar Fit for 55- en talloze andere Groene Agenda-programma’s.
De landbouw en alle aspecten van de moderne landbouw zijn het doelwit van valse beschuldigingen van schade door broeikasgassen aan het klimaat. Olie, aardgas, kolen en zelfs CO2-vrije kernenergie worden uitgefaseerd. Voor het eerst in de moderne geschiedenis worden we van een meer energie-efficiënte economie naar een drastisch minder energie-efficiënte economie geduwd. Niemand in Washington, Berlijn of Brussel praat over de werkelijk benodigde natuurlijke hulpbronnen voor deze fraude, laat staan over de kosten.
Schone groene energie?
Een van de meest opmerkelijke aspecten van de frauduleuze wereldwijde hype voor zogenaamde “schone, hernieuwbare” groene energie – zon en wind – is hoe niet-hernieuwbaar en ecologisch vuil het eigenlijk is. Er wordt bijna geen aandacht besteed aan de duizelingwekkende milieukosten die gepaard gaan met het maken van de gigantische windmolens of zonnepanelen of EV-lithium-ionbatterijen. Die ernstige omissie is opzettelijk.
Zonnepanelen en gigantische windenergie-arrays vereisen enorme hoeveelheden grondstoffen. Een standaard technische evaluatie tussen “hernieuwbare” zonne- en windenergie versus de huidige elektriciteitsproductie uit kernenergie, gas of steenkool zou beginnen met het vergelijken van gebruikte bulkmaterialen zoals beton, staal, aluminium en koper die worden verbruikt per productie van TeraWatt-uur (TWh) elektriciteit. Wind verbruikt 5.931 ton bulkmateriaal per TWh en zonne-energie 2.441 ton, beide vele malen hoger dan kolen, gas of kernenergie. Voor het bouwen van een enkele windturbine is 900 ton staal, 2.500 ton beton en 45 ton niet-recyclebaar plastic nodig. Zonne-energieparken hebben nog meer cement, staal en glas nodig, om nog maar te zwijgen van andere metalen. Houd er rekening mee dat de energie-efficiëntie van wind en zon dramatisch lager is dan die van conventionele elektriciteit.
Een recente studie van het Institute for Sustainable Futures beschrijft de onmogelijke eisen van de mijnbouw, niet alleen voor elektrische voertuigen, maar ook voor 100% hernieuwbare elektrische energie, voornamelijk zonne- en windparken. Het rapport merkt op dat de grondstoffen voor het maken van zonnepanelen of windmolens geconcentreerd zijn in een klein aantal landen: China, Australië, DR Congo, Chili, Bolivia, Argentinië.
Ze wijzen erop dat “China de grootste producent is van metalen die worden gebruikt in zon-PV- en windtechnologieën, met het grootste aandeel in de productie van aluminium, cadmium, gallium, indium, zeldzame aardmetalen, selenium en tellurium. Daarnaast heeft China ook een grote invloed op de markt voor kobalt en lithium voor batterijen.” Het vervolgt: “Terwijl Australië de grootste producent van lithium is … is de grootste lithiummijn, Greenbushes in West-Australië, grotendeels in handen van een Chinees bedrijf.” Niet zo goed als het Westen de confrontatie met China escaleert.
Ze merken op dat met betrekking tot de enorme concentratie kobalt, de DR Congo meer dan de helft van het kobalt in de wereld ontgint. De mijnbouw daar heeft geleid tot “zware metaalverontreiniging van lucht, water en bodem … tot ernstige gevolgen voor de gezondheid van mijnwerkers en omliggende gemeenschappen in DR Congo, en het kobaltmijngebied staat in de top tien van meest vervuilde plaatsen ter wereld. Ongeveer 20% van het kobalt uit DR Congo is afkomstig van ambachtelijke en kleinschalige mijnwerkers die onder gevaarlijke omstandigheden werken in met de hand gegraven mijnen en er is veel kinderarbeid. ”
Mijnbouw en raffinage van zeldzame aardmetalen is essentieel voor de Zero Carbon-transitie in batterijen, windmolens en zonnepanelen. Volgens een rapport van energiespecialist Paul Driessen: “De meeste ertsen van zeldzame aardmetalen ter wereld worden gewonnen in de buurt van Baotou, Binnen-Mongolië, door zuur in de grond te pompen en vervolgens te verwerken met meer zuren en chemicaliën. Bij de productie van één ton zeldzame aardmetalen komen tot 420.000 kubieke voet giftige gassen, 2.600 kubieke voet zuur afvalwater en een ton radioactief afval vrij. Het resulterende zwarte slib wordt doorgesluisd naar een smerig, levenloos meer. Talloze lokale mensen lijden aan ernstige huid- en luchtwegaandoeningen, kinderen worden geboren met zachte botten en het aantal kankergevallen is enorm gestegen.” De VS sturen ook bijna al hun zeldzame aardmetalen ertsen naar China voor verwerking sinds het tijdens het presidentschap van Clinton de binnenlandse verwerking heeft stopgezet.
Omdat ze per gebied veel minder energie-efficiënt zijn, is het land dat wordt gebruikt om de verplichte Zero Carbon wereldwijde elektrische output te produceren, duizelingwekkend. Wind en zon hebben tot 300 keer zoveel land nodig om dezelfde elektriciteit te produceren als een typische kerncentrale. In China is 25 vierkante kilometer van een zonnepark nodig om 850 MW elektrisch vermogen op te wekken, de grootte van een typische kerncentrale. typische kerncentrale.
Grondige totale kosten
Bijna geen studies van de Green Lobby kijken naar de totale productieketen van mijnbouw tot smelten tot productie voor zonnepanelen en windassemblages. In plaats daarvan doen ze frauduleuze beweringen over de vermeende lagere kosten per KWh geproduceerde zon of wind tegen de sterk gesubsidieerde kosten. In 2021 publiceerde professor Simon P. Michaux van de Geological Survey of Finland (GTK) een ongebruikelijke studie van de materiaalkosten in termen van grondstoffen om een wereldwijde koolstofvrije economie tot stand te brengen. De kosten zijn duizelingwekkend.
Michaux wijst eerst op de huidige realiteit van de Net Zero Carbon-uitdaging. Het wereldwijde energiesysteem was in 2018 voor 85% afhankelijk van koolstofbrandstoffen: steenkool, gas, olie. Nog eens 10% kwam uit kernenergie voor in totaal 95% energie uit conventionele energie. Slechts 4% was afkomstig van hernieuwbare energiebronnen, voornamelijk zon en wind. Onze politici hebben het dus over het vervangen van 95% van onze huidige wereldwijde energieproductie tegen uiterlijk 2050, en een groot deel hiervan tegen 2030.
In termen van elektrische voertuigen – auto’s of vrachtwagens of bussen – van het totale wereldwijde wagenpark van zo’n 1,4 miljard voertuigen, is nu minder dan 1% elektrisch. Hij schat dat “de totale extra jaarlijkse capaciteit van niet-fossiele brandstoffen die aan het wereldwijde net moet worden toegevoegd, ongeveer 37.670,6 TWh zal moeten bedragen. Als wordt uitgegaan van dezelfde niet-fossiele energiemix als gerapporteerd in 2018, dan vertaalt dit zich in een extra 221 594 nieuwe energiecentrales die gebouwd zullen moeten worden… Om dit in context te plaatsen, de totale vloot van energiecentrales in 2018 ( alle soorten inclusief fossiele brandstofcentrales) was slechts 46 423 stations. Dit grote aantal weerspiegelt de lagere Energy Return on Energy Invested (ERoEI)-ratio van hernieuwbare energie in vergelijking met de huidige fossiele brandstoffen.”
Michaux schat verder in dat als we volledig elektrisch zouden gaan: “Om slechts één batterij te maken voor elk voertuig in de wereldwijde transportvloot (exclusief Klasse 8 HCV-vrachtwagens), zou 48,2% van de wereldwijde nikkelreserves van 2018 en 43,8% van de wereldwijde lithiumreserves nodig zijn. reserves. Er is ook niet genoeg kobalt in de huidige reserves om aan deze vraag te voldoen… Elk van de 1,39 miljard lithium-ionbatterijen zou slechts een nuttige levensduur van 8 tot 10 jaar kunnen hebben. Dus, 8-10 jaar na fabricage, zullen nieuwe vervangende batterijen nodig zijn, ofwel uit een gedolven minerale bron, ofwel uit een gerecycleerde metaalbron. Dit is waarschijnlijk niet praktisch…’ Hij stelt het probleem heel zachtaardig.
Michaux wijst ook op de duizelingwekkende vraag naar koper en merkt op dat “voor koper alleen al 4,5 miljard ton (1.000 kilogram per ton) koper nodig is. Dat is ongeveer zes keer de totale hoeveelheid die mensen tot nu toe uit de aarde hebben gehaald. De rock-to-metal ratio voor koper is meer dan 500, dus het zou nodig zijn om meer dan 2,25 biljoen ton erts op te graven en te raffineren.” En de mijnbouwapparatuur zou op diesel moeten werken om te werken.
Michaux concludeert eenvoudigweg: “Om aardolieproducten uit te faseren en het gebruik van olie in de transportsector te vervangen door een volledig elektrisch wagenpark, is een extra capaciteit van 1,09 x 1013 kWh (10 895,7 TWh) elektriciteitsopwekking vereist van de wereldwijde stroomvoorziening. net om de batterijen op te laden van de 1,416 miljard voertuigen in het wereldwijde wagenpark. Aangezien de totale wereldwijde elektriciteitsopwekking in 2018 2,66 x 1013 kWh bedroeg (Bijlage B), betekent dit dat om de EV-revolutie levensvatbaar te maken, een extra capaciteit van 66,7% van de bestaande totale wereldwijde capaciteit om elektriciteit op te wekken moet worden toegevoegd… De taak van het maken van de EV-batterijrevolutie is veel groter dan eerder werd gedacht.”
Dat is alleen om de verbrandingsmotoren van voertuigen wereldwijd te vervangen.
Wind en zon?
Als we dan kijken naar de voorgestelde vervanging van zonnepanelen en onshore en offshore windenergie voor de huidige 95% conventionele elektrische energiebronnen om de absurde en willekeurige Zero Carbon-doelstelling in de komende paar jaar te bereiken, allemaal om Al Gore’s valse “omslagpunt” te voorkomen. ” van 1,5 C stijging van de gemiddelde wereldtemperatuur (wat op zich al een absurd idee is), wordt de calculus nog absurder.
Het grootste probleem met wind- en zonneparken is het feit dat ze niet betrouwbaar zijn, iets essentieels voor onze moderne economie, ook in ontwikkelingslanden. Onvoorspelbare stroomuitval die de netstabiliteit aantast, bestond bijna niet in de VS of Europa tot de introductie van grote zonne- en windenergie. Als we erop aandringen, zoals de Zero Carbon-ideologen, dat geen back-up olie-, gas- of kolencentrales het elektriciteitsnet mogen stabiliseren in tijden van weinig zon, zoals ’s nachts of bewolkte dagen of winter, of tijden wanneer de wind niet met de optimale snelheid waait, het enige serieuze antwoord dat wordt besproken, is het bouwen van EV-batterijopslag, heel veel.
De kostenramingen van een dergelijke E-batterijopslagback-up variëren. Van Snyder, een gepensioneerde wiskundige en systeemingenieur, berekent de kosten voor zo’n enorme back-upbatterij voor het elektriciteitsnet in de VS om betrouwbare, stabiele elektriciteit op het huidige niveau te garanderen: “Dus, hoeveel zouden batterijen kosten? Gebruikmakend van de meest optimistische eis van 400 wattuur — iets wat een echte ingenieur nooit zou doen — en ervan uitgaande dat de installatie gratis is — iets wat een echte ingenieur nooit zou doen — zou men in Tesla’s catalogus kunnen kijken en ontdekken dat de prijs $ 0,543 per watt is uur — vóór installatie — en de garantieperiode, ongeveer gelijk aan de levensduur, is tien jaar. Activisten houden vol dat een volledig elektrische Amerikaanse energie-economie een gemiddelde vraag van 1.700 gigawatt zou hebben. Als men de formule 1.700.000.000.000 * 400 * 0,543 / 10 evalueert, is het antwoord $ 37 biljoen,alleen voor batterijen.”
Een andere schatting van Ken Gregory, ook een ingenieur, is eveneens onmogelijk hoog. Hij berekent: “Als er geen elektrisch vermogen op basis van fossiele brandstoffen beschikbaar is om de sterk variabele S+W-energie te ondersteunen en alleen batterijen als back-up kunnen worden gebruikt, wordt de batterijback-up extreem duur… De totale kosten om de VS te elektrificeren bedragen US $ 258 biljoen met het profiel van 2019 en 290 biljoen dollar met het profiel van 2020.”
De verborgen agenda
Het is duidelijk dat de machthebbers achter deze waanzinnige Zero Carbon-agenda deze realiteit kennen. Het kan ze niet schelen, aangezien hun doel niets met het milieu te maken heeft. Het gaat over de eugenetica en het ruimen van de menselijke kudde, zoals wijlen Prins Philip beroemd opmerkte.
Maurice Strong, oprichter van het VN-milieuprogramma, verklaarde in zijn openingstoespraak voor de Rio Earth Summit in 1992: “Is niet de enige hoop voor de planeet dat de geïndustrialiseerde beschavingen instorten? Is het niet onze verantwoordelijkheid om dat te bewerkstelligen?” Op de Rio-top hield Strong toezicht op het opstellen van de VN-doelstellingen voor “duurzaam milieu”, de Agenda 21 voor duurzame ontwikkeling die de basis vormt van Klaus Schwab’s Great Reset, evenals de oprichting van het Intergouvernementeel Panel over klimaatverandering (IPCC) van de VN .
Strong, een beschermeling van David Rockefeller, was verreweg de meest invloedrijke figuur achter wat nu de VN-Agenda 2030 is. Hij was medevoorzitter van het Davos World Economic Forum van Klaus Schwab. In 2015, na de dood van Strong, schreef Davos-oprichter Klaus Schwab: “Hij was mijn mentor sinds de oprichting van het Forum: een goede vriend; een onmisbare adviseur; en jarenlang lid van ons Stichtingsbestuur.”
