Indignatie redactie 
Protesters try to break into the Legislative Council building where riot police are seen, during the anniversary of Hong Kong's handover to China in Hong Kong, China July 1, 2019. REUTERS/Tyrone Siu
De tijd was dat vliegen naar Hong Kong echt een grote sensatie was – of misschien zou angst een betere term zijn. De oude luchthaven, Kai Tak, lag midden in het bruisende centrum van Hong Kong. Vliegen naar Kai Tak heeft 11 van zijn 12 levens verbruikt.
Het jumbo-vliegtuig met brede body zou neervallen in een lange fjord die meestal in mist of mist was gehuld. De nerveuze passagier zou niets anders zien dan wolk. Plots zou het vliegtuig uit de dikke wolkendek recht boven het vliegveld breken.
Links en rechts waren flatgebouwen versierd met drogende was op dezelfde hoogte als het vliegtuig. Het grote 747-passagiersvliegtuig landde met een enorme plof en schreeuwende banden recht tegenover nog een stel flatgebouwen.
Zelfs voor ervaren luchtreizigers zoals ik was dit een hartverscheurende ervaring. Verbazingwekkend, ik herinner me slechts één crash in Kai Tak, die we ‘Suicide Airport’ noemden. Toch was het alsof je een jumbojet landde op Park Avenue in New York. Niet voor bangeriken.
In 1998 werd Kai Tak gesloten en vervangen door de moderne, ruime Chek Lap Kok, beter bekend als Hong Kong International. Het werd al snel een van de belangrijkste luchtvaarthubs in Azië.
Deze week werd de luchthaven van Hong Kong belegerd en gesloten door duizenden jonge lokale demonstranten die protesteerden tegen de poging van China om een nieuwe uitleveringswet op te leggen aan Hong Kong die Beijing in staat zou stellen inwoners van Hong Kong te arresteren voor ‘anti-staats’-activiteiten. De deal die het voormalige koloniale Groot-Brittannië van Hong Kong met China heeft ondertekend, roept op tot ’twee staten, één natie’, met aanzienlijke onafhankelijkheid voor de voormalige eilandkolonie.
Maar iedereen die denkt dat de ijzeren heersers in China een papiertje toestaan om hun invloed op Hong Kong te beperken, heeft het helemaal mis. Voor hen is Hong Kong net zo goed een deel van China als Shanghai. Dat geldt ook voor Taiwan.
De massale rellen in Hong Kong eerder deze week deden alarmbellen rinkelen in Beijing, die een Orwelliaanse politiestaat op het vasteland runt. De hardline-leiders van China zijn terecht bang dat de fracas in Hong Kong andere opstanden in heel China kunnen veroorzaken. Iedereen herinnert zich de lange, bloederige culturele revolutie van de jaren 1970 met zijn woedende Rode Garde.
Misschien nog belangrijker, Chinese leiders bestuderen de geschiedenis van hun land en trekken er lessen uit, in tegenstelling tot Amerika’s geschiedenisvrije politici. Voor de Amerikanen is de geschiedenis de week ervoor op Fox TV.
Waar Beijing echt bang voor is, is een andere Taiping-rebellie. Een niemand genaamd Hong Xiuqan verklaarde zichzelf de broer van Jezus en voedde een enorm boerenleger op om de heersende Manchu-dynastie in Beijing omver te werpen. Brutale burgeroorlog woedde van 1850-1864 waarbij tot 100 miljoen mensen werden verondersteld te zijn gedood of gestorven aan hongersnood.
Als dit helemaal gek klinkt, denk dan aan alle Republikeinse sycofanten die president Trump de reïncarnatie van de oude Hebreeuwse koningin Esther of een ‘christelijke krijger’ noemen. Bizar gedrag en overtuigingen zijn universeel.
China heeft de opstandige Hongkongse studenten gewaarschuwd om hun protesten te staken of te worden geconfronteerd met interventie van de taaie paramilitaire politie van Beijing, die het reguliere volksleger steunt. Chinese gewapende politie en soldaten verzamelen zich net over de grens in Shenzhen, slechts een taxirit vanuit het centrum van Hong Kong.
Als de Hongkongse studenten niet wijs zijn, lopen ze het risico in de strafkampen van China terecht te komen, de ‘laogai’. Grote aantallen moslim Uighurs uit Xinjiang zijn opgesloten in de westelijke laogai van China.
De luchthavenrellen verschijnen nu voorbij, maar gaan door in de straten van Hong Kong. Als de volkspolitie of het bevrijdingsleger in Hong Kong tussenbeide komt om de ijzeren hand van China op te leggen, kunnen ze een nieuw bloedbad op het Tiananmen-plein in gang zetten. Maar zodra de strijdkrachten van Beijing de staat van beleg opleggen aan Hong Kong, zijn de dagen van autonomie voorbij.
Het soort repressie dat China oplegde aan Tibet en moslimregio’s zou in Hong Kong kunnen worden herhaald. Er is absoluut niets dat een van de wereldmachten eraan kan doen. China zal dan zijn aandacht richten op de ‘afvallige provincie’ Taiwan. Westerse politici kunnen snuffelen en blazen wat ze maar willen, maar ze zijn machteloos om het tij van gebeurtenissen in Hong Kong te veranderen.
