Indignatie redactie 
Na de val van de Sovjet-Unie dreef de wereld af van een bipolaire orde die decennialang geen grote oorlogen voerde naar een destructief unipolair systeem.
Recente oorlogen en crises laten ons zien hoe gevaarlijk het kan zijn wanneer oneerlijke politieke elites zich verenigen met machtige media om een ongeïnformeerd publiek te leiden. Het is misschien moeilijk om de combinatie te begrijpen. Maar helaas, zelfs tragisch, is dat precies de combinatie die het mogelijk maakte oorlogen te lanceren in Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië, Jemen en wordt nu gebruikt in het geval van Oekraïne.
Herinner je je de leugen van de Golf van Tonkin nog? Het kostte meer dan 3 miljoen Vietnamezen het leven, ze werden in koelen bloede vermoord en gebruikten de meest dodelijke wapens die de Amerikaanse oorlogsindustrie kon produceren en verkopen. Een identieke modus operandi werd pas in 2003 gebruikt om de oorlog in Irak te beginnen. De leugens over de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein hebben het leven gekost aan een miljoen Irakezen, en dat is nog meer het geval. Vorig jaar sloten de VS eindelijk het doek voor hun 20-jarige oorlog in Afghanistan, met een kostprijs van meer dan $ 2,3 biljoen en bijna 50.000 burgerslachtoffers. Hoe is dat mogelijk? Omdat het publiek onwetend is en daarom gemakkelijk voor de gek gehouden wordt door besluitvormers en machtige media.
Hetzelfde Playbook
Het is hetzelfde draaiboek, keer op keer. De media verleggen de publieke aandacht van een land naar een specifiek individu en presenteren hen als een boeman van wie de mensen moeten worden bevrijd. Nu is de oorlog niet tegen een natie waarin miljoenen zullen sterven, maar tegen een individu. Het is gemakkelijk om je onwetende mensen tegen één persoon op te zetten. In Vietnam was dat Ho Chi Minh, in Afghanistan, Mullah Omar en zijn Taliban, en Hussein in Irak.
Kijk eens naar de Oekraïense crisis : het conflict is niet met Rusland, maar met Vladimir Poetin. Het verhaal is: zal Poetin binnenvallen? Waarom verzamelt Poetin zijn – niet het Russische – leger? De Russische president is de nieuwe boeman. En wat willen de aardige mensen bij de NAVO? Gewoon vrijheid voor Oekraïne om lid te worden van de NAVO, waartoe overigens Kiev’s recht behoort om NAVO-legers toe te staan zich op zijn grondgebied, op de drempel van Rusland, te verzamelen. Hoe kan daar iets mis mee zijn? Rechts? Mis!
Hier zijn enkele echte gedachten voor onze gedomesticeerde vrienden aan de andere kant van nuchterheid. Het kan zelfs helpen om hen te bevrijden van de beperkingen van hun media en een globale, in plaats van een parochiale kijk op hun problemen te krijgen.
Stel dat Oekraïne, nadat het zich bij de NAVO heeft aangesloten, aangemoedigd wordt en besluit Rusland (of is het Poetin?) in Donbas of de Krim uit te dagen? Beiden hebben een omvangrijke Russische bevolking en maakten, net als heel Oekraïne en Rusland, deel uit van de voormalige Sovjet-Unie. Wat gaat de NAVO doen? Artikel 5 activeren en een directe militaire confrontatie aangaan met Rusland aan de kant van Oekraïne? Of zal het een NAVO-lid in een oorlog zonder weerga in de steek laten en het risico lopen het bondgenootschap te verbreken, waardoor de beschrijving van de NAVO door de Franse president Emmanuel Macron meer geloofwaardigheid krijgt?
Als er oorlog uitbreekt over Oekraïne, zoals sommige nooit geziene actie, krijgers met een schommelstoel willen, wat zal er dan in Azië gebeuren? Wat als China besluit dat het moment rijp is om Taiwan en de hele Zuid-Chinese Zee over te nemen? Zullen onze westerse krijgers een oorlog beginnen met China terwijl ze tegen Rusland vechten?
Zullen ze in het Midden-Oosten, waar de klantstaten van Washington op de vlucht zijn, kunnen vertrouwen op Amerikaanse bescherming, die ze hard nodig lijken te hebben ondanks honderden miljarden die zijn uitgegeven aan militaire hardware? Wat zal er gebeuren als hun regionale tegenstanders besluiten om volledig op hen in te gaan en een breder conflict in de Arabische wereld te creëren omdat de hel is losgebroken in Europa en de Zuid-Chinese Zee?
En wie doet het eigenlijke sabelgerammel? Het leiderschap van de grote Europese landen – de frontliniestaten – is niet bang voor Rusland dat Oekraïne binnenvalt, maar voor hun eigen Angelsaksische oorlogszuchtige bondgenoten in Londen en Washington. De Europeanen beseffen dat dit dezelfde mensen zijn die de wereld herhaaldelijk tot rampzalige oorlogen hebben geduwd, waarbij talloze miljoenen zijn omgekomen maar elk van deze conflicten hebben verloren – tenzij het doel van oorlog natuurlijk uitsluitend is om te doden en te vernietigen.
Deze zelfde mensen vertrouwen met beslissingen over oorlog en vrede is hetzelfde als dezelfde mislukte denkwijze en hetzelfde mislukte plan gebruiken, maar hopen op andere resultaten. Dit heeft nooit gewerkt. Het zal nooit werken.
Zittend op een kruitvat
Dit zijn realistische scenario’s in een wereld die op een kruitvat zit en iedereen die geopolitieke kaarten opnieuw wil tekenen. Worden deze mondiale gevolgen zelfs in het Westen overwogen? Kent of begrijpt het publiek in het Westen deze mondiale realiteiten? De media zijn daar druk bezig het publiek te entertainen met oorlogsscenario’s en militaire hardware. Niemand vertelt hen dat als de oorlog begint; we zullen weten waar en wanneer het begon, maar we zullen niet weten waar of wanneer het zal stoppen. Natuurlijk kunnen we inschatten hoe destructief het zal zijn, ervan uitgaande dat het er nog steeds toe doet.
Het pad naar oorlog is bezaaid met bravoure, brinkmanship en ego. We verliezen dan de controle over de gebeurtenissen, en het enige dat nodig is, is een vonk, of een enkele kogel, zoals degene die aartshertog Franz Ferdinand vermoordde en een oncontroleerbare kettingreactie veroorzaakte die leidde tot een oorlog waarbij 40 miljoen mensen omkwamen .
Na de val van de Sovjet-Unie dreven we van een bipolaire wereld die decennialang geen grote oorlogen voerde naar een destructief unipolair systeem van onstuitbare oorlogen en invasies. Met de wederopstanding van Rusland en de opkomst van China zien we nu een driepolige wereld in de maak, waarin een aantal regionale grootmachten als India, Pakistan, Iran en Turkije tot hun recht komen. Hier is geen weg meer op terug.
Pogingen om te voorkomen dat anderen in opstand komen, zullen alleen maar resulteren in vernietigende oorlogen. Hoe eerder onze vrienden aan de andere kant van de grote vijver die nieuwe wereldorde herkennen en ermee leren samenleven, hoe beter het voor iedereen is. Dit wil niet zeggen dat hun tijd om is, maar dat het tijd is om de macht te delen, en dat ze die nieuwe realiteit moeten accepteren. Het alternatief is desastreus. Duitsland probeerde de wereld te beheersen en zijn dictator te worden. We weten hoe dat is afgelopen. Geleerde lessen – tijd voor nuchterheid.
En hier is een gedachte: je natie naar de rand van de klif brengen vereist vakmanschap. Een stap terug doen vraagt om leiderschap.
