Het gaat niet helemaal naar wens op dat eiland aan de overkant van de Noordzee

In de documentaire serie waar ik u gisteren op attendeerde werd ook de ‘Brexit‘ geanalyseerd. En omdat het een BBC-serie is neemt het Verenigde Koninkrijk in het hele verhaal een prominente plaats in. De Europese Unie komt slechts voorbij waar de maker van de documentaire wil illustreren dat landen meer en meer geregeerd worden door niet-verkozen ‘technocraten‘, wat het wantrouwen voedde bij de ‘Brexiteers‘. Waarbij Poetin en Xi Jinping in China ook zo worden getypeerd, als ‘technocraten‘. Bestuurders die geen uitgewerkte visie op de toekomst hebben, anders dan dat ze de welvaart in hun eigen land op willen stuwen. Het zijn geen ‘politici‘ zoals wij die kennen in het westen.

https://youtu.be/MHFrhIAj0ME

In mijn optiek is dat juist goed, maar in onze westerse wereld vinden we dat kil en onpersoonlijk. Wij zoeken, haast wanhopig, naar houvast in het verhaal van een politicus, die we beoordelen op een waaier aan merites die opkomen als de seizoenen, aangezwengeld door de ‘Sociale Media‘ en broodschrijvers in kranten en tijdschriften, ondersteund door de ‘leuterprogramma’s‘. Een meningsverschil tussen twee ex-voetballers over een triviaal onderwerp interesseert ons meer dan de geopolitieke realiteit. En zo valt nu iedereen in het Verenigde Koninkrijk, maar ook in ons land, over een vage uitspraak van een onbetekenende Amerikaanse televisiester die getrouwd is met een heuse prins, maar in onmin leeft met de koninklijke familie, gedaan tijdens een interview bij Oprah, de koningin van de ‘leuterjournalistiek‘.

In het Verenigde Koninkrijk, en in de Verenigde Staten, overheerst de angst. De angst voor een verdere aftakeling, verlies van de ‘exceptionele‘ status, en voor demonen waar landen die in het verleden benadeeld werden terwijl het westen druk was met het op- en uitbouwen van een mondiaal imperium wellicht wraak zullen nemen. Want dat zouden wij ook doen? Op het politieke niveau leidt dat tot gek-makende verdeeldheid, en knallende ruzies die tegen burgeroorlog aanhangen, omdat uiteenlopende groepen menen dat hún antwoorden op mondiale problemen superieur zijn aan wat bij de geloofsgenoten in de andere kerk leeft. Maar binnen de congregaties zelf slaat men elkaar ook de hersens in om het minste of geringste, zonder te beseffen dat het allemaal ‘Artificial Intelligence‘ gedreven nonsens is.

Mijn stelling hier is dat de politieke leiding van een land weg moet blijven van het geneuzel, en moet sturen op elementaire zaken. Waarbij ‘Artificial Intelligence‘ een stuk gereedschap moet zijn, en niet onze Heer en Meester. Maar het lukt niet meer om ons te herpakken. We zijn te ver heen. Europa hangt er nog enigszins tussenin, met in verschillende landen nog ‘klassieke‘ politici die zich de kop niet gek laten maken door de waan van de dag in de ‘LifeStyle‘-sfeer. En met een bestuurlijke ‘kleilaag‘ die geworteld is in het concept van de EU als een ‘handelsblok‘. Maar we zijn kwestbaar.

Die documentaire serie is Engels, en volgens de documentairemaker is het beslist geen uitgemaakte zaak dat het China en Rusland gaat lukken de zaak bijeen te houden. Poetin zou veel zwakker staan dan algemeen wordt verondersteld, en in China groeit de weerzin tegen de ‘surveillance state‘, terwijl de economische cijfers niet zouden deugen. En beide landen zouden corrupt zijn. Nou is corruptie een lastig te vangen begrip, buiten legale definities om. Een land waar bestuurders ‘te koop‘ zijn, met het volk als kind van de rekening, verwijst in deze tijd eerder naar onze eigen westerse wereld, waar via de banken steeds meer geld wordt weggesluisd naar een zeer kleine elite, en de levensstandaard van de bevolking aan erosie onderhevig is, waardoor lotsverbetering van achtergestelde groepen verder weg is dan ooit, ondanks alle mooie beloften. In China maakt men er geen geheim van dat men druk is met het uitbouwen van de ‘surveillance state‘, gekoppeld aan ‘sociaal krediet’, waardoor je zekere privileges kunt bemachtigen als je gedrag je niet markeert als een ‘hooligan‘. Maar ondertussen maken ze er wel werk van het uitbannen van de armoede.

Zo’n systeem met centraal geleide surveillance is bruikbaar voor repressie, maar waarom zouden bestuurders daarvoor opteren? In een feodaal systeem, met oligarchen en conglomeraten van niet-productieve ‘bedrijven‘ die alles bezitten, waarvan u kunt huren, als het hen bevalt wat u doet, is dat een realistische dreiging. Al helemaal als de kosten die die niet-productieve ‘bedrijven‘ in rekening brengen het onmogelijk maken om de producten aan te schaffen die nodig zijn om de bevolking tevreden te houden, als de drugs en het ‘geleuter‘ niet meer werken. Het is dan ook niet zo dat ze in China overal camera’s en microfoons hebben die de burger bespioneren, terwijl wij dat niet hebben. Het enige daadwerkelijke verschil tussen de Chinese situatie en die bij ons, is dat die ‘surveillance systemen‘ bij ons ‘particulier bezit‘ zijn, en politieke/bestuurlijke controle een illusie. Waar een overheid voor de vorm zo nu en dan een boete oplegt aan een conglomeraat, is dat ‘Window Dressing‘, en corrupt, waar het betekent dat burgers ergens schade opliepen door de handelwijze van een bedrijf, en de overheid de winst van dat bedrijf afroomt voor eigen gebruik. En waar men vervolgens weer met datzelfde bedrijf in zee gaat bij een volgend project, is het vestzak/broekzak. ‘Window Dressing‘, dus. En vreselijk duur, voor de burger.

Om één van die afleveringen van die documentaire reeks te zien moest ik mij bij YouTube ‘identificeren‘. Dat kon door een kopie van je rijbewijs, of paspoort op te sturen, of de gegevens van je creditcard. De inhoud van die aflevering was niet voor ‘alle leeftijden‘. Er kwam een ‘trans‘-mens in voor die begon als travestiet, wat volgens mij niet slechts ‘mainstream‘ is, maar zelfs op scholen actief ‘bespreekbaar‘ wordt gemaakt. Dus wat was precies het punt dan? Of was het dat ze diep ongelukkig en eenzaam eindigde, en dat geen reclame is, waar Google het juist probeert te promoten? Of ging het over een ander fragment? Maar persoonlijk zou ik graag zien dat alle identificatie loopt via een terminal van de overheid, eerlijk gezegd. En niet via een Amerikaanse multinational. En ik zou graag vooraf willen weten waar die schokkende ‘content‘ betrekking op heeft. Ik wil zeker niet te boek staan bij Google als iemand die op zoek is naar ‘verboden materiaal‘, om dat vervolgens via de ‘Feed‘ door mijn strot geduwd te krijgen, of de aandacht op mij vestigen als iemand die gecensureerd moet worden.

‘Surveillance‘ is gewoon de praktijk, en ik ben er ook niet helemaal blij mee. Maar ik heb liever dat als ik dan toch permanent overal gevolgd wordt, het uniek is ten behoeve van opsporing en handhaving, en niet ten behoeve van bedrijven die mij trachten te verleiden tot ‘spannende‘ activiteiten. Sterker nog, ik zou het waarderen als een overheid er op toe zou zien dat ethische, morele en wettelijke beperkingen worden opgelegd aan die bedrijven, inplaats van dat die bepalen wat ik wel, en niet mag zien, horen of lezen. Ik vertrouw ‘Artificial Intelligence‘ niet als politieagent, annex ‘pooier‘. Maar dan moet die overheid wel geleid worden door mensen die niet als een windvaan alle kanten op bewegen, op golven volks sentiment, zelf als een weerloos slachtoffer van ‘Big Tech‘. Of zeg ik nu iets vreemds?