De ‘bendementaliteit’ die MAGA’s overwinningen aanjaagt

Waarom MAGA won: Woede, wrok en “een gevoel van verraad”

Het begrijpen van de diepe, viscerale aantrekkingskracht van MAGA: het is een ‘bendementaliteit’ voor blanke mannen die zich machteloos voelen

De verkozen president Donald Trump en zijn MAGA-regime hebben wraak en vergelding beloofd tegen een reeks doelgroepen zoals de Democraten, “de diepe staat” en “de globalisten”, “links”, “liberalen”, “Woke”, de nieuwsmedia, d.w.z. “de vijand van het volk”, niet-blanke “illegale vreemdelingen”, de LGBTQ-gemeenschap (met name transgenders) en een reeks andere groepen. Trumps selecties voor zijn kabinet worden gekenmerkt door zowel hun persoonlijke loyaliteit aan hem als door hun wreedheid in het nastreven van zijn persoonlijke en politieke “vijanden”.

Trump heeft herhaaldelijk gedreigd deze “vijanden binnenin” uit de samenleving te verwijderen door gebruik te maken van de Alien Enemies Act, de Insurrection Act en andere middelen, waaronder gevangenisstraf. Alle indicaties suggereren dat Trumps dictatoriale presidentschap zal beginnen met het targeten van die groepen en individuen die “de vijand” zijn op dag één.

Aan de andere kant heeft Trump herhaaldelijk beloofd zijn volgelingen die het Capitool aanvielen als onderdeel van zijn couppoging op 6 januari gratie te verlenen . Zij zullen waarschijnlijk dienen als Trumps persoonlijke MAGA-straathandhavers en paramilitairen.  

Centraal in de plannen van Trump en zijn agenten om hun autoritaire visie op te leggen aan de Amerikaanse samenleving staat het concept van de nazi-rechtstheoreticus en jurist Carl Schmitt van een uitzonderingstoestand en het onderscheid tussen “vriend en vijand” in een permanente noodtoestand waarin de heerser, d.w.z. Trump en zijn regime, in wezen onbeperkte macht bezit. In dit model van burgerschap en nationale verbondenheid is steun voor Trumpisme en MAGA synoniem met een “echte Amerikaan” zijn. De vijand, hoe gedefinieerd ook, moet worden gemarginaliseerd en onderdrukt als de Ander.

In een artikel dat u gelezen moet hebben in The New Republic , biedt Nina Burleigh een routekaart en waarschuwing voor de manier waarop Donald Trump en zijn fascistische regime de kernbeginselen van de Amerikaanse democratie en burgermaatschappij zullen aanvallen – en hoe er weinig is dat de normale politiek en de instellingen kunnen doen om hem en zijn troepen te stoppen:

We gaan als volk en natie op onbekend terrein af. Trump en zijn bondgenoten hebben beloofd hun radicaal-rechtse agenda te starten zodra hij op Inauguration Day zijn hand van de Bijbel afhaalt. We staan ​​op het punt een ongekende aanval op de Grondwet en onze burgerlijke vrijheden met betrekking tot meningsuiting en vergadering te ervaren, en een verlating van normen met betrekking tot het leger, het ministerie van Justitie en overheidscontracten die de eerste termijn er, nou ja, normaal uit zal laten zien…

In mei en juni nodigde het Brennan Center for Justice van de rechtenfaculteit van de New York University 250 deelnemers uit om deel te nemen aan  vijf simulatieoefeningen  . Deze oefeningen moesten uitwijzen hoe een Trump-presidentschap bestaande zwakheden in het Amerikaanse rechts- en constitutionele systeem zou kunnen gebruiken om een ​​autocratisch regime te implementeren.

De resultaten waren op zijn best ontmoedigend en op zijn slechtst beangstigend. De oefeningen toonden herhaaldelijk aan dat een autoritair persoon die de uitvoerende macht bestuurt en zich weinig aantrekt van wettelijke beperkingen, een structureel voordeel heeft ten opzichte van elke wettige poging om hem in toom te houden. “Geen van de oefeningen liet ons optimistisch achter,” meldde de organisator, Bart Gellman, later. “Deelnemers waren bijna allemaal ontnuchterd door het gebrek aan effectieve beperkingen op machtsmisbruik.”

In een nieuw artikel dat nog niet zo lang geleden het leven in een bananenrepubliek beschreef en niet in “de grootste democratie ter wereld”, onderzoekt The Washington Post hoe enkele van de prominente doelen van Trump en de MAGA-beweging zich voorbereiden op zijn terugkeer aan de macht:

Een gepensioneerde Amerikaanse legerofficier die in conflict raakte met hoge functionarissen in Donald Trumps eerste Witte Huis, wilde in de aanloop naar de verkiezingen van deze maand het Italiaanse staatsburgerschap verkrijgen, maar kwam daarvoor niet in aanmerking. In plaats daarvan pakte hij  een noodpakket in met contant geld en een lijst met alarmnummers voor het geval hij moest vluchten.

Een lid van Trumps eerste regering die hem publiekelijk heeft veroordeeld, vraagt ​​een buitenlands staatsburgerschap aan en overweegt of hij moet afwachten of het land moet verlaten vóór de inauguratie op 20 januari.

En een voormalige Amerikaanse functionaris die in oktober 2020 een beruchte brief ondertekende waarin hij suggereerde dat e-mails die naar verluidt afkomstig waren van een laptop van Hunter Biden, deel zouden kunnen uitmaken van een ‘Russische informatieoperatie’, vraagt ​​om een ​​paspoort van een Europees land. Hij weet niet zeker of de ontsnapping noodzakelijk zal blijken, maar concludeert: ‘Je wilt niet hoeven haasten.’

Allen spraken op voorwaarde van anonimiteit om te voorkomen dat hun eigen voorbereidingen zouden worden ondermijnd. De planning, zo erkennen ze, is een reactie op een hypothetisch worst case waarin een tweede presidentschap van Trump de systematische onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting en criminalisering van afwijkende meningen inluidt. Alleen al Trumps overwinning heeft alarmbellen doen rinkelen bij enkele van zijn meest uitgesproken critici, evenals bij delen van de inlichtingen- en nationale veiligheidsgemeenschappen die hij denigreerde als de “deep state” en beschuldigde van het ondermijnen van zijn agenda.

Hun bezorgdheid is toegenomen nu er steeds meer kandidaten worden gekozen voor belangrijke kabinetsposten.

De Democraten en andere pro-democratische Amerikanen zullen hun strategie en begrip van de fundamentele beginselen van de politiek in het tijdperk van Trump en het Amerikaanse fascisme snel moeten herijken als ze een manier willen vinden om het Witte Huis en de andere regeringsinstellingen van het land terug te veroveren voordat het te laat is. MAGA staat nu algemeen bekend als een synoniem voor wat het betekent om een ​​”echte Amerikaan” te zijn, zowel hier als in de rest van de wereld.

In een poging om Trumps overwinning te begrijpen, onze collectieve emoties in deze tijd van problemen en angst te begrijpen, wat deze verkiezingen onthullen over de Amerikaanse waarden en het karakter en wat er gaat gebeuren als Trump in januari aan de macht komt, sprak ik onlangs met verschillende experts. 

Randolph Hohle is hoogleraar sociologie aan de SUNY Fredonia en auteur van ” Racism in the Neoliberal Era ” en ” American Housing Question: Racism, Urban Citizenship, and the Privilege of Mobility “. Hij bestudeert het verband tussen racisme en politieke economie.

Ik voel me een beetje teruggetrokken en een beetje gealarmeerd. Het is niet dat Trump heeft gewonnen, maar hoezeer het land naar rechts is opgeschoven. Dat Trump 45% van de stemmen in de staat New York heeft gewonnen en elke swing state heeft veroverd, vertelt de richting waarin de VS zich beweegt. Ik zal niets speciaals doen om de gevoelens te beheersen. Ik blijf gewoon gewichten heffen en sporten zoals ik normaal doe. Ik ervaar verkiezingen niet als trauma.

De mainstream nieuwsmedia en experts van Amerika hebben dit zo verkeerd begrepen omdat ze niet zien dat MAGA aantrekkelijk is voor arme blanke mannen, ongeschoolde blanke mannen en blanke mannen uit de arbeidersklasse omdat ze nergens anders heen kunnen. Het gaat niet om macht of dominantie omdat ze geen macht hebben. Het gaat erom dat ze proberen een plek te vinden waar ze thuishoren.

Ze zijn sociaal geïsoleerd van de mainstream instellingen en MAGA geeft ze een doel – hoewel ik niet zeker weet wat dat doel is. In de jaren 80 en 90 hadden we het over de noodzaak om instellingen te creëren om kinderen van de straat en uit de bendes te houden. MAGA is de straat voor gemarginaliseerde blanke mannen. “De libs bezitten” is gewoon een middelvinger terug naar de mainstream maatschappij. Er is geen ideologie. Gewoon een bendementaliteit.

Het andere probleem van de media en de deskundigen is hun behoefte om sociale groepen te reduceren tot simpele binaire systemen en abstracties die een helder verhaal kunnen bieden, maar een onjuiste logica opleggen aan hoe het Amerikaanse politieke systeem stemt.

Ze staan ​​erop het Amerikaanse politieke systeem te lezen door de lens van wit/niet-wit. Dit creëert een verkeerde indruk dat alle niet-blanke mensen hetzelfde zijn en tegen witheid zijn (wat nooit wordt gedefinieerd) en alleen zinvol is voor iemand wiens kennis van ras en etniciteit afkomstig is van collegeseminars in plaats van van echte mensen. Ze zouden er beter aan doen het politieke systeem te lezen als zwart/niet-zwart en te zoeken naar regionale en economische verschillen tussen raciale en etnische groepen.

Dit geldt ook voor de manier waarop de mediaklasse en deskundigen erop staan ​​vrouwen te zien als een eenheidsidentiteit. De conservatieve beweging en conservatieve vrouwen hebben hun idee van feminisme dat gendergelijkheid als mogelijk ziet zonder het systeem te veranderen en het steunen van abortusrechten en stemmen op de MAGA-beweging niet als een contradictie ziet. Ras en gender doen ertoe, maar niet zoals zij denken.

Ik ben niet verrast dat Trump wint. Ik zou mijn reactie omschrijven als een van onthullingen. Zeggen dat de verkiezingen Amerika als een racistische en/of seksistische plek hebben onthuld, is een luie “analyse”. In plaats daarvan onthulden de verkiezingen dat Amerika’s politieke heroriëntatie zo goed als geregeld is en dat het neoliberale project, zoals we dat kennen, zijn beloop heeft gehad.

Er zijn drie redenen. Ten eerste heeft big tech de big finance vervangen als primaire motor van kapitaalaccumulatie. Dit luidt een nieuwe groep elites in, nog steeds blank, maar met minachting voor neoliberale instellingen die niet langer hun doel dienen. Ik denk dat je dit kunt zien in hun taal van ontwrichting in de manier waarop ze nieuwe bedrijfsplannen en bestaande veranderingen in K-12 en hoger onderwijs op staatsniveau starten. Het is duidelijk in hoe Amerikaanse techmagnaten lossere regels willen voor I-9-visa, maar ook tarieven om de Amerikaanse tech-industrie te beschermen tegen China.

Ten tweede creëerde Big Tech een klassenverwantschap tussen elites, professionals uit de hogere middenklasse en mensen uit de arbeidersklasse buiten de kustgebieden. Ten slotte, en misschien wel het belangrijkste, is wat en wie als ‘blank’ wordt beschouwd, wat sinds 2000 verandert en een aantal Aziatische en Spaanstalige burgers in de gelederen heeft opgenomen. De debatten van 25 jaar geleden over een meerderheid-minderheidsnatie die de dominantie van de Democratische Partij zou inluiden, waren geworteld in het geloof dat blank een vaste groepsclassificatie was.

Ze negeerden de geschiedenis van immigratie en etniciteit die wees op het veranderende idee van wie blank mag zijn in Amerika. Er is nog steeds een normatief verslag van goede en slechte blanken, goede en slechte immigranten, etc. Deze groepen contrasteren zichzelf niet met blanken, ze contrasteren zichzelf met zwarte mensen en proberen goed blank burgerschap te weerspiegelen.

Waar wil ik het Amerikaanse volk op voorbereiden? De eerste 100 dagen zullen een wervelwind van beleidsvoorstellen en veranderingen zijn. De Republikeinen hebben de controle over het Huis en de Senaat. Laat je niet afleiden door anti-trans retoriek. Trump zal vastbesloten zijn om regelgevende instanties over het milieu te verwijderen om de miljardairs en bedrijven tevreden te stellen. Trump zal waarschijnlijk het ministerie van Onderwijs afschaffen en de federale onderwijsfinanciering zal overgaan op bloksubsidies aan de staten, die velen zullen gebruiken om schoolvoucherprogramma’s te financieren.

Ik denk niet dat hij inkomstenbelastingen zal vervangen door tarieven, maar er zullen waarschijnlijk wel belastingverlagingen en programma’s voor bedrijven komen. Het belangrijkste om op te letten is echter dat ik denk dat Trump en de Republikeinen hun zinnen zullen zetten op het privatiseren van de Old Age Insurance, wat we doorgaans Social Security noemen. Het kan een afgebouwd plan zijn dat het behoudt voor bestaande begunstigden, maar het vervangt door een privé 401k-plan voor mensen jonger dan 50 of jonger dan 40. Wees voorbereid op die strijd.

Jason Van Tatenhove was de nationale mediadirecteur voor de Oath Keepers. Hij documenteerde zijn ervaringen met de Oath Keepers in zijn boek ” The Perils of Extremism: How I Left the Oath Keepers and Why We Should be Concerned about a Future Civil War .”

Op dit moment heb ik het gevoel dat ik wakker ben geworden uit een dronken, tequila-droom, balancerend tussen een bot-blauwe droefheid en een scherpe, opkomende emotie die ik nog niet helemaal kan benoemen. Angst is er ook — angst voor mijn dochters, voor de democratie, voor dit gehavende experiment van een land dat we nog steeds thuis noemen. Angst voor de dreiging van daadwerkelijke repercussies, gewelddadig of anderszins. Misschien is dit het — het begin van het einde dat we allemaal voelden naderen, zelfs als we het in de schaduw probeerden te duwen.

Dus, wat nu? Ik zal het enige doen wat ik weet: ik zal blijven schrijven, want dat is alles wat ik heb — de enige manier die ik ken om door de modder en de waanzin heen te komen.

Ik denk dat de reguliere nieuwsmedia en de deskundigen het zo verkeerd zien omdat ze door de verkeerde lens kijken. Ze willen Trump analyseren alsof hij een reeks schandalen of controverses is die op een whiteboard moeten worden uitgepakt — iets logisch, beheersbaars. Maar dat is hij niet. Zijn aantrekkingskracht is niet geworteld in rede of feiten; het is een diepgewortelde, emotioneel geladen kracht, een duister mythisch archetype dat inspeelt op de ontevredenheid van Amerika.

Hij belichaamt die kokende, vervreemde woede van mensen die het gevoel hebben dat ze veel te lang in de donkere hoeken van het land zijn achtergelaten om weg te rotten, ongezien, ongehoord en hopeloos.

De media kunnen dit niet zien omdat ze zichzelf hebben geïsoleerd van die schaduwen. Ze begrijpen nog steeds niet hoe diep die wond is, hoe rauw de wrok is. Acht jaar later hebben ze nog steeds niet geleerd dat feiten en cijfers een beweging als deze niet doen schudden. Mensen scharen zich niet achter data.

Ze scharen zich achter een stem die hun eigen woede, hun eigen gevoel van verraad echoot. Iemand die verdrinkt, zal elke hand reiken die hoop biedt (of zelfs alleen maar overleving) voor een betere toekomst, zelfs als het allemaal leugens en haat is. Totdat de media begrijpen dat we hier weer zullen zijn, verkiezing na verkiezing, en ons afvragen hoe ze het hebben gemist — opnieuw. Ik denk dat we generaties lang aan het graven zijn, niet jaren

Maar zelfs middenin de chaos is er een vreemd sprankje hoop dat ik niet kan loslaten. Het is het idee dat wij schrijvers en verhalenvertellers hier misschien — misschien — aan kunnen werken. Het is aan ons om de spiegel voor te houden, om die stenen harten te ontdooien met verhalen die de lagen van angst en haat afpellen. Het is een lange weg en iets dat jaren zal duren, maar als wij verhalenvertellers het niet proberen, wie dan wel?

Als Trump en zijn crew weer de touwtjes in handen nemen, verwacht ik dat de machtsmachine op wraak draait, om degenen die het oneens zijn het zwijgen op te leggen, om deze plek in een donkerder beeld te veranderen. Dit zal geen land van idealen en debatten zijn. Het zal een land van harde lijnen en harde realiteiten zijn waar loyaliteit en loyaliteit draaien om één man, Donald Trump. Maar dit is waar ons werk begint. In het licht van die naderende storm is het tijd om harder te schrijven, luider te spreken, dieper te graven.

Hal Brown is een klinisch maatschappelijk werker en was een van de eerste leden van de Duty to Warn-groep. Hij heeft uitgebreide expertise in het werken met meervoudige persoonlijkheidsstoornis (nu dissociatieve identiteitsstoornis genoemd).

Er was altijd een deel van mij dat wist dat Donald Trump zou kunnen winnen. Ik heb me psychologisch voorbereid op deze uitkomst, hoe graag ik die realiteit ook wilde vermijden. Om 3 uur ’s nachts, de ochtend na de verkiezingen, voelde ik dat ik al van de vluchtmodus naar de vechtmodus was gegaan. Eerder had ik MSNBC bekeken die probeerde een schijn van hoopvolle draai aan de resultaten te geven, maar om 22.00 uur hadden ze hier in Oregon alleen maar slecht nieuws toen ze de resultaten voor Kamala rapporteerden. Toen ik zag dat ze het maar liefst 10 punten slechter deed dan Biden in 2020 in de counties die hij gemakkelijk won, wist ik dat ze gedoemd was.

Ik denk dat ik niet de enige was die zich verdoofd voelde toen het nieuws dinsdagavond en woensdagochtend vroeg binnenkwam, met alle andere gevoelens, met name woede en verdriet onder de oppervlakte. Deze gevoelens waren niet overweldigend omdat ik nooit aan de vluchtimpuls heb toegegeven.

In plaats daarvan wist ik dat ik de beste manier moest vinden om te vechten. Ik ging bijna meteen in de vechtmodus, omdat ik me realiseerde dat een deel hiervan was om te doen wat ik het beste kan doen, namelijk blijven schrijven. Schrijven over hoe er maar weinig aspecten van politiek zijn die niet psychologisch kunnen worden verklaard en dat psychologische inzichten in gedrag vaak het beste wapen zijn dat ik kan delen met anderen die willen weten hoe ze de democratie het beste kunnen verdedigen.

Trumps macht komt niet van een soort enkele verrijkte kern zoals een atoom- of waterstofbom. Te veel van de mensen die wij experts noemen keken naar hem en zijn belachelijke digitale ruilkaarten en zagen de  fantasmagorische grootse waanideeën van iemand met superkrachten die niet serieus genomen moeten worden. Sterker nog, veel van zijn aanhangers keken naar deze afbeeldingen en zagen niet de echte Trump. Ze zagen hem echt als Superman of Rambo. 

Trumps macht om mensen te beïnvloeden is altijd veelzijdig geweest. De zogenaamde experts, op een paar uitzonderingen na, hebben gemist dat zijn macht bij elkaar opgeteld een kritische massa zou kunnen bereiken.

Ik geloof niet dat deze verkiezing een referendum was over de moraal, ethiek of essentiële kwaliteiten van het Amerikaanse volk als geheel. Als je er op deze manier naar kijkt, is het alsof je door een  caleidoscoop kijkt en een harmonieus landschap ziet.  Het wilde genie van Trump was dat hij in staat was om het equivalent te doen van het bijeendrijven van katten in een enorme omheining en het op slot doen van de poort, zodat, hoewel er talloze cohorten waren met verschillende neigingen en verlangens toen het tijd was om te stemmen, ze besloten om hem te steunen.

We zullen moeten afwachten of Trump al zijn oorlogszuchtige dreigementen waarmaakt als hij eenmaal beseft dat hij heeft gewonnen en niet meer zoveel mogelijk mensen hoeft te wreken met de macht van het presidentschap. Trump, die zwelgt in sadistische fantasieën en zijn vijanden denigreert met grove bijnamen en beschrijvingen en hen bedreigt, kan besluiten dat hij is vrijgesproken en een comfortabele manier kan vinden, de psychologische term zou een “ego-syntonische” manier zijn, om dit te integreren in zijn zelfbeeld. Aan de andere kant kan Trump volledig toegewijd zijn aan wraak en vernietiging vanwege zijn kernpersoonlijkheid en hoe zijn geest en emoties werken.

Democratie-minnende Amerikanen hebben twee dingen in hun voordeel om Trump en Trumpisme te overleven. Eén daarvan is dat, hoewel Trump de volksverkiezing heeft gewonnen, niet alle kiezers uit hetzelfde fascistische of intolerante hout gesneden zijn. Sommigen waren goedgelovig, velen waren slecht geïnformeerde kiezers die hun nieuws, voor zover ze aandacht besteedden aan het nieuws, van Fox en rechtse sociale media kregen. Er zijn er miljoenen van hen, maar er zijn er ook miljoenen van ons.

Wat we met enige zekerheid weten, is dat miljoenen Trump-aanhangers er op den duur achter zullen komen dat ze zijn voorgelogen en weer tot sukkels zijn gemaakt. Degenen onder ons die de kracht kunnen opbrengen om tegen het Trumpisme te vechten, moeten klaarstaan ​​om de ontevreden Trump-stemmers te bereiken, omdat ze beseffen dat zijn beloften om hun leven te verbeteren niets meer dan leugens waren. We moeten ze een veilige en meelevende haven bieden.

Peter McLaren is emeritus hoogleraar onderwijs aan de University of California, Los Angeles. Hij is een van de architecten van kritische pedagogie en de ontvanger van talrijke internationale prijzen voor dit werk in het onderwijs. Hij is de auteur van meer dan veertig boeken en zijn geschriften zijn vertaald in vijfentwintig talen.

In november 2016 kreeg ik een auto-immuunziekte die me tot op de dag van vandaag plaagt en die waarschijnlijk werd veroorzaakt door het trauma van een overwinning van Trump. Het leek een verraad van het lichaam dat net zo ernstig was als de verraad op het politieke toneel van de natie. Mijn aandoening leek een echo van de grotere aandoening die het land overviel, een herinnering aan de zware tol die tumultueuze tijden eisen van zowel lichaam als geest.

Sinds die noodlottige dag schrijf ik over de buitengewone gevaren die Trump voor het land vormt. Vastbesloten om niet voor de tweede keer verrast te worden, bereidde ik mezelf voor op de terugkeer van dit meedogenloze spook in 2024. En inderdaad, de uitkomst, hoe ontmoedigend ook, was geen verrassing. Net als in 2016 leken de mensen niet klaar voor het transformerende potentieel van een vrouwelijk leiderschap, laat staan ​​een gekleurde vrouw – een visie die, tragisch genoeg, buiten de collectieve horizon van de natie blijft.

Op een dag zal de blik van de geschiedenis op dit hoofdstuk vallen en in die spiegel kan de natie haar eigen mislukkingen onder ogen zien, en een internationale schande ondergaan die te diep is om uit te wissen. Als iemand die al meer dan 50 jaar docent is en overal ter wereld lezingen heeft gegeven, weet ik dat deze afrekening op een dag haar weg zal vinden naar het geweten van de natie, een oordeel dat even onvermijdelijk als schrijnend is.

Als ik denk aan hoe de krachten van MAGA de mensenrechten vernietigen, word ik geïnspireerd door de morele moed van antifascisten zoals Sophie Scholl, een van de meest stralende figuren van verzet in de duisternis van nazi-Duitsland, die lid was van de Witte Roos, een geheime groep die zich toelegde op geweldloze oppositie tegen het Derde Rijk. Ze werd geëxecuteerd omdat ze pamfletten verspreidde aan de Universiteit van München, waarin ze de onmenselijkheid van de oorlog aanklaagde.

Ik denk aan Las Treces Rosas, de 13 jonge vrouwen die op 5 augustus 1939 werden geëxecuteerd vanwege hun betrokkenheid bij de socialistische jongerenorganisatie Juventudes Socialistas Unificadas. Ik denk ook aan Walter Benjamin en Paul Robeson. Zij sterken mijn vastberadenheid.

De reguliere nieuwsmedia hebben door hun onthechting of misschien wel hun ontkenning een belangrijke transformatie gemist die zich in het hart van de Amerikaanse democratie afspeelde: de opkomst van een krachtige en sluwe fascistische beweging, gehuld in de vlag en zwaaiend met het kruis.

In plaats van de ernst van deze verschuiving onder ogen te zien, leek de media haar blik af te wenden van de diepten van het MAGA-fenomeen, waarbij ze de macht die zo’n beweging zou kunnen ontketenen verkeerd inschatten. Door haar verwaarlozing liet ze onbewust de sluizen van extreemrechtse retoriek openbarsten, waardoor ideologieën die ooit in de hoeken van de samenleving bleven hangen, een stem en platform kregen.

Wat misschien aan de randen was gebleven, is naar voren gedrongen en snelt met alarmerende snelheid naar de centra van invloed en macht. Zo is een onstabiele mix van nationalisme, samenzwering en uitsluitende dogma’s niet alleen de straten opgegaan, maar ook de hoogste ambten van het land, waar het het landschap van het Amerikaanse bestuur verziekt en hervormt in haar pogingen om een ​​meer permanente, extreemrechtse populistische orde te creëren. 

Door Trumps opruiende dreigementen met geweld tot een paar weken voor de verkiezingen te bagatelliseren, werd zowel stilzwijgend als expliciete goedkeuring verleend aan xenofobe, racistische en autoritaire impulsen die al lang in de Amerikaanse onderstroom sluimeren. Door middel van haar anti-woke kruistocht heeft de MAGA-beweging haar ruwe, anti-intellectuele punditry in het landschap van de sociale vooruitgang bewapend, genaturaliseerd, genormaliseerd en verstard, waardoor idealen van eerlijkheid en gelijkheid werden verduisterd totdat ze gevechten om te overleven werden op een veld dat nu extreem vijandig staat tegenover afwijkende meningen.

Deze idealen zijn niet langer louter debatten, maar zijn naar het publieke plein gesleept, berecht, beschuldigd van verraad en van het breken van de eenheid van de natie. Zo staat Amerika nu op een kruispunt, waar visioenen van een vooruitstrevende natie heftig botsen met een ijzersterke greep op een verleden dat meer wordt herinnerd dan het ooit heeft bestaan ​​- een afrekening voor de ziel van de republiek.

Ik zou ook willen erkennen dat het veel te lang duurde voordat media-experts de term ‘fascist’ gebruikten om Trump te beschrijven. Dat was een fatale fout. De lafheid van de pers om Trump te vergelijken met fascistische leiders van weleer heeft geholpen om zijn woorden en daden te normaliseren. Zolang de pers geketend blijft door de vergulde ketenen van miljardair-overlords, ligt vrijheid ook in ketenen, waardoor we in een wereld van corporate dominantie achterblijven. 

De verkiezingen versterkten mijn overtuiging dat de meerderheid van de Amerikaanse kiezers verre van immuun was voor de sociaal-politieke en historische krachten die hen in staat stelden ideologisch en emotioneel verleid te worden tot een quasi-religieuze sekte, een MAGA-beweging waarvan de catechismus bestaat uit een giftige mix van haat, geweld, vrouwenhaat, racisme, homofobie en complottheorieën – allemaal gekristalliseerd in een wraakzuchtige zwendel die fel genoeg is om hen te motiveren een fascist te kiezen als president van de Verenigde Staten.

Als gevolg hiervan zal een groot deel van de wereld deze verkiezingen zien als een wereldhistorische ramp, die de internationale reputatie van de VS op de slachtbank van de geschiedenis plaatst, vooral voor zover de verkiezing van Trump het Amerikaanse publiek heeft laten zien medeplichtig te zijn aan de verkiezing van een autoritaire plutocraat, zo niet een die-hard fascist. Ben ik verrast? Helemaal niet.

Bovendien onthulde de verkiezing in hoeverre Trumps escalatie van de zogenaamde “cultuuroorlogen” hem bij zijn volgers positioneerde als een zelfbenoemde verdediger van reactionaire waarden tegen de vloedgolf van progressieve hervormingen. Zijn aanhoudende gemeenheid, gericht op bewegingen voor raciale rechtvaardigheid, LGBTQ+-rechten en verantwoordingsplicht bij politiewerk, werkte. Ze maakten Trump tot een onstuitbare kracht.

Laten we duidelijk zijn, Trumps overwinning is geen “ongekend mandaat”; het is een ernstige waarschuwing, een nipte ontsnapping voor de evangelische krachten van het christelijk nationalisme, een die blootlegt hoe diep fascistisch denken — geworteld in ras, geslacht en culturele suprematie — nog steeds woekert in het lichaam van deze natie. Dit is een grimmige herinnering aan hoe verleidelijk hol patriottisme en gefabriceerde trots kunnen zijn, vooral in tijden van economische onzekerheid.

De regering-Trump zal haar Project 2025 gebruiken om elke stap die we hebben gezet richting een rechtvaardiger, inclusievere samenleving te ontmantelen, door de pijlers van onze constitutionele republiek aan te vallen. De regering-Trump zal die kunstenaars, docenten, influencers en schrijvers afschilderen die onverschrokken genoeg zijn om te erkennen dat deze verkiezingen de berekende uitkomst waren van een strategie om Amerika over te dragen aan de allerrijksten.  

Uiteindelijk kan Trump Amerika als functionerende democratie vernietigen. De sociale zekerheid loopt gevaar. Trump zou de grondwet heel goed kunnen veranderen om zichzelf in staat te stellen om president te blijven nadat zijn termijn is afgelopen. Naarmate de wereld opwarmt en de zeespiegel stijgt, zullen degenen die zich hebben gecommitteerd aan zinvolle klimaatactie, wetende dat de gezondheid van de planeet onlosmakelijk verbonden is met hun eigen gezondheid, worden overstemd door Trumps populistische refrein: “Drill baby drill.”

We moeten ook begrijpen dat de oorlog tegen “wokeness” zal blijven toenemen en de dreiging voor sociale rechtvaardigheidsbewegingen zal toenemen. De fascistische dreiging is in de kern een aanval op de democratie zelf — een antidemocratische kracht die de bescherming die met moeite is verkregen door gemarginaliseerde groepen wil ontmantelen, afwijkende meningen wil smoren en instellingen wil ontmantelen die bedoeld zijn om rechtvaardigheid en gelijkheid te handhaven.