Indignatie redactie 
De Britse regering lijkt meer en meer een klucht van het Monty Python-type na te jagen met elke dag die voorbijgaat. Binnenkort zal het absurde ensemble compleet zijn als Boris Johnson of Jeremy Hunt de volgende premier wordt.
Deze week beslisten de mandarijnen op het Ministerie van Grappige Wandelingen dat twee internationaal gerespecteerde Russische nieuwsmediakanalen verbannen werden om deel te nemen aan een wereldwijde conferentie over “persvrijheid”.
RT en een andere Rusland-gebaseerde nieuws-outlet Sputnik werden de toestemming van de Britse regering geweigerd om deel te nemen aan de Global Conference for Media Freedom, gehouden in Londen.
Een woordvoerder van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken zei : “We hebben geen RT of Sputnik geaccrediteerd vanwege hun eerdere rol bij het verspreiden van desinformatie.”
De ironie ervan. De Britse regering vaardigt ongefundeerde beschuldigingen (nauwkeuriger gezegd, belachelijke laster) tegen Russische media, die vervolgens wordt ingeroepen als “rechtvaardiging” voor censuur op een veelgeprezen internationale conferentie die zogenaamd gewijd is aan de persvrijheid. Je kon het farce bijna niet maken. Het is een soort kruising tussen George Orwell en Monty Python.
Wat de Britse regering doet, is schaamteloos de mediaoorlog tegen Rusland opvoeren. Londen geeft een vergunning voor verdere buitensporige onderdrukking van Russische nieuwsmedia, en stapelt zich ook op demonisering van Rusland als staat.
In dezelfde week werd gemeld dat mede-NAVO-lid Litouwen de nieuwswebsite van Spoetnik in het Baltische land heeft geblokkeerd.
Eerder had Frankrijk RT- en Spoetnik-journalisten verboden om deel te nemen aan persconferenties van president Emmanuel Macron. In de VS zijn Sputnik-radiostations beteugeld om hun Amerikaanse doelgroepen te bereiken.
Het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken sloeg de Britse en Litouwse acties deze week als onredelijke obstakels op het professionele werk van de Russische nieuwsmedia.
RT en Sputnik zijn internationaal erkende nieuwsbureaus met geaccrediteerde kantoren en reporters in landen over de hele wereld. Alleen omdat de kanalen financieel worden gesteund door de Russische regering is het geen enkele reden om hen te beschuldigen “Kremlin-operaties” te zijn. De meeste landen onderhouden een bepaald niveau van overheidssponsoring van hun respectieve nationale nieuwsmedia.
De British Broadcasting Corporation en France 24 zijn uitstekende voorbeelden. De Verenigde Staten Voice of America en Radio Free Europe zijn andere bekende voorbeelden van door de overheid gefinancierde omroepen. Moeten ze voortaan pejoratively worden bestempeld als “Londen, Parijs of Washington operaties” als we hetzelfde criterium gebruiken?
Moskou waarschuwde deze week dat Britse media die in Rusland werken wederzijdse beperkingen kunnen verwachten na het verbod op RT en Spoetnik op de conferentie in Londen.
Als we die route van verboden en tegenverboden afleggen, zullen internationale nieuwsmedia, journalistieke integriteit en het principe van vrijheid van meningsuiting in toenemende mate worden uitgehold. Misschien is die onheilspellende uitkomst precies wat de Britse en andere NAVO-regeringen willen bereiken in een wanhopige poging om het nieuwsperspectief van Rusland te sluiten.
Wat hier echt gaande is, zijn de Britse autoriteiten met een dunne huid en anderen kunnen zich eenvoudigweg niet houden aan het feit dat Russische nieuwsmedia een alternatief perspectief op de internationale politiek hebben geboden. Een perspectief dat vaak kritisch licht werpt op het buitenlandse beleid en gedrag van de Britten, de VS en de NAVO. Het is ook een perspectief dat steeds meer wordt gewaardeerd door een groter aantal internationale doelgroepen en kijkers, waaronder die van Groot-Brittannië en Amerika.
In de afgelopen jaren heeft de westerse reguliere nieuwsmedia getuige van een fenomenale ineenstorting van de geloofwaardigheid van het Westerse publiek over tal van kwesties. Van illegale oorlogen in het Midden-Oosten tot valse beschuldigingen over “Russische bemoeienissen” bij verkiezingen, westerse media zijn keer op keer ontmaskerd als handelaars van door de overheid gesanctioneerde propaganda.
Het vertrouwen van het publiek in de westerse media lijkt een dieptepunt te zijn dat op zijn beurt het gezag en de geloofwaardigheid van hun regeringen ondermijnt. De fout, misschien zou men “crisis” in geloofwaardigheid kunnen zeggen, is inherent. Het heeft weinig te maken met Rusland of zijn media, hoewel Russische nieuwskanalen als RT en Sputnik zeker hebben bijgedragen tot een legitieme manier om het misdrijf van westerse regeringen bloot te leggen.
Op het gebied van de internationale politiek, zoals de door de NAVO gesteunde geheime oorlog tegen regimewisseling in Syrië, of de deplorabele aanzetting van spanningen door Washington en Londen op Iran, hebben Russische nieuwsmedia een kritische bron van rapportage en analyse verschaft. Vaak heeft dat alternatieve perspectief het Westerse publiek toegestaan om hun regeringen en vervallen media ter verantwoording te roepen. De fabel van “de keizer zonder kleren” komt voor de geest.
Het is bitter ironisch dat een onafhankelijke journalist zoals Julian Assange van de Wikileaks-website momenteel wordt vastgehouden in een maximaal beveiligde Britse gevangenis op verzonnen aanklachten tegen de VS voor spionage – wanneer Assange’s echte ‘misdaad’ is dat hij Amerikaans en Brits blootlegt oorlogsmisdaden in Irak en elders. Misschien is de geloofwaardigheid en waardering van Assange bij gewone burgers over de hele wereld veel groter dan die van de Amerikaanse of Britse regeringen, of hun reguliere media.
Dezelfde dichotomie is van toepassing op de twee bovengenoemde nieuwskanalen in Rusland. Niet in staat om te gaan met het horen van de kritische boodschap, heeft de Britse regering zijn toevlucht genomen tot het neerschieten van de boodschapper. Echter, het Britse en internationale publiek kunnen zien wat hier gebeurt, en dus probeert de ‘keizer’ haastig de ongemakkelijkheid te verbergen om te worden blootgesteld.
Maar, meer sinister, de Britse aanval op de persvrijheid doet een mondiale mediastrijd op gang komen waarin Rusland wordt aangevallen door de NAVO-mogendheden. Het eerste slachtoffer van oorlog is de waarheid. En dat suggereert dat een oorlog gevaarlijk opdoemen is. Dat is de reden waarom persvrijheid urgenter is dan ooit. Maar verwacht niet dat de Britse regering het redt. Het probeert het te begraven – zij het met zijn la-de-da pretenties van deugd.
