Cameron tilt oorlog Oekraïne naar hoger niveau (en lager dieptepunt)

De Britse minister van Buitenlandse Zaken David Cameron heeft de gelederen gebroken met het ‘rode lijn’-beleid van Joe Biden, dat aanvallen door Oekraïne op doelen in Rusland verbiedt met wapens geleverd door NAVO-landen. Ligt een escalatie op de loer?

Cameron  Toen de Russische Speciale Militaire Operatie begon, spotten westerse media-experts en critici van Rusland in het algemeen met het idee van een Russische overwinning. Ze verwachtten dat de “technologisch geavanceerde” NAVO-wapens Rusland zouden tegenhouden. Na twee jaar van gestage Russische vooruitgang en mislukte Oekraïense tegenoffensieven heeft Rusland nu grote delen van Oost-Oekraïne in handen.

Hoewel de Verenigde Staten onlangs nog eens 61 miljard dollar aan Oekraïne hebben toegewezen, vrezen de Europese leiders dat hun landen binnenkort de rekening van dat conflict zullen moeten betalen zonder nog meer Amerikaanse bijdragen.

De Duitse bondskanselier Olaf Scholz heeft er onlangs voor gekozen Oekraïne niet van bepaalde wapens te voorzien, zoals de Taurus-langeafstandsraketten. Zijn terughoudendheid is redelijk, gezien de aanzienlijke economische gevolgen van Duitsland door de averechtse sancties en het verlies van goedkope Russische energie via de Nordstream-pijpleidingen, die door de Amerikanen werden gesaboteerd. Hoewel Groot-Brittannië, na Duitsland, de grootste Europese contribuant aan Oekraïne is, is Rishi Sunak ook niet het gezicht van Europa’s anti-Poetin-standpunt.

In februari manoevreerde de Franse president Emmanuel Macron zichzelf in de positie om de aanklacht tegen Rusland te leiden, wat suggereerde dat Frankrijk bereid was troepen naar Oekraïne te sturen. Tijdens een persconferentie op 26 februari zei Macron: “Er bestaat vandaag geen consensus om op een officiële, goedgekeurde manier troepen ter plaatse te sturen. Maar qua dynamiek valt niets uit te sluiten.”

Macrons nieuwe oorlogszucht stond in contrast met zijn voorheen lage profiel met betrekking tot het conflict in Oekraïne. Iedere wereldleider in de NAVO uitte zijn woede over de Russische “invasie” en beloofde Oekraïne te steunen “zo lang als nodig is”; dat was het absolute minimum en Frankrijk deed het goed. Maar in februari ging Macron zelfs verder dan de Verenigde Staten in zijn escalerende retoriek, door openlijk te zeggen wat we al weten: dat er westerse troepen in Oekraïne actief zijn.

Maar om de zaak verder te laten escaleren hebben we ook nog iemand als David Cameron.

Patrick Wintour van de Guardian meldt het volgende:

“Groot-Brittannië heeft £3 miljard per jaar beloofd “zolang het nodig is” om Oekraïne te helpen, zei David Cameron donderdag toen hij zijn tweede bezoek aan Kiev bracht sinds hij de Britse minister van Buitenlandse Zaken werd. Hij zei ook dat hij er geen bezwaar tegen had als door Groot-Brittannië geleverde wapens zouden worden gebruikt om binnen Rusland aan te vallen.
…
Cameron zei in een interview met Reuters: “Oekraïne heeft het recht om binnen Rusland aan te vallen, omdat Rusland binnen Oekraïne aanvalt. U kunt begrijpen waarom Oekraïne de behoefte voelt om zichzelf te verdedigen.”
…
Cameron zei: “Oekraïne verdedigt zichzelf fel tegen de illegale invasie van Rusland, waardoor een oorlog, waarvan Poetin dacht dat die dagen zou duren, jaren zou duren. Maar deze oorlog is de uitdaging van onze generatie en Oekraïne kan die niet alleen voeren.

We moeten allemaal een stap verder gaan om ervoor te zorgen dat Oekraïne krijgt wat het nodig heeft om te winnen. Door onze meerjarige militaire financiering, wapenvoorziening en essentiële steun om de Oekraïense energie-infrastructuur te beschermen en te herstellen, staat Groot-Brittannië achter Oekraïne en zullen wij Oekraïne steunen zo lang als nodig is.”

Belangrijk is dat Cameron duidelijkheid gaf over het doel van de oorlog.

Belangrijke uitspraken die we nog even willen samenvatten.

1. Deze oorlog is de uitdaging van onze generatie en Oekraïne kan die niet alleen voeren.
2. We moeten allemaal een stap verder gaan om ervoor te zorgen dat Oekraïne krijgt wat het nodig heeft om te winnen. Door onze meerjarige militaire financiering, wapenvoorziening en essentiële steun om de energie-infrastructuur van Oekraïne te beschermen en te herstellen, staat Groot-Brittannië achter Oekraïne en zullen wij Oekraïne steunen zo lang als nodig is.

De mantra van de leiders van de NAVO-landen is geweest dat hun landen Oekraïne zullen steunen ‘zo lang als nodig is’, waarbij de vraag open blijft of het doel een overwinning is of simpelweg het vermijden van een nederlaag.

Cameron heeft nu expliciet het doel van de overwinning onderschreven. Anderen zullen volgen. Anderen zullen ook het Britse voorbeeld volgen en wapens aan Oekraïne leveren zonder het gebruik ervan tegen doelen in Rusland te verbieden.

We herinneren we ons nog hoe David Cameron opschepte dat hij ‘de erfgenaam van Blair’ was en er van had genoten om de Conservatieven te veranderen in een uitgeholde partij dat in schril contrast stond met de partij die ze ooit waren geweest. Hij was waarschijnlijk het gelukkigst toen hij in een coalitie zat met de LibDems onder leiding van de ultrawakkere Nick Clegg. Opmerkelijk genoeg haalde de huidige Britse premier en grootkapitaal-vertegenwoordiger Rishi Sunak Cameron terug uit de wildernis om minister van Buitenlandse Zaken te worden (nadat William Hague zijn functie had afgewezen) en hij heeft vervolgens laten zien dat hij nog steeds de liegende globalist is die we altijd al vermoedden.

Dit is zo raar op veel niveaus!

Om te beginnen liegt Cameron als hij zegt dat er geen westerse troepen in Oekraïne zijn. We weten allemaal dat Amerikaanse en Britse speciale troepen daar al een tijdje actief zijn, maar ze kunnen dit alleen niet openlijk toegeven. De reden dat hij officieel ‘uitsluit’ dat westerse troepen Oekraïne binnenkomen, is omdat zelfs hij accepteert dat dit de derde wereldoorlog zou veroorzaken. Hij is boos, maar niet dom. Althans, dat dachten we…..

Het andere bizarre element hier is dat Cameron “aan beleid” werkt voor de Amerikaanse verkiezingen in november! Hij is de Britse minister van Buitenlandse Zaken en zijn partij wordt hoogstwaarschijnlijk geconfronteerd met algemene verkiezingen daarvóór – op welk punt die zal worden verpletterd en hij zijn baan zal verliezen. Waarom “werkt” hij niet aan beleid voor het Britse belang? Het antwoord ligt voor de hand: hij is een mondialistische puppet.

Cameron bedient zich van alle gebruikelijke argumenten: de rationele, de emotionele en de ronduit cynische. Hij zei dat als Rusland niet verslagen wordt in Oekraïne het land zich gesterkt zal voelen om andere landen binnen te vallen; en dat de westerse steun aan Oekraïne “een extreem goede prijs-kwaliteitverhouding” heeft, aangezien het Rusland heeft verzwakt, banen in zijn eigen land heeft gecreëerd en de NAVO heeft versterkt “zonder het verlies van een enkel Amerikaans leven”.

Cameron gaf zelfs een emotioneel optreden waarin hij de Amerikaanse steun voor de heroïsche strijd van Oekraïne vergeleek met zijn “grootvader die op de stranden van Normandië landde onder dekking van een Amerikaans oorlogsschip”.

Cameron demonstreert een probleem dat indicatief is voor een breder probleem binnen het Britse politieke establishment: hun opgeblazen zelfgevoel, dat op zijn beurt geworteld is in nationale waanvoorstellingen over de “speciale relatie” tussen de VS en Groot-Brittannië. Bijna 80 jaar sinds Churchill de term bedacht, blijft het idee dat Groot-Brittannië een bevoorrechte “subimperiale” positie geniet onder de westerse bondgenoten van Amerika bepalend voor de eigen identiteit van het land als één van de grootmachten van de wereld.

De realiteit is echter dat deze ‘speciale relatie’ lange tijd alleen in de hoofden van de Britse elites heeft bestaan. Wat de Amerikanen betreft, in de jaren zeventig vergeleken ze Groot-Brittannië al met een ‘vlinder die zielig aan de rand van de wereld fladdert’.

Amerikaanse functionarissen zijn lippendienst blijven bewijzen aan het idee van de ‘speciale relatie’, maar, zoals een hoge adviseur van Obama later toegaf, de Amerikaans-Britse obligatie ‘was nooit echt iets dat heel belangrijk was voor de Verenigde Staten’. Hij voegde eraan toe: “Vanuit mijn perspectief was het heel belangrijk voor ons om de speciale relatie te vermelden op elke persconferentie die we hadden toen de Britten hier waren… maar eigenlijk lachten we er achter de schermen om”.

Op dezelfde manier had Blinkens verwijzing naar de “beruchte speciale relatie” tijdens een gezamenlijke persconferentie met Cameron in december vorig jaar ook een sardonisch tintje. En tijdens het laatste bezoek van Cameron kunnen we ons voorstellen dat er achter gesloten deuren soortgelijke vrolijke taferelen plaatsvonden, nadat de minister van Buitenlandse Zaken op grootse Churchilliaanse toon had gesproken over de gemeenschappelijke verantwoordelijkheid van Groot-Brittannië en de VS om op te komen voor vrijheid en democratie in Oekraïne.

Gelooft Cameron wèrkelijk dat hij Washingtons eigen propaganda moet uitdragen? Of was dit eenvoudigweg de zoveelste kans voor hem om de krantenkoppen te halen in wat ongetwijfeld de laatste maanden van zijn gezombificeerde politieke carrière moeten zijn? Hoe het ook zij, we moeten ervan uitgaan dat Cameron zich er volkomen van bewust is dat de VS al een tijdje bezig zijn om de oorlog te ‘europeaniseren’ – dat wil zeggen om de Europeanen de last van het steunen van Oekraïne te laten dragen.

Ze hebben waarschijnlijk ook vrede gesloten in kringen van de nationale veiligheid, met de toenemende waarschijnlijkheid dat een soort van onderhandelde oplossing de enige manier is om het conflict te beëindigen – zelfs al is het niet vóór de volgende verkiezingen. In die zin geniet het vredesplan van Trump “om de oorlog in Oekraïne binnen 24 uur te beëindigen” – door Oekraïne de provincies Donbas en de Krim af te staann in ruil voor het einde van de oorlog, waarschijnlijk veel grotere steun van beide partijen in de VS dan de meesten bereid zijn toe te geven.

In realistische zin bekeken kan men immers zeggen dat Washington uit dit conflict heeft gehaald wat het wilde, in termen van het drijven van een wig tussen Europa (en Duitsland in het bijzonder) en Rusland, het voorkómen van de opkomst van een Euraziatische geopolitieke realiteit (althans, dat denkt men) en het herstel van de economische en militaire invloed van Amerika op Europa. Deze realiteit zal onveranderd blijven, zelfs als de oorlog ten einde zou komen.

Over het geheel genomen had Cameron dus gelijk toen hij erkende dat de belangen van de VS behoorlijk goed zijn gediend door de proxy-oorlog in Oekraïne – voor hen was het werkelijk “een goede prijs-kwaliteitverhouding”. Hetzelfde kan echter niet worden gezegd van Groot-Brittannië – of van Europa als geheel, dat een enorme economische terugslag heeft geleden door het conflict en nu wordt geconfronteerd met de dreiging van een totale oorlog met Rusland.

De vraag is waarom Cameron dan de betrokkenheid van het Westen in Oekraïne verder laat escaleren, waarbij het verhaal van een militaire overwinning tegen elke prijs wordt verdubbeld? Ongeacht of men dit laatste nu opvat als de krachtige terugkeer naar de grenzen van vóór 2022 of naar die van vóór 2014, er bestaat ruime overeenstemming in de wereld dat beide onmogelijk te verwezenlijken zijn zonder een directe oorlog tussen de NAVO en Rusland. Wat moet er gebeuren? En hoe moeten we de luchthartige manier verklaren waarop Britse leiders praten over hoe we zijn overgegaan “van een naoorlogse naar een vooroorlogse wereld”?

Eén factor die aantoonbaar een rol speelt, is al genoemd: de vertekende perceptie van het Britse establishment over de macht van Groot-Brittannië. Dit verklaart in grote mate de steeds agressievere houding van Groot-Brittannië tegenover Rusland, een land dat, militair gezien, Groot-Brittannië in alle mogelijke opzichten in de schaduw stelt: mankracht, tanks, marinemiddelen en vliegtuigen.

Bovendien heeft de oorlog in Oekraïne de Britse voorraden zó ver uitgeput dat Groot-Brittannië geen defensiematerieel meer heeft om aan Oekraïne te doneren, terwijl de door de Britten geleverde artillerie geen granaten meer heeft. Zoals luitenant-generaal Sir Rob Magowan tijdens een recente vergadering van het Britse Defensiecomité toegaf zou Groot-Brittannië een conventionele oorlog met Rusland niet langer dan een paar maanden kunnen doorstáán.

Critici zouden kunnen stellen dat Groot-Brittannië in het geval van een dergelijke oorlog deel zou uitmaken van een multinationale, door de NAVO geleide coalitie. Maar andere Europese landen worden met soortgelijke problemen geconfronteerd. Zoals het er nu voorstaat, is het Westen nu al niet in staat om te voldoen aan de artilleriebehoeften van een geografisch beperkt conflict zoals dat zich in Oekraïne afspeelt.

Volgens een recente schatting in de Financial Times is de jaarlijkse productie van artilleriemunitie in Rusland gestegen van 800.000 voor de oorlog naar nu naar schatting 2,5 miljoen, of 4 miljoen inclusief gerenoveerde granaten. De productiecapaciteit in de EU en de VS bedraagt ​​daarentegen respectievelijk ongeveer 700.000 en 400.000, hoewel ze ernaar streven om tegen het einde van dit jaar de 1,4 en 1,2 miljoen te bereiken.

Meer in het algemeen wordt inmiddels goed begrepen dat de legers van de NAVO niet voorbereid zijn – zowel in psychologisch als in militair opzicht – op een langlopende, symmetrische conventionele oorlog zoals die in Oekraïne wordt uitgevochten, die voor totaal andere scenario’s is ontwikkeld. Dus waarom flirt het Westen überhaupt met deze mogelijkheid?

Misschien zou de echte vraag moeten zijn: hoe zijn westerse politici ertoe gekomen de mogelijkheid van een grootschalige oorlog met Rusland te legitimeren en zelfs te normaliseren, terwijl we diep van binnen allemaal weten dat dit tot een catastrofe zou leiden, zelfs als deze beperkt zou blijven tot puur conventionele maatregelen?

Onze politieke en militaire leiders zouden waarschijnlijk antwoorden dat we geen keuze hebben: dat we worden geconfronteerd met een kwaadaardige vijand die erop uit is ons te vernietigen, ongeacht wat we doen. De implicatie is dat we niets kunnen doen om deze uitkomst te voorkómen; we kunnen ons er alleen maar op voorbereiden (een veel gehoorde (drog)reden van de gepensioneerde leunstoel-generaals die menige talkshow bezoeken).

Dit deterministische verhaal staat niet alleen los van de realiteit; het is ook ongelooflijk gevaarlijk. Zoals Nina L. Chroesjtsjeva, een Russisch-Amerikaanse hoogleraar internationale zaken aan The New School in New York, onlangs zei : “Poetin heeft geen enkel verlangen getoond om oorlog te voeren tegen de NAVO. Maar door de angst aan te wakkeren dat hij dat wel zou doen, riskeert de NAVO een soort self-fulfilling prophecy te creëren. Zelfs ik – een consistente criticus van Poetin – vind dit door en door provocerend en dwaas.”.

De impliciete boodschap mag niet worden onderschat: of de westerse leiders hun eigen propaganda wel of niet geloven, doet er niet toe – waar het om gaat is hoe dit in Rusland wordt ervaren. Als laatstgenoemde gelooft dat de westerse landen de onvermijdelijkheid van oorlog menen, is het gemakkelijk in te zien hoe zij tot de conclusie zou kunnen komen dat de NAVO op een gegeven moment zou kunnen besluiten om als eerste toe te slaan, en er daarom voor zou kunnen kiezen om op een dergelijke aanval vooruit te lopen door de eerste aanval uit te voeren – zoals in Oekraïne, maar op veel grotere schaal.

Dit wordt des te angstaanjagender als we bedenken dat we te maken hebben met een land dat bewapend is met duizenden kernwapens. In het publieke debat wordt het risico van een kernoorlog doorgaans als een onmogelijk scenario beschouwd. Sommigen beweren zelfs nog steeds dat kernwapens een krachtig afschrikmiddel vormen tegen escalatie.

Toch waarschuwde niemand minder dan generaal Cristopher Cavoli, de geallieerde opperbevelhebber van de NAVO en hoofd van het Amerikaanse Europese Commando, onlangs tegen het gevaar van het denken in deze termen. Hij merkte onder meer op dat de VS en Rusland vrijwel geen actieve nucleaire hotline hebben, zoals tijdens de Koude Oorlog, waardoor het risico op het per ongeluk veroorzaken van een nucleair conflict enorm toeneemt, vooral gezien de aanhoudende escalatie-acties en retoriek aan beide kanten.

“Hoe,” vroeg hij, “gaan we door met dit alles en het herstellen van onze collectieve defensiecapaciteit zonder bedreigend te zijn en per ongeluk het effect te hebben dat we niet willen?” De implicatie was dat we, door de oorlogsdreiging op te blazen, ook het risico lopen deze tevoorschijn te toveren. En toch werd pas in januari gemeld dat de VS voor het eerst in vijftien jaar van plan waren kernwapens in Groot-Brittannië te stationeren.

De strategische betekenis van de opmerkingen van Cameron die hij vandaag gedaan heeft is enorm.

De wereld wordt geregeerd door idioten, en behalve Cameron hebben we op het Europese vasteland er nog één. We lazen in de Britse Guardian het volgende:

“Emmanuel Macron heeft gezegd dat de kwestie van het sturen van westerse troepen naar Oekraïne “legitiem” zou zijn als Rusland door de Oekraïense frontlinies zou breken en Kiev een dergelijk verzoek zou doen. In een interview met The Economist handhaafde de Franse president zijn standpunt van strategische dubbelzinnigheid en zei: “Ik sluit niets uit, omdat we te maken hebben met iemand die niets uitsluit.”

Hoewel de sclerotische besluitvorming die kenmerkend is voor de regering-Biden geen beweging vertoont, lijkt het erop dat Groot-Brittannië en Frankrijk de nijpende situatie zien waarmee Oekraïne wordt geconfronteerd en over de mentale behendigheid beschikken om gepast te reageren.

Macron spreekt over een potentiële ontwikkeling die zeer binnenkort zou kunnen plaatsvinden. Cameron en Macron begrijpen blijkbaar dat dit niet alleen de oorlog in Oekraïne is, maar “onze oorlog”. En met het vooruitzicht dat onze eigen Mark Rutte de toppositie van de NAVO krijgt kunnen we gerust stellen dat de wereld op dat moment wordt aangestuurd door de eigentijdse versie van de Marx Brothers.

Macrons woorden over Vladimir Poetin van twee jaar geleden moeten hem kennelijk nog steeds achtervolgen: “Ik denk, en ik heb hem verteld, dat hij een historische en fundamentele fout heeft gemaakt voor zijn volk, voor zichzelf en voor de geschiedenis”, zei Macron. ‘Ik denk dat hij zichzelf isoleerde. Toevlucht zoeken in isolement is één ding, maar een uitweg vinden is moeilijk.” Terwijl Europa en de Verenigde Staten zich steeds meer isoleren van de rest van de wereld, komen ze tot de conclusie dat zij het zijn die een uitweg uit hun wanhopige situatie moeten vinden.

Hoewel hij ongelijk had over de nederlaag van Rusland, klonk Macron destijds in ieder geval redelijker; hij vond dat Rusland gerespecteerd moest worden en niet vernederd. Dit staat in schril contrast met de recente opmerkingen van Macron, na twee jaar van westerse mislukkingen en Russische overwinningen: “Ons Europa is vandaag de dag sterfelijk”, zei Macron. “Het kan doodgaan en dat hangt uitsluitend af van onze keuzes,” voegde hij eraan toe. “Het is vandaag de dag dat Europa zich tussen oorlog en vrede bevindt… ons vermogen om onze veiligheid te garanderen staat op het spel; Rusland mag niet winnen.”

De waanvoorstellingen van Groot-Brittannië en Frankrijk over Rusland worden steeds vaker geopenbaard. Zo hebben de ministers van Buitenlandse Zaken van Frankrijk en Groot-Brittannië de oprichting aangekondigd van een “geactualiseerde entente” om te proberen de verslechterende positie van het Westen in zijn proxy-oorlog met Rusland in Oekraïne te versterken. In april van dit jaar herdachten Groot-Brittannië en Frankrijk de oorspronkelijke Entente Cordiale-overeenkomsten, waarbij zij de wisseling van de wacht van hun respectievelijke troepen in hun hoofdsteden lieten zien.

Op 8 april 1904 sloten Groot-Brittannië en Frankrijk een bilaterale overeenkomst, de Entente Cordiale. De overeenkomst maakte een einde aan de duizend jaar oude rivaliteit tussen de twee landen om de opkomst van Duitsland tegen te gaan. De Entente Cordiale-overeenkomsten leidden tot de wederzijdse steun van de twee machten tijdens WO I en WO II. De Entente Cordiale omvat vier overeenkomsten die bedoeld zijn om de betrekkingen tussen de twee imperiale Europese machten te verbeteren. Ironisch genoeg zou Rusland in 1907 een alliantie met hen aangaan, waarna het de Triple Entente werd.

Groot-Brittannië en Frankrijk behoorden lange tijd tot de ergste imperialistische overtreders. Zelfs vandaag de dag is het buitenlandse beleid van het collectieve Westen niet verbeterd. Tijdens de chaos van de Russische Burgeroorlog viel de Entente de USSR binnen namens tsaristische loyalisten. Nadat Rusland in februari 2022 zijn speciale militaire operatie lanceerde, promootte het Westen zijn plannen om Rusland te ‘dekoloniseren’. Ze willen Rusland aanpakken door het op te delen in verschillende kleinere landen en er proxy-regimes van te maken die ze vrijelijk kunnen laten plunderen (waardevolle grondstoffen) en uitbuiten.

Onlangs hield de NAVO een bijeenkomst in Helsinki om de volledige vernietiging en fragmentatie van Rusland te bespreken. Ze noemen het ‘dekolonisatie’, net zoals ‘er geen NAVO-agressie tegen Rusland is’… Zowel Frankrijk als Groot-Brittannië ondertekenden defensieve overeenkomsten met Oekraïne om “Europa te redden”, maar het is onduidelijk hoe een anti-Russische coalitie van twee tanende koloniale machten eruit zou moeten zien.

De respectievelijke ministers van Buitenlandse Zaken Sebastion Loqonu en David Cameron schreven onlangs een artikel waarin werd geëist dat er troepen naar Oekraïne zouden worden gestuurd om Rusland te verslaan, waardoor de spanningen verder escaleerden. Ze bespraken meerdere scenario’s voor het sturen van Franse troepen naar verschillende delen van Oekraïne en Moldavië. In navolging van het krijsende artikel van Loqonu en Cameron verklaarde de voormalige Britse premier Boris Johnson openlijk dat het verlies van Oekraïne het einde van de westerse hegemonie zou betekenen.

De Franse premier Sebastion Loqonu had eerder tijdens een telefoongesprek met Shoigu voorgesteld het conflict te bevriezen, om het Westen tijd te kopen om de wapenproductie op te voeren. Zijn absurde ultimatum aan Rusland was: óf het conflict bevriezen om ons de kans te geven de achterstand in te halen, óf anders worden Franse troepen naar Oekraïne gestuurd. Macron’s toespraak over het niet ‘uitsluiten’ van troepen in Oekraïne kwam nadat Rusland zich daar op Franse huurlingen had gericht. In Oekraïne strijdende westerse personen die worden gedood worden door de mainstream media verzwegen…

De afgelopen maanden hebben zowel de agressieve minister van Buitenlandse Zaken David Cameron als de Franse president Emmanuel Macron opgeroepen tot het zenden van troepen in Oekraïne. De Russische president Vladimir Poetin reageerde hard op de woorden van Macron. Ironisch genoeg beschuldigde Macron president Poetin ervan bedreigingen te uiten.

Nu ze hun nieuwe entente gebruiken om de “Russische agressie” tegen te gaan, lijkt het erop dat Groot-Brittannië en Frankrijk zelf hun toevlucht zullen nemen tot interventies in Oekraïne. De NAVO-landen zijn bezorgd dat een potentieel presidentschap van Trump het einde zou kunnen betekenen van de ruime Amerikaanse hulp die de NAVO-oorlogsmachine aanwakkert. Zoals geopolitiek analist Alexander Mercouris onlangs opmerkte, heeft Duitsland op zijn beurt de oproepen voor NAVO-troepen in Oekraïne afgewezen.

Groot-Brittannië en Frankrijk hebben schijnbaar afstand genomen van het groeiende scepticisme van de Amerikanen door op eigen kracht een anti-Russische coalitie te vormen.

Maar gezien de enorme steun van de VS aan het regime in Kiev tot nu toe lijken zij te wedden op een Amerikaanse interventie om hen te redden, mocht het misgaan – net zoals Israël volkomen straffeloos opereert, aangezien de VS hen zullen steunen met, nee, maakt niet uit wat. Macron gaf echter ook toe dat Artikel Vijf van de NAVO niet zou worden geactiveerd door een Russische aanval op Franse troepen in Oekraïne, dat nog steeds geen deel uitmaakt van de NAVO.

Het is allemaal wel leuk en aardig dat Cameron gezegd heeft dat de oorlog in Oekraïne een “goede prijs-kwaliteitverhouding” biedt – maar hopelijk beginnen westerse politici zich te realiseren dat de kosten van een nucleaire oorlog dat zeker niet zijn – maar wat zal het, als er niemand meer overblijft om daar de gevolgen van te ondervinden.

Update: we willen u de volgende tweet niet onthouden:

‼️🇩🇪🔥🇺🇦🇷🇺 Partisan warfare in Berlin?

The Berlin weapons factory of arms company Diehl which produces IRIS-T air defense missiles used to attack #Russia is on fire. #Germany pic.twitter.com/WtFau1zHQp

— Maimunka News (@MaimunkaNews) May 3, 2024