Wordt het Fed-schandaal groter dan Watergate?

Geld is de barometer van de deugd van een samenleving. Als je ziet dat er wordt gehandeld, niet met toestemming, maar door dwang – als je ziet dat je om te produceren toestemming nodig hebt van mannen die niets produceren – als je ziet dat er geld stroomt naar degenen die handelen, niet in goederen, maar in gunsten – als je ziet dat mensen rijker worden door omkoperij en dwang in plaats van door werk, en je wetten beschermen je niet tegen hen, maar beschermen hen tegen jou – als je ziet dat corruptie wordt beloond en eerlijkheid wordt afgestraft – dan weet je dat je samenleving gedoemd is ten onder te gaan.

We leven in turbulente tijden, vergelijkbaar met de jaren zeventig. Bevoorradingstekorten, ongebreidelde inflatie, binnenlandse onrusten, fiasco’s in buitenlandse aangelegenheden. Maar een onzinnig verlangen naar ‘continuïteit’ bij het voorzitterschap van de Amerikaanse centrale bank, de Federal Reserve (Fed), is het niet waard om elk principe op te offeren waar Amerika voor staat.

De regering-Biden koos ervoor om corruptie op het hoogste regeringsniveau te belonen door Jerome H. Powell opnieuw voor te dragen voor de herbenoeming voor voorzitter van de Federal Reserve Board. Volgende week wil de Amerikaanse Senaat een stemming overhaasten om de corruptie haar zegen te geven en Powell in die machtige rol te bevestigen. Maar het opnieuw aanstellen van Powell als Fed-voorzitter, nadat hij de leiding had en direct betrokken is bij het grootste officiële overheidsschandaal in de aandelenhandel ooit, zal een blijvende smet op de Amerikaanse geschiedenis zijn – een nationale schande waarvan de VS en zijn reële economie nooit zullen herstellen.

Om 15.00 uur afgelopen vrijdag (lokale tijd) bracht de Federal Reserve stilletjes de volgende verklaring uit:
“De Board van de Federal Reserve heeft vrijdag Jerome H. Powell benoemd tot voorzitter Pro Tempore, in afwachting van de bevestiging van de Senaat voor een tweede termijn als voorzitter van de raad van bestuur. De actie, die op 5 februari ingaat, stelt hem in staat zijn taken als voorzitter voort te zetten na het verstrijken van zijn termijn op dezelfde dag, en terwijl het bevestigingsproces aan de gang is. In zijn jaarlijkse organisatorische vergadering in januari benoemde het Federal Open Market Committee hem afzonderlijk tot voorzitter.”

Dit is de eerste keer in een kwart eeuw dat de termijn van een Fed-voorzitter is verstreken voordat hij werd herbevestigd door de Amerikaanse Senaat. Volgens Reuters was de laatste keer dat het gebeurde in 1996, toen Alan Greenspan van 3 maart tot 20 juni diende als Fed Chair Pro Tempore.

Over Powell is nog niet eens een stemming in de Senate Banking Committee (Senaatscommissie voor banken) geweest, wat moet gebeuren vóórdat de volledige Senaat over zijn bevestiging kan stemmen. Dus wat is er aan de hand? Het lijkt erop dat de Democraten het hard spelen, aangezien de Republikeinen een oorlog voeren tegen twee van de andere drie genomineerden van Biden om zitting te nemen in de Board of Governors, de raad van bestuur van de Federal Reserve.

De twee genomineerden die vernietigend worden aangevallen door de Republikeinen zijn Sarah Bloom Raskin voor vicevoorzitter voor toezicht en dr. Lisa Cook voor Governor. Er is veel minder te doen om de derde genomineerde, Dr. Philip Jefferson.

Raskin is meer dan gekwalificeerd als voormalig Fed-governor en voormalig plaatsvervangend minister van Financiën. Maar als vice-voorzitter voor Toezicht zou ze de leiding hebben over het toezicht op de megabankholdings op Wall Street. De Federal Reserve heeft die taak feitelijk uitbesteed aan de New York Fed en Wall Street wil dat graag zo houden. De megabanken op Wall Street bezitten letterlijk de New York Fed en zijn eeuwigdurende reddings-geldkraan, dus ze zijn niet blij met enig toezicht in Washington.

Wall Street helpt bij zijn strijd tegen Raskin door de fossiele-brandstofindustrie en hun paddenstoelen. Op 2 februari had de Wall Street Journal het lef om een propagandastuk te publiceren van leidinggevenden van twee handelsverenigingen voor fossiele brandstoffen, vermomd als een “opinie”-artikel.

In de strijd tegen Raskin wordt hulp geboden door de fossiele-brandstofindustrie en hun handlangers. Op 2 februari publiceerde de Wall Street Journal een propagandastuk van leidinggevenden van twee handelsverenigingen voor fossiele brandstoffen, vermomd als een “opinie”-artikel.

De twee leidinggevenden, Tim Stewart, voorzitter van de US Oil and Gas Association, en Kathleen Sgamma, voorzitter van Western Energy Alliance, die olie- en aardgasproducenten in het Westen vertegenwoordigt, schreven dat Raskin gelooft dat fossiele brandstoffen “klimaatverandering-gerelateerde risico’s voor de economie met zich meebrengen.”

Volgens een Gallup-enquête die in april vorig jaar werd uitgebracht, maakt 43% van de Amerikanen zich “veel zorgen” over klimaatverandering en maakt een meerderheid van de Amerikanen zich “tenminste enigszins” zorgen. Raskin reageert eenvoudigweg op de legitieme zorgen van het Amerikaanse volk, iets waarvan de Fed heeft gezegd dat het daar in haar luister-bijeenkomsten in het hele land om draait.

De aanvallen op Raskin hebben meer te maken met de lobbygroepen voor fossiele brandstoffen die hun spieren willen laten rollen voor hun klanten, en voor Wall Street uit angst voor daadwerkelijk toezicht, wat allemaal niets te maken heeft met Raskins referenties voor de baan. Republikein Mitch McConnell uit Kentucky ging afgelopen donderdag de senaatsvloer op om Raskin uit te schelden met het oude stijlfiguur dat ze “liberale milieudoelstellingen zal nastreven”. Zou in de kern het redden van de planeet voor onze kinderen en kleinkinderen niet een doel moeten zijn waar we ons allemaal in kunnen vinden – omgeacht wat men vindt van het klimaatbeleid?

Het hooggewaardeerde lid van de Senaatscommissie voor het bankwezen, senator Pat Toomey, Republikein van de staat Pennsylvania, bracht ook een groot deel van zijn openingsopmerkingen tijdens de bevestigingshoorzitting voor de Fed-kandidaten afgelopen donderdag door om Raskin uit te schelden over haar standpunt over klimaatverandering.

Jefferson en Cook zijn beide zwarte genomineerden. Jefferson is vice-president voor Academic Affairs, academische zaken, decaan van de faculteit en hoogleraar economie aan het Davidson College. Jefferson was eerder voorzitter van de afdeling Economie van Swarthmore College. Daarvoor was hij ook econoom bij de Board of Governors of the Federal Reserve System. Cook is hoogleraar economie in Economics and International Relations (economie en internationale betrekkingen) aan de Michigan State University. Ze behaalde een Ph.D. in economie aan de University of California, Berkeley, met specialisatie in macro-economie en internationale economie. Ze was eerder adjunct-professor aan de Kennedy School of Government van Harvard University. Als Lisa Cook wordt bevestigd, zou ze de eerste zwarte vrouw zijn in de raad van bestuur van de Federal Reserve in haar 109-jarige geschiedenis.

Afgelopen donderdag bekritiseerde Toomey professor Cook als een Fed-genomineerde in zijn openingsverklaring. Hij zei: “Ze heeft een Ph.D. maar geen academisch werk in monetaire economie.” Jerome Powell, die grote Republikeinse steun heeft voor een tweede termijn, heeft géén Ph.D. in economie, maar heeft in plaats daarvan een graad in de rechten en werd rijk bij het aasgierfonds Carlyle Group. Powell was ook voorzitter van het grootste handelsschandaal in de geschiedenis van de Federal Reserve. Wat zijn betrokkenheid bij dat schandaal precies zal blijken te zijn, is op dit moment niet bekend, omdat de resultaten van het onderzoek, dat nu de vijfde maand ingaat, niet bekendgemaakt worden.

Wel is bekend dat Powell beleidsbeslissingen regisseerde die zijn persoonlijke obligatiebezit rechtstreeks ten goede kwamen, ondanks de al lang bestaande federale wetgeving inzake belangenconflicten, 18 U.S.C. § 208. Toen vertelde hij er een brutale leugen over aan de pers door te suggereren dat het Office of Government Ethics (OGE) zei dat zijn bezit geen conflict vormde. FOIA-verzoeken bevestigen dat OGE dergelijke richtlijnen niet schriftelijk heeft verstrekt.

Sinds Powell in 2012 werd voorgedragen voor een zetel in de raad van bestuur van de Fed, is hij verplicht om de bedragbereiken en specifieke datums (“maand, dag, jaar”) voor persoonlijke handelstransacties openbaar te maken op OGE-formulier 278e. In plaats van specifieke data te geven voor de meeste van zijn transacties, groepeert Powell transacties van soortgelijke effecten op ongepaste wijze achter de uitdrukking “Multiple” op elk OGE-formulier dat hij heeft ingediend.

Robert Kaplan, voormalig president van een regionale bank van de Fed, die in ongenade vroeg met pensioen ging nadat hij betrapt was op het verhandelen van miljoenen en zelfs probeerde de markt te timen met S&P-futures, gebruikte hetzelfde draaiboek om de openbaarmaking van handelsdata te belemmeren. Journalisten die ernaar streefden om handelsdetails openbaar te maken, werden tot op heden tegengehouden. Zelfs verzoeken om handelsdetails door zittende leden van de Senaatscommissie voor banken die toezicht houdt op de Fed, zijn maandenlang genegeerd door Powell.

De beperkte informatie die na flink wat zoekwerk beschikbaar is schetst nog steeds een diep verontrustend beeld. Neem bijvoorbeeld de onthulling van Powell voor 2015 – een cruciaal jaar waarin de Fed na de grote financiële crisis overwoog om het beleid te normaliseren. Powell registreerde 57 afzonderlijke transactieboekingen. Maar 34 van de boekingen belemmeren de openbaarmaking van data door gebruik te maken van de “Multiplee” kunstgreep. Dat betekent dat Powell in slechts één jaar meer dan negentig (90!) afzonderlijke transacties moet hebben uitgevoerd, en dit allemaal terwijl hij in de raad van bestuur van de Fed zat met onbeperkte toegang tot zeer materiële niet-openbare financiële informatie.

Erger nog, een aanzienlijk aantal transacties werd uitgevoerd tijdens de beperkte black-outperiode voorafgaand aan en tot en met de laatste dag van de FOMC-vergaderingen. Ironisch genoeg, toen het handelsschandaal uitbrak, prees een Fed PR-woordvoerder dat Fed-functionarissen zoals Powell onderworpen zijn aan strengere beperkingen, zoals geen handel tijdens de FOMC-black-outperiode – “10 dagen voor beleidsvergaderingen tot middernacht van de laatste vergaderdag.” , Powell had minstens 6 verkooptransacties en 1 aankoop op 29 april 2015 – de dag van de laatste FOMC-bijeenkomst. Hij deed ook 2 aankopen op 11 december 2015 – 3 dagen voor de FOMC-vergaderingen van 15-16 december 2015.

Hoe weten we dat Powell “Multiple” niet gebruikte om de openbaarmaking van veel meer transacties tijdens de beperkte black-outperiode te verbergen? Wat we hier zien zit nog maar aan de oppervlakte, en dit is slechts één jaar van Powells lange ambtstermijn. Bovendien stonden de illegale handelspraktijken van Powell niet op zichzelf tot 2016, maar blijft het ongecontroleerd tot op heden.

Powell deed ook 5 effectentransacties op 11 december 2019 – de dag van de laatste FOMC-vergadering waarvan hij voorzitter was van de Fed. Dit is misschien allemaal een beetje ongelooflijk, maar de bronnen zijn openbaar beschikbaar en de links zijn beschikbaar voor Economedian-abonnee’s. De omvang of het succes van de transacties van Powell is niet relevant voor het feit of Powell de vereisten heeft geschonden.

Deskundigen zijn het erover eens dat het probleem met dit alles is dat Fed-functionarissen (en vooral de Fed-voorzitter) “de hele tijd materiële niet-openbare informatie hebben” – in feite is het “de belangrijkste informatie waarmee u in de kortst mogelijke tijd het meeste geld kunt verdienen.”

President Biden (zelf ook niet van smetten vrij) en enkele senatoren willen gewoon dat deze gebruikelijke schendingen genegeerd worden en dat men Powell op zijn woord gelooft dat hij niet handelde in materiële niet-openbare informatie. Dat is een probleem omdat Powell niet alleen ten minste een dozijn transacties deed tijdens de black-outperiode en tegelijkertijd de openbaarmaking van de meeste van zijn transactiedata belemmerde, hij lijkt ook een ander groot conflict te verdoezelen. Hierover meer in ons Economedian Weekend Magazine.

Vandaag de dag is de rechtsstaat is niet langer van toepassing op de politieke en zakelijke elite. Ten aanzien van de Federal Reserve kunt u zich misschien nog herinneren dat drie regionale Fed-presidenten werden betrapt op het maken van miljoenenwinsten op hun persoonlijke aandelenrekeningen tijdens het uitvoeren van transacties tijdens ‘black-out’-periodes waarin het hun wettelijk verboden is om te handelen. Alle drie personen werden onder druk gezet om af te treden. Ze hebben echter geen gevolgen ondervonden van hun illegale handelsactiviteiten – de wetten beschermen burgers niet tegen de elite, maar beschermen de elite tegende burgers.

Blijkbaar heeft Jerome Powell ook besloten dat hij boven de wet staat en tijdens black-outperiodes transacties op zijn persoonlijke rekening uitgevoerd. De Occupy the Fed Movement onderzocht openbare deponeringen en stelde vast dat Powell meer dan eens aandelen op zijn persoonlijke rekening verhandelde tijdens legale black-outperiodes, de meeste handelsdata niet bekendmaakte en “blijkbaar” loog over muni-obligatieconflicten. Over zijn “investeringspraktijken” hebben we meerdere artikelen geschreven.

Hoewel de Federal Reserve nieuwe, aanstaande handelsregels heeft aangeprezen die restrictiever zijn, is één van de weinige bestaande beperkingen voor Fed-functionarissen de financiële handelsblokkade rond FOMC-vergaderingen. Powell kon zich dáár niet eens aan houden.

Vergeet ook niet dat Powell de massale bailout-operatie van de banken van Wall Street leidde. Hij wist van tevoren dat de biljoenen die gedrukt werden en naar het financiële systeem werden doorgeschoven, de koersen van aandelen en obligaties van alle ‘smaken’ enorm zouden doen stijgen. Hij profiteerde daar direct van door transacties uit te voeren die gebruik maakten van zijn voorkennis in perioden waarin het ondubbelzinnig illegaal voor hem was om op zijn persoonlijke effectenrekening te handelen.

In tegenstelling tot Pelosi en andere congresleden, die legaal kunnen handelen met voorkennis (hebben we al gezegd dat de politiek in de VS door en door corrupt is?), zijn de mensen die verantwoordelijk zijn voor het vervaardigen van geld aan strikte regels onderworpen. Tussen haakjes: wat Pelosi betreft…. zij is beter in beleggen dan bijna alle hedgefondsbeheerders.
Hoe komt het dat bijna elke Amerikaanse senator een multimiljonair is? Zelfs Bernie Sanders heeft meerdere huizen. Ze werden zeker niet zo rijk van hun salaris. Hoe kwamen de Clintons en Obama’s aan honderd miljoen elk met een salaris van minder dan een half miljoen per jaar? Wat deden ze in ruil voor dat geld? Wat het ook was, het was waarschijnlijk niet in het belang van de Amerikaanse burgers.

Die grootschalige corrupte lijkt van alle tijden, en ook de regering-Biden koos ervoor om corruptie op het hoogste regeringsniveau te belonen door Jerome H. Powell te herbenoemen tot voorzitter van de Federal Reserve Board.  Waarom de mainstream media hier niets over schrijven? Het lijkt erop dat de meeste financiële journalisten een combinatie zijn van: (1) totaal misleidend, (2) spreekverbod hebben opgekregen van superieuren, of (3) medeplichtig als het gaat om systemische corruptie bij de Federal Reserve en Wall Street.

Het was altijd al een vergissing om bureaucraten de rentetarieven – en dus de prijs van geld – per dictaat te laten bepalen. Centrale planning werkte niet voor de Sovjet-Unie, en het brengt de westerse economieën geleidelijk ten val. Als de markt rentetarieven vaststelt en de aandelenmarkt niet het grootste deel van zijn tijd zou besteden aan het twijfelen aan wat de monetaire bureaucraten nu zouden gaan doen, zouden we geen rentetarieven hebben van bijna nul, historisch enorme schuldenbergen en stagnerende economieën die verlamd zijn door overmatige schulden en buitensporige financialisering.