Indignatie redactie 
Elke analyse van sporters die de absolute wereldtop bereiken, besteedt ruime aandacht aan het ‘mentale’ aspect. Mijn verwijzing gisteren naar de ‘judoka’ Poetin, via een artikel van Robert Gore, en in eerdere bijdragen naar de ‘schaker’ Poetin, heeft tot doel u wakker te schudden voor het gegeven dat Poetin niet de ‘Stier’ is in de arena, maar de ‘Toreador’. Er gaat praktisch geen dag voorbij, of er verschijnt wel weer een artikel in de geest van: ‘Dit moet Poetin woedend maken!’, of nog stelliger, dat het Russische staatshoofd ‘woedend is’. Elk mens is wel eens ‘woedend’, maar de één beschikt over een grotere zelfbeheersing dan de ander. En volgens mij is Poetin een ‘koele kikker’, en zeker niet iemand als Biden die zijn gevoelens de vrije loop laat, ook als dat ertoe leidt dat het ministerie van buitenlandse zaken vervolgens uit moet leggen dat Biden niet bij de les is.
De NAVO die inzet op het winnen van de ‘Informatie-oorlog’, suggereert dat ze er op mikken dat Poetin zijn ‘verstand’ verliest als het tegenzit, dan onbezonnen uit zijn slof zal schieten, waarop hij ‘toast’ is voor de ‘kille generaals’ van de NAVO. Mijn eigen taxatie is dat het omgekeerde al het geval was nog voordat die oorlog in Oekraïne begon. De NAVO maakt, zoals ik in vorige bijdragen heb onderbouwd, gretig gebruik van gemakkelijk te beïnvloeden ‘heethoofden’. Jihadisten, Neo-Nazis, en mensen die op basis van gevoelens en emoties de strijd aangaan. Voorheen zetelde ‘daarboven’ een militaire regie die het overzicht bewaarde, en zorgde dat er geen ongelukken konden gebeuren. Je ziet dat terug in de ‘lecture’ van Scott Ritter, waar hij stelt dat de mensen in het ‘Pentagon’ van een ander kaliber zijn dan de ‘heethoofden’ die rond de burelen van ‘buitenlandse zaken’ zweven. De ‘Nulands’, de ‘Vindmans’, de ‘Clintons’, de ‘politieke dieren’. Terwijl Martyanov, en ondergetekende, eerder geschokt zijn door het gebrek aan realiteitszin in de top van NAVO-organisatie, en op de ministeries, alsof het allemaal maar een spelletje is.
In een propaganda-oorlog moet je er uiteraard rekening mee houden dat een bepaalde ‘boodschap’ niet bedoeld is voor degene die formeel geadresseerd wordt. Concreet, in dit geval, dat men dondersgoed beseft dat je Poetin niet ‘gek’ maakt, maar dat men er op mikt dat de ‘heethoofden’ elders, in de Russische media, in de ministeries, in de ‘internet-fanclubs’, en onder het ‘gewone volk’ hun kalmte en vertrouwen in de goede afloop verliezen, en onbezonnen dingen gaan doen. De Russische strategie die ik ‘zie’, en hier met u deel, berust op het bewaren van de rust, zoals Rusland ook in Syrië te werk gaat. Wij, in het westen, beseffen tot op de dag van vandaag niet hoe bizar onze eigen strategie was. Met in eerste instantie volop steun voor Jihadisten, tot en met kannibalen die de organen van gedode Syrische soldaten opaten aan toe. En bezoeken van John McCain en andere vooraanstaande politici aan hun leiders. Om te eindigen met de claim dat ‘wij’ IS hadden verslagen. Dus wees niet geschokt, als de Russen stand houden, hun doelen verwezenlijken, en ‘wij’ straks claimen de rechts-extremisten in Oekraïne de pas te hebben afgesneden. ‘Pronken met de Veren van een Ander’.
Een obscure vorm van ‘competitievervalsing’ die zich meester heeft gemaakt van ons ‘denken’ op elk niveau. Van de uitsluiting van Russische sporters, tot het plunderen van Russische bankrekeningen, en allerlei andere vreemde kronkels die kenmerkend zijn voor onze ‘Rules Based’ samenleving, waarin de ‘Leider voor een Dag’ de regels bepaalt, wat we dan ‘democratisch’ noemen, terwijl het gewoon geïnstitutionaliseerde chaos is. Waar ‘wij’ het idee vandaan hebben gehaald dat de wereld uiteindelijk beter af is als we er één grote bende van maken, door iedereen met ‘leiderschapskwaliteiten’ te vervangen door iemand die ‘Ook een Kans moet krijgen’, weet ik niet. Als idee is het al eeuwenoud, en het behoort bij structuren die zwaar leunen op gevoel en emotie als de basis onder alle besluitvorming, dus religie. Maar het heeft nog nergens ooit blijvende voorspoed gebracht, omdat het een reductie van de ambitie teweeg brengt, die resulteert in een race naar het afvoerputje.
Kijk naar de beslissing van een universiteit om het predicaat ‘Cum Laude’ af te schaffen. Want studenten bezwijken onder de ‘prestatiedruk’. En in de praktijk blijkt dat ‘Cum Laude’ niets zegt over de kwaliteit van de arts, aldus de universiteit. Wat dan weer de vraag oproept hoe je die kwaliteit meet, dan. En als dat een valide constatering is, dan is er dus iets mis met de opleiding, en moet je daar eens naar kijken. Stoppen met het ‘erin rammen’ van de door Anthony Fauci ‘goedgekeurde’ leugens, bijvoorbeeld. Meer ruimte laten voor studenten die door het dogma heen prikken, en laten zien dat de Keizer geen Kleren aanheeft. En dat belonen met ‘Cum Laude’. Zo nu en dan duiken er verhalen op over artsen die geen enkel diploma blijken te hebben, maar waar patiënten heel tevreden over waren. ‘Aardige dokter!’ Veel beroepen vergen vakkennis, vaardigheid, en de juiste mentaliteit om mee te kunnen draaien op het hoogste niveau. Enig opleidingsinstituut dient zichzelf de ambitie op te leggen om studenten te helpen om boven zichzelf uit te stijgen. Neem dat weg, en het wordt ‘Grey Goo’. Uniforme ‘kennis’ zonder begin van diepgang, met een geharmoniseerde beoefening die sancties oplegt aan wie excelleert, of de consensus in twijfel trekt, afgestemd op de leerling met de minste ambitie, of een marginale capaciteit om zich de stof eigen te maken. Maar wel bereid om mee te werken aan opgelegde vaccinatieplicht.
Over de hele linie zie je in de westerse samenleving dat identieke fenomeen. Die weerzin tegen competitie. En de gierende inflatie die door onze politieke leiders met elke nieuwe beslissing verder wordt aangewakkerd, heeft maar één doel: Het egaliseren van het ‘speelveld’, waarna politici naar eigen inzicht mensen kunnen ‘verheffen’, ook al bezitten ze de kwaliteiten niet. En tegen de tijd dat ze daar zelf achter komen, laten ze een stuurloze organisatie achter zich. Een ‘kippenren’ waarin iedereen door elkaar heen kakelt, en waarin het eervol is om de hele boel maar van de hand te doen aan de concurrent. Althans, voor degenen die hun eigen legitimiteit voor hun ogen zien verdampen.
Terug naar Rusland, en de oorlog in Oekraïne, die in ons deel van de wereld wordt afgeschilderd als een oorlog ‘van Poetin’, min of meer analoog aan de oorlog ‘van Hitler’, omdat onze leiders het nodig hebben de aandacht af te leiden van de oorzaken, en hun eigen rol daarin. Als het niet persoonlijk is, en echt alles wijst daarop, en Poetin is niet degene die zich bemoeit met de uitvoering, maar de ‘Stavka’, dan zijn ‘wij’ vooral in oorlog met onszelf. Het is niet zo dat het Poetin niks doet als het ergens tegenzit, zoals bij het verlies van de ‘Moskva’, het ‘vlaggeschip’ van de Russische vloot in de Zwarte Zee. Maar het is oorlog. Je schiet, en er wordt op jou geschoten. Oekraïne is een tot de tanden toe bewapend, met door NAVO-militairen geleide verbeten fanaten die het land in een wurggreep hebben. En dat is dan nog los van de mogelijkheid dat dat verlies van dat schip niet het gevolg is van ‘vijandelijk vuur’. Dat explosies in Kiev een emotionele reactie zouden zijn op het verlies van dat schip, is lekenpraat, of religieuze nonsense. Een ‘vlaggeschip’ kan elk schip, of centrum zijn dat over de faciliteiten beschikt om een ‘vloot’ gecoördineerd te laten deelnemen aan de strijd. In dit geval, zo begrijp ik, is de gehele staf van boord gehaald voordat het schip zonk. Die staf zal overgebracht zijn naar een ander schip, waardoor er niet eens aanpassingen nodig zouden zijn op het personele vlak. Waarom ‘televisie-generaals’ dan zo opgewonden reageren, is mij een eeuwigdurend raadsel. Militair-strategisch zie ik niet hoe het een kantelpunt zou kunnen zijn. Wat andermaal de aandacht vestigt op het gegeven dat de NAVO-landen niet bezig zijn met oorlogvoeren, maar met de ‘zachte’ kant. De ‘Informatie-oorlog’.
De Russische generale staf weet of het verlies van dat schip het gevolg was van raketten die door Oekraïne zijn afgevuurd, of dat het een zeemijn was die Oekraïne los rond laat slingeren in de Zwarte Zee sinds het begin van de vijandelijkheden, of dat het een ongeluk was. Dat ze zeggen dat het geen vijandelijk vuur was hoeft niet waar te zijn. En als het vijandelijk vuur was, dan heeft dat consequenties. Op eerdere beelden was te zien hoe een hele vloot Russische schepen pal voor de kust van Odessa lag. Die kunnen daar niet blijven liggen. En als er plannen waren voor een landing op de kust, zal Rusland eerst elke mogelijke lanceerinstallatie willen vernietigen.
Er circuleren uiteenlopende versies van de toedracht, gebaseerd op een aanval met één of meerdere ‘kruisraketten’ van het type ’Neptun’. Ik ben onvoldoende ingevoerd in de systemen aan boord van dat schip om te bepalen hoe kwetsbaar het was voor zo’n aanval, onder de omstandigheden. Kennelijk was het slecht weer, wat betekent dat primaire radarbeelden veel valse echo’s bevatten als gevolg van de ruwe zee. Maar je mag toch aannemen dat de Russen daar niet op aangewezen zijn. Het schip lag op grote afstand (negentig kilometer of meer) uit de kust, tamelijk geïsoleerd van de rest van de vloot, en fungeerde in feite als drijvende commandopost. Wat tevens betekent dat het praktisch een ‘homing beacon’ was voor ‘passieve’ raketten die niet zelf een signaal uitzenden, totdat ze in de laatste fase van hun aanval zitten. We hebben het daarbij over een ‘zeekasteel’. Een niet te missen object, al helemaal als het door de krachtige WestZuidWestelijke wind min of meer gedwongen was om haar flank te ‘tonen’. Er waren ‘drones’ van Oekraïne in de buurt waar de aandacht van de bemanning naar uitging, meldden sommige bronnen. Daarnaast zijn er onbevestigde berichten over Amerikaanse en Britse ’spionage’-vliegtuigen, cq vliegende commandoposten, die hand- en spandiensten zouden hebben verricht. De onderschatting van de dreiging zal deels samenhangen met het gegeven dat Oekraïne het eigen ‘vlaggeschip’ al meteen zelf tot zinken had gebracht, om te voorkomen dat het in Russische handen zou vallen. Maritiem was er geen dreiging. Maar een kustverdediging met ’Neptun’ raketten mag je niet veronachtzamen. Er zouden nu drie lanceerplatforms operationeel zijn, is nu het verhaal. Maar ik las elders dat de Amerikanen $800 miljoen hebben uitgetrokken voor meer van dat soort systemen van Amerikaanse makelij. Punt is dan wel dat dit geavanceerde systemen zijn, en dat ze de militairen er wel bij moeten leveren. Dit is geen spul waarvoor je genoeg hebt aan een YouTube instructiefilmpje.
Dit verlies herinnert aan het lot van de HMS Sheffield, van hetzelfde bouwjaar als de Moskva, die in de zuidelijke Atlantische Oceaan verloren ging na een voltreffer met een ‘Exocet’ raket tijdens de ‘Falkland-oorlog’. Het bevestigt het gelijk van militaire deskundigen zoals Martyanov, die al langer stellen dat grote oppervlakteschepen ’sitting ducks’ zijn. Tegelijk moet hier worden opgemerkt dat de bemanning werd geëvacueerd voor het schip zonk, en dat het verlies van een drijvende commandopost in de Zwarte Zee, met meerdere schepen die die functie kunnen overnemen, nog wel iets anders is dan het verlies van zo’n functie duizenden mijlen van het thuisland. Gisteravond werd een productiefaciliteit van raketten in Kiev dan ook met een raket die gelanceerd werd vanaf een schip in de Zwarte Zee in de as gelegd, en militair gaat het uiteindelijk om de functionaliteit. Wel zie ik hoe de ‘fanclub’ van Rusland op het internet aangeslagen reageert, compleet met tragikomische verwijten richting de ‘oligarchen’ die voor zichzelf zulke protserige jachten lieten bouwen, terwijl er geen geld was voor onderhoud aan de Moskva. Eric Zuesse, meent dat Poetin in Biden’s val is getrapt, en dat de militaire campagne faalt. Ik behoor niet tot een ‘fanclub’, en ken geen teleurstelling, of ‘juichmoment’, wat mij kwetsbaar maakt voor het bereik van de ‘Informatie-oorlog’.
De NAVO-landen zijn bereid deze oorlog uit te vechten tot de laatste Oekraïner, en leveren allerlei soorten wapens. Het formele verzoek van de Russen om daarmee op te houden maakt uiteraard geen enkele indruk. Het lijkt slechts bedoeld om die landen te waarschuwen dat ze de pakketjes bij de voordeur af moeten leveren, omdat ze anders zelf ook een legitiem doelwit zijn. Niet even vriendelijk helpen om het naar de keuken te dragen. Martin Armstrong, een ‘Markt-Goeroe’ waar ik in het verleden wel vaker naar heb verwezen, meent dat het westen een ‘Derde Wereldoorlog’ nodig heeft om haar plannen voor een ‘Big Reset’ erdoor te drukken. Dat zie ik ook, maar weet de ‘Stavka’ daarvan? Poetin en Lavrov, en andere hooggeplaatste Russische functionarissen hebben plannen voor een ‘Nieuwe Orde’. Maar dat sluit niet naadloos aan op wat ‘Davos’ in de ‘Agenda’ had staan. Om niet te zeggen dat het daar de ontkenning van is. Strategie is al lastig genoeg, maar het wordt erg verwarrend als de één bezig is met ‘Mens-Erger-Je-Niet’, of ‘Monopoly’, of een ander dobbelspel waarvoor niet veel strategisch inzicht of mentale kracht nodig is, en de ander met schaken of judo.
