Massale migratie en de echo’s van het late Rome

Met zijn hebzucht naar macht, overheersing, grondstoffen en rijkdom gaat het Westen hetzelfde lot tegemoet als Rome eeuwen geleden.

De antieke wereld kan ons veel leren, als we haar maar de kans geven. Een van de belangrijkste lessen is dat massamigratie zelfs de machtigste rijken kan vernietigen.

Op het hoogtepunt van zijn macht was het Romeinse Rijk zo uitgestrekt en almachtig dat het bestuurd werd op basis van het gezegde: ” Roma locuta est. Causa finita est! ” (Rome heeft gesproken. De zaak is ten einde).

De namen van de machtigste figuren zijn door de eeuwen heen zo verheerlijkt dat ze ons vandaag de dag bijna net zo bekend voorkomen alsof ze gisteren van het toneel zijn verdwenen. Pompeius, Caesar, Augustus, Nero, Hadrianus, Vespasianus, Constantijn; dit waren mannen wier heerschappij over de antieke wereld zo dominant was dat de enige echte bedreiging die ze ondervonden, van binnenuit Rome zelf kwam.

Het zou de definitie van volkswaanzin zijn geweest om te beweren dat het rijk niet eeuwig en onoverwinnelijk was. Het strekte zich uit van het Italiaanse schiereiland door West-Europa tot aan Noord-Afrika en het Midden-Oosten en werd gehandhaafd door legioenen die alleen al op het slagveld angst zouden inboezemen bij elk leger dat onverstandig genoeg was om het gezag ervan in twijfel te trekken.

Machtsverschuiving

Toch kwam er in het jaar 476 na Christus abrupt een einde aan het toenmalige West-Romeinse Rijk, nadat een eeuw van opeenvolgende invasies van de “barbaren” er uiteindelijk in slaagden Rome op de knieën te krijgen.

De symbolen van zijn macht – in de vorm van de keizerlijke gewaden, het diadeem en de purperen mantel – werden naar Constantinopel gestuurd, de machtszetel van de oostelijke helft van het rijk. Zo viel het doek voor Romes glorieuze duizendjarige geschiedenis.

Het was het bewijs dat geen enkel rijk, ongeacht zijn economische en militaire macht, eeuwig duurt.

De ondergang van Rome had lang op zich laten wachten: de tegenstellingen van een rijk dat werd bestuurd op basis van slavernij, schatting en plundering waren zo groot dat het onvermijdelijk was dat ze na verloop van tijd onoverkomelijk zouden worden. Onder Rome’s heerschappij leefden miljoenen in armoede en ellende, en steunden een elite wiens rijkdom en vertoon zowel obsceen als onhoudbaar waren.

Elk economisch systeem dat functioneert op basis van dwang, overheersing en extreme uitbuiting, leidt tot een vastberaden en aanhoudend verzet. Dit leidt op zijn beurt tot meer geweld en meer militaire macht die nodig is om de status quo te handhaven.

Dit leidt echter alleen maar tot meer verzet en destabilisatie. Dit werkt vervolgens als katalysator voor de massabeweging van mensen die een veilig heenkomen zoeken voor de chaos die ontstaat.

Er speelden ook andere factoren mee. De Germaanse Goten vluchtten voor de oprukkende Hunnen die in 376 n.Chr. de Donau overstaken en Romeins gebied binnentrokken. Nadat een poging om hen te integreren mislukte, kwamen de Goten in opstand en versloegen het Romeinse leger in de Slag bij Adrianopel in 378 n.Chr., waar keizer Valens sneuvelde. Die nederlaag droeg aanzienlijk bij aan de val van Rome.

Na de Goten volgden de massamigraties van de Bourgondiërs , Vandalen , Goten , Alemannen , Alanen , vroege Slaven , Pannonische Avaren , Bulgaren en Magyaren en de Hunnen zelf.

De periode die later bekend zou worden als de Volksverhuizingen, van 375 tot 568 n.Chr., was grotendeels de periode die het Westerse Rijk ten val bracht.

Dat gebeurde in een proces waarvan de beginfase vandaag de dag duidelijk zichtbaar is in de groeiende migratie- en vluchtelingencrisis, die de fundamenten van de westerse hegemonie begint af te brokkelen.

Zowel in Europa als in de Verenigde Staten is het probleem van immigratie en migratie erin geslaagd een gevoel van paniek te creëren binnen regeringen en de politieke klassen, tot het punt dat politieke formaties, partijen en bewegingen zijn ontstaan ​​als directe reactie hierop.

Grenzen en basisangst voor invasie

In de VS trad Donald Trump dit jaar opnieuw aan in het Witte Huis met de belofte zich te blijven richten op immigratie aan de zuidelijke grens van de VS. Hij noemde dit de belangrijkste kwestie voor Washington.

Je zou denken dat zijn grove generalisatie van migranten van ten zuiden van de grens als verkrachters, criminelen, moordenaars, etc. zo onaangenaam en verwerpelijk zou zijn geweest dat zijn kansen op een tweede termijn in naam van het algemeen menselijk fatsoen de bodem in zouden zijn gegaan.

Maar met elke toespraak en elk interview over dit onderwerp liep Trump alleen maar verder vooruit op zijn politiek onhandige Democratische tegenstander Kamala Harris. Daarmee speelde hij in op de fundamentele angst van miljoenen Amerikanen – met name blanke Amerikanen – over de perceptie dat hun land “binnengevallen” en “overspoeld” wordt door een schurkenbende.

Ondertussen heeft de massale migratie uit Afrika en het Midden-Oosten in Europa eveneens geleid tot een steeds irrationelere en militantere reactie van de politieke mainstream.

De Brexit van 2016 was een referendum dat grotendeels werd uitgevochten en gewonnen met als motto “controle over onze eigen grenzen”. Negen jaar later is er morele paniek ontstaan ​​over de honderden boten die migranten, vluchtelingen en asielzoekers over het Kanaal vervoeren.

Hun wanhoop om Europa te bereiken, en de bereidheid om daarbij hun leven te riskeren, is geen verrassing gezien de enorme chaos die velen hebben achtergelaten, grotendeels veroorzaakt door oorlogen onder Amerikaanse en Europese leiding. Syrië, Libië, Eritrea, Somalië, Afghanistan, Irak, Soedan – elk jaar dat verstrijkt, vallen meer landen in Afrika en het Midden-Oosten ten prooi aan chaos en destabilisatie.

De mensen die op de vlucht zijn voor deze omstandigheden zijn slachtoffers van een wereldeconomie die zelf in crisis verkeert. Dit toont aan dat onder het kapitalisme de ontwikkeling en de enorme rijkdom van het noordelijk halfrond afhankelijk zijn van de onderontwikkeling en nijpende armoede op het zuidelijk halfrond.

De reeks conflicten en ogenschijnlijk losstaande crises die we doormaken, zijn ontegenzeggelijk met deze onderliggende factor verbonden.

Het is niet verrassend dat de politieke klassen die aan de top van deze onhoudbare realiteit staan, de situatie ontkennen en weigeren ook maar een moment te erkennen dat ze de drijvende kracht zijn achter een wereld die steeds dichter bij de afgrond afstevent.

Het is een aangeboren afwijking die zij gemeen hebben met hun oude Romeinse voorouders.

Net als zij maken ze steeds meer gebruik van geweld en harde macht om de symptomen van de grote ongelijkheid en onrechtvaardigheid aan te pakken die ten grondslag liggen aan een wereldwijd economisch en politiek systeem dat door een crisis wordt geteisterd en niet houdbaar is.

Ze vergroten het probleem alleen maar, in plaats van het te verlichten.

Zoals de Romeinse filosoof Seneca ons eraan herinnert: “Voor hebzucht is de hele natuur te klein.” Of het nu gaat om hebzucht naar macht, overheersing, hulpbronnen en rijkdom, het Westen gaat hetzelfde lot tegemoet als Rome eeuwen geleden.

En als het hetzelfde lot treft als het oude rijk, zullen miljoenen mensen lijden en miljoenen zich verheugen.