Een nieuwe burgeroorlog is een zeer reëel vooruitzicht voor de VS

Burgeroorlog Het zit al lang in de hoofden van zowel Doomsday-preppers als makers van fictiemedia – maar hoe waarschijnlijk is dat eigenlijk?

Burgeroorlog Laten we een groot land in drie grote lijnen schetsen:

Ten eerste bedraagt ​​de bevolking ruim 333 miljoen. Deze burgers bezitten privé ongeveer (of op zijn minst)  339 miljoen wapens . Ze zijn uniek omdat geen enkele andere staat ter wereld meer privéwapens heeft dan mensen. Ze overtreffen bijvoorbeeld met gemak Jemen, een land met een krijgscultuur dat jaren van burgeroorlog heeft doorgemaakt en toch zijn er slechts ongeveer 53 vuurwapens per 100 inwoners. 

Ten tweede is de polarisatie ongewoon hoog en virulent: al in 2020 ontdekte een politicoloog aan een van de meest prestigieuze universiteiten van Amerika dat  “ de politieke polarisatie  onder Amerikanen de afgelopen veertig jaar snel is gegroeid – meer dan in Canada, het Verenigd Koninkrijk, Australië of Duitsland”,  bijvoorbeeld.

Het resultaat: Amerika is bijzonder, maar niet op een goede manier.  ‘Geen van de rijke, geconsolideerde democratieën van Oost-Azië, Oceanië of West-Europa’, zo  stelde een artikel uit 2022 gepubliceerd door de Carnegie Endowment for International Peace,  ‘heeft gedurende zo’n lange periode met een vergelijkbaar niveau van polarisatie te maken gehad.’

Vorig jaar bleek uit een ander artikel van de Carnegie Endowment dat hoewel een deel van de  perceptie  van polarisatie op specifieke beleidskwesties (zoals wapenbeheersing of abortus) overdreven is, deze perceptie zelf schadelijk is voor de cohesie van het land. Omdat  ‘de mensen die het meest betrokken zijn bij het maatschappelijke en politieke leven de minst nauwkeurige  [hier bedoelen we: zeer negatieve]  opvattingen hebben over de overtuigingen van de andere partij’  en er een hoge mate is van wat politicologen  ‘ affectieve polarisatie ’ noemen.  

Simpel gezegd: alle of veel van die burgers, die gezamenlijk zoveel wapens hamsteren dat meer dan 40% van de huishoudens op de een of andere manier bewapend is, houden niet van  ‘de andere kant’  van het politieke spectrum, of respecteren deze zelfs alleen maar – helemaal niet. en steeds minder.

Ten derde vertoont het land ook een uitgesproken culturele preoccupatie, eigenlijk bijna obsessie, en niet alleen met het idee van een burgeroorlog als zodanig of met de specifieke geschiedenis van zijn eigen zeer bloedige burgeroorlog in de negentiende eeuw. In plaats daarvan zijn de elites en de algemene bevolking gefixeerd op een komende burgeroorlog, die vanaf 2022 maar liefst  43 procent  in de komende tien jaar waarschijnlijk achtte. Debatten, spraakmakende boeken, artikelen en populaire cultuur brengen deze fantasie prominent en hardnekkig naar voren.

We hebben het natuurlijk over de Verenigde Staten van Amerika. Hoewel het gemakkelijk zou zijn om meer criteria en gegevenspunten aan te voeren, is dat niet nodig. Het bovenstaande is voldoende om aan te tonen dat het kortzichtig zou zijn om het risico van een tweede burgeroorlog in Amerika te bagatelliseren, en wel om twee redenen: het is  niet  slechts een fantasie, die zijn huidige nationale weerklank te danken heeft aan  een ‘hype’  en de prikkeling van de verbeelding. een bevrijdend apocalyptische toekomst van chaos en iedere man en vrouw voor zichzelf (en, in de VS, denk ik, ieder ander geslacht dat wil meedoen).

Slimme Amerikanen beseffen dit ook.  Barbara F. Walter is bijvoorbeeld een vooraanstaand politicoloog die uitgebreid met de CIA heeft samengewerkt om een ​​model van voorspellers van burgeroorlogen te ontwikkelen, voor elk land behalve de VS uiteraard. Ze is nu gekomen om te waarschuwen dat het model verontrustend goed bij Amerika zelf begint te passen.

Ze heeft misschien haar centristische vooroordelen – inclusief de gebruikelijke overdrijving van  ‘Russische invloed’  – maar haar kernpunten zijn geldig: de VS veranderen in een anocratie, dat wil zeggen, in wezen, een regime dat alleen maar pretendeert een democratie te zijn. (In feite is dat altijd zo geweest, zou ik zeggen.) En er is een aanzienlijke achterban van degenen die zich bedreigd voelen door het verlies van hun vroegere sociale status en superioriteit. Dat zijn verschijnselen die sterk gecorreleerd zijn met het risico op een burgeroorlog.

Laten we ook niet vergeten dat Amerika elke dag zijn enorme capaciteit voor mondiale ontwrichting bewijst, zelfs zonder burgeroorlog in eigen land. Hoewel sommige waarnemers misschien – zelfs vrolijk – hopen dat de Amerikanen die met elkaar vechten eindelijk de rest van ons zullen moeten loslaten, is dat een zeer riskante gok.

Met een elite die narcistisch geobsedeerd is door mondiaal  ‘primaat’  en  ‘onmisbaarheid’,  ongeveer 800 bases wereldwijd, een arsenaal van duizenden kernkoppen en de nare gewoonte om anderen de schuld te geven van haar eigen mislukkingen, zou een nieuwe Amerikaanse burgeroorlog agressie in het buitenland niet uitsluiten. . Bovendien zijn de VS, ondanks hun teruggang, nog steeds een belangrijk onderdeel van de wereldeconomie, veel meer nog dan in 1860, toen de eerste burgeroorlog al ernstige gevolgen had voor de rest van de wereld.

Kortom, het kan preppers aantrekken met camouflage-honkbalhoeden, baarden en pompgeweren, maar laat je niet voor de gek houden: de Amerikaanse Burgeroorlog 2.0 is een serieus probleem. Hoe zit het dan? Wat kunnen we redelijkerwijs raden over hoe waarschijnlijk het werkelijk is en welke vorm het zou kunnen aannemen als het gebeurt?

Om met de laatste vraag te beginnen: misschien is het eerste dat we moeten opmerken dat grote burgeroorlogen klein en lokaal kunnen beginnen. Dat is trouwens de werkelijke betekenis van de  recente, openlijke spanningen  over migratie en grenscontrole tussen de staat Texas en de federale regering in Washington. Er waren strijdkrachten en veel onheilspellende retoriek bij betrokken, maar gelukkig werd er niet geschoten.

Maar degenen die het incident lichtvaardig afdoen als louter politiek theater, hebben het mis. Omdat, zoals de New York Times heeft opgemerkt, het niet alleen Texas was dat de Amerikaanse regering trotseerde. In plaats daarvan  “uitten veel Republikeinse staatsleiders publiekelijk hun verzet in termen die een weerspiegeling waren van gewapende conflicten.”

Het tweede dat we moeten opmerken is dat, als gevolg van de Amerikaanse federale structuur, een nieuwe burgeroorlog hoogstwaarschijnlijk met afscheiding zou beginnen. In de strijd tussen Washington en Texas kozen 25 Republikeinse gouverneurs openlijk de kant van het opstandige Texas. Dit was een perfecte illustratie van hoe één lokaal brandpunt snel de rest van het land kon opslorpen door een logica te creëren van ultieme polarisatie en vervolgens afscheiding. Deze logica is nog niet volledig ontvouwd. De contouren ervan zijn echter duidelijk naar voren gekomen.

Het is vermeldenswaard dat veel van de fictieverhalen over Burgeroorlog 2.0 hetzelfde punt maken: of het nu gaat om de cult-graphic novel-serie  “DMZ”,  de bitter ironische roman  “American War”  (het is voor de grap duidelijk dat er enkele Amerikanen behandelen andere Amerikanen op de manier waarop Amerikanen en Israëliërs nu Palestijnen, Irakezen of Syriërs behandelen), de kleine, maar slimme film  ‘Bushwick’,  of de grote  ‘Civil War’  die nu in de Amerikaanse bioscopen zal verschijnen: keer op keer worden de Het uitgangspunt is een scenario waarin de afscheiding escaleert in een massale binnenlandse oorlog.

Ten derde: hoewel de gigantische stapel particuliere vuurwapens zeker een grote rol zou spelen in een nieuwe burgeroorlog, zou het misleidend zijn om aan te nemen dat een dergelijke strijd alleen bendes van particuliere burgers, georganiseerd in milities, tegen de officiële politie en strijdkrachten zou opzetten. In werkelijkheid zou een dynamiek van afscheiding, zodra deze op gang was gebracht, ertoe leiden dat delen van de vele ‘siloviki’ van de VS   hun eigen trouw zouden kiezen, zich zouden splitsen en met elkaar zouden gaan vechten. Als u gelooft dat in een dergelijke situatie de formele commandostructuren die hen uiteindelijk allemaal met Washington verbinden intact zouden blijven, dan heb ik u een heel en ondeelbaar Joegoslavië te verkopen.

En, last but not least, bij een dergelijke ontwikkeling zou de oorlog zowel hevig als lang duren. In dat opzicht zou het lijken op de eerste burgeroorlog. Hoewel het, als gevolg van geavanceerde technologieën en afnemende remmingen, zelfs nog verwoestender en wreder zou kunnen zijn.

In Netflix’s recente en veelzeggend succesvolle  ‘Leave the World Behind’  komen de hoofdrolspelers er nooit achter wie hun land precies opblaast, maar tegen het einde van de film lijken twee dingen redelijk duidelijk: nee, het zijn geen vijanden van buitenaf, maar een inside job. en er worden kernwapens gebruikt. Dat was trouwens ook het uitgangspunt van de eerdere, aanvankelijk mislukte maar nu cult-tv-show  ‘Jericho’.

Hoe waarschijnlijk is zo’n donkere toekomst? Het is duidelijk dat we het niet weten. Maar laten we twee dingen opmerken: we zouden a priori naar een Amerika kunnen kijken waar niemand veel interesse heeft om erover na te denken. Toch zien we het tegenovergestelde. Als je denkt dat dat niets betekent, prima. Verwar uw inschatting niet met een goede beleids- of planningsbasis.

Er zijn uiteraard alternatieven voor een burgeroorlog. Eén daarvan is de vreedzame depolarisatie onder de huidige anocratische omstandigheden, die hypothetisch gezien kan plaatsvinden. De andere is volslagen autoritarisme: een manier om de mogelijkheid van een burgeroorlog te onderdrukken is het opleggen van een dictatuur.

Maar hier is het addertje onder het gras: een land kan eindigen met zowel een burgeroorlog  als  een dictatuur. Vraag het de oude Romeinen. Die Romeinen, dat wil zeggen, die zo in de gedachten van de grondleggers van de Amerikaanse Republiek stonden.

Het zit al lang in de hoofden van zowel Doomsday-preppers als makers van fictiemedia – maar hoe waarschijnlijk is dat eigenlijk?