Indignatie redactie 
Wetgeving gericht op nepnieuws is niet ongevaarlijk. Ze beschermen het publiek niet. Ze zijn nutteloos. En ze lenen zich voor het uitoefenen van censuur.
Gezien deze factoren is het moeilijk te geloven dat er buiten politici ook nog andere mensen voorstander zijn van dit soort wetten, denken dat die te goeder trouw zijn, maar verblind worden door goede bedoelingen en vage logica. Overal waar die wordt toegepast, hebben zedat soort wetten rechtstreeks geleid tot van overheidswege actie ondernemen tegen politieke tegenstanders, dissidenten en activisten. Het wordt gedaan onder het mom van de nationale veiligheid en de bescherming van het publiek, maar uiteindelijk verliezen de burgers stap voor stap hun grondwettelijke rechten.
We zijn behoorlijk bezorgd over de pogingen (en méér dan dat) van westerse regeringen om de grondrechten van de burgers beetje bij beetje te slopen. Er gaat geen week voorbij of we lezen wel van voornemens, plannen of wetsvoorstellen die – onder het mom van de strijd tegen terrorisme, om maar eens een open deur te noemen – dat moeten regelen.
Het is ook de reden dat wij op dit vlak kijken naar de ontwikkelingen in andere landen in de wereld. Vaak zijn die namelijk een voorbode van wat ons in het Westen mogelijk te wachten staat. Politici kunnen namelijk nogal eens op (verkeerde) ideeën gebracht worden, of ze eigenen zich die zelfs toe.
Een voorbeeld waar we het even over willen hebben is de nepnieuwswet die in Singapore is aangenomen. Het is niet alleen maar een kritiekgericht, spraakmakend stuk wetgeving dat is aangenomen onder het mom van het bieden van een betrouwbaardere sociale media-ervaring aan de burgers. Het is voor de overheid ook een handig instrument voor méér binnenlandse bewaking, zoals bijvoorbeeld Jennifer Daskal meldt voor de New York Times:
The law could be used to require any company that operates as an “internet intermediary” — including search engines, social media companies, and messaging services — to keep records of what users view. But it doesn’t stop there. While it’s unclear how the new law will be enforced, it even appears to leave room for the government to require encrypted messaging services like WhatsApp or iMessage to identify who said what to whom.
Vrij vertaald:
De wet kan worden gebruikt om van elk bedrijf dat als een “internetbemiddelaar” opereert – inclusief zoekmachines, sociale-mediabedrijven en berichtenservices – eisen dat ze bijhouden wat gebruikers zien. Maar daar stopt het niet. Hoewel het onduidelijk is hoe de nieuwe wet zal worden gehandhaafd, lijkt het er zelfs op dat het voor de overheid ruimte open laat dat versleutelde berichtenservices zoals WhatsApp of iMessage bekendmaken wie wat zei tegen wie.
Wat dit te maken heeft met het controleren van “nepnieuws” mag Joost weten. Maar “nep-nieuws” -wetgeving gaat nooit echt over het opsporen en verwijderen van nepnieuws. Het gaat vooral over het beheersen van wat mensen online zien (en doen) en bieden een handige dodemansknop voor alles wat overheden niet willen zien doorgegeven via internet.
De wet staat de overheid toe om de verwijdering van inhoud te eisen die de officiële informatie van de overheid ondermijnt. Dit is geen maas in de wet of een onverwacht neveneffect. Het is de bedoeling van de wet. Elke minister kan een verzoek tot inhoudsverwijdering indienen als hij iets ziet dat volgens hem “democratische processen of de samenleving ondermijnt”.
Politici zeggen dat deze nieuwe wet zich niet zal richten op kritiek, satire of parodie. Maar dat is vaker gezegd bij soortgelijke wetten, die zijn gericht op kritiek, satire en parodie. De Singaporese overheid zal beslissen wat wel of niet “waarheid” is en dienovereenkomstig handelen.
Volgens het wetsvoorstel kunnen straffen voor sommige overtredingen leiden tot boetes tot ongeveer $ 44.000 en een gevangenisstraf van maximaal zes jaar voor individuen, of boetes van maximaal ongeveer $ 738.000 in “elk ander geval”.
Verwijderingseisen zouden het laatste redmiddel moeten zijn. Het eerste antwoord op vermeend nepnieuws is de uitgifte van een correctiemelding – nogmaals: zoals dat wordt geëist door de Singaporese overheid. Dit is veel minder draconisch dan de eis tot het verwijderen van bepaalde inhoud, maar deze manier van reageren heeft zijn eigen soort problemen. De wet vereist méér dan het toevoegen van een correctie aan vermeend nepnieuws. Het eist ook van tech-bedrijven dat zij ervoor zorgen dat iedereen die het vermeende nepnieuws heeft bekeken op de hoogte is van de correctie. Dit zal resulteren in het creëren en onderhouden van een infrastructuur van web-tracking, uitsluitend ten behoeve van de overheid.
Correction notices effectively require websites to track those who post, look at and might be influenced by or attracted to a “false” statement. They can be ordered to identify all those who looked at the infringing material even before it was labeled troubling. They must then send out correction notices to these prior viewers, or risk hefty fines and even jail time.
Vrij vertaald:
Correctie-aankondigingen vereisen effectief dat websites degenen volgen die berichten plaatsen, die ze bekijken en er mogelijk door worden beïnvloed, al dan niet aangetrokken door een “valse” verklaring. Ze kunnen worden bevolen om iedereen te identificeren die naar het inbreukmakende materiaal heeft gekeken, nog vóórdat het als verontrustend werd bestempeld. Ze moeten dan correctieberichten sturen naar deze eerdere kijkers, of riskeren hoge boetes en zelfs gevangenisstraf.
Zodra bedrijven gegevens van alle Singaporese gebruikers bewaren om te voldoen aan de nepnieuwswet, kunnen ze niet geloofwaardig beweren dat ze deze informatie niet hebben als de overheid ze om andere redenen begint op te eisen. Het omvat méér dan alleen nieuwsbronnen en sociale mediasites. Het heeft ook betrekking op “nepnieuws” dat ergens anders kan worden geplaatst, inclusief commentaarthreads en review-sites.
Waar het vandaag de dag om draait is dat één van de zaken waar elke overheid in geïnteresseerd is, is ervoor zorgen dat de top van het grote bedrijfsleven, de financiële sector en donateurs kunnen doen wat ze willen, zonder dat het publiek dat te weten komt en er vragen over kan stellen, terwijl “gewone” mensen niets kunnen doen zonder te worden vervolgd en uiteindelijk bestraft! We leven in het nieuwe tijdperk van de wereldwijde dictatuur en als er geen ingrijpende wijzigingen plaatsvinden zullen we er niets aan kunnen doen, omdat heersende politici innig samenwerken om ervoor te zorgen dat degenen die zich verzetten, uit beeld verdwijnen.
De mainstream media en sociale media verlenen volop hand- en spandiensten. Zo is het aantal keren niet meer te tellen dat Twitter content heeft verwijderd of gebruikers geblokkeerd vanwege vermeende “hate speech”, ook al zo’n open deur om mensen de mond te snoeren.
Terrorisme, kinderen, auteursrecht, misdaad in het algemeen, nep-nieuws (en de ergste vorm daarvan: oorlogspropaganda): het leidt allemaal uiteindelijk tot (internet)censuur en de vernietiging van burgerlijke vrijheden (vrijheid van geweten, vrijheid van pers, vrijheid van godsdienst, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vergadering, het recht op veiligheid en vrijheid, het recht op privacy, het recht op gelijke behandeling volgens de wet en een eerlijk proces, en het recht op leven).
En wat betreft Singapore: opzettelijk of niet, de Singaporese overheid heeft nepnieuws gebruikt (de commissie achter de wetgeving had de feedback die zij tijdens een openbare hoorzitting had ontvangen, ernstig geredigeerd) om een internetbewakingsprogramma in het leven te roepen. Het beste voor die regering is dat het nog geen cent kost om het te implementeren. Het zal gratis worden uitgevoerd door technologie-bedrijven die dan ook nog boetes moeten betalen als de overheid beslist dat ze niet goed nep-nieuws bestrijden.
