Algerije: een populaire revolutie of westerse interventie?

Massademonstraties vinden opnieuw plaats in Algerije, met honderden en soms duizenden demonstranten die de straat op gaan. De demonstranten die president Abdelaziz Bouteflika in april omver wierpen, verzetten zich nu tegen de voor 12 december geplande presidentsverkiezingen en noemen het een maskerade. Demonstranten komen regelmatig elke vrijdag naar buiten, met als belangrijkste slogan “een burgerlijke, geen militaire staat”.

Redenen voor demonstraties

Anti-staatsdemonstraties in Algerije begonnen in februari 2019 nadat Abdelaziz Bouteflika zijn kandidatuur voor een vijfde termijn aankondigde. Bouteflika is een oudere man en is de afgelopen jaren niet eens in het openbaar verschenen vanwege ziekte. Veel jonge mensen hebben de president nog nooit in hun leven gezien.

Als gevolg van de gewelddadige protesten met de bijnaam de ‘smile-revolutie’ of Hirak (‘beweging’), weigerde Bouteflika in april opnieuw naar het ambt te gaan en verloor hij ook zijn steun van het leger.

Ondanks het aftreden van Bouteflika gingen de protesten door. Ze protesteren tegen alle mensen die banden hebben met Bouteflika – interim-president Abdelkader Bensalah, premier Noureddine Bedouin en voormalig hoofd van de Constitutionele Raad Tayeb Belaiz.

Mensen protesteren tegen de verkiezingen in de context van de lopende politieke dispensatie. De belangrijkste slogan is yetnahaw gaa – “ze moeten allemaal vertrekken” (allemaal – dat wil zeggen de politieke en militaire elite). Ze beweren dat alle kandidaten voor de verkiezingen dezelfde mensen zijn die onder het Bouteflika-regime verschenen.

Protesten, zoals demonstranten uitleggen, gaan niet alleen over het uitstellen van verkiezingen of confrontatie met het leger, maar ook tegen de ‘diepe staat’ in het algemeen.

Het land wordt nu de facto geleid door de Algerijnse stafchef, Ahmed Gaid Salah. Hij staat op verkiezingen en zegt dat het kan helpen om de orde te herstellen. Salah keerde Bouteflika de rug toe, die had besloten om voor een vijfde termijn te rennen en sindsdien visueel campagne voert tegen de clan van de voormalige president en het een bende noemt.

Natuurlijk protesteren ze ook tegen objectieve economische problemen, aangezien Algerije afhankelijk is van de export van energie, maar zijn economie de afgelopen jaren niet heeft gediversifieerd. https://www.theafricareport.com/20653/algerias-gas-industry-under-pressure-from-russia-and-us/

Demonstranten leggen uit dat de figuur van de gekozen president niet belangrijk zal zijn, omdat in feite Salah en zijn volk heersers in de schaduw zullen zijn. Dat wil zeggen, de president is misschien legitiem voor het systeem, maar niet voor de mensen.

Het is belangrijk op te merken dat niet alle Algerijnen deze positie delen. De militaire autoriteiten hebben tegenwoordig ook steun van degenen die de onrust moe zijn. Tienduizenden mensen bezoeken ook tegenmarsen.

Ze stonden met spandoeken ‘Stem op Algerije’ en ‘We zijn voor altijd verenigd’, ‘De mensen en het leger zijn broers’ en ‘We zijn met Gaid’ (wat Salah betekent).

Sommige Algerijnen geloven dat deze verkiezingen de enige manier zijn om de crisis te beëindigen. Voorstanders van deze positie merken op dat de protesten eerder gepast waren, maar nu de officiële verkiezingsdatum is vastgesteld, veranderen de protesten in anarchie.

Hoewel demonstranten zeggen dat ze alleen zullen vertrouwen op vreedzame demonstraties om het militaire en politieke establishment te confronteren, kan de situatie na de verkiezingen verslechteren.

Presidentsverkiezingen – om te zijn of niet te zijn?

De presidentsverkiezingen in Algerije zijn al twee keer uitgesteld – deze keer zullen de autoriteiten, ondanks de protesten en het begrip van alle risico’s, waarschijnlijk een stem uitbrengen.

Veel media vonden het debat echter mislukt en bleken oninteressant. Volgens Bloomberg wilden de kandidaten over zichzelf praten in plaats van echt over de kwesties te debatteren .

Ondanks de financiële moeilijkheden van het land, beloven de autoriteiten om nieuwe administratieve eenheden te creëren, metrolijnen uit te breiden en burgers de mogelijkheid te bieden om gebruikte auto’s direct te importeren. Is dit realistisch in de huidige omstandigheden? Velen zijn sceptisch over deze voorstellen.

Tot op heden strijden vijf kandidaten voor het presidentschap. Twee voormalige premiers, Abdelmajid Tebbun en Ali Benflis, voormalig minister van Cultuur Azzedine Mihoubi, voormalig minister van Toerisme Abdelkader Bengrina en Abdelaziz Belaid, die Bouteflika steunden. Totdat ze worden gekozen, de militaire regels.

Vooral het leger begon met een zuivering waarin voormalige premiers Ahmed Ouyahia en Abdelmalek Sellal, evenals verschillende ministers en zakenmensen, al gevangen zaten. En in september veroordeelde een militair tribunaal vier mensen, waaronder de broer van voormalig president Said Bouteflika, tot 15 jaar gevangenisstraf wegens samenzwering tegen het leger. Salah herinnert er echter aan dat het het leger was dat een sleutelrol speelde bij het verkrijgen van onafhankelijkheid van Frankrijk en het beëindigen van de opstand in de jaren negentig.

De demonstranten willen het leger en de presidenten scheiden en de regering burger maken. Het conflict tussen het leger en de straat groeit, een gevaarlijke trend.

Een bijkomend punt van spanning zijn de Berbers

Niet alleen economische, maar ook etnische problemen blijven onopgelost. De kwestie Berber is al tientallen jaren een gevoelige kwestie in Algerije.

De Amazigh-bevolking was de inheemse bevolking van Noord-Afrika, van wie 75 procent van Berberse afkomst was. Jarenlang hadden ze gevochten om hun identiteit te behouden, de zogenaamde Berber-lente van de Berbers stond in het centrum van het verzet dat de afgelopen vier decennia tegen het leger was gevoerd.

In verband met recente gebeurtenissen werd de Berberbeweging beschuldigd als separatist en van plan om de verkiezingen te verstoren. Half juni verbood Salah demonstranten om publiekelijk met de Berberse vlag in Algerije te zwaaien; uit protest begonnen veel demonstranten specifiek attributen te vertonen en zelfs traditionele Berber-kostuums te dragen. Hiervoor werden velen vastgehouden met de formulering “de integriteit schaden” van het land.

Hoewel de Amazigh-bevolking en -cultuur een onmiskenbaar onderdeel vormen van de geschiedenis en de nationale identiteit van Algerije, worden de spanningen tussen de Berbers en de Arabieren sinds de onafhankelijkheid in 1962 uitgebuit door zowel Franse koloniale troepen als politici (binnen en buiten Algerije).

Na 132 jaar Franse kolonisatie probeerde de Arabische regerende partij van Algerije een actief beleid van arabisering te voeren, waardoor de Arabische taal de nationale taal werd – in onderwijs, administratie, ambtenaren, enz. Berbers vond deze aanpak niet leuk – volgens hun beoordeling, heeft het beleid geen rekening gehouden met de diversiteit van culturen en volkeren in Algerije.

Het is vermeldenswaard dat ondanks de moeilijke situatie, Bouteflika enkele concessies deed om het conflict te verlichten – hij bestelde bijvoorbeeld de officiële viering van de Amazigh-vakanties en de erkenning van de unieke cultuur. De Supreme Islamitische Raad van Algerije, beschouwd als de hoogste religieuze autoriteit van het land, heeft nationale controverse veroorzaakt over haar voorstel – schrijf de Berberse talen in Arabische letters in.

“Amazigh-stammen, die aandrongen op de erkenning van hun talen als officieel, uitten hun sterke bezwaar tegen het feit dat hun dialecten in Arabische letters werden geschreven, zeggend dat zij wensen dat Latijnse inscripties de originele Tifinagh-letters vervangen.” – https://aawsat.com/ engels / home / article / 1549731 /-algeria-arab-Amazigh-geschil over-gebruik-arabisch-alfabet-berber-talen

Volgens de autoriteiten zijn sommige Berbers actief betrokken bij separatistische bewegingen die pleiten voor de onafhankelijkheid van de tribale regio’s en protesteren nu actief tegen de verkiezingen. Dit is echter de oorzaak van de reactie van de autoriteiten op de Berberse vlag – niet vanwege de haat tegen het Berberse volk, maar vanwege de angst voor separatisme en destabilisatie van het regime.

De demonstranten zelf beweren dat ze geen separatisten zijn en vlaggen geen oproep tot verdeeldheid zijn.

Er kan worden gesteld dat er geen onenigheid is tussen de demonstranten – Arabieren en Berbers – omdat het doel is het politieke systeem te veranderen. Het conflict tussen de autoriteiten en de Berbers verergert echter alleen tegen de achtergrond van wat er al gebeurt.

Externe invloed?

Het kenmerk van de Hirak-beweging, die in februari tegen Bouteflika rebelleerde, is dat zij geen gecentraliseerd leiderschap heeft. In dit opzicht lijken de protesten op de Yellow Vests-beweging. Niet alles is echter zo lief: in tegenstelling tot Franse arbeiders, die worden gedemoniseerd door alle reguliere media, wordt elke onrust in Algerije aangemoedigd door westerse mensenrechtenactivisten.

Verdacht actief zijn de globalistische organisaties die altijd betrokken zijn bij informatieoorlogen in verschillende landen aan de vooravond van (en tijdens) kleurrevoluties. Bijvoorbeeld Human Rights Watch en Amnesty International.

Stil sinds augustus, werd de Amerikaanse ambassadeur in Algerije plotseling geactiveerd, toen hij Algerijnen feliciteerde met de verjaardag van de revolutie.

مبروك للجزائريين بمناسبة الذكرى ال 65 لإندلاع الثورة التحريرية. #الله_يرحم_الشهداء pic.twitter.com/aWHT9KxoW6

— Ambassador Aubin (@USAmbtoAlgeria) November 1, 2019

Zelfs als de mensen redenen hebben om te protesteren, en zelfs als het conflict met de Berbers al jarenlang bestaat, gebruiken westerse strijdkrachten interne kwesties in hun eigen belang. In feite zijn het in veel opzichten die, met informatie en educatieve ondersteuning, echte protesten omzetten in anarchie en separatisme .

Als de Algerijnen een revolutie willen, moet deze organisch zijn, niet pro-Amerikaans. Algerije heeft misschien wel een nieuwe president na donderdagavond – maar de volgende dag kunnen de straten vol zijn met demonstranten. De interne problemen zijn immers nog niet opgelost.