Indignatie redactie 
Net als vier jaar geleden zullen wij ook dit jaar de Amerikaanse (voor)verkiezingen nauwlettend volgen, alleen al vanwege alle dubieuze en criminele randverschijnselen die die verkiezingen steeds weer kenmerken. Het is de achterkant van het nieuws, waarbij de focus vooral gericht wordt op de kandidaten en hun banden en belangen.
De NOS meldde gisteren o.a. het volgende
Medewerkers van de Democratische Partij in Iowa zeggen dat de uitslagen van de voorverkiezingen van gisteren in hun staat nog niet bekend zijn als gevolg van een programmeerfout. Nu het probleem is achterhaald, worden de resultaten van de caucusbijeenkomsten in Iowa zo snel mogelijk, maar in elk geval vandaag, bekendgemaakt.
De resultaten van de Democratische voorverkiezingen in de Amerikaanse staat Iowa laten dus langer op zich wachten. Naar verluidt waren er problemen met de nieuwe telefoonapp om uitslagen door te geven, maar er lijkt ook méér aan de hand te zijn.
CNN had mensen ter plaatse in verschillende gebieden en ze meldden in de uitzending dat een app die moest worden gebruikt om resultaten van gebieden te relaiseren in sommige gevallen niet had gewerkt en afdelingshoofden die probeerden de resultaten in te spreken waren nog steeds in de wacht, na méér dan een uur.
De vertraging in de rapportage is dus het gevolg van een mislukte app die is ontwikkeld door een bedrijf waarvan het Democratic National Committee de naam geheim hield. Het blijkt evenwel een onderneming te zijn met de vreemde naam Shadow Inc. Dit bedrijf heeft campagneveteranen van Hillary Clinton en Barack Obama in dienst en is gecreëerd door een democratisch non-profit organisatie met duistere gelden, o.a. afkomstig van hedgefonds-miljardairs waaronder Seth Klarman. Klarman is een willig financier van pro-Israël-lobbyorganisaties en heeft ook rechtstreeks bijgedragen aan de campagnes van Pete Buttigieg, Cory Booker, Kamala Harris en Amy Klobuchar.
Klarman is de eigenaar van de Times of Israel, een Israëlisch mediabedrijf dat ooit een oproep voor Palestijnse genocide publiceerde.
Net als Klarman is Donald Sussman een hedge-financier die zijn fortuin naar Pacronym (het bedrijf achter Shadow Inc.) heeft geleid. Hij heeft $ 1 miljoen aan de Super PAC gegeven en was ook topdonor aan Clinton in 2016. Sussman’s Paloma Partners werkt via een reeks offshore shell-bedrijven en ontving tientallen miljoenen dollars in de bailout van de banksector in 2009.
De uitkomsten van nul districten hebben de Democratische presidentiële kandidaat Pete Buttigieg er niet van weerhouden om zijn aanhangers wat als een overwinningstoespraak klonk, toe te spreken. Buttigieg zei dit:
“Vanavond werd een onwaarschijnlijke hoop een onmiskenbare realiteit. Dus we weten niet alle resultaten, maar we weten tegen de tijd dat het allemaal is gezegd en gedaan – Iowa, je hebt de natie geschokt. Omdat we volgens alle indicaties de overwinning van New Hampshire behalen.”
Buttigieg is openlijk homoseksueel die op 19 januari de 38-jarige leeftijd bereikte. Buttigieg diende twee termijnen als burgemeester van South Bend, Indiana. Hij heeft nooit een gekozen functie bekleed bij de federale overheid.
Senator Amy Klobuchar uit Minnesota leek zich ook te hebben uitgesproken als één van de beste renpaarden in de race. In haar toespraak, de eerste die gisteravond via de netwerken werd uitgezonden, zei ze: “We weten dat er vertragingen zijn, maar we weten één ding: we scoren beter dan verwacht.”
Klobuchar, die samen met senator Elizabeth Warren de zegen kreeg van de Wall Street-vriendelijke New York Times, zou een serieus probleem hebben om stemmen bij de aanhangers van senator Bernie Sanders weg te halen als zij de Democratische kandidaat zou worden. Tot de 20 grootste campagnebijdragers van Klobuchar behoren tot heden drie megabanken van Wall Street, die een criminele geschiedenis van fraude met zich meeslepen: Goldman Sachs, JPMorgan Chase en Wells Fargo. Dan zijn nog vier van haar top 20 “sponsors” advocatenkantoren die regelmatig dienen als externe raadsman van de megabanken van Wall Street.
Twee van die advocatenkantoren zijn bijzonder noemenswaardig.
Het advocatenkantoor Paul Weiss staat op de lijst van grootste donor van Klobuchar bij het Center for Responsive Politics. Paul Weiss is al tientallen jaren nauw verbonden met de regelmatig strafrechtelijk aangeklaagde mega-bank van Wall Street, Citigroup.
Eerder meldden we hierover:
Brad Karp, partner bij het advocatenkantoor Wall Street met een batterij van 737 advocaten, Paul, Weiss, Rifkind, Wharton & Garrison LLP, is Citigroup’s bevoorrechte vertegenwordiger bij beschuldigingen van fraude sinds het bedrijf werd geboren uit de too-big-to-fail fusie van Travelers Group Insurance, haar talloze Wall Street investeringsbanken, brokerage-eenheden en Citicorp, moeder van Citibank.
Toen het in Londen gevestigde private equity-bedrijf, Terra Firma, beweerde dat het was voorgelogen en bedrogen door Citigroup, waardoor het in 2007 teveel betaalde voor de aankoop van EMI, een Brits muzieklabel, behaalden Karp en zijn collega’s met 8-0 van de jury een overwinning ten gunste van Citigroup. Karp was ook aanwezig om de overwinning bij te wonen toen de curator van de failliete Italiaanse zuivelgigant Parmalat, Citigroup beschuldigde van fraude. Dan waren er ook nog fraude-aanklachten verbonden aan de betrokkenheid van Citigroup bij de ineenstorting van WorldCom en Enron – samen met effecten, in elkaar geflanste aandelenonderzoeksrapporten en een onderschatting van de blootstelling aan subprime-schulden met $ 39 miljard.
Karp, Karp en nog eens Karp.
De litanie van fraudegevallen tegen Citigroup, vergezeld van de eeuwige verlaat-de-gevangenis-zonder-te-betalen-kaart die zoals altijd betrouwbaar werd geleverd door Brad Karp, is zo alomtegenwoordig geworden dat het de voor de hand liggende vraag oproept: is Citigroup het ongelukkige doelwit van een wereldwijd netwerk van rechtzaak-profiteurs, of heeft Brad Karp een geheime toverdrank om steeds maar weer een notoire criminele instelling vrij te krijgen?
Karp is al met al goed terechtgekomen. Hij is nu de voorzitter van Paul Weiss. Het is niet zo goed gegaan met de langetermijnaandeelhouders van Citigroup die het grootste deel van hun investering in het bedrijf verloren tijdens en na de financiële crash van 2008 en die hun verliezen hiermee nog steeds moeten goedmaken.
Met de Amerikaanse belastingbetaler is het ook niet zo goed gegaan: Citigroup ontving de grootste bailout van een bank in de geschiedenis van de VS, inclusief een astronomisch bedrag van $ 2,5 biljoen cumulatief in geheime goedkope, doorlopende leningen van de Federal Reserve Bank in New York (de “toezihthouder”), van december 2007 tot en met 21 juli 2010, blijkt uit een audit door de niet-partijgebonden waakhond van het Congress, het Government Accountability Office.
Zelfs na de vernederende ineenstorting en multi-miljard dollar boetes van toezichthouders wegens beschuldigingen van fraude, bleef Citigroup brutaal de bestaande wetgeving trotseren – wetgeving die bedoeld was om het misbruik op Wall Street in toom te houden.
In december 2014 heeft Senator Elizabeth Warren Citigroup publiekelijk bestraft voor het effectief intrekken van het deel van de Dodd Frank wetgeving voor financiële hervorming dat moest voorkómen dat derivaten zouden worden ondergebracht in de federaal verzekerde banken die eigendom zijn van de handelshuizen van Wall Street, zoals Citigroup. Warren zei dit in de Senaat:
Mr. President, ik ben hier weer om te praten over een gevaarlijke voorziening die op het laatste moment in een “must-pass spending bill” is gestopt om Wall Street te laten profiteren. Deze bepaling zou een regel intrekken die wordt genoemd, en ik citeer de titel van de regel: “Prohibition Against Federal Government Bailouts of Swaps Entities” (verbod tegen reddingsoperaties van swaps door de federale overheid).
Mr. President, in de afgelopen jaren hebben veel Wall Street-instellingen buitengewone invloed uitgeoefend in de machtige wandelgangen van Washington, maar Citigroup is boven de anderen uit gestegen. De greep ervan op economisch beleid door de uitvoerende macht is ongekend. Overweeg een paar voorbeelden:
– drie van de laatste vier minister van Financiën onder Democratische presidenten hebben nauwe banden met Citigroup gehad. De vierde kreeg de CEO-functie bij Citigroup aangeboden, maar wees deze af.
– de vice-voorzitter van het Federal Reserve-systeem is een Citigroup-volgeling.
– de tweede minister voor internationale zaken bij Financiën is een volgeling van Citigroup.
– de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger en de persoon die is aangewezen als zijn plaatsvervanger – die momenteel assistent-secretary zijn bij US Treasury – zijn Citigroup-volgelingen.
– hetzelfde geldt voor een recente voorzitter van de Nationale Economische Raad van het Witte Huis.
– een andere recente voorzitter van het Office of Management and Budget ging onmiddellijk na het verlaten van het Witte Huis over naar Citigroup.
– weer een andere recente voorzitter van het Office of Management and Budget is ook een Citi-volgeling – maar ik tel hier dubbel omdat hij nu de minister van Financiën is.
Dat zijn veel machtige mensen, allemaal van één bank. Maar ze zijn niet de enige bron van macht van Citigroup. In de loop der jaren heeft het bedrijf miljoenen dollars uitgegeven aan lobbyen bij het Congres en het financieren van de politieke campagnes van zijn vrienden in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat.
Citigroup heeft ook miljoenen uitgegeven om het politieke proces te beïnvloeden op een manier die veel subtieler is en verborgen voor het publiek. Vorig jaar schreef ik Citigroup en andere grote banken een brief waarin ik hen vroeg om de hoeveelheid aandeelhoudersgeld die ze hebben besteed aan denktanks om openbaar beleid te beïnvloeden, bekend te maken. Citigroup’s antwoord op mijn brief? Tegenwerking. Een jaar is verstreken en Citigroup heeft niet eens bevestigd dat ze de brief heeft ontvangen…..
De op twee na grootste donor van Klobuchar is het advocatenkantoor Wachtell, Lipton, Rosen & Katz. Marty Lipton is een van de oprichters van het advocatenkantoor en vertegenwoordigde jarenlang de oude voorzitter en CEO van Citigroup, Sanford (Sandy) Weill. In de autobiografie van Weill, The Real Deal, noemt Weill Lipton een goede vriend.
Weill is de voormalige veteraan van Wall Street die de overheid dwong om de Glass-Steagall Act in te trekken, de wetgeving ter bescherming van beleggers in het depressietijdperk die het illegaal maakte voor banken die verzekerde deposito’s hadden om te fuseren met de handelshuizen op Wall Street – een explosieve combinatie die leidde tot de ineenstorting van Wall Street van 1929 tot 1933 . (Het duurde slechts negen jaar na de intrekking van Glass-Steagall in 1999 voordat Wall Street opnieuw instortte en de Amerikaanse economie met zich mee omlaag trok.)
Volgens het boek van Weill was het advocatenkantoor van Marty Lipton het bedrijf dat hem adviseerde over hoe hij rond de Glass-Steagall Act kon manoeuvreren en zijn beursvennootschap Smith Barney en verzekeringsactiviteiten, Travelers Group, kon laten fuseren met een grote bank die niet verzekerde deposito’s aanhield (Citicorp, moeder van Citibank). Weill schrijft in zijn boek het volgende:
“Rond deze tijd hadden we strategische opties besproken met Marty Lipton en zijn team van bankadvocaten bij Wachtell Lipton. De advocaten van het kantoor trokken mijn aandacht door te beweren dat ze ons konden helpen de juridische fusie problemen met een bank te omzeilen. Twee machtige federale wetten, de Bank Holding Company Act van de jaren 1950 en de Glass-Steagall Act uit het depressietijdperk, stonden ons in de weg….”
Weill voltooide de fusie in 1998. De regering Clinton trok de Glass-Steagall Act het daaropvolgende jaar in. Wall Street stortte negen jaar later ineen onder een ongekende hoeveelheid corruptie, fraude en dubbele handelspraktijken. Weill vertrok in 2006 bij Citigroup als miljardair.
Als Amy Klobuchar deze geschiedenis niet kent, is zij niet de persoon die de burgers van de VS nodig hebben in het Oval Office. Als ze deze geschiedenis wèl kent en nog steeds bereid is om geld aan te nemen van de advocatenkantoren van Citigroup en andere dubbelhandelende banken van Wall Street dan zou het voor Minnesota misschien beter zijn een nieuwe senator te vinden voor de volgende verkiezingen.
