Onverdraagzame Meloni laat lesbische moeders verwijderen van geboorteakte

De rechtsradicale Italiaanse premier Giorgia Meloni ziet het gezin als hoeksteen van de samenleving. Maar niet als dat gezin twee moeder heeft. De Italiaanse overheid is daarom begonnen om brieven te sturen aan lesbische moeders dat een van de ouders van de geboorteakte zal worden verwijderd.

Lesbische koppels met kinderen in Italië krijgen verontrustende brieven op de mat. Daarop staat namelijk dat een van hen van de geboorteakte van hun kind wordt gehaald. Enkel de biologische moeder blijft staan. De ander verliest daarmee alle rechten van het ouderschap.

Lesbische moeders zitten daarmee met de handen in hun haar. “Nadat ik de brief opende heb ik twee dagen gehuild,” vertelt Michela (38) uit Bergamo aan de Daily Mail. In de brief stond dat zij, als niet-biologische moeder, van de geboorteakte van hun kind wordt geschrapt. Het koppel kreeg hun kind via een IVF-behandeling in Spanje.

Met de maatregel verliest Michela alle rechten. Dit gaat over schoolkeuze, ziekenhuisbezoek en de zeggenschap over het kind mocht haar partner overlijden.

Dat Michela sowieso op de geboorteakte werd bijgeschreven kwam door een gat in de wet. Die specificeert namelijk niet of het wel of niet mocht. De progressieve burgemeester van Bergamo kon zodoende de geboorteakte ondertekenen.

Aan zulk soort praktijken wil de conservatief-rechtse regering van premier Giorgia Meloni nu een eind maken. Overheidsfunctionarissen hebben de opdracht gekregen geboorteakten met twee moeders op te sporen, om deze ongeldig te verklaren. Dit gebeurde ook bij het lesbische koppel Vanessa en Cristina uit Padua. Tegen de Italiaanse krant La Repubblica zeggen ze dat ze “in een nachtmerrie leven”.  Hun kind Vittoria werd verwekt met het DNA van Cristina, maar gedragen door Vanessa. Cristina wordt nu van de geboorteakte afgehaald.

De twee zijn bezorgd over de toekomst van hun kind. Vanessa heeft recentelijk een tumor gehad en dus is ze onzeker over haar leven. “Als er iets met mij gebeurt, wat gebeurt er dan met Vittoria? Gisteren had onze dochter nog twee moeders en nu heeft Cristina, mijn vrouw, opeens geen band meer met haar, simpelweg omdat ze niet is bevallen. Ik kan niet geloven dat de aanklagers van Padua ons dit aandoen.”

Hoewel linkse politici het beleid van Meloni bekritiseren, lijkt er voor LGBT+-koppels geen licht aan het eind van de tunnel. De regering zit stevig in het zadel en ook in de peilingen blijft Meloni het goed doen met haar conservatieve retoriek. Daarin staat het gezin, bestaande uit één man en één vrouw, centraal. Zij en haar partijgenoten verzetten zich dan ook stevig tegen IVF-behandelingen en draagmoederschap, wat ze als “draagmoederpropaganda” bestempelen. Kinderen zouden volgens hen ongelukkig zijn met twee ouders van hetzelfde geslacht, zonder dat hier wetenschappelijk bewijs voor wordt geleverd.

Het verzet van Meloni tegen LGBT+-ouders is onderdeel van een conservatieve cultuurstrijd om de zichtbaarheid en rechten van LGBT+-personen in te perken. Dit wordt door politici en opiniemakers gedaan door de LGBT+-gemeenschap ervan te beschuldigen kinderen te indoctrineren. Kinderen zouden aan het twijfelen gebracht worden over geaardheid en genderidentiteit.

Help, het “bescherm de kinderen”-argument is terug. Wat moeten we hiermee?

Een conservatief horrorscenario maakt zijn terugkeer in het publieke debat: het kind als het slachtoffer van LGBT+-emancipatie. Kinderen zouden door de LGBT+-gemeenschap “gerekruteerd” worden dankzij voorlichting op scholen. Dragqueen-optredens liggen onder vuur, omdat er sprake zou zijn van “kinderlokken”. Transgender kinderen in hun transitie ondersteunen is “kindermishandeling”. Langzaam sijpelt deze Amerikaanse retoriek ook door in Nederland, wat de zichtbaarheid van onze gemeenschap ondermijnt.

De recente uitspattingen van homofoob geweld zijn, hoewel het voor veel LGBT+’ers niet als een verrassing zal komen, een zorgelijk signaal over het huidige maatschappelijke klimaat. De zichtbaarheid van LGBT+’ers wordt steeds meer ter discussie gesteld. Het narratief dat conservatief-rechts aan het ontwikkelen is gaat verder dan de alom geaccepteerde homofobe uitspraak “moet het nou allemaal zo uitbundig?”. In hun weerstand tegen LGBT+-emancipatie hebben conservatieven het ultieme slachtoffer uitgekozen: kinderen.

Die redenatie, geperfectioneerd in de Verenigde Staten, gaat als volgt: de progressieve elite (gebruik gerust het woordje ‘woke’) probeert kinderen via voorlichting over seksuele geaardheid en genderidentiteit te indoctrineren en te laten twijfelen aan zichzelf. Via allerlei soorten wetgeving en maatschappelijke druk moet kinderen de toegang tot LGBT+-onderwerpen ontzegd worden.

Het is een vaak gebruikte tactiek in mediaframing: er is een slachtoffer (kinderen), die door een slechterik (de progressieve elite) wordt bedreigd. In dit sprookje zijn de rechts-conservatieven de held. Als een ridder bevechten zij zich de progressieve LGBT+-draak. En daar valt moeilijk wat tegen in te brengen, want wie is nou niet voor het beschermen van “onze kinderen”? En zo wordt dit trucje continu herhaald. Dragqueens zouden kinderen aan het twijfelen maken, dus dragqueens moeten 18+ worden. Kinderen zouden geforceerd worden om te twijfelen over hun geslacht en dus mogen ze pas in transitie als ze volwassen zijn. Een kinderboek over homoseksuele ouders? Ook daarvoor moeten kinderen worden beschermd, want “daar zijn ze nog niet mee bezig”.

Op deze manier kunnen politici en opiniemakers hooghouden niet homo- of transfoob te zijn: ze zijn niet tégen LGBT+’ers maar vóór het beschermen van kinderen, nog zo’n klassiek framingtrucje. Zie ook het abortusdebat: je bent pro-leven, niet anti-abortus.

Hoewel het redelijk kan klinken, “kinderen kind laten zijn”, wordt hiermee indirect ook de aanval geopend op de verworvenheden van de LGBT+-gemeenschap. Vergeet niet dat bijvoorbeeld voorlichting in de klas iets is waar lang voor geknokt is, om zo een veilig klimaat te creëren voor LGBT+-leerlingen. En het is niet voor niks dat de pijlen ook op dragqueens gericht zijn. Zij zijn een van de meest zichtbare symbolen van LGBT+-emancipatie. Dat zij in sommige wetten in de VS al gelijkgesteld worden aan strippers en gogodansers beperkt de expressievrijheid van de gemeenschap.

Anita Bryant

De veronderstelling dat kinderen het slachtoffer zouden zijn van LGBT+-emancipatie is niets nieuws. Eind jaren ’70 werd de homogemeenschap al eens weggezet als een bedreiging voor kinderen. Voormalig Miss Oklahoma en zangeres Anita Bryant begon in 1977 een campagne genaamd “Save Our Children”. In haar campagne opperde ze dat homoseksuelen van plan zouden zijn kinderen te “rekruteren”, aangezien zij zelf geen kinderen kunnen krijgen. Haar retoriek zorgde voor zoveel woede binnen de homogemeenschap dat ze tijdens een persconferentie door een activist met een taart werd bekogeld.

Toch bleef deze retoriek niet aan de andere kant van de oceaan. In het archief van het Instituut voor Sociale Geschiedenis is een poster uit de jaren ‘80 van onder andere het CDA en de SGP te vinden met de titel Poten af van onze kinderen. Die stelling wordt ondersteund door de leus “geen homoos in het onderwijs, geen homoos in overheidsdienst, geen homoos op de openbare weg”.

Terugkeer

Bryants retoriek maakt nu een terugkeer in het debat. Deze redenatie werd vorig jaar in de Amerikaanse staat Florida gebruikt voor de beruchte Don’t say gay-wet. De wet regelt namelijk dat een school “geen klasdiscussie mag aanmoedigen over seksuele geaardheid of genderidentiteit (…) op een manier die niet geschikt is voor de leeftijd of voor de ontwikkeling van leerlingen.” In de VS wordt tegenwoordig vaak het woord “grooming” gebruikt, in het Nederlands vrij vertaald als kinderlokken, wat homoseksuelen impliciet linkt aan pedofilie.

Hoewel het CDA dit soort taal niet meer uitslaat, is de retoriek ook nu aanwezig in ons parlement. Tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen in 2021 zei PVV-leider Geert Wilders: “Kinderen op de basisschool leren over panseksuelen en genderneutralen. Hou op met die ongein!” Forum voor Democratie gaat nog een stap verder: dragqueenshows en prideparades moeten voor minderjarigen verboden worden. FVD stelt dat jongeren bewust “aan het twijfelen worden gebracht” over hun genderidentiteit door “woke-activisten” die op scholen hen “alternatieve seksuele oriëntaties” aanpraten. De partij is tegen geslachtbevestigende operaties voor minderjarige trans jongeren.

Wat moeten we ermee?

En zo druppelt het Amerikaanse debat door tot in de Nederlandse politiek. Dat deze retoriek de bijl zet aan de fundamenten van LGBT+-emancipatie moet serieus worden genomen. De cultuur in onze gemeenschap mag dan wel gevormd zijn achter afgeplakte ramen en anonieme toegangsdeuren, het feit dat we een plaats hebben verworven in de samenleving is iets wat ons recht is. De LGBT+-gemeenschap wegzetten als iets waar kinderen niet mee te maken horen te krijgen is een verkapte versie van: ga maar weer terug naar jullie verstopte kroegen. Conservatief-rechts weet ook wel dat dit voor de huidige samenleving een stap te ver zou zijn, waardoor het “bescherm de kinderen”-argument een mooie façade is om homofobe retoriek achter te verschuilen.

En toch kan zulke retoriek wel degelijk schade toebrengen aan de gemeenschap. Het stigma dat LGBT+’ers kinderen willen indoctrineren kan vijandigheden oproepen. Het 18+ maken van LGBT+-activiteiten tast onze zichtbaarheid drastisch aan.

Moeten wij als medium dan berichten over dit soort geluiden? Geven wij dan juist geen zuurstof aan deze retoriek? Het is belangrijk om de aandacht te blijven vestigen op deze ontwikkelingen, omdat ze een bedreiging vormen voor onze gemeenschap. Wij moeten ons er bewust van zijn en dit soort geluiden niet negeren. Tegelijkertijd is het ook belangrijk om een tegengeluid te bieden. Daarom zullen artikelen die dit soort redeneringen bevatten een extra alinea over de context en achterliggende sentimenten bevatten. OUTtv probeert al het nieuws rond de LGBT+-gemeenschap zo onafhankelijk mogelijk te benaderen, maar als LGBT+-medium trekken wij een streep bij retoriek die onze maatschappelijke positie ondermijnt.

De zichtbaarheid van onze gemeenschap, ook voor kinderen, moeten we koesteren én verdedigen. Zichtbaarheid is niet “opdringen”, is geen “indoctrinatie” en al helemaal geen “kinderlokken”. Zichtbaarheid is ons recht.